Nawet, nawet. Cieszy, jak przełamywane są klasyczne wzory, ale tutaj zwykle czegoś brakowało

Nawet, nawet. Cieszy, jak przełamywane są klasyczne wzory, ale tutaj zwykle czegoś brakowało

Przeczytane. I to by było na tyle.

Przeczytane. I to by było na tyle.

Nie zawsze udaje mi się docenić absurd. Groteskowa sztuka, mnie w pewnym momencie zaczęła ździebko męczyć.

Nie zawsze udaje mi się docenić absurd. Groteskowa sztuka, mnie w pewnym momencie zaczęła ździebko męczyć.

Dramat w trzech aktach. Witkacy, więc groteska i absurd. Mieszkańcy i bywalcy małego dworku cały czas coś grają, ale bez przerwy wypadają z roli. Nic nie jest zwykłe, reakcje bohaterów, powiedzmy, nietypowe. Cały czas odnosi się wrażenie snu lub narkotycznej wizji.

Pycha! Muszę do zakopiańskiego Teatru!

Dramat w trzech aktach. Witkacy, więc groteska i absurd. Mieszkańcy i bywalcy małego dworku cały czas coś grają, ale bez przerwy wypadają z roli. Nic nie jest zwykłe, reakcje bohaterów, powiedzmy, nietypowe. Cały czas odnosi się wrażenie snu lub narkotycznej wizji.

Pycha! Muszę do zakopiańskiego Teatru!

Trzy akty i widmo...

Trzy akty i widmo...

Pisanie tej recenzji jest dla mnie równoznaczne z przyznaniem się do pewnej ignorancji. O ile dość dobrze znam Witkacego jako autora obrazów i rysunków, o tyle nie znam go wcale jako pisarza. Ale sama przed sobą obiecuję, że nadrobię zaległości. Już zaczęłam.

Dramat "W małym dworku" wpadł mi w ręce właściwie przypadkiem. Okazało się, że kupując mój czytnik, kupiłam w pakiecie również całkiem spory zbiór lektur, które mogę śmiało określić jako klasykę nad klasykami. Wśród nich również kilka utworów Witkacego. W obliczu pewnych problemów z internetem w pociągu, którym akurat jechałam i brakiem możliwości skorzystania z mojej biblioteczki na Legimi - zabrałam się właśnie za "W małym dworku".

Początkowo zastanawiałam się, czy to aby na pewno dzieło TEGO Witkacego. Zapowiadało się bardzo klasycznie. Autor pokusił się o to, by wykorzystać często stosowaną formę utworu realistycznego o oczywiście obyczajowym zacięciu. Oto mamy grupę ludzi jakoś ze sobą powiązanych. Od razu dowiadujemy się, że nie żyje małżonka właściciela dworku, że małżeństwo miało dwie córki, w domu mieszka również kuzyn kobiety, a swoją obecnością zaszczyciła domostwo kuzynka. Oprócz tego pojawiają się także pracownicy domu, których rola okazuje się później w życiu dworku dość istotna. Nie zastanowiło mnie nawet to, że zmarła kobieta szybko pojawia się jako widmo. Wciąż wszystko odczytywałam jako klasykę. Ale na tym właśnie polegał geniusz Witkacego, że sprawnie, szybko i z przytupem potrafił dokonać absolutnej dekonstrukcji całości tak, by zamiast zwyczajności zaserwować nam wspaniałą groteskę, która co prawda na tej zwyczajności bazuje, ale równocześnie ujawnia rzeczy, których w pompatycznych utworach staramy się nie dostrzegać, np. odnośnie ludzkiej natury.

Dramat zachęcił mnie, aby po "klasykę" sięgać częściej i uzupełnić braki, ponieważ jej wybitność jest rzeczą niezbywalną, która trwa mimo upływu lat. Czytając, bawiłam się przednio! Polecam.

Pisanie tej recenzji jest dla mnie równoznaczne z przyznaniem się do pewnej ignorancji. O ile dość dobrze znam Witkacego jako autora obrazów i rysunków, o tyle nie znam go wcale jako pisarza. Ale sama przed sobą obiecuję, że nadrobię zaległości. Już zaczęłam.

Dramat "W małym dworku" wpadł mi w ręce właściwie przypadkiem. Okazało się, że kupując mój czytnik, kupiłam w...

Zupełnie szalone, pozornie bez sensu, cudownie groteskowe i wspaniałe dzieło.

Zupełnie szalone, pozornie bez sensu, cudownie groteskowe i wspaniałe dzieło.

było całkiem pośmiane, a pretensjonalność Witkacego tylko pogłębia efekt komizmu

było całkiem pośmiane, a pretensjonalność Witkacego tylko pogłębia efekt komizmu

Nibek cały czas podejrzewający Kozdronia o romans ze zmarłą żoną – złoto, przypomina mi obsesję Solejuka w „Ranczu”.
Anastazja zapisująca w dzienniku, kiedy była z mężem, a kiedy z kochankiem – tak idealnie absurdalne.
Kuzyn-poeta, który wmawia, że był kochankiem Anastazji, ponieważ jest artystą i musiała woleć jego od Kozdronia. Jakie to jest cudowne.

Nibek cały czas podejrzewający Kozdronia o romans ze zmarłą żoną – złoto, przypomina mi obsesję Solejuka w „Ranczu”.
Anastazja zapisująca w dzienniku, kiedy była z mężem, a kiedy z kochankiem – tak idealnie absurdalne.
Kuzyn-poeta, który wmawia, że był kochankiem Anastazji, ponieważ jest artystą i musiała woleć jego od Kozdronia. Jakie to jest cudowne.

Czytelnicy boją się Witkacego. Że nie zrozumieją, że nie odkryją ironii, że źle zinterpretują groteskę. Że autorskie zamierzenie wywołania przeżycia metafizycznego jest dla nich nieosiągalne, zbyt trudne, niepotrzebne...
Wszystkim tym, którzy stronią od filozoficznych dyskusji, czy surrealistycznych deformacji, a jednak chcieliby poznać styl mistrza Czystej Formy, polecam dramat "W małym dworku".
Utwór jest dla Witkacego nietypowy, łatwy w odbiorze i interpretacji, bo niewymagający abstrakcyjnego myślenia i w sumie daleki od Witkacowskiego założenia, że dramat powinien być jak "mózg wariata na scenie".
Jest bardziej realistyczny, chociaż powstał jako krytyka realizmu w sztuce,
a jako parodia dramatu obyczajowo-psychologicznego (bezpośrednio "W małym domku" Rittnera) plącze konwencje (realistyczne wątki łączy z surrealistycznymi postaciami, ludzkie motywacje ozdabia pozazmysłowymi, a relacje zwykłych bohaterów z "pozaziemskimi" okazują się skomplikowane) i tworzy groteskowy obraz świata przedstawionego. Groteska zniekształca schematy literackie i bohaterów, deformuje rzeczywistość. Drobiazgi zyskują wielki format, a takie wartości, jak śmierć, przemijanie zostają zbagatelizowane. Zdarzenia kierują się własną logiką, matka-widmo powraca z "zaświatów" z pewną misją...

Czytelnicy boją się Witkacego. Że nie zrozumieją, że nie odkryją ironii, że źle zinterpretują groteskę. Że autorskie zamierzenie wywołania przeżycia metafizycznego jest dla nich nieosiągalne, zbyt trudne, niepotrzebne...
Wszystkim tym, którzy stronią od filozoficznych dyskusji, czy surrealistycznych deformacji, a jednak chcieliby poznać styl mistrza Czystej Formy, polecam...