Tylko pierwsza z zamieszczonych w tomie historii jest typowym komiksem. „Rycerze prerii” to obrazki bez dymków, pod którymi opisane są wydarzenia (coś na kształt historyjek obrazkowych z udziałem Koziołka Matołka). W mojej ocenie to wydawnictwo przede wszystkim dla fanów twórczości Wróblewskiego, najlepiej tych pamietających jego dzieła sprzed „Binio Billa”.

Zarówno „Tom Texas”, jak i „Rycerze prerii” to westerny, czyli konwencja sztandarowa dla twórczości Wróblewskiego. Osadzone w tych właśnie realiach przygody Binio Billa, którymi zaczytywałem się w czasach „Świata Młodych” pochłaniałem niegdyś z wypiekami na twarzy, a i dziś sięgnąłbym po nie chętnie, gdyby tylko były powszechnie dostępne. Stąd też zrodziły się spore oczekiwania, z jakimi sięgnąłem po „Rycerzy prerii” i „Toma Texasa”. Historie te narysował Wróblewski mając niewiele ponad dwadzieścia lat i niestety w mojej ocenie, to co najlepsze było wtedy jeszcze przed nim. Historyjki są naiwne, nie mają w sobie nic oryginalnego, wykorzystują najtańsze chwyty charakterystyczne dla historyjek rodem z Dzikiego Zachodu.

Nie za bardzo sprawdza się też w „Rycerzach prerii” bezdymkowa forma narracji obrazkowej. Kadry nie wnoszą nic ponad to, co czytamy w tekście, nie pomagają też za bardzo wyobrazić sobie całości opisanych wydarzeń.

Dla fanów komiksu to na pewno ciekawostka, dla fanów Wróblewskiego, tym bardziej. Przypadkowy czytelnik, zwłaszcza nie mający żadnego sentymentu do peerelowskich czasów będzie raczej rozczarowany.

Tylko pierwsza z zamieszczonych w tomie historii jest typowym komiksem. „Rycerze prerii” to obrazki bez dymków, pod którymi opisane są wydarzenia (coś na kształt historyjek obrazkowych z udziałem Koziołka Matołka). W mojej ocenie to wydawnictwo przede wszystkim dla fanów twórczości Wróblewskiego, najlepiej tych pamietających jego dzieła sprzed „Binio Billa”.

Zarówno „Tom...