Dużo się z tej książki człowiek nie dowie, ale dla dziecka, żeby go zainteresować trochę historią, to to może jest dobre rozwiązanie.

Dużo się z tej książki człowiek nie dowie, ale dla dziecka, żeby go zainteresować trochę historią, to to może jest dobre rozwiązanie.

Pomysł zacny, ale... aj, panie Ogórek.

Pomysł zacny, ale... aj, panie Ogórek.

Są takie działy w szkolnym programie nauczania, które wywołują u braci uczniowskiej skrajne reakcje alergiczne - jednym z takich edukacyjnych potworków jest przymus zapoznania się z całym zastępem królów polskich. Oczywiście, sam przywilej dołączenia do elitarnego grona uczniów nauk humanistycznych nijak mnie nie oświecił w tym zakresie i miałam niemały problem z posegregowaniem w mózgu tej królewskiej zgrai. Swego czasu przyjaciółki pochyliły się nad moim nieszczęściem i dały mi w prezencie tę oto recenzowaną książeczkę.
Wymienić po kolei władców dalej nie umiem, ale podarek bardzo fajny.

Jeżeli ktoś spodziewał się zawartości na miarę vademecum, gorzko się rozczaruje. Każdy władca został obdarzony satyrycznym portretem (sympatyczne, nie powiem) i krótką notatkę. Opisy w niczym nie przypominają encyklopedycznej notatki, zamiast szczegółowych życiorysów zawierają zwykle ciekawostki mające ułatwić zapamiętanie danego króla. Osobiście, nie jest to dla mnie wadą, gdyż miałam to szczęście otrzymać w zakresie historii staranne wykształcenie i większość napomkniętych anegdot otwierała mi koleje klapki w mózgu, jednak jestem świadoma, że dla wielu czytelników takie przejście "po łebkach" może być sporą wadą. Co mnie najbardziej zdziwiło, to brak dat panowania - mała rzecz, a mogłaby być wielce przydatna podczas wkuwania.

Największym atutem książeczki jest humor - opisy są napisane lekkim, felietonowym stylem, wypełnione dobrej jakości gierkami słownymi (zwykle nawiązującymi do przydomków czy ważnych osiągnięć).

"Poczet królów polskich" nie był pisany z myślą o stworzeniu podręcznika do historii o wąskiej specjalizacji. Nie znajdziemy tu szczegółowych opisów, drzew genealogicznych, spisu bitew, analizy polityki, ba, nawet tych nieszczęsnych dat panowania zabrakło. Książeczka miała na celu przede wszystkim pokazać, że w historii także jest miejsce na poczucie humoru, i spokojnie możemy podchodzić do niej z przymrużeniem oka - kto wie, może nawet treść zmotywowała kilka osób do bardziej szczegółowego poznania losów byłych władców Polski. Podsumowując - przez liczne zabawne skojarzenia książka z pewnością ułatwia naukę na kolejną kartkówkę, poprawiając przy tym nastrój.

Są takie działy w szkolnym programie nauczania, które wywołują u braci uczniowskiej skrajne reakcje alergiczne - jednym z takich edukacyjnych potworków jest przymus zapoznania się z całym zastępem królów polskich. Oczywiście, sam przywilej dołączenia do elitarnego grona uczniów nauk humanistycznych nijak mnie nie oświecił w tym zakresie i miałam niemały problem z...