Polubiłam Mario, niezły detektyw, charakterystyczny, chciałabym, żeby seria z nim była dłuższa

Polubiłam Mario, niezły detektyw, charakterystyczny, chciałabym, żeby seria z nim była dłuższa

Wspaniała, jak cała reszta serii Guzowskiej.

Polecam każdemu kto kocha archeologię i cyniczny humor.

Wspaniała, jak cała reszta serii Guzowskiej.

Polecam każdemu kto kocha archeologię i cyniczny humor.

.

.

Drugi tom czytało mi się o wiele lepiej niż pierwszy. Akcja "Głowy Niobe" toczy się praktycznie w jednym miejscu, a mimo to podczas lektury nie odczuwa się tego.

Drugi tom czytało mi się o wiele lepiej niż pierwszy. Akcja "Głowy Niobe" toczy się praktycznie w jednym miejscu, a mimo to podczas lektury nie odczuwa się tego.

Dana Browna z tego nie będzie!
- Kiepski rys historyczny, który okazuje się całkowicie niepotrzebny i zmarnowany.
- Zbrodniarz, który może zostać zdemaskowany już w połowie książki.
- Główny bohater, którego bardziej brzydzi i wkurza zapach pasty do podłóg niż smród rozkładających się flaków.
- Wydarzenia, które w XX i XXI wieku nie mają prawa się wydarzyć, co czyni tą opowieść infantylną i naciąganą.

Dana Browna z tego nie będzie!
- Kiepski rys historyczny, który okazuje się całkowicie niepotrzebny i zmarnowany.
- Zbrodniarz, który może zostać zdemaskowany już w połowie książki.
- Główny bohater, którego bardziej brzydzi i wkurza zapach pasty do podłóg niż smród rozkładających się flaków.
- Wydarzenia, które w XX i XXI wieku nie mają prawa się wydarzyć, co czyni tą...

Klasyczna w formie, kompletnie nijaka w treści.
Główny bohater jest tylko trochę bardziej strawny niż w "Ofierze Polikseny", ale wciąż dzielnie realizuje się jako irytujący, przemądrzały palant, a sama intryga zrobiła na mnie wrażenie potwornie wtórnej.
Zdecydowanie lepiej bawiłem się przy książkach, które Marta Guzowska napisała z myślą o młodych czytelnikach

Klasyczna w formie, kompletnie nijaka w treści.
Główny bohater jest tylko trochę bardziej strawny niż w "Ofierze Polikseny", ale wciąż dzielnie realizuje się jako irytujący, przemądrzały palant, a sama intryga zrobiła na mnie wrażenie potwornie wtórnej.
Zdecydowanie lepiej bawiłem się przy książkach, które Marta Guzowska napisała z myślą o młodych czytelnikach

audio
Boże, co za nuda...
doszłam do końca tylko ze względu na mojego ulubionego lektora ale i to podciągnęło akcji.
Z setek przeczytanych to jest druga książka, w której główny bohater jest tak beznadziejnym dupkiem, że żal....
Irytujący zarozumialec.
Nie będę czytać dalszych części.
Nie polecam.

audio
Boże, co za nuda...
doszłam do końca tylko ze względu na mojego ulubionego lektora ale i to podciągnęło akcji.
Z setek przeczytanych to jest druga książka, w której główny bohater jest tak beznadziejnym dupkiem, że żal....
Irytujący zarozumialec.
Nie będę czytać dalszych części.
Nie polecam.

strata czasu wypocina

strata czasu wypocina

Archeologia fascynuje mnie od dziecka i zawsze chciałam być archeologiem - stąd chętnie sięgam po książki, które są osadzone w takim klimacie. Pierwszy tom serii z Mariem Yblem - Ofiarę Polikseny przeczytałam bardzo szybko i niesamowicie mnie wciągnęła. Drugi tom - Głowa Niobe, no cóż dobrze, że tym razem słuchałam audiobooka bo na bank bym ją odłożyła, ponieważ początek był niesamowicie nużący. Trzeba przebrnąć pierwsze 2-3 h słuchania, żeby akcja nabrała trochę tempa. Liczę na to, że kolejny tom będzie się lepiej czytało/słuchało, a akcją zdecydowanie przyspieszy. 😀

Archeologia fascynuje mnie od dziecka i zawsze chciałam być archeologiem - stąd chętnie sięgam po książki, które są osadzone w takim klimacie. Pierwszy tom serii z Mariem Yblem - Ofiarę Polikseny przeczytałam bardzo szybko i niesamowicie mnie wciągnęła. Drugi tom - Głowa Niobe, no cóż dobrze, że tym razem słuchałam audiobooka bo na bank bym ją odłożyła, ponieważ początek...

Wydało mi się pretensjonalne i naciągane, zwłaszcza jak na kryminał. Typowa zagadka w stylu klasycznego kryminału, grupa ludzi zamkniętych w pałacyku muzealnym, konferencja naukowa, giną kolejni uczestnicy. Może taka staroświeckość sprawdziłaby się pod piórek ś.p. Joanny Chmielewskiej, u Guzowskiej jest przedumana, bo strasznie na poważnie.

Wydało mi się pretensjonalne i naciągane, zwłaszcza jak na kryminał. Typowa zagadka w stylu klasycznego kryminału, grupa ludzi zamkniętych w pałacyku muzealnym, konferencja naukowa, giną kolejni uczestnicy. Może taka staroświeckość sprawdziłaby się pod piórek ś.p. Joanny Chmielewskiej, u Guzowskiej jest przedumana, bo strasznie na poważnie.