Najtrudniejsze w tym co trudne. Prowadzenie biznesu gdy nie ma łatwych odpowiedzi

Książka dla menedżerów, founderów, ale przede wszystkim dla ludzi stających na czele firmy. Pozycja wyróżniająca się tym, że napisana przez wspaniałego praktyka, bez kompleksów, owijania w bawełnę i po ludzku.

Książka dla menedżerów, founderów, ale przede wszystkim dla ludzi stających na czele firmy. Pozycja wyróżniająca się tym, że napisana przez wspaniałego praktyka, bez kompleksów, owijania w bawełnę i po ludzku.

Pokaż mimo to

Fajna motywacyjna historia o biznesie w innym zupełnie świecie niż Polska.

Fajna motywacyjna historia o biznesie w innym zupełnie świecie niż Polska.

Pokaż mimo to

"Ilekroć spotykam CEO, który odniósł sukces, pytam go, jak mu się to udało. Przeciętni szefowie mówią coś o swoim geniuszu strategicznym i intuicji biznesowej lub udzielają wyjaśnień, które w pewnym sensie zawsze stawiają ich na piedestale. Wielcy CEO wydają się niezwykle konsekwentni w swoich odpowiedziach. Wszyscy mówią: ”Nie poddawałem się”"

Ben Horowitz mówiąc powyższe słowa tłumaczy przez niemal całą swoją książkę Najtrudniejsze w tym, co trudne, że bycie CEO to niemal ciągła walka (o utrzymanie się na powierzchni), wybór między decyzjami złymi i bardzo złymi, nieustanny stres i presja, zaś granica między lękiem a odwagą przy podejmowaniu decyzji czasami jest niewidoczna.
[...]
całość:
http://www.speculatio.pl/najtrudniejsze-w-tym-co-trudne/

"Ilekroć spotykam CEO, który odniósł sukces, pytam go, jak mu się to udało. Przeciętni szefowie mówią coś o swoim geniuszu strategicznym i intuicji biznesowej lub udzielają wyjaśnień, które w pewnym sensie zawsze stawiają ich na piedestale. Wielcy CEO wydają się niezwykle konsekwentni w swoich odpowiedziach. Wszyscy mówią: ”Nie poddawałem się”"

Ben Horowitz mówiąc...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zacznę nietypowo, bo od narzekania. Taka dobra książka, a tak kiepsko wydana. Mała czcionka, jakby nie wystarczyło już to, że jest szeryfowa. Dość cienka, ale ciężka, pewnie przez rodzaj użytego papieru. I właściwie to tyle by było z minusów.

Najtrudniejsze w tym, co trudne (ang. The Hard Thing About Hard Things) napisana przez Bena Horowitza, to poradnik biznesowy, ale tak bardzo inny od wszystkich pozostałych podręczników jakie czytałam, że aż trudno mi właściwie nazwać tę książkę poradnikiem.

W wielkim skrócie Horowitz opowiada w niej o swoich doświadczeniach, które zdobył jako CEO (dyrektor generalny) i teraz podpowiada innym CEO, jak sobie poradzić z wyzwaniami towarzyszącymi temu stanowisku.

JAKA BYŁA JEGO HISTORIA?

Autor swoje pierwsze doświadczenia zdobywał w Netscape, czyli w firmie, która stworzyła legendarną już przeglądarkę, jedną z pierwszych na rynku. Niedługo później założył swoją własną firmę, o którą walczył przez 8 lat. W hiper-zmiennych warunkach środowiskach innowatorów tworzących nowe technologie tyle czasu to prawie wieczność. I głównie na opisaniu właśnie tych ośmiu lat “wojny” skupia się w swojej książce.

Kurcze, jaka to fascynująca historia! Jak pisałam wyżej, to nie jest zwykły poradnik. Dlaczego? Ponieważ zwykłe podręczniki zmiękczają przekaz. Autorzy starają się jakoś łagodzić szorstkość języka i twardy wydźwięk. Tu tego nie ma.

Horowitz jest dosadny, momentami nawet brutalny, jak na dzisiejsze powszechne standardy komunikowania się. Mówi to, co chce i tak, jak chce. I przeważnie o niezbyt przyjemnych rzeczach. Nieustannym stresie, niepewności, strachu, czasem nawet przerażeniu. Pisze o bezsenności, przemęczeniu i problemach rodzinnych, na które to wszystko wpływa. A ja jestem w stanie uwierzyć, że wcale nie koloryzuje.

Prowadzenie własnej firmy to nieustanna walka z przeciwnościami losu, walka o klientów, czasami ze współpracownikami… Ale i tak najgorsza jest walka z samym sobą. Ze skutkami swoich własnych decyzji i błędów. Z towarzyszącą ciągle niepewnością pt: czy robię dobrze?

Jest to o tyle ważne, że jak widać na całym świecie (nie tylko w PL) panuje strach przed mówieniem o psychicznym ciężarze odpowiedzialności za biznes, pracowników, sukces… Horowitz łamie to tabu. Mówi wprost o wpływie tak wielkiego stresu na psychikę. Ale wyjaśnia też, jak on sobie z tym poradził. Daje wiele rad, choć uprzedza, że wcale nie muszą zadziałać, bo na każdego działa coś innego.

Przede wszystkim namawia tego, żeby przestać się oszukiwać. Jest to równie ważne, co trudne, ale tylko w ten sposób będziemy w stanie cokolwiek osiągnąć. I jeszcze pisze, że jako CEO można być czasem wrednym kutasem, ale w szczytnym celu. Po to, żeby zrealizować większy plan – zapewnić szczęście i pomyślność dla swoich pracowników.

Bardzo dużo jest tu o wartości, jaką wnoszą właściwi ludzie do firmy. O ich dopasowaniu do środowiska, szkoleniu, zwalnianiu i zatrudnianiu. Z tym zatrudnianiem to w ogóle jest ciekawa sprawa, ponieważ Horowitz przeznacza na ten temat wyjątkowo dużo miejsca. Autor twierdzi, że pracownik musi być właściwy, nawet nie z największym doświadczeniem, a zwyczajnie pasujący do środowiska, podejścia całej organizacji. Powinien mieć właściwą motywację. Musi być chemia. A to, co na pewno sobie zapamiętam to to, że zatrudniać należy za zalety, zamiast nie zatrudniać przez wady.

Jak wcześniej podręcznik turkusowych organizacji obudził we mnie pluszowego misia, tak Horowitz obudził we mnie wewnętrznego Nietzschego i ściągnął trochę w dół. Zapewne wyjdzie mi to na plus. Turkusowe organizacje wydają się czasem zbyt utopijne, z kolei Horowitz też wydaje się zbyt skrajny, tylko w przeciwnym kierunku. Myślę, że do dobrego zarządzania biznesem trzeba mieć w sobie i trochę turkusu i trochę ciemnej strony mocy.

Kupiłam papierowe polskie wydanie, ponieważ nie było łatwo dostępnego e-booka, a na zagraniczną nie chciało mi się czekać. Trochę żałuję jednak, bo w oryginale książka mogła by być jeszcze lepsza. Ale i tak wydaje mi się, że tłumaczenie nie jest złe.

Najtrudniejsze w tym, co trudne jest świadectwem tego, jaką naukę każdy CEO przechodzi na początku swojej drogi dyrektora generalnego. Nikt nie rodzi się szefem – do tego się dorasta i uczy na własnych błędach. Żeby być CEO i zachować zdrowie psychiczne trzeba być twardym. Warto tę książkę przeczytać właśnie po to, żeby zobaczyć ten punkt widzenia i oprócz blasków, dostrzec także cienie bycia szefem wszystkich szefów.

Zacznę nietypowo, bo od narzekania. Taka dobra książka, a tak kiepsko wydana. Mała czcionka, jakby nie wystarczyło już to, że jest szeryfowa. Dość cienka, ale ciężka, pewnie przez rodzaj użytego papieru. I właściwie to tyle by było z minusów.

Najtrudniejsze w tym, co trudne (ang. The Hard Thing About Hard Things) napisana przez Bena Horowitza, to poradnik biznesowy, ale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mimo zaczynania każdego rozdziału w dość podobny sposób - od motywujących rapsów, nie żałując sobie Nworda, to książka po chwili zaczyna nabierać kształtów poradnika do zarządzania ludźmi w trudnych sytuacjach. Autor stara sie ująć każdą rade w kilku prostych krokach co ułatwia przyswojenie wiedzy, do tego popiera wszystko przykładem

Mimo zaczynania każdego rozdziału w dość podobny sposób - od motywujących rapsów, nie żałując sobie Nworda, to książka po chwili zaczyna nabierać kształtów poradnika do zarządzania ludźmi w trudnych sytuacjach. Autor stara sie ująć każdą rade w kilku prostych krokach co ułatwia przyswojenie wiedzy, do tego popiera wszystko przykładem

Pokaż mimo to

Ben Horowitz przedstawia cienie prowadzenia własnej działalności lub bycia CEO. Cały brud jaki inne poradniki przed nami skrywają znajdziemy tutaj. Często w formie tak bezpośredniej, że aż wulgarnej. Ilość trudnych decyzji i związanego z nimi stresu jakie wiążą się z zarządzaniem ludźmi nie są zbyt fotogeniczne, jednak autor potrafi ubrać je w styl który wabi i pozwala wyciągać lekcje z jego własnych doświadczeń.

Pełna recenzja książki na stronie:

http://moznaprzeczytac.pl/najtrudniejsze-w-tym-co-trudne-prowadzenie-biznesu-gdy-nie-ma-prostych-odpowiedzi-ben-horowitz/

Ben Horowitz przedstawia cienie prowadzenia własnej działalności lub bycia CEO. Cały brud jaki inne poradniki przed nami skrywają znajdziemy tutaj. Często w formie tak bezpośredniej, że aż wulgarnej. Ilość trudnych decyzji i związanego z nimi stresu jakie wiążą się z zarządzaniem ludźmi nie są zbyt fotogeniczne, jednak autor potrafi ubrać je w styl który wabi i pozwala...

więcej

mniej

Pokaż mimo to