Już miałam napisać, że coraz bardziej lubię Wintera ale... lubię tu nie pasuje, bo fabuła uderzała coraz szybciej, towarzyszyliśmy Winterowi w jego śledztwie, czytelnik sam myślał, myślał razem z Winterem i przeżywał jego emocje. Rewelacja! Szkoda tylko, że tym razem tak źle się kończy. Seria świetna, z pozycji na pozycję coraz lepsza. Dobry obyczajowy kryminał. Jak u Mankella! Przy okazji trochę przepisów na omlet bostoński I polecajki muzyczne. Te elementy obyczajowe są świetne, pozwalają poznać szwedzką kulturę. Uwielbiam. Zdecydowanie polecam.

Już miałam napisać, że coraz bardziej lubię Wintera ale... lubię tu nie pasuje, bo fabuła uderzała coraz szybciej, towarzyszyliśmy Winterowi w jego śledztwie, czytelnik sam myślał, myślał razem z Winterem i przeżywał jego emocje. Rewelacja! Szkoda tylko, że tym razem tak źle się kończy. Seria świetna, z pozycji na pozycję coraz lepsza. Dobry obyczajowy kryminał. Jak u...

najtrudniejszym dla człowieka jest krzywda dzieci......to była trudna lektura ale warta przeczytania

najtrudniejszym dla człowieka jest krzywda dzieci......to była trudna lektura ale warta przeczytania

Córka komisarza rośnie jak na drożdżach pod opieką obojga kochających się rodziców. Sielanka. W pracy gorzej, bo Erik pracuje nad sprawą dotyczącą dzieci. Traktuje ją bardzo osobiście. Przecież sam jest ojcem. Równolegle poszukuje się złoczyńcy, który napada na mężczyzn. Idą święta i wszyscy mają nadzieję na szybkie zamknięcie obu śledztw. Nic z tego. Ginie kolejny chłopiec i wszyscy szukają dziecka i porywacza. Święta schodzą na drugi plan. Śledztwa postępują i policja zaczyna łączyć obie sprawy. Ojcostwo trochę otumaniło śledczego w Winterze. To skutek posiadania potomstwa. 😁 Autor spokojnie prowadzi narrację książki. Rzetelnie przedstawia życie dużego, szwedzkiego miasta. Jego bohaterowie często omawiają bolączki społeczne i dzielą się swoimi poglądami na politykę emigracyjną państwa. „Niebo” to spokojny mix kryminału i książki obyczajowej. Polecam niekoniecznie w kolejności. Dodatkowym magnesikiem są ciekawostki świąteczne Szwedów. Otóż na świątecznym stole (Boże Narodzenie) nie może zabraknąć rolady z boczku, galarety z cielęciny, pieczonej szynki, czerwonej kapusty i dawki filmów z Kaczorem Donaldem. Kontrolerów biletów w Goeteborgu zwą Bandą Tensona od kurtek które noszą i takie tam smaczki. A typową, szwedzką potrawą jest pokusa Janssona. To nawet ugotować można bo przepis jest w sieci. Smacznego!

Córka komisarza rośnie jak na drożdżach pod opieką obojga kochających się rodziców. Sielanka. W pracy gorzej, bo Erik pracuje nad sprawą dotyczącą dzieci. Traktuje ją bardzo osobiście. Przecież sam jest ojcem. Równolegle poszukuje się złoczyńcy, który napada na mężczyzn. Idą święta i wszyscy mają nadzieję na szybkie zamknięcie obu śledztw. Nic z tego. Ginie kolejny...

Zaczyna się jak zwykle ciekawie , ale dalej jest jak zwykle nudno i chaotycznie . Znowu zupełnie bez sensu , poznajemy menu jakiejś restauracji , raczeni jesteśmy przemyśleniami bohatera na temat wiejskich krajobrazów i dowiadujemy się z czego robi się baskijski omlet . Intryga kryminalna opowiadana jest jak plotka z magla . Wiemy kto był czyim kuzynem , co robiła jego matka , i że nieznany ojciec i choć nieznany , to nazywał się Jan Kowalskich i pochodził z Pcimia . Przepraszam Janów Kowalskich i mieszkańców Pcimia , to tylko przykład maglowych opowieści . Motyw kryminalny wcale nie jest ciekawy , ani nie trzyma w napięciu , a zakończenie jest raczej żałosne , niż ekscytujące .
Może dlatego , że powieści pana Edwardsona zupełnie mi nie odpowiadają , tak nisko je oceniam , a może dlatego , że są po prostu kiepskie . Nie wiem , przekonajcie się sami .

Zaczyna się jak zwykle ciekawie , ale dalej jest jak zwykle nudno i chaotycznie . Znowu zupełnie bez sensu , poznajemy menu jakiejś restauracji , raczeni jesteśmy przemyśleniami bohatera na temat wiejskich krajobrazów i dowiadujemy się z czego robi się baskijski omlet . Intryga kryminalna opowiadana jest jak plotka z magla . Wiemy kto był czyim kuzynem , co robiła jego...

Kolejny tom z komisarzem Winterem i kolejny raz jestem bardzo zadowolona z lektury.

Kolejny tom z komisarzem Winterem i kolejny raz jestem bardzo zadowolona z lektury.

Są tacy bohaterzy, ktorzy przyciągają.
Czasem wkurza język, czasem tłumaczenie
ALe ta wyjątkowość przyciąga.
Ja po protu lubię Erica WIntera.

Są tacy bohaterzy, ktorzy przyciągają.
Czasem wkurza język, czasem tłumaczenie
ALe ta wyjątkowość przyciąga.
Ja po protu lubię Erica WIntera.

Nieśpieszna akcja, dużo przemyśleń bohatera z problemami i kilka zwrotów akcji. Czuć charakterystyczny klimat skandynawski. :) Zakończenie zaskakujące, życzyłbym sobie innego.

Nieśpieszna akcja, dużo przemyśleń bohatera z problemami i kilka zwrotów akcji. Czuć charakterystyczny klimat skandynawski. :) Zakończenie zaskakujące, życzyłbym sobie innego.

Niby dwie sprawy i powinno być ciekawie, jednak według mnie wątki mogły być lepiej poprowadzone. Książkę ratuje dość emocjonująca końcówka.

Niby dwie sprawy i powinno być ciekawie, jednak według mnie wątki mogły być lepiej poprowadzone. Książkę ratuje dość emocjonująca końcówka.

Tłumaczenie książki pozostawia trochę do życzenia. Przeszkadzało mi to w czutaniu. Fabuła ciekawa.

Tłumaczenie książki pozostawia trochę do życzenia. Przeszkadzało mi to w czutaniu. Fabuła ciekawa.

Najlepiejnapisana że wszystkich części....radzę zacząć w dniu wolnym bo i tak nic nie zrobisz w domu ....ciekawość silniejsza ....

Najlepiejnapisana że wszystkich części....radzę zacząć w dniu wolnym bo i tak nic nie zrobisz w domu ....ciekawość silniejsza ....