Dolina Tęczy

Fajna. Choć tak jak sporo innych osób napisało. Brakowało mi Ani w tej książce.

Fajna. Choć tak jak sporo innych osób napisało. Brakowało mi Ani w tej książce.

Pokaż mimo to

Gdyby było tu więcej dzieci Ani to byłoby 10/10 :)

Gdyby było tu więcej dzieci Ani to byłoby 10/10 :)

Pokaż mimo to

Nie można pominąć i tej części cyklu o przygodach rudowłosej Ani :-)

Nie można pominąć i tej części cyklu o przygodach rudowłosej Ani :-)

Pokaż mimo to

To już siódmy tom perypetii Ani Shirley-Blythe. Kiedy ją poznawaliśmy, była zagubioną sierotką przygarniętą przez podstarzałe rodzeństwo mieszkające na Zielonym Wzgórzu. Obserwowaliśmy, jak zawiera pierwsze przyjaźnie, jak stara się odnaleźć swoje miejsce w Avonlea. W kolejnych tomach czytaliśmy z wypiekami na twarzy o tym, jak Ania się zakochuje i jak postanawia z ukochanym Gilbertem stworzyć rodzinę. Dowiadywaliśmy się też o tym, jak wyglądały studia w tamtych czasach oraz mieliśmy okazję zobaczyć Anię w roli nauczycielki.

Sięgając po „Dolinę Tęczy” miałam nadzieję, że po świetnie opowiedzianej historii dziewczynki, a później młodej kobiety tutaj dostaniemy opowieść o kobiecie już dojrzałej, żonie i matce. Zakładałam, że będzie to książka, do której będę wracać za kilka, kilkanaście lat aby w mojej ukochanej Ani podbierać dla siebie jakieś życiowe prawdy, tak jak to było, gdy jako nastolatka wracałam do pierwszych dwóch tomów, a później – na studiach – do kolejnych. Uczciwie przyznać muszę, że pod tym względem srogo się zawiodłam. Ale po kolei.

Głównymi bohaterami książki są dzieci. Te ze Złotego Brzegu, oraz z plebanii. Poza tym poznajemy też szalenie czupurną i trochę jak na tamte czasy wulgarną Marysię Vance. Opowieść jest przepełniona swojskim klimatem nadmorskiej, kanadyjskiej wsi końca XIX wieku. Dzieci spędzają swój wolny czas bawiąc się w Dolinie Tęczy, czyli przyjemnej polance nieopodal strumyka, która – w zależności od ich wyobraźni – jest polem bitwy, wystawną salą jadalną, albo miejscem nawiedzonym przez duchy. Obok dzięcięcych zabaw jesteśmy też świadkami nowych i starych romansów, których głównymi bohaterkami są dwie stare panny, siostry West.

Ania i Gilbert to postacie nawet nie drugoplanowe, a trzecioplanowe. Czasem są wspominani w rozmowach i myślach innych mieszkańców wioski, ale to wszystko. Niestety, o naszych ulubieńcach z poprzednich części nie dowiadujemy się tutaj praktycznie niczego nowego. Ot, Maryla się starzeje. Tyle, koniec, kropka. Szkoda, bo przyjemnie byłoby dowiedzieć się, co tam słychać u naszych starych znajomych.

Co do samej Ani jeszcze...ech. Kiedy autorka już dopuszcza ją do głosu, to Ania płynie. Naprawdę, mówi niczym na haju. I jasne, ta bohaterka zawsze miała tendencję do snów na jawie i kwiecistych opisów, ale tutaj to już szaleje. Nie można z nią porozmawiać o niczym, bo zaraz odlatuje i zastanawia się - na przykład - czy jak po śmierci wróci jako duch, to czy będzie mogła być niczym wiaterek, który muska delikatnie łodyżki żonkili. Pogadane. Gdyby podobne teksty były wyrównane scenami z Anią, która zachowuje się jak na matkę i żonę przystało, byłoby to jeszcze do zniesienia. Myślę, że dlatego kompletnie nie przeszkadzało mi to w poprzednich tomach. A tak, jest po prostu karykaturalnie.

Autorka zaskoczyła mnie jednak, sięgając tutaj po postać Mary Vance. Jest to dziewczynka z tragiczną przeszłośćią, której się przed nami nie ukrywa. Bohaterka ta otwarcie opowiada o tym, jak kobieta, z którą mieszkała, ją maltretowała i pokazuje przy tym siniaki. Lucy Maud Montgomery robi z niej w pewnym momencie czarną owcą pośród dzieciarni, ale jest to jedna z lepiej opisanych postaci w tym tomie i chyba taka, którą polubiłam najbardziej ze wszystkich dzieci z Doliny Tęczy.

Tak jak po inne tomy z serii sięgam i sięgać będę często powtónie, tak nie sądzę, żeby ciągnęło mnie jakoś prędko do "Doliny Tęczy". Ze wszystkich części ta podobała mi się najmniej. Zależało mi na dojrzałej powieści, tymczasem dostaliśmy kolejną opowiastkę o dzieciach, dodatkowo dość miałkich i wyidealizowanych. Ania - lepiej nie mówić. Szukajac plusików, mogę wspomnieć jeszcze o przygotowywaniu czytelnika na to, co spotka nas w kolejnej części, bowiem autorka zapowiada nam już tutaj zbliżającą się Wielką Wojnę i przepowiada, że nasi mali chłopcy wyrosną na mężczyzn, którzy pojadą się bić, a dziewczynki będą musiały zmierzyć się ze złamanymi sercami. Za "Rillę ze Złotego Brzegu" sięgam natychmiast.

To już siódmy tom perypetii Ani Shirley-Blythe. Kiedy ją poznawaliśmy, była zagubioną sierotką przygarniętą przez podstarzałe rodzeństwo mieszkające na Zielonym Wzgórzu. Obserwowaliśmy, jak zawiera pierwsze przyjaźnie, jak stara się odnaleźć swoje miejsce w Avonlea. W kolejnych tomach czytaliśmy z wypiekami na twarzy o tym, jak Ania się zakochuje i jak postanawia z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam wrażenie, że z każdą kolejną książką perypetie bohaterów stają się dla mnie coraz mniej interesujące. Moimi ukochanymi powieściami są “Ania z Szumiących Topoli” i “Wymarzony dom Ani”. Były przepełnione miłością, ciepłem, wyjątkowym klimatem dawnych lat, życiem ambitnej i wrażliwej Ani. Tutaj nie mamy młodej dziewczyny, a panią doktorową Blythe, która jest już w średnim wieku. Przeskoczyliśmy o kilkanaście lat do przodu i towarzyszymy jej dzieciom, które nie raz bywają złośliwe i mają swoje własne problemy. Maluchy nie rozczulają mnie tak, jak Ania, a ich dom nie przypomina tego z Zielonego Wzgórza. Nie czuję więc tak wielkiego sentymentu i uczucia, jakim darzyłam poprzednie powieści. Jednak “Dolina Tęczy” warta jest przeczytania, bo zapewnia ciągłość w losach wszystkich bohaterów. Tym bardziej, że powieść zakończyła się w taki sposób, że w kolejnych książkach możemy spodziewać się wojny i wywrócenia świata do góry nogami, co może być bardzo ciekawym wątkiem.

Cała recenzja: https://znakomita.com/2020/12/02/dolina-teczy-49-2020/

Mam wrażenie, że z każdą kolejną książką perypetie bohaterów stają się dla mnie coraz mniej interesujące. Moimi ukochanymi powieściami są “Ania z Szumiących Topoli” i “Wymarzony dom Ani”. Były przepełnione miłością, ciepłem, wyjątkowym klimatem dawnych lat, życiem ambitnej i wrażliwej Ani. Tutaj nie mamy młodej dziewczyny, a panią doktorową Blythe, która jest już w średnim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na podstawie dotychczas przeczytanych powieści z serii "Ania z Zielonego Wzgórza", w moim odczuciu w tej części znajduje się najmniej wątków związanych z przygodami sześciorga dzieci państwa Blythe'ów, nie wspominając już o macoszym potraktowaniu pierwotnie głównej bohaterki, czyli samej Ani Shirley. Na miejsce przygód i stopniowego dorastania rodzeństwa ze Złotego Brzegu, fabułę zdominowały historie nowych dzieci w miasteczku, które pojawiły się wraz z ich ojcem pastorem Meredith. Dzieci pastora oraz dzieci doktorowej Blythe szybko się zaprzyjaźniają i razem spędzają czas. Finalnie, mimo ciekawych historii postaci, czuję, że ta część miała w sobie mniej fascynacji i magii.

Na podstawie dotychczas przeczytanych powieści z serii "Ania z Zielonego Wzgórza", w moim odczuciu w tej części znajduje się najmniej wątków związanych z przygodami sześciorga dzieci państwa Blythe'ów, nie wspominając już o macoszym potraktowaniu pierwotnie głównej bohaterki, czyli samej Ani Shirley. Na miejsce przygód i stopniowego dorastania rodzeństwa ze Złotego Brzegu,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Szkoda, że bohaterami są niemal wyłącznie dzieci, niemniej nie można odmówić dziełu Lucy Maud Montgomery uroku nawet, jeżeli bohaterowie i ich historie bywają naiwne i irytujące.

Szkoda, że bohaterami są niemal wyłącznie dzieci, niemniej nie można odmówić dziełu Lucy Maud Montgomery uroku nawet, jeżeli bohaterowie i ich historie bywają naiwne i irytujące.

Pokaż mimo to

Jeśli ktoś sięgając po „Dolinę Tęczy” liczy na kolejne spotkanie z szarooką Anią, to się rozczaruje, gdyż zarówno ona sama, jak i jej mąż Gilbert choć pojawiają się od czasu do czasu w książce, to stanowią jedynie tło dla przygód swoich pociech oraz ich przyjaciół: córek i synów nowego pastora Mereditha. Bo to właśnie ich perypetie śledzimy w większości rozdziałów.
Trochę zasmuca, że bohaterowie z części poprzednich są co najwyżej wspomniani jednym, góra dwoma zdaniami, a także fakt, że w trakcie dorosłego już życia Ani nie dowiadujemy się niczego nowego o niej samej, lecz znowu wracamy do czasów dzieciństwa. Tym razem już kolejnego pokolenia.
Nie oznacza to, że książka jest słaba, bo taka nie jest, ale generalnie jeśli ktoś chciał się spotkać z Anią Shirley, to tym razem... nie zastał jej w domu.
Pokazem kunsztu literackiego pisarki jest wspaniała umiejętność oddania dziecięcych strachów i obaw, które z perspektywy dorosłego człowieka zdają się nieistotnymi drobiazgami. Opisane historie wzruszają, bawią, wywołują uśmiech na twarzy, a czasem budzą niedowierzanie z jaką łatwością dzieciaki wpadają na zupełnie nieprawdopodobne pomysły (jak choćby wyścig na prosiętach). Niestety, sielankowy nastrój zaburza mglista zapowiedź przyszłych tragicznych wydarzeń i Srokatego Kobziarza, który jest synonimem pożogi wojennej mającej ogarnąć już wkrótce cały świat…
Pewnym plusem książki jest również pokazanie codziennego życia oraz tego, w jaki sposób bawiono się i wypoczywano ponad sto lat temu. Bez telewizji, radia, komputerów, komórek i innych wynalazków, które miały ludziom ułatwić życie i pozwolić zaoszczędzić mnóstwo czasu. Czy jednak naprawdę spełniły pokładane w nich nadzieje? Kiedy czytam lektury podobne do „Doliny Tęczy”, to mam co do tego pewne wątpliwości…

Jeśli ktoś sięgając po „Dolinę Tęczy” liczy na kolejne spotkanie z szarooką Anią, to się rozczaruje, gdyż zarówno ona sama, jak i jej mąż Gilbert choć pojawiają się od czasu do czasu w książce, to stanowią jedynie tło dla przygód swoich pociech oraz ich przyjaciół: córek i synów nowego pastora Mereditha. Bo to właśnie ich perypetie śledzimy w większości rozdziałów.
Trochę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna cudowna (wiem, że nadużywam tego określenia, ale ta seria jest dla mnie.. cudowna❤️) historia z kolekcji Ani, która tym razem skupia się na rodzinie wdowca, pastora Johna Mereditha. Jego dzieciaki są kochane! Szybko ich polubiłam i ucieszyłam się, gdy dzieci państwa Blythe również :) Ile one mają dziwnych i przezabawnych pomysłów! A myślałam, że tylko dzieciom Ani i Gilberta wpadają takie do głowy :) Bardzo mi zależało, aby Jerry, Flora, Una i Karolek byli szczęśliwi i było mi bardzo przykro, kiedy i oni byli zasmuceni. Tak bardzo brakowało w tej rodzinie czułego serca mamy! Nieraz wzruszyłam się tak bardzo, że łzy same napływały mi do oczu.. Nie polubiłam uciekinierki Marysi Vance. Była pracowita i pomocna, ale zarozumiała i nieraz wydawało się jakby specjalnie sprawiała przykrość swoim przyjaciołom. A jak się cieszyłam kiedy wszystko układało się po mojej myśli! Przez całą książkę trzymałam kciuki za rodzinę pastora :)
A dzieci Ani? Jak one szybko dorastają! Aż mi się płakać chce. Przecież Kubuś niedawno się urodził!
Walter to moje oczko w głowie, najcudowniejszy z najcudowniejszego rodzeństwa ❤️.
Zakończenie było szczęśliwe, ale poczułam wplatający się gdzieś w to szczęście smutek. Coś czuję, że kolejny tom nie będzie już taki wesoły... Smutno mi.

Kolejna cudowna (wiem, że nadużywam tego określenia, ale ta seria jest dla mnie.. cudowna❤️) historia z kolekcji Ani, która tym razem skupia się na rodzinie wdowca, pastora Johna Mereditha. Jego dzieciaki są kochane! Szybko ich polubiłam i ucieszyłam się, gdy dzieci państwa Blythe również :) Ile one mają dziwnych i przezabawnych pomysłów! A myślałam, że tylko dzieciom Ani i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Osobiście uważam ten tom za najsłabszy z serii przez to, że głównymi postaciami są dzieci pewnego pastora, których przygody mnie zupełnie nie interesują, chętnie czytałabym dalej o dzieciach Ani lub o niej samej. Jednak doceniam książkę pod względem warsztatu literackiego L.M.M.

Osobiście uważam ten tom za najsłabszy z serii przez to, że głównymi postaciami są dzieci pewnego pastora, których przygody mnie zupełnie nie interesują, chętnie czytałabym dalej o dzieciach Ani lub o niej samej. Jednak doceniam książkę pod względem warsztatu literackiego L.M.M.

Pokaż mimo to