Wbrew pożegnaniom

pomysł na fabułę fajny, postacie też ale dialogi popsuły całość dokumentnie! Sztuczne, napuszone, nieprawdziwe, w pewnym momencie miałam wrażenie ż czytam ciąż to samo- nuda....

pomysł na fabułę fajny, postacie też ale dialogi popsuły całość dokumentnie! Sztuczne, napuszone, nieprawdziwe, w pewnym momencie miałam wrażenie ż czytam ciąż to samo- nuda....

Musiałam się zmuszać, żeby to czytać (nie potrafię zostawiać zaczętych książek, a przy tej prawie to zrobiłam). Rozumiem, że dla niego ta praca jest ważna, ale jeśli tu jest romans to romans między Joshem a wojskiem. Chłop zawsze stawia pracę na pierwszym miejscu. Jeśli ma jakieś wolne ciągle kombinuje co zrobić, żeby trwało jak najkrócej. Co chwilę powtarza, że Ember jest dla niego najważniejsza, a dosłownie każdą decyzję podejmuje, tak żeby ją zranić. Nie wierzę, że on ją kocha, bo tego po prostu nie widać. W tym samym czasie Ember wręcz obsesyjnie przed podjęciem jakiejkolwiek decyzji myśli o Joshu i stawia go na pierwszym miejscu. On jest dupkiem, a ona albo naprawdę jest szalenie zakochana (nie widzę powodów, żeby była) albo jest szalenie naiwna. Dosłownie jest scena, gdzie dziewczyna błaga go, żeby ten jeden raz wybrał JĄ, a on odpowiada „nie mogę”. 🤡 Josh doskonale wie, że cały czas zadaje swojej ukochanej ból podobno bardzo źle się z tym czuje trochę się nad sobą użala, ale nie wyciąga żadnych wniosków i za chwilę robi to samo. Ember też widzi, że ten związek raczej nie działa tak jak powinien, a mimo to są razem i udają, że wszystko jest super, bo przecież ich miłość jest bardzo, bardzo wyjątkowa i silna (nie widać, żeby taka była). Dlaczego wszyscy bliscy tej dziewczyny przekonywali ją, żeby walczyła o tego chłopaka? Czy naprawdę nikt nie widział, że cierpi, jest nieszczęśliwa i przypomina cień samej siebie?

Musiałam się zmuszać, żeby to czytać (nie potrafię zostawiać zaczętych książek, a przy tej prawie to zrobiłam). Rozumiem, że dla niego ta praca jest ważna, ale jeśli tu jest romans to romans między Joshem a wojskiem. Chłop zawsze stawia pracę na pierwszym miejscu. Jeśli ma jakieś wolne ciągle kombinuje co zrobić, żeby trwało jak najkrócej. Co chwilę powtarza, że Ember jest...

W ciągu jednej nocy skończyłam przygodę z bohaterami serii " odważmy się kochać", czwartej ostatniej części nie da się odłożyć. Życie pisze różne scenariusze i możemy się tylko w nie wpasować, lub nie. Wynik zawsze jest niewiadomy. Chciałoby się spotkać kogoś, kto i o nas zawalczy, kogoś dla kogo będziemy całym światem. Ta książka daje nadzieję, mówi że skoro komuś się to przytafilo, to i my mamy szansę dowiedzieć jak to jest. Z niecierpliwością czekam na następne powieści, a właściwie na ich tłumaczenie. Polecam

W ciągu jednej nocy skończyłam przygodę z bohaterami serii " odważmy się kochać", czwartej ostatniej części nie da się odłożyć. Życie pisze różne scenariusze i możemy się tylko w nie wpasować, lub nie. Wynik zawsze jest niewiadomy. Chciałoby się spotkać kogoś, kto i o nas zawalczy, kogoś dla kogo będziemy całym światem. Ta książka daje nadzieję, mówi że skoro komuś się to...

Zakończyłam lekturę "Wbrew pożegnaniom" z mieszanką rozmaitych uczuć. Jak dla mnie była to powieść zarówno bardzo dobra, jak i nudna, miejscami męcząca. Kilka razy robiłam sobie od niej przerwę i kiedy do niej wracałam, miałam wrażenie, że czytam od nowa. Bohaterowie byli szczęśliwi i kochali się niesamowitą miłością, jakiej inni śmiertelnicy nigdy nie zaznają, by za chwilę kłócić się i trzaskać drzwiami. To powtarzało się w tej książce kilka razy... Kiedy już myślałam, że nastąpi przełomowy moment, wracałam do punktu wyjścia. Jak dla mnie wyglądało to tak, jakby w połowie książki Autorka straciła pomysł, zainteresowanie bohaterami. Być może powieść ta była trochę za długa, powinna skończyć się wcześniej, bez zbędnego przedłużania w niektórych momentach. Wylałam przy niej wiele łez, pozostawałam wzruszona, ale kilka stron później denerwowałam się na bohaterów i chciałam, by się wreszcie dogadali. Cieszę się, że to już ostatni tom tej serii, gdyż nie mam pomysłu, co u wszystkich tych bohaterów mogłoby dziać się dalej. Niemniej jednak, z pewnością będę wszystkie cztery tomy wspominać z sympatią.

Zakończyłam lekturę "Wbrew pożegnaniom" z mieszanką rozmaitych uczuć. Jak dla mnie była to powieść zarówno bardzo dobra, jak i nudna, miejscami męcząca. Kilka razy robiłam sobie od niej przerwę i kiedy do niej wracałam, miałam wrażenie, że czytam od nowa. Bohaterowie byli szczęśliwi i kochali się niesamowitą miłością, jakiej inni śmiertelnicy nigdy nie zaznają, by za chwilę...

Po przeczytaniu 3 pierwszych książek tej serii miałam opory przed przeczytaniem ostatniej... Powrót do bohaterów z wcześniejszej książki to nie jest to co lubię.
Jednak muszę przyznać, że ta książka strasznie mi się spodobała.
Co ważne dawno tak nie płakałam przy czytaniu...
Polecam.

Po przeczytaniu 3 pierwszych książek tej serii miałam opory przed przeczytaniem ostatniej... Powrót do bohaterów z wcześniejszej książki to nie jest to co lubię.
Jednak muszę przyznać, że ta książka strasznie mi się spodobała.
Co ważne dawno tak nie płakałam przy czytaniu...
Polecam.

Mimo, że polecam całą serię, to przede wszystkim skupiam się w ocenie na części pierwszej jak i ostatniej, które dotyczą moich ulubionych bohaterów. Daję 9 gwiazdek, a tyle daję mało kiedy. Mało kiedy też coś łapie mnie tak bardzo za serce. I słowo daję. Pokochałam to wraz z pierwszą częścią tej serii, ale to ostatnia książka poruszyła mnie najbardziej. Między zwykły romans został wpleciony bardzo trudny wątek, który nadał charakteru i właśnie "to coś" wszystkim seriom. Nie raz w oku czaiła się łezka, nieraz pojawiał się uśmiech, nieraz przez wątek wojenny w głowie rodził się refleksje. A dojrzałość głównej bohaterki w tak młodym wieku zaskoczyła. Dzięki temu czytając naprawdę nie miałam wrażenia, że czytam kolejny zwykły romans dla nastolatek z kolejną irytującą bohaterką, a coś co jest ponad to.

Mimo, że polecam całą serię, to przede wszystkim skupiam się w ocenie na części pierwszej jak i ostatniej, które dotyczą moich ulubionych bohaterów. Daję 9 gwiazdek, a tyle daję mało kiedy. Mało kiedy też coś łapie mnie tak bardzo za serce. I słowo daję. Pokochałam to wraz z pierwszą częścią tej serii, ale to ostatnia książka poruszyła mnie najbardziej. Między zwykły...

Wracamy do historii Josha i Ember. Związek trwa w najlepsze, ale pojawiają się ciemne chmury. Josh początkowo miał odsłużyć parę lat, jednak wyszło inaczej. Mieszkają już z Ember razem, ale mogą się nacieszyć tylko paroma tygodniami. Josh dostaje rozkaz wyjazdu na 9-miesięczną misję do Afganistanu. Wraca tam gdzie został ciężko ranny. Ember jest załamana, boi się, że ukochany może zginąć. Wspiera go jednak. Sama dostaje propozycję wyjazdu do Turcji na badania archeologiczne. Początkowo nie chce się zgodzić, nie chce zostawiać Josha samego, kiedy już wróci do kraju.
Podczas misji wydarza się najgorsze, Jagger, Josh i Will mają wypadek. Ember ciężko przeżywa całą sytuację, Paisley też, w końcu jest już żoną Jaggera i do tego w ciąży.
Josh po powrocie nie jest sobą. Nie może zapomnieć momentu kiedy już wiedział, że zginie. Nie radzi sobie emocjonalnie, ale na terapię też nie chce chodzić, traktuje ją jak zło konieczne. Mimo to Ember jest jego podporą, ale wszystko do czasu.
Fajne zwieńczenie losów 3 przyjaciół, którzy po licznych ciężkich i mniej ważnych przejściach zaznają szczęścia.

Wracamy do historii Josha i Ember. Związek trwa w najlepsze, ale pojawiają się ciemne chmury. Josh początkowo miał odsłużyć parę lat, jednak wyszło inaczej. Mieszkają już z Ember razem, ale mogą się nacieszyć tylko paroma tygodniami. Josh dostaje rozkaz wyjazdu na 9-miesięczną misję do Afganistanu. Wraca tam gdzie został ciężko ranny. Ember jest załamana, boi się, że...

Dobre zakończenie serii. Zakończenie mocno "posłodzone" ale akceptowalne. Po drodze niekoniecznie jest różowo, ale przecież takie jest życie...

Dobre zakończenie serii. Zakończenie mocno "posłodzone" ale akceptowalne. Po drodze niekoniecznie jest różowo, ale przecież takie jest życie...

Nie wiem al to się stało ze tak późno odkryłam Rebeccę...to karygodne.
Josh też powinien zacząć myśleć ale zespół stresu pourazowego jest straszny.
Najważniejsze że.....jak przeczytasz to się dowiesz...

Nie wiem al to się stało ze tak późno odkryłam Rebeccę...to karygodne.
Josh też powinien zacząć myśleć ale zespół stresu pourazowego jest straszny.
Najważniejsze że.....jak przeczytasz to się dowiesz...

Ci sami bohaterowie co w 1 tomie i nagle oni po latach gdzie pojawiają się w każdej części ale czytało się dość przyjemnie

Ci sami bohaterowie co w 1 tomie i nagle oni po latach gdzie pojawiają się w każdej części ale czytało się dość przyjemnie