Chłopięce lata

To ksiązka o zagubieniu.
O szukaniu siebie pomiędzy mamą, której się nienawidzi, a ojcem, którym się gardzi. Matka nie potrafi normalności - nie jest stanowcza, nie umie walczyć o swoje, nie umie stawiać na swoim ani przeć na przód mimo wszystko... Rozlazła. Matka taka nie jest ...
Ojciec to nikt.
Ojciec to pokorne zwierzę, które pracuje...
i On, chłopiec na farmie, w Afryce...
On, dorastający, zbuntowany. Obserwator życia u innych i u siebie. Nic mu się nie podoba, wiele za to go mierzi. We własnym domu jest, ale to nie jest miejsce, do którego chce wracać... Chciałby stąd uciec. Gdziekolwiek.
Chciałby tu nie być. A jest.

Autor pisze o sobie, przynajmniej w dużej mierze. A pisze tak, że czytasz niby prosto napisaną powieść, ale po którejś stronie zdajesz sobie sprawę z tragizmu tego wszystko. Czytasz o rodzinie mieszkającej w Afryce (niedaleko Kapsztadu),gdzie nie ma nowoczesności, a ludzie pokornie żyją z dnia na dzień. W szkole nauczyciele biją dzieci, niektórzy z nich wręcz się tym biciem fascynują wyrzucając z siebie frustracje i własną złość. Biją dzieci... a nasz chłopiec boi się tego. Czuje, że gdy zostanie wybrany do bicia, to umrze. Boi się zajęć fizycznych, boi się tego, co chłopcy - jego rówieśnicy - doświadczają. To wszystko go przeraża, a obwinia o to... matkę. Że to jej wina, że nie umie żyć. Że nie umie stawić czoła męskim rzeczom. Że jest w nim jakaś niechciana część jej, a on jej nie chce. Z ojcem czasem trzyma sztamę, zwłaszcza, gdy ten staje po stronie atakującego i naigrawającego się z mamy - wtedy mu wtóruje. Jednak sam ojciec go niejako odraża. Pozostaje w cieniu, a przecież inni ojcowie tacy nie są. Nawet matka jest dziwna. Nie taka, jak inne. Nie taka, jaka powinna być.

Wiele momentów z tej powieści zapada w pamięć. Czasem wręcz dziwisz, że w zasadzie są trywialne, jednak coś w słowach Coetzee jest takiego, że zapisują się one w tobie. Jak choćby zakup roweru przez matkę. I to, jak się sama uczyła na nim jeździć i jak potem ten rower porzuciła.

Niebywały czas.
Niezwykła powieść.

"Wolałbym, żeby ludzie po prostu przestawali istnieć, znikali zamiast starzeć się i chorować".

To ksiązka o zagubieniu.
O szukaniu siebie pomiędzy mamą, której się nienawidzi, a ojcem, którym się gardzi. Matka nie potrafi normalności - nie jest stanowcza, nie umie walczyć o swoje, nie umie stawiać na swoim ani przeć na przód mimo wszystko... Rozlazła. Matka taka nie jest ...
Ojciec to nikt.
Ojciec to pokorne zwierzę, które pracuje...
i On, chłopiec na farmie, w...

W mojej skromnej opinii to bardzo ważna książka. Pokazuje w jakich warunkach kształtował się wielki intelektualista, pisarz filozofujący. Jak wpłynęły na to doświadczenia wczesnej młodości, w tym i życia w kraku wielkiej niesprawiedliwości.

W mojej skromnej opinii to bardzo ważna książka. Pokazuje w jakich warunkach kształtował się wielki intelektualista, pisarz filozofujący. Jak wpłynęły na to doświadczenia wczesnej młodości, w tym i życia w kraku wielkiej niesprawiedliwości.

Mnie ta książka nie porwała.

Mnie ta książka nie porwała.

O tym, jak przebiega formowanie przyszłego wielkiego intelektu. Cudne przemyślenia Noblisty z czasów dzieciństwa: " Wolałbym, żeby ludzie po prostu przestawali istnieć, znikali zamiast starzeć się i chorować".

O tym, jak przebiega formowanie przyszłego wielkiego intelektu. Cudne przemyślenia Noblisty z czasów dzieciństwa: " Wolałbym, żeby ludzie po prostu przestawali istnieć, znikali zamiast starzeć się i chorować".

Dobre wprowadzenie do Młodości. Podobnie jak tam rzecz dotyczy formowania się młodego człowieka w wielokulturowym kontekście. Przednie pióro, jak zwykle u JMC, choć narracja bywa miejscami nudnawa.

Dobre wprowadzenie do Młodości. Podobnie jak tam rzecz dotyczy formowania się młodego człowieka w wielokulturowym kontekście. Przednie pióro, jak zwykle u JMC, choć narracja bywa miejscami nudnawa.

Tego nie można było zrobić lepiej.
Na tej pozycji będę się wzorować przy pisaniu wspomnień i relacji ze zdarzeń autobiograficznych.
Ten pisarz, jak mało który, zasłużył na nagrodę Nobla. Te narracje sięgają najgłębiej jak się da, nie ocierając się przy tym o grubiaństwo. Prawda, bolesna szczerość i dobry smak ujęte w prostej konceptualnie narracji - Coetzee.

Tego nie można było zrobić lepiej.
Na tej pozycji będę się wzorować przy pisaniu wspomnień i relacji ze zdarzeń autobiograficznych.
Ten pisarz, jak mało który, zasłużył na nagrodę Nobla. Te narracje sięgają najgłębiej jak się da, nie ocierając się przy tym o grubiaństwo. Prawda, bolesna szczerość i dobry smak ujęte w prostej konceptualnie narracji - Coetzee.

Pierwsze spotkanie z autorem, zaraz wrócę do biblioteki po jeszcze!

Pierwsze spotkanie z autorem, zaraz wrócę do biblioteki po jeszcze!

Bardzo szczera, bardzo ciekawa, napisana w mądry sposób. Niezmiernie mi się podobała.

Bardzo szczera, bardzo ciekawa, napisana w mądry sposób. Niezmiernie mi się podobała.

Coetzee (ur. 1940) napisał swoje arcydzieło "Hańbę" w 1999 r., bardzo dobrego "Mistrza z Petersburga" w 1995, a między nimi w 1997 podobno autobiograficzne "Chłopięce lata". Duża regularność w tworzeniu dobrej literatury. Od razu powiem, że w tym przypadku "autobiografia" jest jedynie formą, jest jedynie przykrywką do wyrażenia problemów i uczuć ogólnoludzkich. To taki, trochę infantylny parawanik.
Coetzee dostał Nagrodę Nobla w 2003 r, :
When awarding the prize, the Swedish Academy stated that Coetzee "in innumerable guises portrays the surprising involvement of the outsider"
(Przyznając nagrodę, Szwedzka Akademia uzasadniła ją tym, że Coetzee "w niezliczonych wersjach przedstawiał zadziwiające zawirowania życiowe outsidera")

I o tego outsidera mnie chodzi. Czytam niby autobiografię lat dziecięcych, lecz autor stosując formę osoby trzeciej, dystansuje się od samego siebie. To nie ma znaczenia, bo istotą są ciężkie chwile notorycznego outsidera. Chłopiec zaciekle walczy z zagrożeniem wyobcowania co przynosi efekty pozornie groteskowe i komiczne, bo w rzeczywistości melodramatyczne. Ta forma prowadzi do wypowiadania filozoficznych przemyśleń właściwych bardziej dla Coetzee, niż dla dojrzewajcego chłopca (s. 70):
"...Piękno jest niewinnością; niewinność jest niewiedzą; niewiedza jest nieznajomością rozkoszy; rozkosz jest winą; a więc i on jest winny..."
No comments, bo to tak, jak z definicją konia w pierwszej polskiej encyklopedii:
„KOŃ JAKI JEST, KAŻDY WIDZI” - napisał ksiądz Benedykt Chmielowski, redagując w roku 1746 pierwszą polską encyklopedię powszechną „Nowe Ateny”, nie widząc sensu rozwodzenia się nad oczywistościami.

Czyli: jakie to mądre, każdy widzi. Historię dzieciństwa w specyficznej atmosferze RPA, którego społeczność autor dzieli na: białych, Mulatów i tubylców, czyta się dobrze, nawet bardzo dobrze, póki autor nie zacznie filozofować, ale tak już często z Coetzee jest, że narzuca czytelnikowi własną interpretację zamiast pozostawić go w spokoju z własnym zrozumieniem.
Dla zaciekawienia Państwa, dodaję jeszcze szczyptę lokalnego, młodzieńczego humoru, że (s. 79)
„...czynność.. ..polegającą.. ..na ściągnięciu spodni i wysmarowaniu jaj pastą do butów..”,
- określa się czasownikiem 'borsel'. Kończę stwierdzeniem, że podtytuł „Sceny z prowincjonalnego życia” jest adekwatny.

Coetzee (ur. 1940) napisał swoje arcydzieło "Hańbę" w 1999 r., bardzo dobrego "Mistrza z Petersburga" w 1995, a między nimi w 1997 podobno autobiograficzne "Chłopięce lata". Duża regularność w tworzeniu dobrej literatury. Od razu powiem, że w tym przypadku "autobiografia" jest jedynie formą, jest jedynie przykrywką do ...

autobiograficzna, szczera, literacka autoterapia. tylko pytanie: czy ta proza dokądś mnie zaprowadziła? ciekawie zarysowana relacja z rodzicami na duży plus.

autobiograficzna, szczera, literacka autoterapia. tylko pytanie: czy ta proza dokądś mnie zaprowadziła? ciekawie zarysowana relacja z rodzicami na duży plus.