Moje gderando: https://szelmowyjar.blogspot.com/2019/11/drrr-04-i-05-i-przyszo-na-goske.html


Jeśli nie spotkaliście się jeszcze z tytułem, pozwólcie się w realia wprowadzić. Jeśli znacie, nie krzyczcie na mnie. Otóż historia skupia się na bezgłowej motocyklistce Celty. Jest ona przedstawicielką irlandzkich dullahanów, jeźdźców mających zwiastować rychłą śmierć. Około dwudziestu lat przed rozpoczęciem akcji właściwej ktoś skradł jej głowę, a podążająca za złodziejem wojowniczka znalazła się na terenie Japonii - w dzielnicy Ikebukuro, gdzie w przerwach między poszukiwaniami dorabia sobie jako mniej lub bardziej legalny kurier. Zapamiętaliście? Nawet jeśli nie, co tom zdarza się około strona na ten temat, więc spoko, ten złośliwy Niemiec tym razem nic nie schowa i będziecie mogli sobie przypomnieć, kim Celty jest.
Celty mieszka z Shinrą Kishitanim, lekarzem przyjmującym klientów z półświatka. W chwili rozpoczęcia akcji gość ma około 24 lat i przez chwilę wydaje się nawet profesjonalistą. Przez chwilę, bo - jak mówi zaprzyjaźniona pani ginekolożka (wojna o żeńskie formy rzeczowników za 3... 2... 1...) - o wiele bezpieczniej jest wybrać się do lekarza, który ukończył 40 lat, bo jest pewność, że już "widział rzeczy" i nasz przypadek go nie zaskoczy. Shinrę w piątym tomie chyba jednak coś przerosło, bo pobitemu delikwentowi zlecił "elektrokardiografię głowy". Czujecie? EKG. Nie tomografię, nie rezonans (który dr House uwielbia zlecać w popularnym serialu),a elektrokardiografię. Jakby co odsyłam do Google. W sumie nie wiem, czy to kwestia, że taki rozkoszny błąd rzeczowy popełnił autor, czy też powstało to w trakcie tłumaczenia i przeszło przez redakcję. Nie dysponuję innojęzycznymi wersjami i nie będę inwestować w serię, która mnie zirytowała.

Moje gderando: https://szelmowyjar.blogspot.com/2019/11/drrr-04-i-05-i-przyszo-na-goske.html


Jeśli nie spotkaliście się jeszcze z tytułem, pozwólcie się w realia wprowadzić. Jeśli znacie, nie krzyczcie na mnie. Otóż historia skupia się na bezgłowej motocyklistce Celty. Jest ona przedstawicielką irlandzkich dullahanów, jeźdźców mających zwiastować rychłą śmierć. Około...

Pisałam to wielokrotnie, ale powtórzę się, Drurarara to świetna pozycja na wieczór, do kawy i ciastka. Krótka, choć trudna w odbiorze przez ciągłe cofania się w czasie, rozrzuty między równych bohaterów i ciągle narastające pytania. Ale taki jest autor, jego styl pisania i może wlaśnie dzięki niemu książka ta bardzo trzyma w napięciu!

Pisałam to wielokrotnie, ale powtórzę się, Drurarara to świetna pozycja na wieczór, do kawy i ciastka. Krótka, choć trudna w odbiorze przez ciągłe cofania się w czasie, rozrzuty między równych bohaterów i ciągle narastające pytania. Ale taki jest autor, jego styl pisania i może wlaśnie dzięki niemu książka ta bardzo trzyma w napięciu!

Książka przeraźliwie krótka, posiadająca zaledwie 196 stron. Moim zdaniem dość dobra jak na taką ilość tekstu

Książka przeraźliwie krótka, posiadająca zaledwie 196 stron. Moim zdaniem dość dobra jak na taką ilość tekstu