Opowieści i przypowieści

Problemem Kafki jest to, że stał się trendem - coś jak dzieci pożerające proszek do prania na TikToku. Zatem kiedy Kafka z tym swoim sarkastycznym, żydowskim uśmieszkiem pisze opowiadanie zupełnie pozbawione egzystencjalizmu, mroku, depresji, bezsensowności istnienia, trendsetterzy czują się zdradzeni.

Jak go nie kochać?

Problemem Kafki jest to, że stał się trendem - coś jak dzieci pożerające proszek do prania na TikToku. Zatem kiedy Kafka z tym swoim sarkastycznym, żydowskim uśmieszkiem pisze opowiadanie zupełnie pozbawione egzystencjalizmu, mroku, depresji, bezsensowności istnienia, trendsetterzy czują się zdradzeni.

Jak go nie kochać?

Wiem, że niektórym z Was Drodzy Czytelnicy może wydać się to nietypowe, czy nawet bardzo przyziemne, ale od wielu, wielu lat pytam wprost swoich najbliższych i znajomych, co chcieliby dostać w prezencie (akurat teraz świątecznym). Tak było i w tym roku. Zapytałam swojego obecnie 22-letniego syna co chciałby pod choinkę? Zażyczył sobie tą właśnie pozycję, którą udało mi się mu podkraść i przeczytać z zapartym tchem i wypiekami na twarzy.

Oczywiście w "Opowieściach..." Pana Kafki są lepsze i trochę słabsze momenty, natomiast oceniając powyższy zbiór jako całość trzeba mieć jednak na uwadze jego ogromny kunszt literacki, to jak potrafi realistycznie i bez upiększeń pisać o życiu codziennym, rodzinie, uczuciach.
Mamy tu silnie odciśnięty egzystencjalizm, wszechogarniającą złowieszczą groteskę występujących postaci i zdarzeń ich dotyczących, ten mroczny, przyciągający swoim eteryzmem magnetyzm i to coś, co tak trudno mi jednoznacznie określić, ale co powoduje, że z dużym zaangażowaniem podchodzę do obecnych w tym zbiorze form literackich, które napełniają mnie jakimś trudnym do jednoznacznego określenia uczuciem euforycznych i wzburzonych myśli niemożliwych do okiełznania i zapanowania nad nimi.
Jak dla mnie wartościowa i ważna pozycja, z którą powinno się zaznajomić.
Serdecznie polecam.
Popieram opinie @czytającego i @Grota, które dookreślają realną moc zawartości ujętej w Opowieściach i przypowieściach Franza Kafki.

Wiem, że niektórym z Was Drodzy Czytelnicy może wydać się to nietypowe, czy nawet bardzo przyziemne, ale od wielu, wielu lat pytam wprost swoich najbliższych i znajomych, co chcieliby dostać w prezencie (akurat teraz świątecznym). Tak było i w tym roku. Zapytałam swojego obecnie 22-letniego syna co chciałby pod choinkę? Zażyczył sobie tą właśnie pozycję, którą udało mi się...

"Opowieści i przypowieści" to absolutnie wyjątkowe na polskim rynku wydanie twórczości Franza Kafki. Nie powstał jeszcze bardziej obszerny zbiór prac tego pisarza. Jest to gratka dla wszystkich fanów Kafki, ale tylko tych najwytrwalszych, ponieważ niektóre opowiadania są urwane, niedokończone, a sam styl pozostaje niezmienny - dużo zawiłości, niepokoju, udręczenia.
W zbiorze tym znalazło się wiele opowiadań, których wcześniej nie znałam. Najbardziej poruszyły mnie następujące tytuły:
"Przemiana"
"Wyrok"
"Opis walki"
"Jazda na kuble"
"Jama"

Godną uwagi, trudną do odpowiedniego sklasyfikowania pozycją, są także "Rozważania o grzechu, cierpieniu, nadziei i słusznej drodze". Jednak najbardziej zapadający w pamięć i jednocześnie najbardziej prawdziwy jest "List do ojca". Nie sposób pozostać niewzruszonym na tekst, jaki Kafka skierował do swojego rodzica.
Kafka tutaj nie zawiódł, bo nigdy tego nie robi, ale wydawnictwo nieco rozczarowało - słabym posłowiem. Opiera się ono przede wszystkim na jednej postaci, którą nie jest nawet sam Kafka... Nie zmienia to faktu, że tak wspaniałej twórczości nie sposób zepsuć nawet gorszą "wkładką" od wydawnictwa.
Warto zwrócić również uwagę na okładkę "Opowieści i przypowieści". Znajduje się na niej bowiem rysunek, a jakże, samego Franza Kafki.

"Opowieści i przypowieści" to absolutnie wyjątkowe na polskim rynku wydanie twórczości Franza Kafki. Nie powstał jeszcze bardziej obszerny zbiór prac tego pisarza. Jest to gratka dla wszystkich fanów Kafki, ale tylko tych najwytrwalszych, ponieważ niektóre opowiadania są urwane, niedokończone, a sam styl pozostaje niezmienny - dużo zawiłości, niepokoju, udręczenia.
W...

Są tu opowiadania genialne (np Przemiana, Olbrzymi kret, Wyrok czy Głodomór). Ale to są opowieści bardzo znane. Z tych nieznanych większość jest przeciętna, a niektóre nawet banalne.

Są tu opowiadania genialne (np Przemiana, Olbrzymi kret, Wyrok czy Głodomór). Ale to są opowieści bardzo znane. Z tych nieznanych większość jest przeciętna, a niektóre nawet banalne.

Szczerze mówiąc mam mieszane uczucia co do tego zbioru. Z jednej strony zawiera najlepsze teksty Franza Kafki zebrane wcześniej w tomie "Wyrok". Z drugiej jednak strony, duża część innych tekstów tu zawartych wydała mi się być zwyczajnymi opowieściami, bez podwójnego, egzystencjalnego, parabolicznego dna, które tak u Kafki polubiłem. Choć możliwe też, że go po prostu nie dostrzegłem.

Jak wspomnieli inni, u Kafki znajdzie się egzystencjalne zagubienie i osamotnienie, poczucie wrogości świata i ludzi, napięcia, uderza niemożliwość wzajemnego zrozumienia i niemożliwość dobrej komunikacji.

W tym wydaniu na uwagę zasługują krótkie teksty o parabolicznym charakterze, oparte czasami na mitologii. Ciekawość budzą myśli Kafki zawarte w "Rozważaniach o grzechu, cierpieniu, nadziei i słusznej drodze". Interesujące jest jak pisarz przygląda się codzienności i sytuacjom będącym częścią życia z różnych stron, pojawiają się "egzotyczne" sytuacje przy pomocy których buduje on swoją mitologię. Wydaje mi się że można też powiedzieć że prześwietla, analizuje on (między innymi) ludzi którzy tworzą system państwowy. Odpowiedzialność wobec autorytetu jest stałym motywem pisarstwa.

Całkowicie nie spodziewałem się "Starego kawalera Blumfelda", pamiętam że ten tekst rozbawił i rozerwał mnie naprawdę dobrze.

Najlepsze (moim zdaniem) teksty Kafki mają wymiar refleksji nad ludzką egzystencją, przedstawiają napięcie wobec oczekiwań i relacji, zagubienie w świecie, daremną chęć zrozumienia go. W ogóle w tekstach Kafki dominuje nieustanne myślenie, rozumowanie, próba zrozumienia, która napotyka jednak na opór.

Teksty które są bardziej opowieściami niż przypowieściami, nie tylko opisują scenki z codzienności, ale również ukazują to napięcie i niemożność radzenia sobie (zrozumienia?) w świecie, niemożność porozumienia. W sumie, to byłby ich plus, w obrazowy sposób ukazują te właśnie cechy.

Gdybym miał dokonywać decyzji o zakupie jeszcze raz, raczej sięgnąłbym po "Wyrok", z drugiej strony, nie przeczytałbym wtedy krótkich przypowieści czy innych tekstów ukazujących Kafkę w całej swojej wszechstronności jako pisarza. Więc może nie powinienem żałować. W każdym razie teksty z "Wyroku" nadal tu są. Dobrze jest odnaleźć wszystkie opowieści w jednym miejscu i poczuć to szczególne uczucie odczuwane przy czytaniu Kafki.

Szczerze mówiąc mam mieszane uczucia co do tego zbioru. Z jednej strony zawiera najlepsze teksty Franza Kafki zebrane wcześniej w tomie "Wyrok". Z drugiej jednak strony, duża część innych tekstów tu zawartych wydała mi się być zwyczajnymi opowieściami, bez podwójnego, egzystencjalnego, parabolicznego dna, które tak u Kafki polubiłem. Choć możliwe też, że go po prostu nie...

Wydanie, które stara się zebrać wszystkie opowiadania Kafki, w tym fragmenty prozy, które później stały się częścią powieści (Der Heizer - później w powieści "Ameryka"), lub takie, które wyszły drukiem dopiero po śmierci autora, a którym tytuł nadał opiekun jego spuścizny, Max Brod.

W gruncie rzeczy czuje się, czytając, że pisze to ten sam człowiek, że jego spojrzenie na świat jest obciążone wrażliwością, przekonaniem o zagrożeniu z zewnątrz lub o małej własnej wartości w obliczu ojca, rodziny, pracodawcy, świata zewnętrznego. Niejednokrotnie odczuwamy opresję, która nęka bohatera - czy jest ona realna, czy tylko przez niego wymyślona pozostaje kwestią drugorzędną. Jednak jasność wywodu i swada, z jaką narrator porusza się w po ścieżkach wewnętrznego monologu, nienazwanych uczuć i lęków, obrazy, jakie tworzy, wymyślając absurdalne na pozór sytuacje, które są metaforą realnych zagrożeń i odczuć, są tu jedyne w swoim rodzaju. Nie brak również niekiedy lekkości i humoru. Godny podkreślenia jest nadzwyczaj bogaty, jasny i klarowny język opowiadania. W tym wydaniu zachowano oryginalną pisownię i interpunkcję Kafki - widać niestandardową niemczyznę, ale jest to dodatkowy smaczek. Być może da się to dobrze przełożyć na polski, ale wszystkim, którzy mogą czytać Kafkę w oryginale, polecam wersję niemiecką - na pewno nie będą zawiedzeni. Sam odtąd również będę go czytał po niemiecku.

Są to następujące opowiadania (w książce w kolejności powstawania):
Wunsch, Indianer zu werden - *Die Abweisung - *Die Bäume - Kleider - Der Kaufmann - Der Nachhauseweg - *Zerstreutes Hinausschaun - Die Vorüberlaufenden - Der Fahrgast - *Zum Nachdenken für Herrenreiter - *Unglücklichsein - *Der Ausflug ins Gebirge - *Kinder auf der Landstraße - Entlarvung eines Bauernfängers - *Das Gassenfenster - Die städtische Welt - Großer Lärm - Das Unglück des Junggesellen - Der plötzliche Spaziergang - Entschlüsse - Das Urteil - Der Heizer - *Die Verwandlung - *Vor dem Gesetz - *In der Strafkolonie - Der Dorfschullehrer - Ein junger ehrgeiziger Student - Blumfeld ein älterer Junggeselle - Ein Traum - *Auf der Galerie - *Ein Landarzt - Ein Brudermord - *Die Brücke - Texte zum Jäger Gracchus-Thema - Der Kübelreiter - *Schakale und Araber - Der neue Advokat - Gestern kam eine Ohnmacht - Ich hätte mich - *Beim Bau der chinesischen Mauer - Eine kaiserliche Botschaft - Ein altes Blatt - Es war Sommer - Elf Söhne - Mein Geschäft - Eine Kreuzung - *Ein Bericht für eine Akademie und andere Texte zum Rotpeter-Thema - Ein Besuch im Bergwerk - *Das nächste Dorf - Die Sorge des Hausvaters - K. war ein großer Taschenspieler - Neue Lampen - Eine alltägliche Verwirrung - *Die Wahrheit über Sancho Pansa - Das Schweigen der Sirenen - Eine Gemeinschaft von Schurken - *Bei den Toten zu Gast - Nachts - Unser Städtchen liegt - Zur Frage der Gesetze - *Die Truppenaushebung - Poseidon - Gemeinschaft - Das Stadtwappen - Der Steuermann - Konsolidierung - Die Prüfung - Der Geier - Kleine Fabel - Der Kreisel - Der Aufbruch - Erstes Leid - Fürsprecher - *Ein Hungerkünstler - In unserer Synagoge - *Es war einmal ein Geduldspiel - *Forschungen eines Hundes - Das Ehepaar - Ein Kommentar - Viele beklagen sich - Ich bin zurückgekehrt - *Der Bau - Eine kleine Frau - *Josefine, die Sängerin oder Das Volk der Mäuse
Niestety nie da się w opinii zaznaczyć kursywą, które tytuły są oryginalne, a które nadane przez M. Broda, więc te nieoryginalnie nazwane biorę w cudzysłów"". Gwiazdką * zaznaczam sobie te, które zwróciły moją uwagę. Spodobał mi się rysunek Kafki zdobiący okładkę - ekspresjonistycznie ujęty jeździec, który mógłby być świetną ilustracją do jednego z opowiadań (Zum Nachdenken für Herrenreiter/Jeźdźcom ku zastanowieniu), w którym autor podważa cel i sens ścigania się.

Wydanie, które stara się zebrać wszystkie opowiadania Kafki, w tym fragmenty prozy, które później stały się częścią powieści (Der Heizer - później w powieści "Ameryka"), lub takie, które wyszły drukiem dopiero po śmierci autora, a którym tytuł nadał opiekun jego spuścizny, Max Brod.

W gruncie rzeczy czuje się, czytając, że pisze to ten sam człowiek, że jego spojrzenie na...

Ogromne rozczarowanie. Przeczytałem wcześniej "Proces", więc spodziewałem się po tej książce czegoś zupełnie innego. Otrzymałem jakieś ciężkostrawne brednie (z małymi wyjątkami). Ani to inteligentne, ani zabawne, ani frapujące - po prostu męka. Nie polecam.

Ogromne rozczarowanie. Przeczytałem wcześniej "Proces", więc spodziewałem się po tej książce czegoś zupełnie innego. Otrzymałem jakieś ciężkostrawne brednie (z małymi wyjątkami). Ani to inteligentne, ani zabawne, ani frapujące - po prostu męka. Nie polecam.

Tutaj został pochowany pod swoimi wątpliwościami człowiek. W tym miejscu spoczęła gorzka wiedza o jego samotnej rzeczywistości. Przywalona bezustannym niepokojem i bojąca się nasłuchiwania odgłosów swojego istnienia. Pogrzebano człowiecze życie, które dało aż nadmiar materiału do dociekań istoty absurdu. W atmosferze kary za nieznane winy legła jakakolwiek zdolność do działania. Pozostała rozpacz i bezsiła oraz przeświadczenie, że taka sytuacja jest niegodna człowieka będącego przecież w centrum zainteresowania niniejszej książki. Jednak pojęcie człowieczeństwa, którym się zajął Franz Kafka, nie jest przykładem humanistycznego zwrotu do szacunku dla ludzkiego życia. To bardziej próba opisania totalitarnych praktyk ograniczenia wolności, żerujących na niskiej samoocenie połączonej z drążącymi jednostkę fobiami. Występujące w roli fałszywego rzecznika przyszłości opowiadania, przedstawiają nam wiele dróg wyjścia od których uzależnione jest nasze człowieczeństwo. Jednak tylko my sami zdecydujemy w jakim świecie przyjdzie nam żyć. Kafka to wizjoner wskazujący kierunki, reszta należy do nas.

Dla człowieka stworzonego przez mistrza kafkowskich sytuacji są możliwości, które nigdy nie będą dla niego dostępne. Zaufanie do własnego postępowania pozostaje w jego przypadku wykluczone. Pewne stąpanie po realnym gruncie jest mrzonką. Swoboda myślenia to nieosiągalne urojenie. Za to człowiek ten dostaje możliwość bycia niewolnikiem, podlegającym prawom wymyślonym tylko dla niego. Człowiek ten może i nawet powinien chwiać się w swoich duchowych podstawach. Pod wpływem mętnych wyroków musi czuć się winnym. Człowiek pokonany i niesłusznie osądzony. Przygnieciony wiekiem od swojej trumny, zastąpionej wszechwładnym obłędem.

Czytając "Opowieści i przypowieści" odniosłem wrażenie, że odczuwam hermetyczny stan ludzkiej nieporadności. Pomimo tego, że bohaterowie Kafki są inteligentnymi umysłami ze sporymi umiejętnościami odczuwania głębi swojego istnienia, to jednak poczucie braku wyjścia pcha ich w kierunku przeświadczenia o zupełnej pustce tejże głębi. Oni czują że są zabłąkani, wiedzą że nie rozumieją innych ludzi, zdają sobie sprawę z braku akceptacji ludzkich potrzeb. Nawet jeśli próbują łamać mury i zrywać łańcuchy, to jednak więzienne powietrze na zawsze pozostanie ich naturalnym środowiskiem. Intencje z gruntu uczciwego, ale pozbawionego wpływów człowieka są w tym wypadku nieistotne. Słaba ludzka natura zostaje rzucona na pastwę niezrozumiałych zasad.

Granice po których porusza się Franz Kafka, są peryferiami realnego świata i sfery absurdu. Jednocześnie stanowią poligon doświadczalny dla mojej inteligencji. To tutaj mogę sprawdzać, czy życie jest jedynie karą wymierzoną mojemu poczuciu dobrostanu. To dzięki niemu badam poziom pewności posiadania swojego miejsca na ziemi. Z jego pomocą lepiej rozumiem stan ducha, nawet kiedy odczuwam wyrażoną w iście kafkowskim stylu samotność. Ponieważ Franz Kafka być może nie pomoże w dźwiganiu trudu mojego istnienia, ale przynajmniej da siłę aby go zrozumieć.

Tutaj został pochowany pod swoimi wątpliwościami człowiek. W tym miejscu spoczęła gorzka wiedza o jego samotnej rzeczywistości. Przywalona bezustannym niepokojem i bojąca się nasłuchiwania odgłosów swojego istnienia. Pogrzebano człowiecze życie, które dało aż nadmiar materiału do dociekań istoty absurdu. W atmosferze kary za nieznane winy legła jakakolwiek zdolność do...

Bardzo podobała mi się formuła krótkich opowiadań jakby migawek z codzienności. Moim zdaniem to właśnie na nich idealnie widać literacki geniusz Kafki, ponieważ musiał on zawrzeć w kilku słowach bogactwo klimatu, jakiego był świadkiem.

Bardzo podobała mi się formuła krótkich opowiadań jakby migawek z codzienności. Moim zdaniem to właśnie na nich idealnie widać literacki geniusz Kafki, ponieważ musiał on zawrzeć w kilku słowach bogactwo klimatu, jakiego był świadkiem.

Pełną recenzję znajdziecie na https://niekulturalnakulturalnie.wordpress.com/2016/11/16/opowiesci-i-przypowiesci-franz-kafka/

W tych krótkich formach można dostrzec więcej niż tylko pięknie napisane historie. To także przekrój całej twórczości Kafki, a jednocześnie jego rozwoju i historii. Widać, jak wielki postęp zrobił i jak bardzo zmieniał się jego pogląd na świat przez ten czas.

Autor czuł się świetnie w każdej formie – opowiadania, aforyzmy, przypowieści… Wydawać by się mogło, że nic z tego nie było mu straszne. W tekstach w genialny sposób zostało budowane napięcie, a każdy z nich wymusza na odbiorcy reakcję emocjonalną – czasem jest to smutek, czasem śmiech, a równie często także wielkie zaskoczenie. Przez to bardzo ciężko o nich zapomnieć.

Pełną recenzję znajdziecie na https://niekulturalnakulturalnie.wordpress.com/2016/11/16/opowiesci-i-przypowiesci-franz-kafka/

W tych krótkich formach można dostrzec więcej niż tylko pięknie napisane historie. To także przekrój całej twórczości Kafki, a jednocześnie jego rozwoju i historii. Widać, jak wielki postęp zrobił i jak bardzo zmieniał się jego pogląd na świat przez...