Karty na stół

Książka ktora zapoczątkowała moją miłość do literatury. Mam do niej Ełkiem sentyment!
Lekka, bardzo przyjemna lektura. Nie wiedzialam do samego końca kto jest sprawcą. Super :)

Książka ktora zapoczątkowała moją miłość do literatury. Mam do niej Ełkiem sentyment!
Lekka, bardzo przyjemna lektura. Nie wiedzialam do samego końca kto jest sprawcą. Super :)

Pokaż mimo to

W mojej ocenie to jedna z najlepszych powieści kryminalnych Agathy Christie. Intrygująca, pełna zawirowań fabuła, wyraziści, ciekawie odmalowani bohaterowie, dużo orientalnych smaczków i sporo humoru.

W mojej ocenie to jedna z najlepszych powieści kryminalnych Agathy Christie. Intrygująca, pełna zawirowań fabuła, wyraziści, ciekawie odmalowani bohaterowie, dużo orientalnych smaczków i sporo humoru.

Pokaż mimo to

akcja dość wolna, momentami nudna, ale za to zakończenie bardzo dobre i emocjonujące

akcja dość wolna, momentami nudna, ale za to zakończenie bardzo dobre i emocjonujące

Pokaż mimo to

Mówiąc szczerze, świetnie się bawiłam. Idealna na pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Szybko się czyta, choć akcja sama sobie jest dość powolna (nie mówię tu oczywiście o samym przebiegu śledztwa). Zaskakuje niebanalnym, niemal do ostatniej strony nieznanym nam zakończeniem.

Mówiąc szczerze, świetnie się bawiłam. Idealna na pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Szybko się czyta, choć akcja sama sobie jest dość powolna (nie mówię tu oczywiście o samym przebiegu śledztwa). Zaskakuje niebanalnym, niemal do ostatniej strony nieznanym nam zakończeniem.

Pokaż mimo to

Agatha Christie jak zawsze w formie. Miło powrócić do kryminałów, które czytało się od podstawówki

Agatha Christie jak zawsze w formie. Miło powrócić do kryminałów, które czytało się od podstawówki

Pokaż mimo to

To kolejny kryminał w wykonaniu Agathy Christie, któremu dałam szansę. Niestety, nie należał do moich ulubieńców... Intryga jak zawsze na wysokim poziomie, jednak czegoś mi w niej brakowało. Albo raczej, czegoś było tu za dużo! Trochę pogubiłam się w tej historii i nawet zakończenie, choć złożone i ciekawe, nie zaskoczyło mnie tak, jak w wielu innych powieściach Christie. A szkoda, bo zapowiadało się naprawdę interesująco. Zdecydowanie historia pozornie wielowątkowa, choć spójna.Dodam tylko, że bardzo mało w "Kartach na stół" detektywa Poirot, co nie do końca jest plusem. Nie była to książka zła, ale zdecydowanie są w dorobku Agathy Christie ciekawsze pozycje.

To kolejny kryminał w wykonaniu Agathy Christie, któremu dałam szansę. Niestety, nie należał do moich ulubieńców... Intryga jak zawsze na wysokim poziomie, jednak czegoś mi w niej brakowało. Albo raczej, czegoś było tu za dużo! Trochę pogubiłam się w tej historii i nawet zakończenie, choć złożone i ciekawe, nie zaskoczyło mnie tak, jak w wielu innych powieściach Christie....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

ok,jak to Christie :)

ok,jak to Christie :)

Pokaż mimo to

https://natcystycznapaplaninablog.blogspot.com/2020/01/kolekcja-tygrysow-pana-shaitany.html ← tu całość
Nie znam się za bardzo na kryminałach, bo jakoś nie mogłam się do nich przekonać, mimo że bardzo lubię seriale z tego gatunku i trochę czytam o „słynnych” mordercach, dlatego nie nazwałabym tego kompetentną recenzją. Wiem tylko, że pani Christie bez litości wyśmiewa głupie zachowania ludzi i często używa autoironii (ach, te prześmiewcze uwagi na temat typowych zagrywek w powieściach detektywistycznych 👌, patrzę na panią, pani Oliver), co sprawia, że czytając jej twory, odnoszę wrażenie, że to coś pomiędzy powieściami psychologicznymi a obyczajowymi. Nie wiem jak miłośnicy tego gatunku, ale ja aż do końca w dziewięćdziesięciu procentach przypadków nie mogę dojść do tego, z kogo autorka zrobiła mordercę. W tym przypadku nie było inaczej 😂, naprawdę jestem beznadziejna w zagadkach psychologiczno-kryminalnych, ale chociaż dobrze się bawiłam.

https://natcystycznapaplaninablog.blogspot.com/2020/01/kolekcja-tygrysow-pana-shaitany.html ← tu całość
Nie znam się za bardzo na kryminałach, bo jakoś nie mogłam się do nich przekonać, mimo że bardzo lubię seriale z tego gatunku i trochę czytam o „słynnych” mordercach, dlatego nie nazwałabym tego kompetentną recenzją. Wiem tylko, że pani Christie bez litości wyśmiewa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak przystało na "królowa" Agathe mistrzowski kryminał.. Mimo, że książka krótka świetnie nakresleni bohaterowie, a finał "petarda" nic dodać nic ująć.

Jak przystało na "królowa" Agathe mistrzowski kryminał.. Mimo, że książka krótka świetnie nakresleni bohaterowie, a finał "petarda" nic dodać nic ująć.

Pokaż mimo to

Kto nie zna Herkulesa Poirota niech pierwszy rzuci kamień. Chyba nie muszę wyjaśniać, kim jest człowiek mierzący raptem metr pięćdziesiąt w kapeluszu? Oczywiście, żartuję. Poirot może być nieco wyższy i nie nosi kapelusza, ale ma starannie wypielęgnowany, gruby wąs oraz hopla na punkcie porządku. Poza tym należy do grona najbardziej utalentowanych, prywatnych detektywów.

Agata Christie napisała ponad 40 książek zawierających najrozmaitsze historie i zbrodnie, skrupulatnie rozwiązywane przez Herkulesa. Najlepsze w podobnych lekturach jest to, że pomimo dokładnej kolejności ich wydawania czy pisania, czytelnicy mogą zaszaleć i czytać wybiórczo. Jak się nawinie. Stąd też u mnie wybór padł na Karty na stół, co wg LubimyCzytać.pl otrzymało numer 15-tego tomu. Fajnie zaczynać od środka.

Na początku Kart poznajemy pana Shaitanę, kolekcjonera lubującego się w... zabójcach. Tak, dobrze czytacie. Bogaty Południowiec z jedynym w Wielkiej Brytanii wąsem mogącym konkurować z wąsem Poirota, uwielbiał zbierać morderców. Na starość zaczęło pewnie brakować adrenaliny, ponieważ pewnego wieczoru postanowił zaprosić na partię brydża czworo pobieżnych morderców i czwórkę osób trudzących się w ich schwytaniu. I jakby tego było mało, pan Shaitana nagle stwierdza, że wie coś o morderstwie sprzed lat i że jej sprawca siedzi w pokoju.

Całość komplikuje fakt nagłej śmierci gospodarza. Teraz rodzi się najtrudniejsze pytanie: kto zabił? I jak to zrobił, skoro w pomieszczeniu znajdowała się trójka innych graczy, nikt nowy nie wchodził i nikt nie wychodził. Przy stoliku toczyła się zacięta gra w brydża, a uczestnicy wstawali zaledwie raz, żeby podłożyć drewno do kominka. Czemu też Poirot, chcąc rozwiązać zagadkę, pyta podejrzanych o kolejność rozgrywki?

Czytałam wiele kryminałów, czy to polskich, czy zagranicznych, nikt jednak nie prowadzi narracji tak płynnie jak Christie. Potrafi zaskoczyć. Czytając, wiemy, że to autorka trzyma asa w rękawie, przejmuje inicjatywę nad wszystkimi bohaterami. Nic, ani nikt nie jest pewny, podejrzewamy wszystkich. Wyznam, że na koncie mam już parę przeczytanych pozycji o Poirocie i w żadnej (powtarzam: żadnej!) nie udało mi się schwytać mordercy przed Herkulesem. Trochę to przykre, ale może u Was zdarzało się inaczej?

Miła historia na podróż autobusem czy pociągiem. Czyta się szybko i sprawnie, choć mimo innego wieku język powieści mógłby wydawać się ciężki.

Kto nie zna Herkulesa Poirota niech pierwszy rzuci kamień. Chyba nie muszę wyjaśniać, kim jest człowiek mierzący raptem metr pięćdziesiąt w kapeluszu? Oczywiście, żartuję. Poirot może być nieco wyższy i nie nosi kapelusza, ale ma starannie wypielęgnowany, gruby wąs oraz hopla na punkcie porządku. Poza tym należy do grona najbardziej utalentowanych, prywatnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to