Zerwane zaręczyny

Utrzymana w dobrym stylu zagadka dla detektywa Poirot. Rozwiązanie intrygi jak zwykle zaskakuje, a czyta się tę książkę bardzo przyjemnie. Nie jest to jej najwybitniejsze dzieło, lecz moim zdaniem, jeśli jest się fanem jej twórczości, to ta powieść będzie po prostu niezobowiązującą lekturą na jesienny wieczór.

Utrzymana w dobrym stylu zagadka dla detektywa Poirot. Rozwiązanie intrygi jak zwykle zaskakuje, a czyta się tę książkę bardzo przyjemnie. Nie jest to jej najwybitniejsze dzieło, lecz moim zdaniem, jeśli jest się fanem jej twórczości, to ta powieść będzie po prostu niezobowiązującą lekturą na jesienny wieczór.

Pokaż mimo to

To smutne bo mam w związku z tą książką biała plamę. O czym ona była? Co tam się działo? W głowie utkwił tylko tytuł, jako dzieciaczek byłem w szoku że można zerwać zaręczyny! (nie ogarniałem za bardzo różnicy między małżeństwem a zaręczynami :P )

Przeczytałem wszystkie książki A.C. praktycznie ;) .

To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

To smutne bo mam w związku z tą książką biała plamę. O czym ona była? Co tam się działo? W głowie utkwił tylko tytuł, jako dzieciaczek byłem w szoku że można zerwać zaręczyny! (nie ogarniałem za bardzo różnicy między małżeństwem a zaręczynami :P )

Przeczytałem wszystkie książki A.C. praktycznie ;) .

To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna zagadka dla Herkulesa Poirot! Na pierwszym planie perfidne morderstwo, a w tle nieszczęśliwa miłość i romantyczna opowieść, w której główną rolę gra dziewczyna posądzona o zamordowanie swojej rywalki…

Elinor Carlisle do szaleństwa zakochana jest w swym dalekim krewnym, Rodericku. Młodzi małżeństwo planują od dawna, wiedząc, że po śmierci ich schorowanej ciotki Laury dostanie im się w spadku olbrzymia kwota pieniędzy i wspaniały dom. Pewnego razu otrzymują anonim. Jego autor ostrzega ich, że jeśli nie będą uważać, te pieniądze mogą trafić do innej osoby. Kierowani zarówno niepokojem jak i troską o krewną przyjeżdżają w odwiedziny. Podczas ich wizyty Roderick spacerując po ogrodzie wpada na Mary Gerrard, córkę ogrodnika, którą ciotka Laura zawsze szczególnie się interesowała. Po nauce w najlepszych szkołach dziewczyna stała się prawdziwą damą i wyładniała nie do poznania. Roderick, zakochawszy się bez pamięci, zrywa zaręczyny z Elinor. Po jakimś czasie ciotka nagle umiera. Panna Carlisle przybywa do jej domu, który postanowiła sprzedać, by uporządkować jej rzeczy osobiste. W tym samym czasie Mary wraz z pielęgniarką nieboszczki sprzątają w portierni. Po południu Elinor zaprasza obie panie na śniadanie. Podaje kanapki z pastą łososiową. Po paru godzinach znajduje Mary umierającą...

Ciąg dalszy recenzji na moim blogu: http://lekturymolinki.blogspot.com/2017/09/zerwane-zareczyny-agata-christie.html

Kolejna zagadka dla Herkulesa Poirot! Na pierwszym planie perfidne morderstwo, a w tle nieszczęśliwa miłość i romantyczna opowieść, w której główną rolę gra dziewczyna posądzona o zamordowanie swojej rywalki…

Elinor Carlisle do szaleństwa zakochana jest w swym dalekim krewnym, Rodericku. Młodzi małżeństwo planują od dawna, wiedząc, że po śmierci ich schorowanej ciotki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ach, te zawiłości uczuć... No i oczywiście Herkules Poirot. Sprawa oczywista, oskarżona na ławie, a on i tak szuka i dopasowuje. Do końca nie wiedziałam kto zabił i dlaczego. Mówią, że jak nie wiadomo o co chodzi to chodzi o pieniądze. To niestety smutna prawda i często jest potwierdzana. Wszystkie dowody świadczą o tym, że to zbrodnia z zazdrości. Jednak szczegółowe śledztwo genialnego detektywa odkrywa w końcu prawdę. Polecam gorąco!

Ach, te zawiłości uczuć... No i oczywiście Herkules Poirot. Sprawa oczywista, oskarżona na ławie, a on i tak szuka i dopasowuje. Do końca nie wiedziałam kto zabił i dlaczego. Mówią, że jak nie wiadomo o co chodzi to chodzi o pieniądze. To niestety smutna prawda i często jest potwierdzana. Wszystkie dowody świadczą o tym, że to zbrodnia z zazdrości. Jednak szczegółowe...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna ciekawa zagadka kryminalna. Z pozoru prosta i nieskomplikowana, jednak rozwiązanie i zakończenie zaskakujące. Przyjemnie się czytało.

Kolejna ciekawa zagadka kryminalna. Z pozoru prosta i nieskomplikowana, jednak rozwiązanie i zakończenie zaskakujące. Przyjemnie się czytało.

Pokaż mimo to

Jeden z moich ulubionych kryminałów Christie i jeden z tych, w których udało mi się trafnie wytypować mordercę. Bardzo dobrze skonstruowana intryga, wyraziści bohaterowie, jak zwykle pasjonujące śledztwo Poirota, który odkrywa poszczególne elementy układanki. Jest to również bardzo klimatyczny kryminał. Akcja biegnie spokojnie, ale nie nuży. Zdecydowanie warty przeczytania!

Jeden z moich ulubionych kryminałów Christie i jeden z tych, w których udało mi się trafnie wytypować mordercę. Bardzo dobrze skonstruowana intryga, wyraziści bohaterowie, jak zwykle pasjonujące śledztwo Poirota, który odkrywa poszczególne elementy układanki. Jest to również bardzo klimatyczny kryminał. Akcja biegnie spokojnie, ale nie nuży. Zdecydowanie warty przeczytania!

Pokaż mimo to

Myślę że książka jest dobra zwłaszcza dla czytelników którzy dopiero przeczytali tak z 3-4 książki z Poirotem.

Siłą tej pozycji nie jest o dziwo zagadka kryminalna. Jest naprawdę prosta.Ale przyznać tej książce mogę jedno - po raz pierwszy u Agathy Christie poczułem smutek i żal gdy dokonała się zbrodnia. Zazwyczaj mieliśmy po prostu zgon, jeszcze dodatkowo po przeczytaniu opisu z tyłu, który zazwyczaj to zdradzał było coś w mniej więcej ,, ok, to już. No to lecimy dalej"

Śmierci, śmierci przybądź po mnie.
Ciało me w cyprysach złóż.
Bo dziewczyna, bo dziewczyna
w serce moje wbija nóż"

Uschnął kwiatuszek

Mówiąc krótko- książka naprawdę dobra i bliska mojemu sercu
Polecam na wolny letni wieczór

Myślę że książka jest dobra zwłaszcza dla czytelników którzy dopiero przeczytali tak z 3-4 książki z Poirotem.

Siłą tej pozycji nie jest o dziwo zagadka kryminalna. Jest naprawdę prosta.Ale przyznać tej książce mogę jedno - po raz pierwszy u Agathy Christie poczułem smutek i żal gdy dokonała się zbrodnia. Zazwyczaj mieliśmy po prostu zgon, jeszcze dodatkowo po przeczytaniu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdy zamordowana zostaje młoda kobieta, będąca bezpośrednim powodem zerwania pewnych zaręczyn, za oczywistego mordercę musi zostać uznana porzucona narzeczona. Zwłaszcza, gdy jadła ona feralnego dnia posiłek w towarzystwie ofiary i poczęstowała ją własnoręcznie robionymi kanapkami, w których mogła bez problemu umieścić śmiertelną dawkę morfiny.
Elinor Carlisle jest znajdującą się w dosyć beznadziejnym położeniu oskarżoną w procesie o morderstwo Mary Gerrard. Elinor to bratanica zmarłej niedawno Laury Welman, bogatej, bezdzietnej wdowy. Starsza pani pozostawiła wielki majątek lecz nie zdążyła sporządzić testamentu, w którym dzieliłaby swoje dobra zgodnie z pierwotnymi planami, więc po jej śmierci to Elinor stała się jedyną dziedziczką spadku. Ciocia planowała wcześniej podzielić go sprawiedliwie pomiędzy Elinor oraz Roddy’ego Welmana, bratanka jej zmarłego wiele lat temu męża, a także zostawić legat dla córki odźwiernego, Mary Gerrard, która była jej bliska i opiekowała się nią w chorobie. Brak testamentu pozornie nie stanowi problemu w podziale spadku pomiędzy Elinor i Roddym, gdyż są oni zaręczeni, więc wielki majątek stanie się wkrótce ich wspólną własnością, lecz Roddy niespodziewanie zakochuje się w młodej Mary. Po zerwaniu zaręczyn nieszczęśliwa i przeżywająca głęboko skrywane katusze Elinor proponuje odstąpienie mu części majątku, lecz Roddy jest zbyt dumny, by przyjąć oferowaną część spadku. Wkrótce potem Mary ginie podczas wspólnego posiłku z Elinor, a wszystkie fakty oraz oczywisty motyw świadczą nieubłaganie przeciwko świeżo upieczonej dziedziczce majątku. Zakochany w Elinor lekarz pani Welman zwraca się z desperacką prośbą o ratunek do światowej sławy detektywa...
„Zerwane zaręczyny” to powieść Agathy Christie wydana w 1940 roku. Oprócz cech typowych dla klasycznego kryminału zawiera też w sobie elementy dramatu sądowego. Cała historia rozpoczyna się na sali sądowej, gdzie zaprezentowane jest oskarżenie przeciwko Elinor Carlisle oraz podstawy zarzutów. Oskarżenie jest pewne swoich racji, natomiast wynajęty przez reprezentującą interesy zmarłej ciotki kancelarię prawniczą adwokat jest powszechnie znany jako „grabarz resztek nadziei”. Wśród obecnych na sali dostrzec można także Herculesa Poirota. By dowiedzieć się, jakie wydarzenia poprzedzają sądowy finał, cofamy się w czasie do momentu, w którym Elinor otrzymała życzliwy anonim, wzywający ją do pilnowania własnych spraw, gdyż przy ciotce kręci się osoba, która może zagrozić jej spadkowi. Elinor trafnie odgadła, że donosiciel ma na myśli Mary Gerrard i pokazała list narzeczonemu. Oboje doszli do wniosku, że warto odwiedzić schorowaną ciotkę i od tego momentu powieść ukazuje nam retrospekcję wydarzeń tuż przed tragedią.
Gdy już na pierwszej stronie powieści czytelnik dowiaduje się, kto zginął, a kto został uznany za jego mordercę, dokładna retrospekcja wydarzeń sprzed momentu zbrodni może się nieco dłużyć. Czytający najchętniej od razu przeniósłby się do prowadzonego przez Poirota śledztwa, tymczasem musi przebić się przez pewne kwestie obyczajowe, zalążki tajemnic z przeszłości, wątek zaręczyn pomiędzy dwojgiem potencjalnych spadkobierców Laury Welman, miejscowe plotki i opowieści, umieranie starszej pani, fascynację Roddy’ego Mary i tym podobne. Warto jednak przetrwać ten moment w skupieniu i ze zwracaniem uwagi na szczegóły, gdyż będą one potem istotne dla prowadzonego przez detektywa prywatnego dochodzenia. Od momentu powierzenia sprawy małemu Belgowi powieść zyskuje inny charakter i inną dynamikę. Równie nieszczęśliwie jak Elinor w Roddym, w domniemanej morderczyni zakochany jest młody lekarz. Mimo świadomości beznadziejności swoich uczuć oraz bez żadnych oczekiwań co do swojej wybranki namawia on detektywa do zrobienia wszystkiego, by uratować pannę Carlisle od kary śmierci, przy czym jest to desperacki apel z gatunku „jeśli fakty świadczą inaczej, to tym gorzej dla faktów”. Nawet zakochany lekarz nie jest w stu procentach pewien co do niewinności Elinor i wie doskonale, że nie tylko fakty, ale i jej zachowanie daje wiele podstaw ku temu, by to ją obarczać winą za otrucie Mary. Mimo wszystko prosi detektywa o znalezienie czegokolwiek, co wywołałoby najmniejsze wątpliwości na sali sądowej i nie pozwoliło przysięgłym na wydanie wyroku skazującego. Poirot podejmuje się tego zadania, choć na początku on także znajduje tylko same potwierdzenia zarzutów oskarżenia, doprowadzając tym lekarza do białej gorączki. W miarę rozwoju akcji zaczyna on jednak dostrzegać nie tylko to, że jest niemal przez wszystkich swoich rozmówców (z lekarzem włącznie) okłamywany, lecz udaje mu się także odnaleźć pewne drobne fakty, które może nie tyle pozwolą na bezapelacyjne odparcie zarzutów wobec Elinor, lecz każą się ponownie zastanowić nad zdawałoby się bezsprzecznie ustalonym przebiegiem zbrodni. Osoby, które przeczytały już kilka powieści Agathy Christie wiedzą jednak, że w takim momencie niczego nie można być pewnym, nawet oczywistej dla czytelnika (skoro wszyscy myślą, że to ona, to pewnie nie ona) niewinności Elinor - autorka już nieraz prezentowała historie, w których osoba uznawana początkowo za winną była oczyszczana z wszelkich podejrzeń, by potem jednak trzeba było do niej wracać w ostatecznym rozwiązaniu sprawy. Przeglądając opinie na temat tej książki natknęłam się na twierdzenia, że rozwiązanie było niezaskakujące. Owszem, Poirot sygnalizuje dużo wcześniej kilka istotnych szczegółów, ale nawet gdy czytelnik prawidłowo pójdzie tym tropem, to musi natknąć się na bardzo trudną do rozstrzygnięcia kwestię dotyczącą przebiegu zbrodni, którą ciężko wyjaśnić bez nieco bardziej specjalistycznej wiedzy z dziedziny chemii i medycyny, w szczególności dotyczącej zatruć morfiną. Intrygę uważam więc za naprawdę dobrze skonstruowaną, z misternym planem zbrodni, z mimo wszystko nieoczywistym rozwiązaniem, zaskakującymi historiami z przeszłości związanymi z niektórymi bohaterami. Na zakończenie tym razem Poirot nie zbierze wszystkich zainteresowanych w jednym pokoju i nie wskaże poprzez rozbudowaną prezentację sposobu swojej dedukcji, który spośród nich jest mordercą. Tragiczna śmierć Mary zostanie wyjaśniona podczas procesu, a że Poirot adwokatem nie jest (zostanie wezwany na świadka, ale wyjaśni tylko kwestię pewnego dokumentu), bezpośrednim wskazywaniem mordercy zajmować się będzie wspomniany przeze mnie grabarz nadziei. Miłośnicy małego Belga szybko zorientują się, że prowadzący przesłuchania świadków adwokat został bardzo drobiazgowo poinstruowany przez słynnego detektywa, gdyż w jego pytaniach szybko ujawni się specyficzna metoda i wykorzystywał on będzie wszelkie poczynione przez Poirota ustalenia. Mimo więc, iż Poirot tym razem momentami jest odsunięty na boczny tor (retrospekcja, proces), odciska on swoje piętno na całej historii nie tylko poprzez wyjaśnienie zagadki morderstwa.
Poza sprawą morderstwa za interesujące uznać można obyczajowe tło powieści, choć nie jest ono jakoś szczególnie rozbudowane, a Agatha Christie nie upierała się, by każdego z bohaterów uczynić wyjątkową, charakterną i zapadającą w pamięć postacią. Na pewno na uwagę zasługuje wątek miłości pomiędzy Elinor a Roddym - mimo, że się niby oboje kochają i planują wspólne życie, to Elinor cierpi w tym związku już dużo wcześniej, jeszcze zanim Roddy’ego trafi strzała Amora na widok Mary. Autorka unika przy tym romantycznych uniesień i kiczowatej uczuciowości, zarówno dzięki trzeźwej ocenie sytuacji przez samą osobę zainteresowaną, jak również trafnym spostrzeżeniom osób trzecich („Ona ma zły gust. Woli napuszonego durnia z długim nosem i gębą przypominającą zmartwionego konia”). Warto wspomnieć także o wątku dotykającym problemu eutanazji, a pamiętajmy, iż powieść pochodzi z początku lat 40-tych XX wieku. Po której stronie opowiada się autorka? Niby ciężko stwierdzić, prezentuje ona racje obu stron, aczkolwiek ten brak ostatecznego spisania testamentu przez domagającą się skrócenia cierpień Laurę może stanowić wskazówkę co do posiadanych przez pisarkę poglądów na ten temat i wątpliwości związanych z tym, czy ludzie życzący sobie śmierci naprawdę jej sobie życzą. Po raz kolejny w historiach obyczajowych, które Agatha Christie umieszczała w swoich kryminałach, pojawia się wątek rodzinnych sekretów z przeszłości i sugestia, że czasem oszczędzając bliskim wyimaginowanych cierpień skazujemy ich w rzeczywistości na jeszcze większe cierpienia. Oczywiście, kwestie te szybko schodzą na dalszy plan, ale mimo wszystko są istotne przez całą opowieść, pojawiając się co jakiś czas w różnych kontekstach.
„Zerwane zaręczyny” to godna polecenia powieść detektywistyczna z elementami kryminału sądowego. Znany i lubiany Poirot w niektórych fragmentach powieści musi zejść nieco w cień, ale trzyma rękę na pulsie. Tylko dzięki jego niezwykłym zdolnościom możliwe będzie ustalenie tego, co się naprawdę stało ofierze. W tle rozgrywają się współczesne i przeszłe dramaty, kilka osób pozbędzie się złudzeń, w życiu kilku innych zajdą niespodziewane zmiany. Natomiast otwarte pozostaje pytanie, czy morderca zostanie w ogóle ukarany.

Gdy zamordowana zostaje młoda kobieta, będąca bezpośrednim powodem zerwania pewnych zaręczyn, za oczywistego mordercę musi zostać uznana porzucona narzeczona. Zwłaszcza, gdy jadła ona feralnego dnia posiłek w towarzystwie ofiary i poczęstowała ją własnoręcznie robionymi kanapkami, w których mogła bez problemu umieścić śmiertelną dawkę morfiny.
Elinor Carlisle jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nadal trwa moja fascynacja Agathą . To jest kolejna pozycja przeczytana przeze mnie i zachęcająca do sięgnięcia po następną.

Nadal trwa moja fascynacja Agathą . To jest kolejna pozycja przeczytana przeze mnie i zachęcająca do sięgnięcia po następną.

Pokaż mimo to

Książka bardzo przeciętna jak na Christie. Bohaterowie dość bezbarwni, a fabuła niczym się nie wyróżnia. Jak dla mnie było zdecydowanie za dużo dialogów. Zakończenie tylko poprawne. Zapewne po pół roku nie będę kompletnie wiedziała co ten tytuł zawierał.

Książka bardzo przeciętna jak na Christie. Bohaterowie dość bezbarwni, a fabuła niczym się nie wyróżnia. Jak dla mnie było zdecydowanie za dużo dialogów. Zakończenie tylko poprawne. Zapewne po pół roku nie będę kompletnie wiedziała co ten tytuł zawierał.

Pokaż mimo to