Tytułowe opowiadanie „Wiosna” zajęło I miejsce w ogólnopolskim konkursie prozatorskim „Debiutanci 2014”, zorganizowanym przez Wydawnictwo i Fundację Papierowy Moty. To zbiór dziesięciu mikro opowiadań, niezwykle klimatycznych, subtelnych, sugestywnych, ale przede wszystkim emocjonujących. Zbiorek nie jest obszerny, liczy zaledwie sto stron, ale nie o wielkość i rozmiar tutaj chodzi. Żadko mi się zdarza, by czytając tak krótkie formy odnaleźć podobieństwo stylu do jakiegoś autora. W tym przypadku do autorki. Anna Konstanty pisze bardzo podobnie jak Joanna Sykat. Szczególnie, jeśli chodzi o ostanie książki Joanny. Bardzo podobny styl. Wyrafinowany, taki niepowtarzalny, przemyślany, pełen szacunku dla słowa i polszczyzny.

Zapraszam na całą recenzję na:
http://nietypowerecenzje.blox.pl/2016/07/8222Wiosna-i-inne-opowiadania8221-Anna-Konstanty.html

Tytułowe opowiadanie „Wiosna” zajęło I miejsce w ogólnopolskim konkursie prozatorskim „Debiutanci 2014”, zorganizowanym przez Wydawnictwo i Fundację Papierowy Moty. To zbiór dziesięciu mikro opowiadań, niezwykle klimatycznych, subtelnych, sugestywnych, ale przede wszystkim emocjonujących. Zbiorek nie jest obszerny, liczy zaledwie sto stron, ale nie o wielkość i rozmiar...

Rzeczywiście pierwsza historia ma coś w sobie. Jakiś lekki urok, zgrabną narrację, ciekawego bohatera, który snuje swoje myśli; jego osoba, wiek, charakter odsłaniają się stopniowo. Nie mogłam opanować uśmiechu - wychowałam się na wsi, więc pewne spostrzeżenia narratora były mi bliskie, nastrój szybko mi się udzielił. Wspominałam z nim, szybko poczułam do niego pozytywne uczucia, byłam zaciekawiona tym, co chce mi opowiedzieć. Zakończenie wywołało u mnie zaskoczenie, wstrząs i...śmiech. Bardzo gorzki, bo i zakończenie wcale nie jest słodkie. Zgrabnie czytało mi się ten tekst; narobiłam sobie apetytu. Krótkie, umiejętnie konstruowane zdania, minimum informacji, ale dość, by wprowadzić czytelnika w klimat, zachęcić do lektury - było naprawdę nieźle.

Szkoda, że żadne z pozostałych opowiadań nie wywarło na mnie takiego wrażenia. Oczywiście łatwo rozpoznać styl autorki, odrobinę poetycki, jednak czułam, że coś jest nie tak. Brakowało mi charakteru i realizowania obietnicy, którą autorka złożyła otwierającym zbiór opowiadaniem - że dotknę jakiejś tajemnicy, że opowiadania przybliżą mi niepowtarzalne fragmenty świata, które z jakichś powodów były ważne dla autorki. Bardziej przekonywały mnie teksty dotyczące wsi, wiejskiego klimatu, natury - mają, moim zdaniem, więcej uroku i autentyzmu. Są niewymuszone, nastrojowe, lekkie. Sporo tekstów jednak kulało, zupełnie jakby w ich autentyzm nie wierzyła sama autorka. Niestety, większość historii opiera się na przewidywalnych szablonach i już zbyt często użytych scenariuszach. To kalki, które miałam w swojej głowie z różnych źródeł - książek, filmów czy seriali. Brakowało mi konceptu; brakowało mi niepowtarzalności. Choć to teksty delikatne i często bardzo zgrabne, treść jest nieco infantylna, opisy proste, wnioski błahe.

Pełna opinia: http://pannakac-pisze.blogspot.com/2016/06/wiosna-i-inne-opowiadania-anna-konstanty.html

Rzeczywiście pierwsza historia ma coś w sobie. Jakiś lekki urok, zgrabną narrację, ciekawego bohatera, który snuje swoje myśli; jego osoba, wiek, charakter odsłaniają się stopniowo. Nie mogłam opanować uśmiechu - wychowałam się na wsi, więc pewne spostrzeżenia narratora były mi bliskie, nastrój szybko mi się udzielił. Wspominałam z nim, szybko poczułam do niego pozytywne...