Bardzo ciekawa powieść kryminalna z dozą mistycyzmu.

Bardzo ciekawa powieść kryminalna z dozą mistycyzmu.

Wyzwanie styczniowe - pierwszy tom cyklu lub serii.

Zdumiewająca sprawa z tą książką. Dopuszczalny poziom głupawki i absurdu został według moich standardów mocno przekroczony, ale o dziwo … bardzo mnie to bawiło. Zwariowany, niedomyty obwieś, pacjent szpitala psychiatrycznego, na poły głupek, na poły geniusz, rozwiązuje zagadkę kryminalną stosując niekonwencjonalne metody. Tylko nie umiem sobie odpowiedzieć na pytanie, czy ta historia z zaginioną pensjonarką zdarzyła się w realu, czy tylko w głowie bohatera. W tle parodia hiszpańskiego społeczeństwa okresu transformacji sprzed kilkudziesięciu lat i dużo humoru i zabawy. Nie jest to oczywiście żadne arcydzieło, ale sympatyczna bzdurka - awanturka. Czytałam z przyjemnością i przy okazji w w praktyce sprawdziłam czym jest pikareska.

Jeśli ktoś (jak ja) pokochał „Stulatka, który wyskoczył przez okno…” lub bawi go Kuba Wędrowycz, to myślę, że przymknie oko na nonsensy i absurdy, nie zawiedzie się rodzajem humoru w „Sekrecie hiszpańskiej pensjonarki” i zaprzyjaźni z Szalonym Fryzjerem.

Wyzwanie styczniowe - pierwszy tom cyklu lub serii.

Zdumiewająca sprawa z tą książką. Dopuszczalny poziom głupawki i absurdu został według moich standardów mocno przekroczony, ale o dziwo … bardzo mnie to bawiło. Zwariowany, niedomyty obwieś, pacjent szpitala psychiatrycznego, na poły głupek, na poły geniusz, rozwiązuje zagadkę kryminalną stosując niekonwencjonalne...

Takie, leciutkie, do poczytania....
Spodziewałem się czegoś więcej.

Takie, leciutkie, do poczytania....
Spodziewałem się czegoś więcej.

Cykl liczy 5 części pisanych przez autora w ciągu 35 lat - od 1977. Bezimienny detektyw-amator, Barcelona. Specyficzny rodzaj humoru. Polecam!

Cykl liczy 5 części pisanych przez autora w ciągu 35 lat - od 1977. Bezimienny detektyw-amator, Barcelona. Specyficzny rodzaj humoru. Polecam!

Sympatycznie sie czyta, ale bzdety, że szkoda czasu

Sympatycznie sie czyta, ale bzdety, że szkoda czasu

Styl autora jest bardzo chaotyczny, to z założenia miało chyba być podkreśleniem komediowego charakteru opowieści, ale dla mnie było po prostu męczące i absurdalne... A jeśli chodzi o cały wątek kryminalny - wiele hałasu o nic 😅

Styl autora jest bardzo chaotyczny, to z założenia miało chyba być podkreśleniem komediowego charakteru opowieści, ale dla mnie było po prostu męczące i absurdalne... A jeśli chodzi o cały wątek kryminalny - wiele hałasu o nic 😅

Lekka, trochę zabawna, może nieco odmóżdżająca. Główny bohater według mnie trochę podobnie wykreowany jak Henry Chinaski z książek Bukowskiego. Jeżeli ktoś lubi takie klimaty gdzie główną rolę odgrywa bohater z nizin społecznych, a powieść ocieka nieco brudem to polecam.

Lekka, trochę zabawna, może nieco odmóżdżająca. Główny bohater według mnie trochę podobnie wykreowany jak Henry Chinaski z książek Bukowskiego. Jeżeli ktoś lubi takie klimaty gdzie główną rolę odgrywa bohater z nizin społecznych, a powieść ocieka nieco brudem to polecam.

Długo było dobrze, ale w przeciwieństwie do "Przygody damskiego fryzjera" tutaj to rozwiązanie fabuły zepsuło całą opowieść. Luźna, momentami śmieszna, nie tak przekombinowana jak wspomniana powyżej, choć wciąż niezbyt wciągająca i momentami banalnie groteskowa. Gdy zacznie mi brakować miejsca na półce w biblioteczce, jako jedną z pierwszych przesunę ją do drugiego rzędu.

Długo było dobrze, ale w przeciwieństwie do "Przygody damskiego fryzjera" tutaj to rozwiązanie fabuły zepsuło całą opowieść. Luźna, momentami śmieszna, nie tak przekombinowana jak wspomniana powyżej, choć wciąż niezbyt wciągająca i momentami banalnie groteskowa. Gdy zacznie mi brakować miejsca na półce w biblioteczce, jako jedną z pierwszych przesunę ją do drugiego...

Czytałam dawno temu, pamiętam, że z całej serii nieźle się uśmiałam. Napisać coś, co autentycznie rozbawi,choćby swym absurdem, nie jest wcale łatwo. Niektórzy twierdzą, że właśnie o komizm najtrudniej, z tym trzeba się urodzić i pielęgnować. Paradoksalnie źródłem komizmu jest inteligencja. Mendoza nie sili się na dowcip, po prostu ma warsztat i potrafi z niego korzystać. Wyobrażam sobie, że podczas pisania tych książek musiał bawić się niegorzej ode mnie.

Czytałam dawno temu, pamiętam, że z całej serii nieźle się uśmiałam. Napisać coś, co autentycznie rozbawi,choćby swym absurdem, nie jest wcale łatwo. Niektórzy twierdzą, że właśnie o komizm najtrudniej, z tym trzeba się urodzić i pielęgnować. Paradoksalnie źródłem komizmu jest inteligencja. Mendoza nie sili się na dowcip, po prostu ma warsztat i potrafi z niego korzystać....

Przeczytałam tę książkę zachęcona opinią znajomej, że "tarzała się ze śmiechu" i że "to znakomity poprawiacz humoru". Cóż, chyba rozmijają nam się osobowości i to w stu procentach. Dawno nie czytałam tak niesłychanie słabej książki. Zamiast poprawić humor, wpędziła mnie w depresję. Główny bohater - męt i psychopata - po prostu w trakcie całej akcji śmierdzi, tarza się w wymiocinach własnych i cudzych, zakopuje się w stosach gnijących odpadków, nie panuje nad czynnościami fizjologicznymi, nie myje się i biega po Barcelonie i okolicach głównie w śmiedzącej - a jakże! - piżamie. Czemu ma taka narracja służyć? Doprawdy nie wiem. Czy jest to książka humorystyczna? Dla mnie nie. Czy obyczajowa? Chyba na poziomie "Barbary Ubryk". Czy detektywistyczna? W żadnym razie. Mogę zrozumieć, że piszący był pod wpływem jakichś substancji chemicznych przeżerających mu mózg, ale dlaczego znalazł wydawcę, to dla mnie totalna zagadka...

Przeczytałam tę książkę zachęcona opinią znajomej, że "tarzała się ze śmiechu" i że "to znakomity poprawiacz humoru". Cóż, chyba rozmijają nam się osobowości i to w stu procentach. Dawno nie czytałam tak niesłychanie słabej książki. Zamiast poprawić humor, wpędziła mnie w depresję. Główny bohater - męt i psychopata - po prostu w trakcie całej akcji śmierdzi, tarza się w...