Terry Pratchett i jego Świat Dysku - większej reklamy nie trzeba. Świat magów, krasnoludów, goblinów i orków. Klasyczne fantasy z ironicznym odniesieniem do współczesności.

W Ankh-Morpork gnieździ się Niewidoczny Uniwersytet. To, że jest niewidoczny sprawia, iż sami magowie nie bardzo orientują się w tym jak rozległa jest to placówka i ilu uczonych w niej faktycznie pracuje. Ba, to nie praca naukowa, czy też magiczna jest tam istotna. Najważniejsze są przerwy na posiłki i herbatki. Uniwersytecka kuchnia to z pewnością centrum tego uniwersum.
Sielankę życia akademickiego przerywa pomysł władcy Ankh-Morpark Lorda Vetinari, aby powołać na Niewidocznym Uniwersytecie drużynę futbolową, która przygotuje się do meczu z miejscową drużyną piłkarską. Nienawykli do ćwiczeń fizycznych i nie używania magi uczeni na czele z nadrektorem Mustrumem Ridcully mają trudny do rozgryzienia orzech.

Przyznam, że pomysł wplatania w świat fantasy wątków piłkarskich nie porwał mnie i niezbyt zachwycił. Strasznie to wszystko było przegadane, mało zajmujące. Przebrnąć przez fabułę pomógł mi zabawny duet postaci kucharki Glendy i strażnika świec pana Nutta - goblina, który później okazuje się być orkiem.

Mój powrót po wielu latach do Terrego Pratchetta może nie był zbyt udany, jednak biorąc pod uwagę całokształt twórczości autora z szacunku poniżej sześciu gwiazdek w ocenie zejść nie mogę.

Terry Pratchett i jego Świat Dysku - większej reklamy nie trzeba. Świat magów, krasnoludów, goblinów i orków. Klasyczne fantasy z ironicznym odniesieniem do współczesności.

W Ankh-Morpork gnieździ się Niewidoczny Uniwersytet. To, że jest niewidoczny sprawia, iż sami magowie nie bardzo orientują się w tym jak rozległa jest to placówka i ilu uczonych w niej faktycznie...

Mimo że lubię piłkę nożną, ta pozycja jest chyba jedną ze słabszych z serii, chociaż wciąż dobra :)

Mimo że lubię piłkę nożną, ta pozycja jest chyba jedną ze słabszych z serii, chociaż wciąż dobra :)

Chyba jeszcze w żadnej książce z cyklu Świat Dysku tytuł, okładka i opis nie były tak mylące co do treści. Bohaterami tej powieści mieli być magowie z Niewidocznego Uniwersytetu, zmuszeni do rozegrania meczu piłki nożnej bez użycia magii. W przeciwnym razie budżet uniwersytetu zostałby mocno uszczuplony, a menu ograniczone. Próby zrozumienia przez nich fenonemu futbolu to najbardziej humorystyczny, ale nie najważniejszy element fabuły. Jeżeli chodzi o piłkę nożną, autor nie oszczędza czytelnikowi niczego – od zasad gry przez emocje w czasie meczu po subkulturę kibicowską, z pseudokibicami włącznie. Czytelnik jednak szybko przekonuje się, że głównym miejscem akcji jest nocna kuchnia uniwersytetu, a treścią reguły społeczne rządzące w zhierarchizowanym świecie. Uniwersytet przypomina dwór rodem z Downton Abbey – służba jest magom potrzebna, ale niewidzialna. Na tym tle Glenda, nocna kucharka, podążając za rozwojem akcji, analizuje status społeczny własny i swoich przyjaciół, dochodząc do odkrywczych wniosków.

Podczas lektury nie raz krajało mi się serce, zwłaszcza w momentach opisujących próby przystosowania się jednego z bohaterów do zasad panujących w społeczeństwie. Autor jest też coraz mniej subtelny w podtekstach i widać już wyraźnie, że nie jest to cykl przeznaczony dla bardzo młodego czytelnika. Bardzo dużo też dowiadujemy się o Vetinarim i samym Ankh-Morpork, ale już bez wyraźnie żartobliwego zabarwienia. To, jak ten cykl ewoluował od humorystycznego do socjologiczno-psychologicznego fantasy jest niewiarygodne. Niezmiennie polecam!

Chyba jeszcze w żadnej książce z cyklu Świat Dysku tytuł, okładka i opis nie były tak mylące co do treści. Bohaterami tej powieści mieli być magowie z Niewidocznego Uniwersytetu, zmuszeni do rozegrania meczu piłki nożnej bez użycia magii. W przeciwnym razie budżet uniwersytetu zostałby mocno uszczuplony, a menu ograniczone. Próby zrozumienia przez nich fenonemu futbolu to...

Bardzo lubię Pratchetta. Jednak jego pierwsze książki dużo bardziej mnie wciągały :)

Bardzo lubię Pratchetta. Jednak jego pierwsze książki dużo bardziej mnie wciągały :)

Pomimo mojego scetycyzmu, co do głównego tematu książki, muszę przyznać, że fabuła poprowadzona została w lekki i zabawny sposób. Jak zwykle nie brakuje ironii i satyry w odniesieniu do czasów nam współczesnych. Ot kolejny dobry Pratchett.

Pomimo mojego scetycyzmu, co do głównego tematu książki, muszę przyznać, że fabuła poprowadzona została w lekki i zabawny sposób. Jak zwykle nie brakuje ironii i satyry w odniesieniu do czasów nam współczesnych. Ot kolejny dobry Pratchett.

7/10

7/10

Jak to u Pratchetta - główny wątek (piłka nożna) stanowi jedynie pretekst dla zabawnych gagów oraz głębokich rozważań na temat fenomenu sportów grupowych, a także poszanowania odmienności i możliwości indywidualnego odkupienia. Świetna książka!

Jak to u Pratchetta - główny wątek (piłka nożna) stanowi jedynie pretekst dla zabawnych gagów oraz głębokich rozważań na temat fenomenu sportów grupowych, a także poszanowania odmienności i możliwości indywidualnego odkupienia. Świetna książka!

Ani sport, ani Niewidoczny Uniwersytet nie należą do moich ulubionych tematów, dlatego też nie spodziewałam się cudów po tej części. Historia Nutta była ciekawa, sam mecz również był całkiem niezły, ale rozmowy pomiędzy magami niezmiennie mnie usypiały. Myślę, że fan piłki nożnej bawiłby się przy tej książce dużo lepiej.

Ani sport, ani Niewidoczny Uniwersytet nie należą do moich ulubionych tematów, dlatego też nie spodziewałam się cudów po tej części. Historia Nutta była ciekawa, sam mecz również był całkiem niezły, ale rozmowy pomiędzy magami niezmiennie mnie usypiały. Myślę, że fan piłki nożnej bawiłby się przy tej książce dużo lepiej.

Była to chyba moja ulubiona część Świata Dysku. Mocno niedoceniana i wielowątkowa. Porusza wiele istotnych kwestii ukrytych pod Pratchett'owskim humorem. Może trochę zawyżam ocenę, bo ostatnio namiętniej oglądam piłkę nożną

Była to chyba moja ulubiona część Świata Dysku. Mocno niedoceniana i wielowątkowa. Porusza wiele istotnych kwestii ukrytych pod Pratchett'owskim humorem. Może trochę zawyżam ocenę, bo ostatnio namiętniej oglądam piłkę nożną

Przyznam, że sam początek książki sklanial mnie ku stwierdzeniu, że to będzie jedna z gorszych pozycji, które przeczytałam ze Świata Dysku. Nie przepadam za wątkami z magami, zawsze jakoś mnie potrafiły wynudzić i mam jakąś dziwaczną blokadę, bo za nic nie potrafię się nauczyć, kto jest kim i jaką pełni funkcję. Do Rincewinda się koniec końców przekonałam, gdyż okazał się całkiem inną postacią, niż się początkowo człowiekowi wydawało... A tutaj jakby na powrót zatracił swoją duszę i mialam wrażenie, że to zupełnie inny Rincewind niż zapamiętałam.

Na plus oczywiście daję pojawienie się straży, która to do tej pory jest moim ulubionym wątkiem, ale minus od razu za brak Marchewy. No jak tak można! Angua była, więc dlaczego nie było tego uroczego człowieka, który myśli że jest krasnoludem?

Oczywiście cieszy mnie też niezmiernie fakt, że akcja na powrót dzieje się w Ankh-Morpork. Moje ukochane miasto!

Całość bardzo dobrze ratuje wątek miłosny. Czyli to, czego najmniej się w sumie spodziewałam. Dlatego właśnie gwiazdka wyżej. Książka przemyca o wiele więcej pozytywnych wartości, niż się wydaje.

Przyznam, że sam początek książki sklanial mnie ku stwierdzeniu, że to będzie jedna z gorszych pozycji, które przeczytałam ze Świata Dysku. Nie przepadam za wątkami z magami, zawsze jakoś mnie potrafiły wynudzić i mam jakąś dziwaczną blokadę, bo za nic nie potrafię się nauczyć, kto jest kim i jaką pełni funkcję. Do Rincewinda się koniec końców przekonałam, gdyż okazał się...