Miłość w kolorze sepii

Leokadia ma ciężkie życie ze swoją matką i jej ojczymem. Matka ma wiecznie pretensje do całego świata... traktuje Leosię z pogardą, wiecznie wymyśla jej nowe zadania, a dziewczyna nie ma nawet chwili wytchnienia. Ojczym tylko milczy, a jak przychodzi co do czego to potrafi pokazać się od tej gorszej strony. Na szczęście na drodze pojawia się przystojny porucznik Jan i odmienia życie młodej kobiecie.
"Miłość w kolorze sepii" - to po prostu piękna powieść, o poszukiwaniu wolności i odnalezieniu swojego miejsca w świecie.

Leokadia ma ciężkie życie ze swoją matką i jej ojczymem. Matka ma wiecznie pretensje do całego świata... traktuje Leosię z pogardą, wiecznie wymyśla jej nowe zadania, a dziewczyna nie ma nawet chwili wytchnienia. Ojczym tylko milczy, a jak przychodzi co do czego to potrafi pokazać się od tej gorszej strony. Na szczęście na drodze pojawia się przystojny porucznik Jan i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka autorstwa Katarzyny Sarnowskiej to proza bardzo wciągająca i hipnotyzująca w pewien sposób.
Początkowo , gdy zaczęłam czytać tę powieść, to pomyślałam, że mi się ona nie spodoba. Bo wojenne a właściwie przedwojenne klimaty są tu wiodące. A mnie takie rzeczy nie kręcą. Ale okazuje się, że to, coś więcej niż miłosna historia z wojną w tle.
To opowieść o marzeniach o tum, że na świecie jest mnóstwo wspaniałych ludzi, ale tych okrutnych jest również sporo. Toksyczni bliscy- to chyba najgorsze, co może się przytrafić.
Autorka w mistrzowski sposób pokazuje, że najwięcej wygrywają ci, którzy kierują się sercem i głosem swojej intuicji. Nie ma ważniejszego drogowskazu.
Wspaniale wykreowane postaci, wciągające dialogi, wartka akcja.
Twgo właśnie potrzebuje czytelnik, który chciałby przeczytać dobrą literaturę. No ok, ok. Ja tego oczekuję. I to otrzymałam, a więc czuję się zaspokojona czytelniczo.

Książka autorstwa Katarzyny Sarnowskiej to proza bardzo wciągająca i hipnotyzująca w pewien sposób.
Początkowo , gdy zaczęłam czytać tę powieść, to pomyślałam, że mi się ona nie spodoba. Bo wojenne a właściwie przedwojenne klimaty są tu wiodące. A mnie takie rzeczy nie kręcą. Ale okazuje się, że to, coś więcej niż miłosna historia z wojną w tle.
To opowieść o marzeniach o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Potwornie naiwna. Nie dałam rady dokończyć.

Potwornie naiwna. Nie dałam rady dokończyć.

Pokaż mimo to

Historia Kopciuszka w klimatach starego kina. Ciut naiwna, trochę jak powieści Rodziewiczówny, taka "układna", ale porusza kilka ważnych tematów.

Historia Kopciuszka w klimatach starego kina. Ciut naiwna, trochę jak powieści Rodziewiczówny, taka "układna", ale porusza kilka ważnych tematów.

Pokaż mimo to

piękna, wzruszająca, prawdziwa powieść

piękna, wzruszająca, prawdziwa powieść

Pokaż mimo to

Jest rok 1928. Jan Stachurski to młody porucznik Wojska Polskiego, który zamieszkuje i służy we Włocławku, zaś Leokadia Bądkowska to dziewczyna młoda,ładna z podwłocławskiej wsi. Tych dwojga młodych zakochanych losy się splatają od tej chwili nie mogą o sobie zapomnieć Jan cały czas o swojej ukochanej Leosi myśli. Piękna Leosia jest półsierotą mieszka ze swoją macochą, ojczymem i dwójką rodzeństwa, traktowana jest surowo i bardzo źle uważają ją za służącą musi sprzątać, pomagać w domu,prać i gotować, czego jej siostra nic nie zrobi bo się nie chce, a w drodze do ich szczęścia stają też surowe zasady obowiązujące, rządzące przedwojenną armią, a także rodzina Leokadii. Młodzi muszą walczyć o swoją wielką,prawdziwą miłość i o swoje głębokie uczucie, łączące ich.
Jest to powieść z tajemnicami, polskimi realiami współczesnej Polski,z historią w tle.
Bardzo poruszyła mnie historia, wzruszyła do głębi serca mojego, a również zaskoczyła.
Przejmująca, bardzo wzruszająca,dobra książka przeczytałam z przyjemnością. Po takie powieści często sięgam i czytam bo interesujące,ciekawe są, a ta książka bardzo mi się spodobała.

Jest rok 1928. Jan Stachurski to młody porucznik Wojska Polskiego, który zamieszkuje i służy we Włocławku, zaś Leokadia Bądkowska to dziewczyna młoda,ładna z podwłocławskiej wsi. Tych dwojga młodych zakochanych losy się splatają od tej chwili nie mogą o sobie zapomnieć Jan cały czas o swojej ukochanej Leosi myśli. Piękna Leosia jest półsierotą mieszka ze swoją macochą,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

rewelacyjna lekka historia o czasach przedwojennych, Miłość i walka o nią, spotkania po kryjomu, nie zadowolenia rodziny. przeczytaj koniecznie :)

rewelacyjna lekka historia o czasach przedwojennych, Miłość i walka o nią, spotkania po kryjomu, nie zadowolenia rodziny. przeczytaj koniecznie :)

Pokaż mimo to

Dla miłośniczek książek pani Mniszek czy Rodziewiczównej to będzie bardzo dobra lektura. Dla mnie to taki romans historyczny, bo rzecz dzieje się w 1928 roku, który "trąci myszką" jest strasznie naiwny i trochę przypomina bajkę o Kopciuszku.
Leokadia jest półsierota, mieszka w małej wsi koło Włocławka razem z matką, ojczymem i dwójka rodzeństwa. Jest w domu traktowana jako służąca do wszystkiego, musi zajmować się całym gospodarstwem, prać , gotować sprzątać podczas gdy jej przyrodnia siostra nic nie robi.
Któregoś dnia pomaga odnaleźć drogę do miasta zagubionemu żołnierzowi i od tego czasu zaczynają się potajemnie spotykać.
Robią to w dni targowe, gdy Leokadia idzie na targ sprzedawać jajka.
Mają dla siebie tylko kilka chwil, ale to wystarcza, żeby Jan oprowadzał ją po mieście, zapraszał do kina czy restauracji.W tym czasie zaprzyjaźniają się z Żydem Ickiem, który później przynosi jej potajemnie listy od Jana.
Niestety rodzina chce ją wydać za bogatego ale brutalnego sąsiada i nawet dochodzi do zaręczyn. A Jan w tym czasie został wysłany w tajnej misji do innego miasta i nic o tych planach nie wie.
Autorka pokazała nam realia Polski międzywojennej. Życie na małej wsi, gdy córka musiała być we wszystkim posłuszna rodzicom, trochę obyczajów związanych z Wielkanocą czy zaręczynami. Są też piękne opisy miasta i historia kościołów we Włocławku. Jest trochę o polityce i o prześladowaniu Żydów .
A przede wszystkim jest smutno, łzawo i przygnębiająco. Bo autorka stara się czytelnika wzruszyć i przedstawia losy Leokadii i Jana jako miłość tragiczną, pełną bólu i tęsknoty.
Oceniam tą powieść jako dobrą bo coś tam w sobie ma, chociaż już dawno nie czytałam takiej naiwnej powieści współczesnej pisarki.

Dla miłośniczek książek pani Mniszek czy Rodziewiczównej to będzie bardzo dobra lektura. Dla mnie to taki romans historyczny, bo rzecz dzieje się w 1928 roku, który "trąci myszką" jest strasznie naiwny i trochę przypomina bajkę o Kopciuszku.
Leokadia jest półsierota, mieszka w małej wsi koło Włocławka razem z matką, ojczymem i dwójka rodzeństwa. Jest w domu traktowana jako...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po książkę sięgnęłam z myślą o tzw "odmóżdżeniu" więc nie oceniam jej przez pryzmat lekkiego pióra i naiwnej fabuły, bo w gruncie rzeczy tego oczekiwałam.
Pomijam też fakt, że autorce nie chciało się nawet sprawdzić dokładnych dat w krótkim dwudziestoleciu międzywojennym, i tak na przykład umieszcza w swojej książce piosenki, które premierę miały kilka lat później...

Ad rem! Oburzające jest dla mnie to, w jakim świetle przedstawia w książce narodowców. Jednym z głównych wątków jest motyw prześladowania żydów przez polskich antysemitów. Takie rzeczy miały miejsce, jednak nic nigdy nie jest czarno białe. Autorka zapomniała chyba, że wśród żydów również istniały bandy młodych chłopaków, którzy również bili polaków i wyrządzali wiele złego. Na próżno szukać jednak obiektywizmu. Co rusz w książce natrafić się można na opisy GWAŁTÓW I MORDÓW dokonywanych na żydach przez polskich narodowców... Narodowcy zostali przedstawieni GORZEJ niż sami naziści! Czytałam z WIELKIM niesmakiem...

Ps. autorka w swojej twórczości twierdzi jeszcze, że pierwszy ułan II Rzeczypospolitej - Wieniawa, strzelał z balkonu do żydów! Jako miłośniczka historii Polski międzywojennej nie mogłam uwierzyć w te kłamliwe historie...
A tak przy okazji - żoną Wieniawy Długoszewskiego była żydówka...

Pani Sarnowska, niech się Pani wstydzi!

Po książkę sięgnęłam z myślą o tzw "odmóżdżeniu" więc nie oceniam jej przez pryzmat lekkiego pióra i naiwnej fabuły, bo w gruncie rzeczy tego oczekiwałam.
Pomijam też fakt, że autorce nie chciało się nawet sprawdzić dokładnych dat w krótkim dwudziestoleciu międzywojennym, i tak na przykład umieszcza w swojej książce piosenki, które premierę miały kilka lat później...

Ad...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niby banalnie, bo znów o miłości. Słowo miłość padające już w tytule - banał nad banałami. Ale jednak ta sepia, ta zajawka o kawałku historii zamkniętym na kartkach powieści, idealna gramatura papieru i ulubiona czcionka. Sięgnęłam, zaczytałam się, chciałam wracać! Dobra, pracowita dziewczyna i zła macocha z córką, przystojny wojskowy i przeszkody rzucane przez los. Myślałam, że w tym temacie nie można powiedzieć więcej, a jednak!
Do przeczytania w kilka wieczorów, z kubkiem herbaty pod ręką i nadzieją na happy end.

Niby banalnie, bo znów o miłości. Słowo miłość padające już w tytule - banał nad banałami. Ale jednak ta sepia, ta zajawka o kawałku historii zamkniętym na kartkach powieści, idealna gramatura papieru i ulubiona czcionka. Sięgnęłam, zaczytałam się, chciałam wracać! Dobra, pracowita dziewczyna i zła macocha z córką, przystojny wojskowy i przeszkody rzucane przez los....

więcej

mniej

Pokaż mimo to