W poszukiwaniu straconego czasu

Najpierw wstęp Boya-Żeleńskiego, trzeba przyznać że świetnie wprowadza i zaciekawia, człowiek się uzbraja, że będzie ciężko, ale warto. Potem naprawdę ciężkie początki, myślisz sobie, dam radę, ale opis liści herbaty na spodeczku na dwie strony, ojej... Ale można przebrnąć. Jak zawiązują się wątki, pojawiają się motywy inne niż pokój, mama i inne opisy, to zaczyna ta książka wciągać. Trzeba przyznać, że mozolnie się momentami przez nią brnie, ale opis obsesji, interakcji, towarzystw jest ciekawy, ciekawe charaktery i psychologia i w sumie na końcu myślisz sobie, że styl pisania już Ci wszedł, że nawet już to nie jest ciężkie i że może by tak przeczytać następną część..

Najpierw wstęp Boya-Żeleńskiego, trzeba przyznać że świetnie wprowadza i zaciekawia, człowiek się uzbraja, że będzie ciężko, ale warto. Potem naprawdę ciężkie początki, myślisz sobie, dam radę, ale opis liści herbaty na spodeczku na dwie strony, ojej... Ale można przebrnąć. Jak zawiązują się wątki, pojawiają się motywy inne niż pokój, mama i inne opisy, to zaczyna ta...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Prousta albo się nienawidzi, albo kocha. Ja zaliczam się do tej drugiej grupy - kocham Prousta od lat miłością nieprzemijającą. Każdy powrót do tych 7 tomów to nowa, niezwykła podróż pełna odkryć i uniesień. Nikt nie potrafi tak czarować słowem, tak poruszać do głębi, tak pobudzać wyobraźni. To dzięki Proustowi poznałam magdalenki.

Prousta albo się nienawidzi, albo kocha. Ja zaliczam się do tej drugiej grupy - kocham Prousta od lat miłością nieprzemijającą. Każdy powrót do tych 7 tomów to nowa, niezwykła podróż pełna odkryć i uniesień. Nikt nie potrafi tak czarować słowem, tak poruszać do głębi, tak pobudzać wyobraźni. To dzięki Proustowi poznałam magdalenki.

Pokaż mimo to

Nie pamiętam żebym kiedykolwiek miał podobne problemy z oceną jakiejś książki. A ta, najwyższa z możliwych, była już jej przyznana po przeczytaniu pierwszej części tego tomu gdzie, pomimo mielizn, znalazłem tyle językowych łakoci, tyle uniesień, że po prostu nie mogło być inaczej. Po niej niestety nastąpiła część druga i choć forma się nie zmieniła to sama treść była w niej tak nudna, że przebyłem ją w mękach i zupełnie bez przyjemności. Ból był tak wielki, iż przestałem rozważać przeczytanie kolejnych tomów. I wtedy stało się. Nadeszła krótka, podsumowująca tom, końcówka podczas której autor znowu wyprowadził skuteczny cios, jeden, drugi, wylądowałem przez nie na linach, oszołomiony ale z podniesioną gardą, świadomy, że gong kończący starcie jest blisko. Udało mi się go usłyszeć bez maślanych oczu niemniej końcówka zasiała we mnie znowu sporo wątpliwości i niemało chuci względem reszty historii. Z nią walczyć nie zamierzam jak i stosować w ocenie sztywnej matematyki z której wyszła by jakaś szóstka doszedłem bowiem do wniosku, iż jakość łakoci przewyższa tutaj jednak męki i, przede wszystkim, daje nadzieje na jeszcze więcej literackiej rozkoszy. Podsumowując, generalnie książkę polecam, przynajmniej spróbować, literatura to bowiem niebanalna i na naprawdę wysokim poziomie, niemniej miejcie świadomość, że może się dla Was okazać czarnym szlakiem. Ja po jej lekturze jestem pewien, że stracę jeszcze trochę czasu na jego poszukiwanie. Tak, zdecydowanie tak.

Nie pamiętam żebym kiedykolwiek miał podobne problemy z oceną jakiejś książki. A ta, najwyższa z możliwych, była już jej przyznana po przeczytaniu pierwszej części tego tomu gdzie, pomimo mielizn, znalazłem tyle językowych łakoci, tyle uniesień, że po prostu nie mogło być inaczej. Po niej niestety nastąpiła część druga i choć forma się nie zmieniła to sama treść była w niej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Znakomite tłumaczenie. Pewnie już nigdy nie wrócę do przekładu Boya. Nie tylko z powodu archaizmu języka, ale - jak słusznie pisze tłumaczka - przekłamań w tekście.
Natomiast Proust czytany po latach wzbudza jeszcze większy podziw. Nie śmiem go recenzować, nie o to też chodzi, ale kolejny raz, także w tym przypadku przekonuję się, że klasyka jest ponadczasowa i niezmiennie gwarantuje intelektualną rozkosz.

Znakomite tłumaczenie. Pewnie już nigdy nie wrócę do przekładu Boya. Nie tylko z powodu archaizmu języka, ale - jak słusznie pisze tłumaczka - przekłamań w tekście.
Natomiast Proust czytany po latach wzbudza jeszcze większy podziw. Nie śmiem go recenzować, nie o to też chodzi, ale kolejny raz, także w tym przypadku przekonuję się, że klasyka jest ponadczasowa i niezmiennie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

niezwykle wnikliwa i zarazem subtelna ocena otaczającej rzeczywistości,

niezwykle wnikliwa i zarazem subtelna ocena otaczającej rzeczywistości,

Pokaż mimo to

Wyborna lektura, korona francuskiej literatury. Z pewnością sięgnę po kolejne tomy.

Wyborna lektura, korona francuskiej literatury. Z pewnością sięgnę po kolejne tomy.

Pokaż mimo to

Przyznam szczerze, że miałam dość spore oczekiwania w stosunku do tej książki jak i całej serii “W poszukiwaniu straconego czasu”, mimo że nie orientowałam się za bardzo co jest jej tematyką. A było tak głównie dlatego, że okrzyknięta jest klasyką literatury, arcydziełem i ogólnie pozycją, którą każdy szanujący się czytelnik powinien przeczytać. Prawdopodobnie zgodziłabym się z tym, gdybym urodziła się wiek wcześniej. Dlatego mimo wielu zalet, książka ta do mnie absolutnie nie przemówiła.

Jak dla mnie jest to książka zupełnie nie na nasze czasy. I żebym nie została tu źle zrozumiana - nie chodzi mi o to, że rozgrywa się w zupełnie innym kraju i obyczajowości, bo zaglądanie do innych epok za pomocą literatury jest fantastycznym i jak najbardziej wskazanym sposobem poznawania minionego już świata. Dostajemy tutaj wgląd do wielokrotnie już omawianej w wielu dziełach warstwy społecznej, czyli próżniaczej arystokracji, tym razem w XIX-wiecznej Francji. Życie tych ludzi zawsze stanowiło dla mnie pewną zagadkę, nigdy nie rozumiałam skąd mają te wszystkie pieniądze wydawane na przedmioty których nie potrzebują, a traktują tylko jako sposób na podkreślanie swojego statusu. I jak potrafią nic w życiu nie robić, wiecznie urządzając spotkania towarzyskie upływające na plotkach i obgadywaniu innych ludzi. A także komentowaniu bądź często braniu udziału w skandalach społecznych, oglądaniu upadku mniej lub bardziej znanych ludzi dla własnej przyjemności, a bez żadnej refleksji. Nasz narrator będący małym i samotnym chłopcem wprowadza nas właśnie w ten świat, a bohaterowie których kreuje są praktycznie nie do polubienia. Ich życie i losy mnie nie interesowało w żadnym stopniu a największą przywarą tej książki były dla mnie nieoczekiwane i szalenie długie opisy oraz wyjaśnienia. Czy to przyrody, czy domostw, zebranych ludzi… myślę że to mogło być interesujące dla kogoś z tamtej epoki, mnie to zwyczajnie nudzić. Tym bardziej że styl pisarski autora należy do wyjątkowo kwiecistych (i trzeba przyznać że naprawdę pięknych) ale niestety, nie tylko zdarzało mi się uciekać myślami podczas czytania ale nawet przysypiać, co w moim przypadku praktycznie nigdy się nie zdarza.

W pierwszej części (zdecydowanie nudniejszej), odkrywamy urywek dzieciństwa autora, który bardzo opisowo przedstawia nam swoją codzienność razem z jej lękami, dziecięcymi problemami i frustracjami, obserwacjami relacji w rodzinie a także opisami poszczególnych członków rodziny, aż do pierwszego zauroczenia. I szczerze przyznam, że nieźle się wynudziłam głównie za sprawą sposobu prowadzenia tej opisowej i emocjonalnej narracji. Którą wcale nie uważam za złą w innych książkach, wręcz przeciwnie - nadaje ona zazwyczaj klimatu i zbliża nas do bohaterów. Tutaj jednak autor przesadził z długością i dygresyjnością swoich wywodów, czym nie tylko mnie nie zainteresował ale nie zatrzymał mojej uwagi ani na chwilę. Momentami musiałam bardzo długo zastanawiać się co było głównym opisywanym wątkiem po tym jak przez kilka kartek autor pisał o kilku zupełnie innych rzeczach.

Lepiej zaczęło być w drugiej części, gdzie dostaliśmy z kolei bardzo specyficzną i niespotykaną historię miłosną tytułowego Swanna. Tutaj narracja uległa zmianie i stała się bardziej przystępna a momentami nawet ciekawa. Problem jest tylko taki, że niektóre z wątków które zapewne sto lat temu mogły zaszokować czytelnika, i na bazie których autor zapewne budował swoją renomę szczerego, nowatorskiego i bezkompromisowego pisarza, dzisiaj kontrowersyjne ani odkrywcze już nie są. I tu leży mój główny problem z tą książką - nic nowego ona w moje życie nie wniosła, a w dodatku jest napisana tak, że ciężko się przez nią brnie. Nie zainteresowało mnie w niej absolutnie nic na tyle, żebym miała sięgnąć po kolejne tomy mimo ogromnej popularności tej serii i traktowania jej jako dział literatury.

Podsumowując zatem, zwyczajnie się zawiodłam. Oczekiwałam lektury otwierającej mi oczy, porywającej, wyjątkowej w swojej rodzaju. A dostałam nieco chaotyczną, bo pełną dygresji i przypadkowych opisów książkę, która mimo że napisana pięknym językiem to ani nie urzeka ani nie sprawia że chce się jej więcej. Ciężko mi też ją ocenić bo zdaję sobie sprawę z jej licznych walorów, które zwyczajnie do mnie nie przemówiły. I mimo wielu świetnych jej fragmentów, ukrytej przez autora ironii, sprzecznej w odbiorze osoby Swanna i jego co najmniej dziwnych, a dla mnie wręcz niezrozumiałych przeżyć emocjonalnych i perypetii miłosnych dla mnie po prostu jest zupełnie przeciętna. Strasznie szkoda, bo liczyłam na zupełnie inne odczucia, ale nie mam zamiaru dokańczać tej serii i z pewnością jej nie polecam.

Przyznam szczerze, że miałam dość spore oczekiwania w stosunku do tej książki jak i całej serii “W poszukiwaniu straconego czasu”, mimo że nie orientowałam się za bardzo co jest jej tematyką. A było tak głównie dlatego, że okrzyknięta jest klasyką literatury, arcydziełem i ogólnie pozycją, którą każdy szanujący się czytelnik powinien przeczytać. Prawdopodobnie zgodziłabym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„W stronę Swanna” składa się z trzech części, pierwsza to wspomnienia narratora z dzieciństwa, druga to historia miłości Swanna do Odetty, a trzecia, bardzo krótka to ogólne refleksje, w tym o nazwach miejscowości. Wspomnienia są ciężkie w odbiorze, dotyczą wydarzeń z dzieciństwa narratora i jest tam cała masa różnych myśli , które można byłoby podkreślać w książce i rozważać, tak jak napisałam, są o wszystkim. Narrator jest szalenie refleksyjną osobą , wspomina rodziców, babkę, ciotkę, swoją pierwszą , dziecięcą miłość – Gilbertę Swann, jej ojca – znajomego rodziców, ciotkę, służącą Franciszkę i inne osoby. W czasie tego wspominania snuje masę refleksji. Przykładowo przy Franciszce zastanowiło go, dlaczego Franciszka jest tak bardzo bezduszna wobec osób z najbliższego otoczenia, a tak bardzo uczuciowa, gdy mowa jest o osobach, będących daleko. Wobec tych, których nie widziała, zawsze skora była do pomocy i do współczucia. Szczególna estymą nasz bohater darzył babkę. Babka uważała, że dzieci już od małego powinny czytywać książki dla dorosłych i że nie powinno się pod żadnym pozorem czytywać literatury , nazwijmy to klasy B, porównywała to do jedzenia bezwartościowego jedzenia . Kiedyś kupiła swojemu wnukowi książki dla dorosłych , ale jego matka sprzeciwiła się takiemu prezentowi. Kupiła mu więc dzieła „lekkie” autorstwa J. Sand. Uważała, ze dziecko powinno się edukować na każdym kroku. Gdy chciała powiedzieć mu, jak wygląda Wenecja , nie kupiła mu obrazków z Wenecji, tylko reprodukcję Turnera z widokiem Wenecji.

Część druga zapowiadała się banalnie, refleksji jest tam mniej, faktów więcej i jest to chyba najbardziej trafny obraz uwiedzenia mężczyzny przez kobietę. Nie znam drugiego tak sugestywnego literackiego opisu, a w tym przypadku mężczyzna – Swann, nie był Odettą w ogóle zainteresowany, co więcej, nie podobała mu się. On był człowiekiem wykształconym, erudytą, myślicielem, wielbicielem malarstwa i muzyki, a do tego był szalenie bogaty. Odetta z kolei to prostaczka, z wstrętnym charakterem i do tego prostytutka, która Swanna nigdy nie kochała . Jak taka kobieta mogła uwieść tak bardzo skutecznie takiego mężczyznę? Wydawałoby się, że to niemożliwe, ale po przeczytaniu, a właściwie odsłuchaniu Prousta, mam świadomość , że jest to możliwe.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2014/09/w-strone-swanna-cz-i-w-poszukiwaniu.html

„W stronę Swanna” składa się z trzech części, pierwsza to wspomnienia narratora z dzieciństwa, druga to historia miłości Swanna do Odetty, a trzecia, bardzo krótka to ogólne refleksje, w tym o nazwach miejscowości. Wspomnienia są ciężkie w odbiorze, dotyczą wydarzeń z dzieciństwa narratora i jest tam cała masa różnych myśli , które można byłoby podkreślać w książce i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cóż walczyłem z tą książką starając się wcielać w jej głównych bohaterów i ich klimaty. Nie było to łatwe lecz dzięki wspaniałemu przekładowi Boya, udało się. Mam chęć powrócić do "poszukiwania straconego czasu" w przekazie Prousta lecz nie natychmiast

Cóż walczyłem z tą książką starając się wcielać w jej głównych bohaterów i ich klimaty. Nie było to łatwe lecz dzięki wspaniałemu przekładowi Boya, udało się. Mam chęć powrócić do "poszukiwania straconego czasu" w przekazie Prousta lecz nie natychmiast

Pokaż mimo to

Marcel Proust to jeden z najwybitniejszych autorów literatury XX wieku i literatury uniwersalnej. Nie był mu obcy przełom naukowy swoich czasów (teoria względności, kwantowa teoria pola), czy nurty filozofii (Bergson), psychologii (William James) i medycyny (Freud).

Jego niedokończona powieść W poszukiwaniu straconego czasu ma wymiary i solidność jednej z tych wielkich katedr gotyckich - również niedokończonych - które autor tak podziwiał. Powieść jest prezentowana w siedmiu tomach; pierwszy został opublikowany w 1913, natomiast ostatni ukazał się pośmiertnie w 1927 r. pod redakcją brata autora Roberta. Funkcjonują jako fresk lub mozaika przedstawiająca jego czas. Podobnie jak mozaika przypomina śmiałe pociągnięcia pędzla Moneta lub sumę nowych nut, które wyrastają z tematu otwierającego lub motywu przewodniego w kompozycjach Ravela. Powyższe cechy określają prądy impresjonizmu, autor jest wybitny reprezentantem tego ruchu.

Zagmatwana proza Prousta, ma jeden cel: kronikę jego czasów. André Gide - który zlekceważył Prousta, odrzucając jego powieść Gallimard, tylko po to, by później uznać jej wartość - powiedział, że czytając ją na głos, można było usłyszeć precyzyjnie dobrane rezonujące dźwięki w tekście; żaden szczegół nie był zbędny.

Ale styl Prousta nie obejmuje wszystkiego tylko ze względów estetycznych; w rzeczywistości odzwierciedla różnorodne, bogate prądy przepływającej wiedzy w pierwszych latach XX wieku w psychologii
filozofii, nauce i medycynie. W tych latach pojawienie się dzieł Williama Jamesa, Henri Bergsona, Alberta Einsteina i Zygmunta Freuda. Biorąc pod uwagę ten historyczny kontekst, jest pewne że powinniśmy znaleźć echa ich kierunków studiów w powieści Prousta.

Od dziecka był kruchy, chorowity i wrażliwy, z ogromnym zamiłowaniem do sztuki. Chętnie pobierał lekcje od matki, która pochodziła z zamożnej rodziny i cieszyła się znakomitym wykształceniem humanistycznym, ale Proust nie dzielił zainteresowań ze swoim ojcem, prestiżowym i wpływowym lekarzem i epidemiologiem. Młodszy brat Prousta, Robert, został chirurgiem, spełniając w ten sposób życzenie ojca, aby przekazać swoją wiedzę medyczną. Niemniej jednak medycyna jest obecna w całej powieści.

Pokazuje swoją obecność, gdy lekarze są uwzględnieni jako postaci oraz w opisach nastroju, zaburzeń osobowości.

W powyższym świetle lektura Prousta jest podróżą medyczno-literacką, a nawet neuro-literacką.

Głównym tematem tej powieści jest czas. Ten „stracony czas” to przeszłość, przywołana z głęboką tęsknotą i emocjami przez pierwszoosobowego narratora, o którym niewiele wiadomo, z wyjątkiem że jest mężczyzną. Wpleciona w społeczeństwo i kulturę czasów Prousta i zaludniona przez bogatą gamę postaci, z których prawie wszyscy są podobni do prawdziwych znajomych autora, powieść kończy swoją długą podróż w ostatnim tomie „Czas odzyskany”. 'Stracony czas' i „Czas odzyskany” to metafory pamięci. Nie istnieje czas bez pamięci ani pamięć bez czasu. Te dwie koncepcje przeplatają się i kształtują nawzajem, aż każda z nich wyłoni się jako odrębna całość. A ponieważ w rzeczywistości są oddzielne, gdy się mieszają, pozostawia kilka swoich wątków za sobą. Jako taka, przemieszana, pamięć staje się odzyskiwana z czasu przeszłego; czas staje się wyrzeźbioną pamięcią.

Ta mieszanka i wzajemne oddziaływanie oznacza, że oba są niedoskonałymi, chwilowymi odbiciami lub przebłyskami minionych chwil (utraconego czasu), które są przenoszone do odzyskanego (teraźniejszości). Jakie momenty są odzyskiwane, w jaki sposób - i jak wpływają lub przekształcają naszą teraźniejszość to kluczowe pytania, które dotyczą nie tylko pamięci, ale także emocji i świadomości.
To jest zagadnienie które bada powieść.

Czas, a ściślej upływający czas, to pojęcie trudne do zdefiniowania. Święty Augustyn zilustrował jej ogromną złożoność, odpowiadając na pytanie „Czym więc jest czas?” w rozdziale XI jego Wyznań: „Jeśli nikt mnie nie pyta, wiem, czym jest; jeśli chcę to wyjaśnić temu, kto pyta, to nie wiem ”. W oczach Prousta przeszłość i przyszłość są tylko
wspomnienia i oczekiwania stworzone przez umysł.

Proust przywołuje przeszłość jak gdyby było to muzeum, ze wspomnieniami jak seria obrazów. Przestrzeń, podobnie jak czas, jest rekonstruowana w pamięci ze wszystkimi treściami, przedmiotami i ludźmi, z precyzją „jak zrobiłby architekt i tapicer, opracowując oryginalny, odrzucony plan drzwi i okien”.

Proces, który pozwala przeszłości trwać i pozostawać jako osobiste dzieło, jest mimowolną pamięcią. Budując tę całkowicie proustowską koncepcję, autor czerpie z mitologii celtyckiej. W tym systemie dusze zmarłych nie znikają; raczej zamykają się w innej istocie lub obiekcie nieożywionym. Chociaż pozostają w ukryciu, tylko bliskość tego obiektu lub więzienia może ich uwolnić od śmierci i pozwolić im ponownie żyć wśród nas.

Dzięki takiemu myśleniu autor odkrywa,że przedmioty połączone z jego przeszłością są samymi które ją zasłaniają. A ściślej mówiąc, jest to nie tyle przedmiot, ile związane z nim doznanie. Jeśli chodzi o bodźce słuchowe, trudno nie wspomnieć o muzyce. Powtarzane są odniesienia do „małej frazy Vinteuil”, muzycznego tematu, który historycy zidentyfikowali jako odniesienie do sonaty fortepianowej Césara Francka, współczesnego Proustowi, którego podziwiał.

Ukształtowana i utrwalona pamięć staje się zakorzeniona w naszych umysłach żywą, aktywną istotą. Mamy tylko absorbować bodźce teraźniejszości i pozwolić im się rozpraszać nas, aby pamięć zakorzeniła się w naszej świadomości.

Autor zdaje sobie sprawę z ograniczeń tej pamięci: poszukiwanie rzeczywistości w portretach namalowanych przez pamięć jest wewnętrznie sprzeczne. To tylko częściowe szkice, minimalne fragmenty
bodźce i wrażenia chwili, które nie odpowiadają ani prawdziwej złożoności przeszłości, ani teraźniejszości. Jeśli chcemy zlokalizować ślad tej przeszłości w aktualnej przestrzeni i czasie, z głębokim przygnębieniem odkrywamy, że one nie istnieją, a były jedynie błędnymi wytworami myśli.

Jeśli pamięć jest mentalnym zbiornikiem wspomnień w przestrzeni i czasie, a także ma możliwość ich tworzenia wykorzystując określone i ograniczone informacje sensoryczne,pozostaje pytanie, jakich mechanizmów używa do tego. Wiemy, że najsilniejsze bodźce są to pewne
bodźce odpowiadające rodzajowi pamięci zwanemu pamięcią mimowolną.
Kiedy te bodźce się powtarzają, utworzą całość lub spójną grupę, która ponad czasem, utworzy mentalną rzeczywistość, która jest subiektywna i
unikana.

Proust, wierząc, że rzeczywistość kształtuje się w pamięci,
był świadomy ograniczeń tkwiących w niedoskonałych mechanizmach świadomości. Niemniej jednak autor wiedział że wrażliwość i emocje mogą być naszym sentymentalnym bagażem który może poprawić naszą nędzną ludzką kondycję. Stają się trwałą częścią naszych umysłów i jako takie będą związane z naszym losem nawet po śmierci. Dzięki ich obecności śmierć będzie mniej gorzka, ponieważ będziemy żyć zgodnie z wartościami nierozerwalnie związanymi z uczuciami, które internalizujemy.

Powieść Prousta zawiera długą listę postaci z jego epoki.Nietrudno jest dostrzec wizerunek ojca Prousta i jego stosunków z ówczesną paryską szlachtą. Autor przedstawia jeszcze jedną lekcję moralną: inteligencję
jako synonim empatii. Następnie stwierdza, że jeśli szanuje się wysoce inteligentne jednostki, to nie ze względu na ich wiedzę, która zwykle nie jest dobrze rozumiana, ale raczej z powodu ich dobroci. Dzisiaj możemy użyć terminu „inteligencja emocjonalna”. Proust opisuje twarz dobroci jako twarz zapracowanego chirurga, nie okazującego cienia czułości i ukrywającego prawdziwą empatię za poważną fasadą. Autor podkreśla wagę oceniania ludzi na podstawie ich czynów, a nie słów lub pozorów.

Ta dobroć kontrastuje z całkowitym brakiem empatii u tych ludzi, którzy przejawiają destrukcyjne i toksyczne zachowania wobec najbliższych, gdy szukają własnych korzyści.

Wraz z chirurgami, lekarzami wiejskimi i lekarzami wyższych sfer te postacie wypełniają świat Prousta i tworzą go żywym. Bez nich i ich charakterystyk tekst straciłby część swojego bogactwa.

Odniesienia Prousta do pamięci automatycznej i pamięci świadomej lub intelektualnej sugerują, że mógł być pod wpływem Freuda. Szczególnie intrygujący jest mechanizm Prousta służący do tworzenia pamięci z obrazów powiązanych z emocjami.

Proust zdaje sobie sprawę, że emocje związane z przedmiotami lub sytuacjami odgrywają istotną rolę, umożliwiając im w ten sposób tworzenie pamięci i tego, co nazywa rzeczywistością mentalną. Przy tak wielu odniesieniach do pamięci nie możemy przeoczyć co Proust nazywa konsolidacją i spójnością lub wewnętrzną jednością. Właśnie ten mechanizm tworzy pamięć.

W rzeczywistości proces uczenia się powiązany z emocjami pozwala na utrwalenie i odzyskanie tego, co później stanie się wspomnieniami.

Marcel Proust to jeden z najwybitniejszych autorów literatury XX wieku i literatury uniwersalnej. Nie był mu obcy przełom naukowy swoich czasów (teoria względności, kwantowa teoria pola), czy nurty filozofii (Bergson), psychologii (William James) i medycyny (Freud).

Jego niedokończona powieść W poszukiwaniu straconego czasu ma wymiary i solidność jednej z tych wielkich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to