Twórczość Andersena nie należy do kipiących optymizmem. Jego bajki mają w sobie wiele melancholii i smutku, a jeśli zdarzają się w nich szczęśliwe zakończenia, są na ogół okupione poświęceniem i cierpieniem jednego z bohaterów. Mimo to, zawsze lubiłam te jego historie, bo choć zdarzało mi się zalewać przy nich łzami, to było w tych bajkach jakieś ciepło, którego dokładnie nie umiem określić. Poza tym ilustracje autorstwa Szancera nie pozwalały o nich zapomnieć.

Z ciekawością sięgnęłam po powieść „Tylko grajek”. Chciałam zobaczyć, czy powieściowy Andersen będzie inny niż pan od bajek. I wkroczyłam w świat, który znałam z baśni, a który można podsumować starym powiedzeniem: biednemu to zawsze wiatr w oczy. Historia Krystyana i Naomi jest po prostu przeraźliwie smutna. Bogaty zawsze wyjdzie na swoje, choć jego życia szczęśliwym określić nie będzie można, a ubogi człowiek, mimo wysiłków i ciężkiej pracy, nigdy nie zbliży się do spełnienia marzeń. Dobre życie mogą wieść tylko ci, którzy znają swoje miejsce i zadowalają się tym, co w udziale im przypadło.

Na uwagę na pewno zasługują piękne opisy przyrody, które potęgują melancholijny nastrój powieści. W zasadzie miałam wrażenie, że Andersen obdarzył Krystyana swoimi przeżyciami, marzeniami i tęsknotami, i pokrył je charakterystyczną, bajkową patyną. W efekcie powstała rzewna opowieść, która raczej podetnie skrzydła niż zmotywuje do pogoni za marzeniami. Jednak myślę, że warto ją przeczytać.

Twórczość Andersena nie należy do kipiących optymizmem. Jego bajki mają w sobie wiele melancholii i smutku, a jeśli zdarzają się w nich szczęśliwe zakończenia, są na ogół okupione poświęceniem i cierpieniem jednego z bohaterów. Mimo to, zawsze lubiłam te jego historie, bo choć zdarzało mi się zalewać przy nich łzami, to było w tych bajkach jakieś ciepło, którego dokładnie...

w pewnym momencie autor jakby orientuje się, że nie wpasuje się w limit stron? akcja w każdym razie rozwija się raczej nierówno i brak jakiejkolwiek konkluzji na koniec

w pewnym momencie autor jakby orientuje się, że nie wpasuje się w limit stron? akcja w każdym razie rozwija się raczej nierówno i brak jakiejkolwiek konkluzji na koniec

Smutna książka o nieodwzajemnionej miłości. aż piękna.

Smutna książka o nieodwzajemnionej miłości. aż piękna.