Taka niepozorna książeczka, która stała kilka lat na mojej półce, zapomniana. Po "Jakbyś kamień jadła" Tochmanna nie byłam w stanie ruszać tematu wojny w byłej Jugosławii. Ale jakoś tak nie miałam co czytac i sięgnęłam po nią. Niby beznamiętna, a niesie taki ładunek emocji, że trudno przeczytać później coś innego. Trudno spać. Obrazy i opisy niektórych dramatycznych, okrutnych zdarzeń, wryły mi się w pamięć i nie da się ich usunąć. Nie polecę tej książki nikomu z moich bliskich, nie chciałabym, by to orzeczytali. Jest jednocześnie okropna i świetna. Ciekawe spojrzenie z trzech różnych punktów widzenia. Jeśli macie psychiczną siłę, warto się zmierzyć z tą lekturą.

Taka niepozorna książeczka, która stała kilka lat na mojej półce, zapomniana. Po "Jakbyś kamień jadła" Tochmanna nie byłam w stanie ruszać tematu wojny w byłej Jugosławii. Ale jakoś tak nie miałam co czytac i sięgnęłam po nią. Niby beznamiętna, a niesie taki ładunek emocji, że trudno przeczytać później coś innego. Trudno spać. Obrazy i opisy niektórych dramatycznych,...

Znakomita książka. Beznamiętna, sucha, metodyczna anatomia zła i zepsutego świata. Ponadczasowa, stale aktualna opowieść o ludziach "niechcąco" uwikłanych w wojnę... Czyta się lekko i przyjemnie, a tematyka ... przerażająca, ale uchwycona mocno, treściwie, niemal idealnie. Lektura warta czasu i przeżycia

Znakomita książka. Beznamiętna, sucha, metodyczna anatomia zła i zepsutego świata. Ponadczasowa, stale aktualna opowieść o ludziach "niechcąco" uwikłanych w wojnę... Czyta się lekko i przyjemnie, a tematyka ... przerażająca, ale uchwycona mocno, treściwie, niemal idealnie. Lektura warta czasu i przeżycia

Wydawało się, że II wojna światowa zmieniła na tyle świat, że już nigdy nie dojdzie do ludobójstwa na tle rasowym, religijnym bądź narodowym lecz ludzie się nie zmieniają tylko kolor mundurów. Świetnie napisana książka, w której mamy perspektywę trzech stron, w której każdy jest winny. Jeden za bierność, drugi za tchórzostwo a trzeci za pychę i jak zwykle bywa prawdziwi zbrodniarzy nigdy nie dotknęła kara...

Wydawało się, że II wojna światowa zmieniła na tyle świat, że już nigdy nie dojdzie do ludobójstwa na tle rasowym, religijnym bądź narodowym lecz ludzie się nie zmieniają tylko kolor mundurów. Świetnie napisana książka, w której mamy perspektywę trzech stron, w której każdy jest winny. Jeden za bierność, drugi za tchórzostwo a trzeci za pychę i jak zwykle bywa prawdziwi...

Dziś " Jakby nikogo nie było" - autor Marco Magini.Ten młody Włoch porwał się na trudny temat i przedstawił go w ciekawy sposób. Autor nie ocenia , pozwala nam na własną interpretację.
Z perspektywy trzech zupełnie niezwiązanych ze sobą osób , ukazuje tragedię w Srebrenicy. Sędzia Trybunału haskiego, żołnierz holenderskiego kontyngentu i wcielony do Serbskiej armii Chorwat. Trzy postaci tej samej tragedii.
Przyznam , że początkowo odrobinę się nudziłam, jednak z każdą kolejną stroną książka wywoływała we mnie najróżniejsze uczucia. Dražen Erdemović - jest jak do tej pory jedynym , który oficjalnie przyznał się do udziału w masakrze w Srebrenicy. Prawomocnie skazany , jako jedyny miał w sobie na tyle odwagi , aby stanąć i powiedzieć - tak zabijałem.
Przerażające obrazy , bezsilność holenderskich oddziałów ale przede wszystkim proces upadku człowieka.
W 2002 roku po sześciu latach dochodzenia sztab holenderski został obciążony za zaniedbani , które doprowadziły do ludobójstwa. Śledząc historię Dirka , mamy okazję obserwować jak zmienia się podejście żołnierzy do konfliktu , w który zostali wplątani , od obojętności po gniew aż po bezsilność i poczucie winy.
Każda z tych historii jest na swój sposób interesująca.

Dziś " Jakby nikogo nie było" - autor Marco Magini.Ten młody Włoch porwał się na trudny temat i przedstawił go w ciekawy sposób. Autor nie ocenia , pozwala nam na własną interpretację.
Z perspektywy trzech zupełnie niezwiązanych ze sobą osób , ukazuje tragedię w Srebrenicy. Sędzia Trybunału haskiego, żołnierz holenderskiego kontyngentu i wcielony do Serbskiej armii Chorwat....

Sięgając po tę książkę liczyłem na zupełnie inną formę przekazania wiadomości, więcej informacji i bardziej "naukowe" podejście do tematu. Niemniej książka ma dwa spore atuty - przedstawia rzeź, jaka dokonała się w Srebrnicy z trzech różnych perspektyw i jest kolejną pozycją, która obnaża bezradność ONZ wobec konfliktów sensu largo, ale szczególnie tych na tle etnicznym (przypomnijmy ludobójstwo w Ruandzie, ostrzał przetrzymywanych przez strach cywili na terytorium Tamilskich Tygrysów przez lankijską armię czy właśnie rzeź w Srebrnicy). Niestety, holenderscy żołnierze (ale nie tylko oni, również francuscy, a przede wszystkim dowodzący NATO, którzy dzięki nalotom mogli z łatwością zapobiec katastrofie) wysłani w ramach akcji Narodów Zjednoczonych nie byli żadnym gwarantem bezpieczeństwa dla muzułmanów, a ich bezradność wykorzystywali serbscy zbrodniarze.


To pokazuje i uczy nas, jak niewiele znaczą umowy i organizacje międzynarodowe. Niestety, jest to kolejna wojna, za którą wysoką cenę musieli zapłacić cywile, a świat przeszedł obok tego z zamkniętymi oczami.

Sięgając po tę książkę liczyłem na zupełnie inną formę przekazania wiadomości, więcej informacji i bardziej "naukowe" podejście do tematu. Niemniej książka ma dwa spore atuty - przedstawia rzeź, jaka dokonała się w Srebrnicy z trzech różnych perspektyw i jest kolejną pozycją, która obnaża bezradność ONZ wobec konfliktów sensu largo, ale szczególnie tych na tle etnicznym...

Jedna z najgorszych książek, które traktują o problematyce konfliktu bałkańskiego. Autor jest nastawiony głównie na wywoływanie emocji, słabo operuje faktami. Czytając miałam wrażenie, że pobieżnie przerobił wskazaną na końcu książki literaturę. Miejscami historia jest strasznie płytka i przypomina wywód nastolatka, który przeczytał kilka artykułów prasowych traktujących o konflikcie, a przecież ten człowiek usiłuje pisać o ludobójstwie... Jestem absolutnie rozczarowana. Uważam, że ofiarom należy się pamięć, ale nie w ten sposób.

Jedna z najgorszych książek, które traktują o problematyce konfliktu bałkańskiego. Autor jest nastawiony głównie na wywoływanie emocji, słabo operuje faktami. Czytając miałam wrażenie, że pobieżnie przerobił wskazaną na końcu książki literaturę. Miejscami historia jest strasznie płytka i przypomina wywód nastolatka, który przeczytał kilka artykułów prasowych traktujących o...

Doskonała. Wstrząsająca opowieść o największej hańbie ONZ w całej jej historii.

Doskonała. Wstrząsająca opowieść o największej hańbie ONZ w całej jej historii.

Niepozorna, ale szybko chwytająca za gardło, trzymająca w napięciu i pokazująca największą zbrodnię od czasów II Wojny Światowej w Europie. Mistrzowsko nakreślony dylemat moralny.

Niepozorna, ale szybko chwytająca za gardło, trzymająca w napięciu i pokazująca największą zbrodnię od czasów II Wojny Światowej w Europie. Mistrzowsko nakreślony dylemat moralny.

To moja kolejna książka o Bałkanach, tym razem bardzo ciekawa konwencja opowiadania z trzech różnych punktów widzenia: sędziego, skazanego żołnierza serbskiego wojska i żołnierza wojsk ONZ. Jeszcze jedno szokujące świadectwo jedynej wojny w Europie mającej miejsce za życia osób z mojego pokolenia dwudziestokilkulatków.

To moja kolejna książka o Bałkanach, tym razem bardzo ciekawa konwencja opowiadania z trzech różnych punktów widzenia: sędziego, skazanego żołnierza serbskiego wojska i żołnierza wojsk ONZ. Jeszcze jedno szokujące świadectwo jedynej wojny w Europie mającej miejsce za życia osób z mojego pokolenia dwudziestokilkulatków.

Bardzo dobra książka ukazująca konflikt na Bałkanach z 3 różnych stron. Bez zbędnego patosu autor przedstawia skomplikowaną sytuację, która doprowadziła do zbrodni w Srebrenicy. Polecam!

Bardzo dobra książka ukazująca konflikt na Bałkanach z 3 różnych stron. Bez zbędnego patosu autor przedstawia skomplikowaną sytuację, która doprowadziła do zbrodni w Srebrenicy. Polecam!