Biała Rika

Świetna książka, mimo że może przeszkadzać poszatkowana narracja, fragmentaryczność fabuły, swoista migawkowość opowiadanej historii. Magdalena Parys napisała bardzo piękną, momentami przejmującą opowieść o pamięci, jednostkowej, rodzinnej i w końcu zbiorowej pamięci całego narodu.
Od zawsze wiadomo, że ludzka pamięć jest zwodnicza, niedokładna, przefiltrowana przez naszą osobowość, nawarstwione przeżycia, traumy. Trudno poruszać się linearnie po obszarach pamięci, nikt nie pamięta dawnych wydarzeń "po kolei", data po dacie. To, co przeminęło, układa się raczej w zmienną mozaikę, jak w kalejdoskopie. Mało tego, konkretne wydarzenie inaczej zapamiętuje każdy z jego uczestników.
Podróż przez te meandry minionego czasu jest fascynująca, ale też bardzo bolesna, kiedy dotyczy czasów tuż po wojnie w wyzwolonym Szczecinie, gdzie po wojnie musiały stanąć oko w oko dwie społeczności, polska i niemiecka, w odwróconych rolach. Obraz powojennego życia jest straszny, trudny, czasami równie nieludzki jak przeżycia walczących żołnierzy. Historia Riki i Karola chwyta za gardło, wydaje się wręcz nieprawdopodobna, choć pewnie niejedna taka miłość miała wówczas miejsce. Nie mogłam spokojnie czytać, kiedy Rika jest po drugiej stronie granicy i dla niemieckiego urzędnika nie jest Niemką, choć urodziła się w Hamburgu, mówi po niemiecku i jej rodzice byli Niemcami, a tymczasem przez całe życie w Polsce, z mężem Polakiem i polskimi dziećmi nigdy nie stała się Polką. Tragedia tamtych czasów zamyka się w jej rozpaczliwym pytaniu "to kim ja jestem?" Myślę, że warto mówić o takim zwykłym, codziennym bohaterstwie ludzi, którzy musieli zmagać się z trudną codziennością, nie tylko w czasie działań wojennych, ale właśnie po tym kiedy odłożono broń i trzeba było na gruzach na nowo tworzyć zwyczajne życie.
Z nostalgią czytałam fragmenty dotyczące dzieciństwa bohaterki w czasach PRL-u, moje wspomnienia są bardzo podobne. Granie "w gumę" na każdej szkolnej przerwie, zagraniczne paczki z kościoła i od jakiś zapomnianych ciotek, których nigdy nie widziało się na oczy, kartki, pokątny handel, zdobycze z Pewexu, jak cudowne fanty od losu, miejskie legendy o czarnej wołdze. Też to przeżyłam i pamiętam.
Książka jest naprawdę bardzo dobra i warta uwagi. Sposób opowiadania zupełnie mi nie przeszkadzał, przeczytałam tekst błyskawicznie i bez wrażenia dezorientacji. Dodatkowym smaczkiem jest swoiste drzewko genealogicznego, pogmatwane i trudne do ogarnięcia, jak to bywa w przypadku patchworkowej rodziny.
Polecam, naprawdę warto sięgnąć po ten tytuł.

Świetna książka, mimo że może przeszkadzać poszatkowana narracja, fragmentaryczność fabuły, swoista migawkowość opowiadanej historii. Magdalena Parys napisała bardzo piękną, momentami przejmującą opowieść o pamięci, jednostkowej, rodzinnej i w końcu zbiorowej pamięci całego narodu.
Od zawsze wiadomo, że ludzka pamięć jest zwodnicza, niedokładna, przefiltrowana przez...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Biała Rika" to opowieść o rodzinie, o stosunkach rodzinnych i rodzinnej historii na tle wojny i czasów PRLu. To opowieść o ukochanych osobach i ukochanch miejscach, czasem bezpowrotnie utraconych. To dramat dziewczynki, która najpierw musi opuścić swój Gdańsk i swoją babcię by potem musieć opuścić swój kraj. Próbuje poradzić sobie z utratą i odnaleźć się w nowej, zupełnie odmiennej od znanej sobie rzeczywistości. Książka bardzo emocjonalna, której atutem jest nietypowy sposób prowadzenia narracji i język - na pozór banalnie prosty. Na pozór.
Uważam,, że książka ta jest niedoceniana i mówi się o niej zbyt mało. Jest wartościowym wkładem w polską literaturę współczesną.

"Biała Rika" to opowieść o rodzinie, o stosunkach rodzinnych i rodzinnej historii na tle wojny i czasów PRLu. To opowieść o ukochanych osobach i ukochanch miejscach, czasem bezpowrotnie utraconych. To dramat dziewczynki, która najpierw musi opuścić swój Gdańsk i swoją babcię by potem musieć opuścić swój kraj. Próbuje poradzić sobie z utratą i odnaleźć się w nowej, zupełnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Biała Rika"... Co można napisać o książce tak specyficznej? Ni to powieść, ni literatura faktu... Poplątana, biegnąca bez konkretnego celu narracja. Wciągająca choć męcząca. Czego by nie mówić - Magdalena Parys stworzyła historię inną niż wszystkie, choć tak naprawdę napisało ją życie.
Przypomnijcie sobie dzieciństwo, kto z nas zastanawiał się w tym okresie życia nad historią swojej rodziny, dziejami własnych dziadków? Zapewne niewielu, choć mogę być pewna, że wyłapywaliście mimochodem, z rozmów Waszych rodziców różne "tajemnicze" słówka i myśleliście o nich przez dłuższy czas. W moim przypadku, podobnie jak u bohaterki dzisiejszej historii, było to słowo "poniemiecki", z racji regionu z którego pochodzę. Dagmara fascynuje sie tym słowem jako dziecko, a jako dorosła już kobieta pragnie odkryć, jak jej / nie jej babcia- Niemka trafiła do Polski. Owa babcia właśnie jest motywem, na którym opiera się rodzinna opowieść snuta przez autorkę. Dagmara wychowuje się w rodzinie patchworkowej, a opisywana w książce babcia jest matką ojczyma dziewczynki. Dorastanie w Polsce w latach słusznie minionego systemu nie było łatwe. Gdy dodamy do tego nagłą przeprowadzkę do innego miasta, nowego ojca w komplecie z jego rodziną, tęsknotę za dotychczasowym życiem, otrzymamy wachlarz silnych emocji. Krótkie rozdzialiki są nimi przepełnione. Autorce udało się bardzo trafnie oddać uczucia dziecka, które szuka swojego miejsca w nowej rzeczywistości. W tym celu Dagmara próbuje rozpisać drzewo genealogiczne swojej rodziny, umieścić w nim siebie. To zadanie jest jednak bardzo skomplikowane. Szczególnie interesujący okazują się nowi dziadkowie. Dlatego babcia mówi tak śmiesznie? Gdzie znika co roku tego samego dnia? Czemu nigdy nie spotkała się z siostrą bliźniaczką?
Narracja "Białej Riki" jest chaotyczna jak uczucia dziecka, pełna rysunków drzewek rodowych, urywana przez wtrącenia osób trzecich. Te właśnie wtrącenia dają wrażenie czytania brudnopisu, próbnej wersji rodzącej się powieści. Historia dziewczynki i jej przyszywanej babci pokazywana jest nam oczami dorosłej Dagmary, wspominającej własne dzieciństwo. To także obraz powojennej Polski, nastrojów w niej panujących, poplątanych ludzkich losów. Powieść osnuta na autentycznych wydarzeniach, które mogły zdarzyć się w rodzinie każdego z nas. Niezwykle ciekawie było zatopić się w życiu Riki, choć droga do jego odkrycia nie byla łatwa. Chciałabym polecić "Białą Rikę" każdemu, gdyż jest to dobra opowieść, lecz nie mogę tego zrobić. Nie będzie to książka, która spodoba się wszystkim czytelnikom. Jeśli jednak lubicie czytelnicze wyzwania i eksperymenty na pewno się nie zawiedziecie.

"Biała Rika"... Co można napisać o książce tak specyficznej? Ni to powieść, ni literatura faktu... Poplątana, biegnąca bez konkretnego celu narracja. Wciągająca choć męcząca. Czego by nie mówić - Magdalena Parys stworzyła historię inną niż wszystkie, choć tak naprawdę napisało ją życie.
Przypomnijcie sobie dzieciństwo, kto z nas zastanawiał się w tym okresie życia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trudno mi nazwać tę książkę powieścią, w narracji dominuje niezbyt obszerny "dziecięcy pamiętnik" Dagmary przeplatany współczesnymi komentarzami bliskich ( i dalszych) oraz odniesienia do Dagmary już kobiety dojrzałej, matki i pisarki. Pomimo tak specyficznego przedstawienia wspomnień bohaterki książka porusza istotny aspekt relacji polsko - niemieckich z perspektywy historii rodzinnej; obraz, który nie jest czarno-biały, nie jest jednoznaczny czy oczywisty...jak życie.

Trudno mi nazwać tę książkę powieścią, w narracji dominuje niezbyt obszerny "dziecięcy pamiętnik" Dagmary przeplatany współczesnymi komentarzami bliskich ( i dalszych) oraz odniesienia do Dagmary już kobiety dojrzałej, matki i pisarki. Pomimo tak specyficznego przedstawienia wspomnień bohaterki książka porusza istotny aspekt relacji polsko - niemieckich z perspektywy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciężko się czytało. Chaotyczna książka jakby autorka pisała szybko aby nie zapomnieć co mówiła rodzina i tak oddała do druku a w wydawnictwie nikt nie zajrzał do zeszytu i tak poszło. Ciężko połapać się kto jest kim. Zmęczyła mnie ta książka.

Ciężko się czytało. Chaotyczna książka jakby autorka pisała szybko aby nie zapomnieć co mówiła rodzina i tak oddała do druku a w wydawnictwie nikt nie zajrzał do zeszytu i tak poszło. Ciężko połapać się kto jest kim. Zmęczyła mnie ta książka.

Pokaż mimo to

"Biała Rika” to książka opisująca historię pewnej rodziny, która jak wszystkie inne ma wiele sekretów, o których się nie mówi. Narratorką jest dziewczynka- Dagmara, tak naprawdę jest to autobiografia autorki- Magdaleny Parys.

Historia rozpoczyna się od Ruth (Riki- Niemki), która w 1945 roku rodzi dziecko w obozie dla uchodźców, udaje niemowę, by zataić swoje pochodzenie wśród Polaków. Magdalena Parys czyni tytułową bohaterką swoją przyszywaną babcię, chyba dlatego, że jej losy wydają się najciekawsze i najbardziej tajemnicze.
Książka napisana w sposób nietypowy. Specyfika lektury jest o tyle ciekawa, że znajdują się w niej wtrącenia głównych bohaterów: „O tym pisz, o tym nie pisz”, „Tak było, tak nie było”. Są to głosy z teraźniejszości: redaktorka, mama, tata, kuzyn, ciotka itp.
Często śmieszna, ciekawa bo opisana z perspektywy dziecka, które nie rozumie wielu tematów i stara się je sobie przetłumaczyć, wyobrazić np. zagładę Żydów. W słowniku dziecka pojawiają się pojęcia: półbrat, nietata. Oni wszyscy tworzą znany współcześnie model rodziny patchworkowej i muszą się w nim odnaleźć. A są to historie i czasy trudne dla dziewczynki: lata 80-te, rozwód rodziców, stan wojenny, nowa rodzina, nowe przyjaźnie, nowe miasto.

W książce panuje lekki chaos, ale można z niego wyłuszczyć najważniejsze treści i nie sposób się zagubić. Pomagają w tym grafiki przedstawiające rozrastające się drzewo genealogiczne.

"Biała Rika” to książka opisująca historię pewnej rodziny, która jak wszystkie inne ma wiele sekretów, o których się nie mówi. Narratorką jest dziewczynka- Dagmara, tak naprawdę jest to autobiografia autorki- Magdaleny Parys.

Historia rozpoczyna się od Ruth (Riki- Niemki), która w 1945 roku rodzi dziecko w obozie dla uchodźców, udaje niemowę, by zataić swoje pochodzenie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra pozycja. Tak smutna i miejscami zabawna jednocześnie. Długo pozostanie w mojej pamięci.

Bardzo dobra pozycja. Tak smutna i miejscami zabawna jednocześnie. Długo pozostanie w mojej pamięci.

Pokaż mimo to

Lubię takie książki. Osobiste dramaty i echa epoki, którą znam. Transformacja i trudne powojenne tematy. Wszystko w rodzinie.

Lubię takie książki. Osobiste dramaty i echa epoki, którą znam. Transformacja i trudne powojenne tematy. Wszystko w rodzinie.

Pokaż mimo to

https://ksiazkoholiczka22.blogspot.com/2019/06/biaa-rika-magdalena-parys.html

https://ksiazkoholiczka22.blogspot.com/2019/06/biaa-rika-magdalena-parys.html

Pokaż mimo to

Powieść od której odpadłam. Krótkie rozdziały, różne narracje i zupełny chaos, bo przeskoki co kilka zdań. Pogubiłam się zupełnie. A historia tak banalna i o niczym w gruncie rzeczy, że mimo iż przekładałam te kartki, oglądałam te schematy, ciągle nie wiedziałam kto z kim i dlaczego w tej rodzinie. Ech, te wspomnienia i opisy dzieciństwa może ważne dla Autorki, ale dla czytelnika już zupełnie nie. Te dialogi niby treściwe i zabawne... Banał treści niepotrzebnie pokomplikowany formą.

Powieść od której odpadłam. Krótkie rozdziały, różne narracje i zupełny chaos, bo przeskoki co kilka zdań. Pogubiłam się zupełnie. A historia tak banalna i o niczym w gruncie rzeczy, że mimo iż przekładałam te kartki, oglądałam te schematy, ciągle nie wiedziałam kto z kim i dlaczego w tej rodzinie. Ech, te wspomnienia i opisy dzieciństwa może ważne dla Autorki, ale dla...

więcej

mniej

Pokaż mimo to