Destylat z Tokarczuk. Gdyby noblistka miała (a mogłaby na ten, lub podobny temat się porozwodzić) to napisać, to zrobiła by to na 600 stronach i nie doczytanie dzieła wymagałoby sporo samozaparcia.
"Symfonia Pastoralna" jest lapidarne, trafna, wciągająca - w wielu miejscach jak proz poetycka, albo wręcz poezja z wycieczkami w stronę "Księgi pytań" Nerudy; "Symfonię" miejscami należy przetłumaczyć jeszcze raz (z resztą podobnie, jak Nerudę, ale z zupełnie innych powodów: obecny przekład "Księgi pytań", choć dobry, to nie wyczerpuje potencjału tych wierszy).
Gide lubuje się w tych nadętych erudycyjnych gierkach, tu zaczyna już w tytule.

Destylat z Tokarczuk. Gdyby noblistka miała (a mogłaby na ten, lub podobny temat się porozwodzić) to napisać, to zrobiła by to na 600 stronach i nie doczytanie dzieła wymagałoby sporo samozaparcia.
"Symfonia Pastoralna" jest lapidarne, trafna, wciągająca - w wielu miejscach jak proz poetycka, albo wręcz poezja z wycieczkami w stronę "Księgi pytań" Nerudy; "Symfonię"...

"...Wyobraź sobie biel jako coś zupełnie czystego, coś, gdzie nie ma żadnego koloru, ale tylko światło; czerń, przeciwnie, jako nasycenie kolorem aż do zupełnego zaćmienia..."

"...Całymi dniami prowadzą rozmowy podobnego typu:

- Czy ptaki są jedynymi zwierzętami, które fruwają?

- Są jeszcze motyle.

- Czy one też śpiewają?

- Mają inny sposób wyrażenia swej radości. Jest on zapisany kolorami na ich skrzydłach..."

"...Zanim nauczyła się chodzić, zaczęła biec..."
Forma literacka przybiera rys dziennika, sprawozdania z procesu twórczego, eksperymentu, kuracji fizyczno - edukacyjno - duchowej , jakiej jest poddana dwunastoletnia niewidoma, zaniedbana dziewczynka. Gertruda po śmierci matki trafia do rodziny pastora.
Książka porusza trudny temat nadludzkiego wyzwania i determinacją w procesie pracy nad niepełnosprawną jednostką, którą udaje się przywrócić do normalnego i prawidłowego funkcjonowania w świecie. Akceptacja, moralność i cierpienie, i trójkąt miłosny, który pojawia się na końcu drogi podjętej przez pastora. Trudne relacje uczuciowo - emocjonalne z poziomu nauczyciela - mentora - pastora - ojca - mężczyzny, syna - brata Jakuba oraz żony pastora - matki Jakuba, która w tej sytuacji pozostaje w patowej sytuacji i niszczycielska siła uczuć, które skazane na niepowodzenie prowadzą do tragedii.

"...Wyobraź sobie biel jako coś zupełnie czystego, coś, gdzie nie ma żadnego koloru, ale tylko światło; czerń, przeciwnie, jako nasycenie kolorem aż do zupełnego zaćmienia..."

"...Całymi dniami prowadzą rozmowy podobnego typu:

- Czy ptaki są jedynymi zwierzętami, które fruwają?

- Są jeszcze motyle.

- Czy one też śpiewają?

- Mają inny sposób wyrażenia swej radości. Jest...

Krótka powieść, a właściwie nowela, jest przykładem grzeczniejszej strony pisarstwa Gide’a - obrazoburcy, otwartego biseksualisty, autora Lochów Watykanu, Immoralisty i Fałszerzy. Jest to obyczajowa historyjka o altruizmie, który często (a może zawsze) ma egoistyczne podstawy. Literacko jest to klasyczne, unikające wszelkiej ekstrawagancji i łagodne w duchu pisarstwo, przyjemne w czytaniu, aczkolwiek prawdopodobnie szybko zapominalne.

Krótka powieść, a właściwie nowela, jest przykładem grzeczniejszej strony pisarstwa Gide’a - obrazoburcy, otwartego biseksualisty, autora Lochów Watykanu, Immoralisty i Fałszerzy. Jest to obyczajowa historyjka o altruizmie, który często (a może zawsze) ma egoistyczne podstawy. Literacko jest to klasyczne, unikające wszelkiej ekstrawagancji i łagodne w duchu pisarstwo,...

Cały czas wyczuwam u Gide'a walkę z brakiem talentu, z jakimś takim wymuszaniem na sobie uczciwości twórczej i wszystkiego tego, co wielki pisarz ma od natury. Autor "Symfonii pastoralnej" zdaje się wszystko wiedzieć na temat tego, czym jest literatura i właśnie ta okoliczność nie pozwala mu jej tworzyć na najwyższym poziomie. Andre Gide - ofiara świadomości.

Książka obfita w ciekawe spostrzeżenia i dobrze pomyślana formalnie. Realizacja jak wyżej.

Cały czas wyczuwam u Gide'a walkę z brakiem talentu, z jakimś takim wymuszaniem na sobie uczciwości twórczej i wszystkiego tego, co wielki pisarz ma od natury. Autor "Symfonii pastoralnej" zdaje się wszystko wiedzieć na temat tego, czym jest literatura i właśnie ta okoliczność nie pozwala mu jej tworzyć na najwyższym poziomie. Andre Gide - ofiara świadomości.

Książka...

Symfonia Pastoralna jest dla mnie i według mnie książką wyjątkową. Kilka lat temu podarowała mi ją mama i od razu zabrałam się za czytanie. Pokochałam ją od pierwszego wejrzenia.
Wyobraź sobie, że jesteś dwunastoletnią dziewczynką. Cierpienie często zaglądało ci w oczy i nigdy nie zaznałaś szczęścia. Na domiar złego umiera Twoja matka. Czy to już koniec? Co się z Tobą stanie? Czy umrzesz na ulicy, czy trafisz do przytułku? Nie potrafisz nawet krzyczeć... I właśnie w obliczu tragedii i wizji końca wszystkiego pojawia się promyk nadziei. Pewien pastor przyjmuje Cię do domu i wychowuje, jak własne dziecko. Dostajesz nowe imię -Gertrude- bo prawdziwego nie jesteś w stanie zdradzić. Nic nie mówisz, nic nie widzisz, potrafisz się tylko bać, ale w głębi duszy czujesz, że teraz będzie już lepiej.
Symfornia pastoralna to opowieść o poświęceniu, opiece i pomocy. Pastor, który opiekuje się Gertrude ma wysoko rozwinięte poczucie moralności, nie odmawia nikomu pomocy, a przypadek dziewczynki chwyta go za serce. Dzięki niemu poznaje ona czym jest miłość, dobro i bezpieczeństwo. Z wystraszonego pisklaka zmienia się w pięknego feniksa. Lecz czy to już koniec?

Symfonia Pastoralna jest dla mnie i według mnie książką wyjątkową. Kilka lat temu podarowała mi ją mama i od razu zabrałam się za czytanie. Pokochałam ją od pierwszego wejrzenia.
Wyobraź sobie, że jesteś dwunastoletnią dziewczynką. Cierpienie często zaglądało ci w oczy i nigdy nie zaznałaś szczęścia. Na domiar złego umiera Twoja matka. Czy to już koniec? Co się z Tobą...

Klimat szczawnickiej biblioteki mnie urzeka. Ostatnie półki można obejrzeć stojąc na drabinie. Najpierw jednak należy ją wcisnąć w cieśninę między ścianami książkowymi. Przyjeżdżam tu na krótko i spacerować po górkach, więc książki wybieram jak najcieńsze. I tak często wyjechawszy odsyłam je z domu pocztą. Wśród nich trafiła mi się tym razem "Symfonia pastoralna".
Andre Gide zaskoczył mnie. Pamiętałam go mgliście z fascynacji nastolatki "Lochami Watykanu" (czy nie zastanawiałam się czytając je nad nakłuwaniem się igłą, by ćwiczyć odporność na ból i kamienną twarz, która nie zdradzi przeżywanych uczuć?).

"Symfonia pastoralne" wydaje mi się z innego z świata.

Pisana w pierwszej osobie opowiada historię pewnego pastora, ojca czworga dzieci, który udzieliwszy ostatniego namaszczenia umierającej staruszce przywozi do domu jej osieroconą wnuczkę. Jego żona przyjmuje to niechętnie, bo "jej wrodzona miłość bliźniego nie lubi być zaskakiwana... Jej miłosierdzie jest wydzielanie, jak gdyby miłość była skarbem wyczerpywalnym". Niewidoma, zawszona i milcząca dziewczynka zostaje nazwana Gertrudą i pastor ku niezadowoleniu żony zaczyna ją uczyć mówić. Wprowadza jej pojęcie złe i dobra, przyswaja jej zachwyt nad światem i wdzięczność Bogu za jego stworzenie. Gertruda okazuje się bardzo pojętną uczennicą. Jej radość życia uskrzydla pastora. Wspólne słuchanie Pastoralnej Symfonii pomaga jej pojąć dzięki muzyce, czym są kolory.

"Wyobraź sobie biel jako coś zupełnie czystego, coś, gdzie nie ma żadnego koloru, ale tylko światło; czerń, przeciwnie, jako nasycenie kolorem aż do zupełnego zaćmienia".

Całymi dniami prowadzą rozmowy podobnego typu:

"- Czy ptaki są jedynymi zwierzętami, które fruwają?

- Są jeszcze motyle.

- Czy one też śpiewają?

- Mają inny sposób wyrażenia swej radości. Jest on zapisany kolorami na ich skrzydłach".


Żona zazdrosna jest o poświęcaną przybłędzie uwagę. Drażnią ją wyjaśnienia pastora: "ta owca, jeśli pasterz ją znajdzie... sprawia mu więcej radości niż pozostałych dziewięćdziesiąt dziewięć, które nigdy się nie pogubiły".


Pastor nie zauważa chwili, gdy relacja przewodnika duchowego i uczennicy przemienia się w fascynację mężczyzny dziewczyną. Nawet oddzielenie Gertrudy od zakochanego w niej syna pastora Jakuba nie budzi jego czujności. Moment, w którym Gertruda - dzięki operacji - odzyskuje wzrok, przemienia relację między pastorem, Gertrudą, jego żoną i synem...

Ciekawe, bo wokół relacji, ich przemiany, rozwoju uczuć, ich nierozpoznania. Interesujący motyw pokazywania świata niewidomej i pozbawionej komunikacji dziewczynie (choć za szybko przeszła z dzikości w wyrafinowane smakowanie świata: "zanim nauczyła się chodzić, zaczęła biec"). Wykrzywiony obraz świata, który wynika z pragnienia pokazania go podopiecznej bez ciemnej strony księżyca. Wbrew słowom z bliskiej przecież pastorowi Biblii: "prawda Was wyzwoli". Obraz, w który zaczyna wątpić Gertruda:

- "Wydaje mi się niekiedy, iż całe szczęście, jakie panu zawdzięczam, oparte jest na mojej nieświadomości...Nie chcę takiego szczęścia...Wolę wiedzieć."


W tej opowieści też motyw nadużycia autorytetu przewodnika duchowego.


Warto przeczytać.


CYTATY:

- o małych dzieciach: "uważa się je za wrażliwe, a one są po prostu przylepne i przytulne"

Pastor o swojej żonie, Amelii: "zubożyła moje życie...czuję, że ona ma niechęć do wszystkiego, co nie jest przyzwyczajeniem.; w ten sposób życie jest dla niej tylko dodawaniem do przeszłości podobnych do siebie dni. Nie życzy sobie żadnych nowych wartości."


"Im bardziej zwierzę przywiązane jest do ziemi i im więcej waży, tym bardziej jest smutne"


"Jakie piękne byłoby życie, a nasza nędza znośna, gdybyśmy zadowalali się realnym złem, bez dawania posłuchu zjawom i urojeniom naszego umysłu... "Nie miejcie nade wszystko niespokojnego ducha - Mt 22, 29""


O swoim synu, Jakubie: "Dusze jemu podobne uważają się za zagubione, gdy tylko nie czują przy sobie opiekunów, barier, poręczy".


"Stan radości, któremu stoją na przeszkodzie nasze zwątpienia i zatwardziałość naszych serc, jest dla chrześcijanina stanem obowiązkowym. Każda istota jest mniej lub bardziej zdolna do radości. Każda istota powinna dążyć do radości."


Pastor do Boga: "Boże, wydaje mi się niekiedy, że potrzebuję jej miłości, abym mógł kochać Ciebie".

Klimat szczawnickiej biblioteki mnie urzeka. Ostatnie półki można obejrzeć stojąc na drabinie. Najpierw jednak należy ją wcisnąć w cieśninę między ścianami książkowymi. Przyjeżdżam tu na krótko i spacerować po górkach, więc książki wybieram jak najcieńsze. I tak często wyjechawszy odsyłam je z domu pocztą. Wśród nich trafiła mi się tym razem "Symfonia pastoralna".
Andre...

'Symfonia pastoralna' to niepozorna książeczka, opisująca losy niewidomej sieroty, przygarniętej przez pastora i jego rodzinę. czyta się ją szybko i bez większego zaangażowania emocjonalnego, ale pod warstwą obyczajowej fabuły kryje się coś więcej. jeśli o mnie chodzi, książka po lekturze, gdy zaczęłam się nad nią zastanawiać, budziła więcej emocji niż w trakcie; rzadko mi się to zdarza. :)

pastor, przygarniając dziewczynkę, która nie zna nawet własnego imienia, kieruje się odruchem serca i tym, co nakazuje mu wiara. wprowadza ją do przepełnionego domu, angażując do pomocy wielkoduszną żonę [wspaniale napisana postać! ile w jej milczeniu i akceptacji było żalu, mądrości i bystrego spojrzenia na całą sytuację!] i obierając za cel wychowanie jej w duchu wiary. opisuje jej świat taki, jaki powinien być: dobry, piękny, pełen radości. lekceważy to, że, nawet niewidoma, ma ona własny rozum i potrafi czuć, ma niezwykłą intuicję i uczy się świata też na własną rękę. zaczyna też żyć na własną rękę, wymykając się jego kontroli. punktem zwrotnym w książce jest operacja, po której odzyskuje wzrok i może zweryfikować to, co mówiono jej o świecie i ludziach z tym, co dostrzega. i, jak każde zderzenie z rzeczywistością po przebiciu bańki mydlanej, jest to doświadczenie bolesne i, o ironio!, otwierające oczy.

książka, ze swoim tragicznym końcem, budzi wiele refleksji. autor wykorzystał motyw mentor/przewodnik duchowy - uczeń w sposób dosyć ryzykowny, ale uważam, że to się opłaciło. na ile można narzucać komuś swój sposób postrzegania świata? gdzie kończy się uczenie, a zaczyna manipulacja? czy opłaca się przedstawiać zakrzywiony obraz świata? w jakim stopniu możemy kontrolować drugą osobę? odpowiedź wydaje się prosta, a jednak pastor pobłądził: on i jego wiara ponieśli klęskę, popełniając wiele błędów na rzecz... pewnego egoizmu, marzycielstwa, zapatrzenia. można o tym rozmyślać bez końca i jest to największy plus tej książki.

'Symfonia pastoralna' to niepozorna książeczka, opisująca losy niewidomej sieroty, przygarniętej przez pastora i jego rodzinę. czyta się ją szybko i bez większego zaangażowania emocjonalnego, ale pod warstwą obyczajowej fabuły kryje się coś więcej. jeśli o mnie chodzi, książka po lekturze, gdy zaczęłam się nad nią zastanawiać, budziła więcej emocji niż w trakcie; rzadko mi...

Ile mamy wstępu do cudzej duszy?
Ile nam wolno powiedzieć, a ile zataić?
Gdzie kończy się opieka, a zaczyna władza?
Z tymi pytaniami przyjdzie nam się zmierzyć, czytając z pozoru płytką i ckliwą historię miłości do ślepej dziewczyny.

Ile mamy wstępu do cudzej duszy?
Ile nam wolno powiedzieć, a ile zataić?
Gdzie kończy się opieka, a zaczyna władza?
Z tymi pytaniami przyjdzie nam się zmierzyć, czytając z pozoru płytką i ckliwą historię miłości do ślepej dziewczyny.

"Symfonia pastoralna" Andre Gide'a to historia pastora przygarniającego do własnego domu i włączającego do rodziny niewidomą dziewczynę. Pięknym językiem opisana jest wrażliwość Gertrudy na świat, który poznaje dzięki opiekunowi.
Niestety, pomimo najlepszych chęci, pastor nie unika błędów. Ale o tym nie będę pisał, żeby nie psuć innym czytelnikom przyjemności zagłębiania się w tę historię.

"Symfonia pastoralna" Andre Gide'a to historia pastora przygarniającego do własnego domu i włączającego do rodziny niewidomą dziewczynę. Pięknym językiem opisana jest wrażliwość Gertrudy na świat, który poznaje dzięki opiekunowi.
Niestety, pomimo najlepszych chęci, pastor nie unika błędów. Ale o tym nie będę pisał, żeby nie psuć innym czytelnikom przyjemności zagłębiania...

http://kinzetka.blogspot.com/2014/01/andre-gide-symfonia-pastoralna.html

http://kinzetka.blogspot.com/2014/01/andre-gide-symfonia-pastoralna.html