Wiersze o życiu i śmierci, i nie tylko. Wcale nie takie banalne jak moje pierwsze zdanie. Bohaterami wielu wierszy Mikołajewski czyni swoich najbliższych: córki, matkę, ojca i stryja. Ukazują się nam oni odpowiednio umiejscowieni na osi życia, dzieci przeżywają swoje pierwsze razy: pierwszy śnieg, pierwszy ząb, pierwszy ból, pewnie bardziej świadomie odbierany przez rozumiejącego sytuację dorosłego, niż przez maleńkie niemowlę. Z kolei przedstawicieli starszego pokolenia widzimy, kiedy ich ubywa po trochu. Inny przekaz niesie krew płynąca z rany córeczki, a inny wypływający z rany matki poety. Wszystko to jest jednak naturalne, odpowiednio umiejscowione w czasie i nie ma potrzeby niegodzenia się z tym, chyba że zdarzają się sytuacje, kiedy ten porządek zostaje zaburzony.

Innym wątkiem, który powraca w kilku wierszach jest połączenie podróży i języków, w których słowa odbywają swą wędrówkę w czasie i w przestrzeni. Wypływają z przedwiecznych kolebek Afryki, Syberii i Indii. Słowiańskość, germańskość i romańskość przenikają się i mieszają.

To zaledwie mały wycinek ze świata poezji Jarosława Mikołajewskiego utrwalonego w tomiku "Którzy mnie mają". Wątków jest znacznie więcej. Polecam je wszystkie do spokojnego odkrywania.

Wiersze o życiu i śmierci, i nie tylko. Wcale nie takie banalne jak moje pierwsze zdanie. Bohaterami wielu wierszy Mikołajewski czyni swoich najbliższych: córki, matkę, ojca i stryja. Ukazują się nam oni odpowiednio umiejscowieni na osi życia, dzieci przeżywają swoje pierwsze razy: pierwszy śnieg, pierwszy ząb, pierwszy ból, pewnie bardziej świadomie odbierany przez...