Dwudziestolecie międzywojenne, nazywane „złotym wiekiem” polskiego kabaretu, to nie tylko Warszawa: Qui Pro Quo, Tuwim, Hemar, Ordonka, Zimińska, Dymsza. To także „prowincja”: Kraków, Lwów, Łódź, Lublin i – Poznań. Stolica Wielkopolski była w tej uprzywilejowanej sytuacji, że ściągali tu w latach 20. i 30. ubiegłego wieku dawni twórcy Zielonego Balonika (pierwszego polskiego kabaretu, 1905-1907),m.in. Ludwik Puget, Teofil Trzciński, Witold Noskowski, ale i w samym Poznaniu znalazł się potencjał artystyczny: w osobach m.in. satyryka Artura Marii Swinarskiego, Jana Sztaudyngera, Romana Wilkanowicza, Jana Gerżabka, Toli Korian… Prawdziwym wyzwaniem dla inicjatorów kabaretowych spotkań w Poznaniu (Ździebko, Różowa Kukułka, Klub Szyderców Pod Kaktusem) było przełamanie szczególnej mentalności „porządnych” poznaniaków – ponoć niechętnym żartom, zwłaszcza tym, które w prześmiewczej, szopkowej formie uderzały w nich samych. Czy się udało? Historia poznańskich kabaretów okresu dwudziestolecia międzywojennego będzie próbą odpowiedzi na to właśnie pytanie.