Nie, nie, nie szukaj Lethe - nie wyciskaj wina z tojadu trującego z opornym korzeniem, nie pozwól, by ci czoło blade Prozerpina muskała słodkogorzu szkarłatnym dotknieniem, nie czyń sobie różańca z jagódek cisowych, nie daj, by skarabeusz lub ćma z głową trupią stały się twą żałobną Psyche, z swą katuszą. Nie zechciej zaznajamiać miękkopiórej sowy, bo cień za cieniem, sen ci niosąc, gdy się skupią, twej duszy czujną wiecznie boleść ci zagłuszą. Lecz kiedy Melancholia z nagła spadnie na cię z nieba, podobnie chmurze, która łez kroplami wraca życiu więdnących kwiatów mdłe postacie, wzgórz zieleń kwietniowymi kryjąc całunami, nasyć smutek swój pięknym róży w brzask poranka, tęczą, którą rozbite o brzeg rodzą fale, pełnią kształtów bogatych w kulistych peoniach, lub, gdy gniewem wspaniałym spłonie twa kochanka, uwięź rączkę jej miękką w chwili, gdy drży w szale i karm wzrok swój w jej oczu niezrównanych toniach. Z Pięknem, co konać musi, wspólne ma siedlisko, i z Radością, co wiecznie dłoń na ustach kładnie, jako znak pożegnania; z Przyjemnością - bliską Boleści - która zmienia miód w truciznę snadnie, spowiniętą w zasłonę, nawet i w świątyni Rozkoszy samej ołtarz najwyższy ma, władczy, lecz ujrzy go jedynie, kto z Radości grona umie soków wydobyć smaki. Kto tak czyni, tego dusza potęgi jej smutków doświadczy: śród mglistych jej trofeów będzie zawieszona.

Nie, nie, nie szukaj Lethe - nie wyciskaj wina z tojadu trującego z opornym korzeniem, nie pozwól, by ci czoło blade Prozerpina muskała słod...

Nie, nie, nie szukaj Lethe - nie wyciskaj wina Z tojadu trującego z opornym korzeniem, Nie pozwól, by ci czoło blade Prozerpina Muskała słodkogorzu szkarłatnym dotknieniem, Nie czyń sobie różańca z jagódek cisowych, Nie daj, by skarabeusz lub ćma z głową trupią Stały się twą żałobną Psyche, z swą katuszą Nie zechciej zaznajamiać miękkopiórej sowy, Bo cień za cieniem, sen ci niosąc, gdy się skupią, Twej duszy czujną wiecznie boleść ci zagłuszą. Lecz kiedy Melancholia z nagła spadnie na cię Z nieba, podobnie chmurze, która łez kroplami Wraca życiu więdnących kwiatów mdłe postacie, Wzgórz zieleń kwietniowymi kryjąc całunami, Nasyć smutek swój pięknym róży w brzask poranka, Tęczą, którą rozbite o brzeg rodzą fale, Pełnią kształtów bogatych w kulistych peoniach, Lub, gdy gniewem wspaniałym spłonie twa kochanka, Uwięź rączkę jej miękką w chwili, gdy drży w szale I karm wzrok swój w jej oczu niezrównanych toniach. Z Pięknem, co konać musi, wspólne ma siedlisko, I z Radością, co wiecznie dłoń na ustach kładnie, Jako znak pożegnania; z Przyjemnością - bliską Boleści - która zmienia miód w truciznę snadnie, Spowiniętą w zasłonę, nawet i w świątyni Rozkoszy samej ołtarz najwyższy ma, władczy, Lecz ujrzy go jedynie, kto z Radości grona Umie soków wydobyć smaki. Kto tak czyni, Tego dusza potęgi jej smutków doświadczy: Śród mglistych jej trofeów będzie zawieszona.

Nie, nie, nie szukaj Lethe - nie wyciskaj wina Z tojadu trującego z opornym korzeniem, Nie pozwól, by ci czoło blade Prozerpina Muskała słod...