Nie jest łatwo wejść w świat Jacka Dukaja. Wiadomo. Tu nie ma taryfy ulgowej. Od pierwszego zdania znajdujemy się w świecie nieznanym. Nie rozumiemy reguł, materii, stosunków miedzy bohaterami, słów. Ma rację Fidel-F2, że przegięcie w stronę nieznanego powoduje u czytelnika odklejenie. I w przypadku opowiadania "Aquerre w świcie" Dukaj niebezpiecznie balansuje na tej krawędzi. (Miałam odruch odłożenia tego opowiadania chyba ze dwa razy.) A stworzył w nim świat absolutnie fascynujący. Świat nowych, niewyobrażalnych dla nas możliwości. Zaczyna się jak kryminał, akcja rozwija się jak thriller, a wszystko w świecie mocno science i mocno fiction.
Gdyby obrać tę historię ze sztafarzu sf dostalibyśmy historię o nierównościach, wyzysku, konsekwencjach rozwoju cywilizacyjnego i o walce o władzę. I jak w każdej dobrej powieści o ludzkiej samotności i potrzebie bliskości.

Nie jest łatwo wejść w świat Jacka Dukaja. Wiadomo. Tu nie ma taryfy ulgowej. Od pierwszego zdania znajdujemy się w świecie nieznanym. Nie rozumiemy reguł, materii, stosunków miedzy bohaterami, słów. Ma rację Fidel-F2, że przegięcie w stronę nieznanego powoduje u czytelnika odklejenie. I w przypadku opowiadania "Aquerre w świcie" Dukaj niebezpiecznie balansuje na tej...

Jestem fanem tego autora i lubię wszystko. Może nie 10 jak Lód czy Inne pieśni ale zawsze z szacunkiem.

Jestem fanem tego autora i lubię wszystko. Może nie 10 jak Lód czy Inne pieśni ale zawsze z szacunkiem.

Sprawnie napisane opowiadanko, łączące w sobie wiele gatunków i dobrze bawiące czytelnika - i o to chodzi

Sprawnie napisane opowiadanko, łączące w sobie wiele gatunków i dobrze bawiące czytelnika - i o to chodzi

Nie jestem fanką, ani tym bardziej znawczynią literatury gatunkowej, ale dla mnie rewelacja. Bardzo dobra książka!

Nie jestem fanką, ani tym bardziej znawczynią literatury gatunkowej, ale dla mnie rewelacja. Bardzo dobra książka!

Ciężko wedrzeć się w tę nowelę, bo Dukaj opisuje świat mocno różniący się od naszego, przy pomocy języka koniecznego do opisania tak różnego świata - mnóstwo pojęć i słów dziś nam nieznanych - jednocześnie niczego nie tłumacząc. Brzmi to tak, jakby w dowolnym tekście, co drugie słowo podmienić na fińskie i dać do czytania Polakowi, bez słownika i wyjaśnień. Dobra literatura musi budować balans pomiędzy nieznanym i znanym. Nadmierne przesuniecie środka ciężkości w stronę znanego zaowocuje nudą, w przeciwnym wypadku niezrozumiałym bełkotem. Moim zdaniem autor bardzo mocno poszedł w stronę nieznanego, niemal na granicę sensu, ale szczęśliwie nie przesadził. Odrobina skupienia pozwala odnaleźć się w tym eksperymencie.

Fabuła to wojna magów. Walka o priorytety i postawę etyczną. Magów, ilustrujących twierdzenie, że odpowiednio zaawansowana technologia, dla niewtajemniczonego obserwatora nabiera cech magicznych. Sama fabuła jest raczej prosta, jej komplikacja jest pozorna, wynikająca z barokowej otoczki. Jednak z opowieści wypływają ciekawe rozmyślania dotyczące rozwoju cywilizacji, wyjaśnienie zjawiska silentium universi (oczywiście przy pewnych założeniach) czy dylematów etyczno-biologicznych.

Można tu odnaleźć silne nawiązanie do Diuny. Glej/melanż barwi oczy, skórę na fioletowo, tylko dzięki niemu możliwe są podróże na kosmiczne odległości, tylko osoby będące w stanie przyswoić glej mogą tych podróży dokonywać, tylko oni mogą transportować ludzi czy towary, z czasem stając się jedynym czynnikiem umożliwiającym galaktycznej gospodarce nie tylko sprawne działanie ale w ogóle istnienie. Dukaj przedstawił ten pomysł znacznie precyzyjniej niż Herbert.

Aguerre w świcie to bezdyskusyjnie spektakularna prezentacja nadzwyczajnej wyobraźni i niesamowitego intelektu autora. Momentami jednak rzecz ociera się o pewien rodzaj pretensjonalności, zabawy sztuką dla samej zabawy.

8/10

Ciężko wedrzeć się w tę nowelę, bo Dukaj opisuje świat mocno różniący się od naszego, przy pomocy języka koniecznego do opisania tak różnego świata - mnóstwo pojęć i słów dziś nam nieznanych - jednocześnie niczego nie tłumacząc. Brzmi to tak, jakby w dowolnym tekście, co drugie słowo podmienić na fińskie i dać do czytania Polakowi, bez słownika i wyjaśnień. Dobra literatura...

Niektórzy twierdzą, że zbyt skomplikowana, ale według mnie dla inteligentnego czytelnika niesamowita zabawa. Polecam fanom Dukaja i miłośnikom s-f. Kilka świetnych pomysłów i niebagatelny świat.

Niektórzy twierdzą, że zbyt skomplikowana, ale według mnie dla inteligentnego czytelnika niesamowita zabawa. Polecam fanom Dukaja i miłośnikom s-f. Kilka świetnych pomysłów i niebagatelny świat.

Jacek Dukaj to jeden z moich ulubionych polskich pisarzy. Oczywiście jak na polskie warunki tworzy niezłe książki, ale daleko im do zagranicznych szczególnie czytanych w oryginale. Ale wracając do tej powieści uważam, że jest dobra. Wartka fabuła, ciekawa narracja i nietypowe zakończenie. Niby wszystko co powinno być w powieści, a jednak czegoś brakuje. Sam nie wiem jak to określić.

Jacek Dukaj to jeden z moich ulubionych polskich pisarzy. Oczywiście jak na polskie warunki tworzy niezłe książki, ale daleko im do zagranicznych szczególnie czytanych w oryginale. Ale wracając do tej powieści uważam, że jest dobra. Wartka fabuła, ciekawa narracja i nietypowe zakończenie. Niby wszystko co powinno być w powieści, a jednak czegoś brakuje. Sam nie wiem jak to...