Nie oddam szczęścia walkowerem

Książka napisana w formie wymiany maili między przyjaciółkami co powoduje, że przyjemnie się ją czyta. Lekka i wciągająca. Czytelnik nie zauważa kiedy przekręca kolejne strony. Bardzo polecam. Historia z życia wzięta.

Książka napisana w formie wymiany maili między przyjaciółkami co powoduje, że przyjemnie się ją czyta. Lekka i wciągająca. Czytelnik nie zauważa kiedy przekręca kolejne strony. Bardzo polecam. Historia z życia wzięta.

Pokaż mimo to

Od niedawna próbuję się oduczyć poczucia konieczności doczytania każdej rozpoczętej książki do końca, tutaj było to dość łatwe. Przerwałam lekturę po ok. 80 stronie (mając ich w perspektywie prawie 500, brrr...).
Po tę książkę sięgnęłam podczas wizyty w bibliotece, szukając lekkich lektur. Pierwszy dzwoneczek ostrzegawczy (że to lektura nie dla mnie) pojawił się u mnie po przeczytaniu tytułu: „Nie oddam szczęścia walkowerem” - to sugeruje jakąś walkę. Następnie moją delikatną niechęć wzbudził fakt, że na okładce książka określona jest jako słodko-gorzka – to raczej nie moje klimaty. Mimo tego postanowiłam ją wypożyczyć myśląc sobie, że może będzie odskocznią od typowo zabawnych lektur, które preferuję. Było tam również słowo „zwariowana”, ale okazało się zupełnie nieprawdziwe, niestety.

No i cóż, książka nie spodobała mi się już od pierwszej strony i dalej nie było lepiej. Ma irytujący styl i język, taki niby poetycko-górnolotny, ale dla mnie brzmiało to dość sztucznie. Trochę kojarzył mi się z Musierowicz, ale ona jednak robi to lepiej. Tutaj miałam wrażenie, że książka próbuje być lepsza niż jest.

Straszliwie meczące były dla mnie te nieustające moralno-etyczne dylematy bohaterek, które zresztą same siebie porównują z pensjonarkami – ale jak prawdziwie. Albo kobieto idź w ten romans i ciesz się nim, wiedząc co robisz, albo uważasz, że to jest niezgodne z twoimi standardami – więc daj se spokój. I innym.
Treścią książki jest przechodzenie bohaterek od tej drugiej postawy do pierwszej; co potencjalnie jest oczywiście bardzo ciekawym tematem dla literatury pięknej, ale kompletnie nie odpowiadała mi egzaltacja i rozdygotanie emocjonalne wyciekające z każdej strony tej powieści. Przepraszam, że to powiem, ale książka po prostu spodoba się tym paniom, które są takie same.

Mamy tu też do czynienia z nowoczesną wersją „powieści epistolarnej” – czyli po prostu emailami (w wielu opiniach czytam, że to coś oryginalnego – naprawdę...???). Tego też nie lubię, zawsze ciężko mi się to czyta. I ta forma chyba zadecydowała, że Manuela Kalicka ogłosiła tę powieść „współczesnymi "Niebezpiecznymi związkami"”, bo chyba nie treść ani kunszt literacki...?

Nie podobało mi się również – ale to już pod adresem wydawcy – zamieszczenie na końcu książki litanii pochwalnych opinii blogerek.

Od niedawna próbuję się oduczyć poczucia konieczności doczytania każdej rozpoczętej książki do końca, tutaj było to dość łatwe. Przerwałam lekturę po ok. 80 stronie (mając ich w perspektywie prawie 500, brrr...).
Po tę książkę sięgnęłam podczas wizyty w bibliotece, szukając lekkich lektur. Pierwszy dzwoneczek ostrzegawczy (że to lektura nie dla mnie) pojawił się u mnie po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lektura dla całkiem dorosłych dziewczynek. Sytuowałabym je między trzydziestym a czterdziestym rokiem życia. Coś już przeżyły, co nieco widziały, poznały parę osób, zebrały pewien bagaż życiowych doświadczeń, dlatego łatwiej będzie im identyfikować się z bohaterkami powieści (choć niewykluczone, że moje myślenie jest błędne).
Owymi wyżej wspomnianymi bohaterkami są dwie przyjaciółki: Jagoda i Malina. Ta pierwsza prowadzi bardzo ustabilizowany tryb życia, który wygląda jak z obrazka: dom, mąż, dzieci, praca (jak obrazek wygląda to tylko dla wszystkich tych nieszczęśliwych panien, które marzą o podobnych przyjemnościach). Malina zaś, jest rozwódką z córeczką i psem, marną pracą i ognistym kochankiem.
Na książkę składają się mejle, które dziewczyny piszą do siebie... z braku czasu na spotkanie. Każda z nich ma swój styl, odrębne spojrzenie na świat. Bardzo różne, mające inny kodeks moralny, inne potrzeby i marzenia, wciąż wspierają się w wyborach i trudnych sytuacjach.
Jagoda waha się między szczęściem własnym, a zachowaniem rodziny, Malina chce wreszcie poczuć się potrzebna i atrakcyjna. Ich korespondencja pokazuje jak bardzo podobne do siebie są kobiety w ogóle: zabiegane, zapracowane, dzielne, ale skrycie marzące o ciepełku rodzinnym i poczuciu bezpieczeństwa.
Ich relacja jest na tyle interesująca i prawdopodobna, że wydaje się jakby dziewczyny mieszkały gdzieś po sąsiedzku, jakbyśmy znały się z widzenia.
Ta książka to pochwała przyjaźni, która rozwija się na naszych oczach - dawno niewidziana koleżanka ze szkoły, staje się coraz ważniejsza, coraz bliższa. Każdy problem, wątpliwość jest dla nich tematem do rozmów, pełnych wsparcia, czasem gotowych rozwiązań. Często pojawia się pytanie o to, czego słuchać: serca czy rozumu. Kolejne perypetie życiowe przyjaciółek pokazują, jak trudno jest dokonać właściewego wyboru.
W zasadzie nie wierzę w książki pisane w duetach, wiem jak wygląda taka współpraca, nie raz widziałam zgorzkniałego współautora, który nie potrafił ukryć, że jego (obdarzony bardziej medialnym nazwiskiem) kolega czerpie większe profity ze wspólnego tytułu, niż ten, który zrobił całą czarną robotę.

Więcej na: buchbuchbicher.blogspot.com

Lektura dla całkiem dorosłych dziewczynek. Sytuowałabym je między trzydziestym a czterdziestym rokiem życia. Coś już przeżyły, co nieco widziały, poznały parę osób, zebrały pewien bagaż życiowych doświadczeń, dlatego łatwiej będzie im identyfikować się z bohaterkami powieści (choć niewykluczone, że moje myślenie jest błędne).
Owymi wyżej wspomnianymi bohaterkami są dwie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lekka książka pokazująca trudności życia codziennego. Wywołująca wiele emocji zarówno pozytywnych jak i negatywnych. Czyta się ją szybko i dobrze, z lekkością w przyswajaniu informacji. Bohaterki i ich życie są ciekawie skonstruowane, a sama fabuła równie intrygująca, acz lekka. Książka składa się z maili wysyłanych między dwiema przyjaciółkami, co dodatkowo dodaje atrakcyjności.

Lekka książka pokazująca trudności życia codziennego. Wywołująca wiele emocji zarówno pozytywnych jak i negatywnych. Czyta się ją szybko i dobrze, z lekkością w przyswajaniu informacji. Bohaterki i ich życie są ciekawie skonstruowane, a sama fabuła równie intrygująca, acz lekka. Książka składa się z maili wysyłanych między dwiema przyjaciółkami, co dodatkowo dodaje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lekka, przyjemna i zabawna książka (czasem też dobrze się przy takiej zrelaksować) pokazująca, że warto walczyć o własne szczęście.

Lekka, przyjemna i zabawna książka (czasem też dobrze się przy takiej zrelaksować) pokazująca, że warto walczyć o własne szczęście.

Pokaż mimo to

Przewidywalna ciężka do czytania​ w formie e-maili. Nie byłam w stanie skończyć

Przewidywalna ciężka do czytania​ w formie e-maili. Nie byłam w stanie skończyć

Pokaż mimo to

Książka o szczęściu...? Według mnie to bardzo złudne szczęście, okupione wieloma wątpliwościami, rozbiciem emocjonalnym bohaterek. Trochę jestem rozczarowana bo to nie moja definicja szczęścia.
Ogólnie książka dobrze napisana czyta się błyskawicznie.

Książka o szczęściu...? Według mnie to bardzo złudne szczęście, okupione wieloma wątpliwościami, rozbiciem emocjonalnym bohaterek. Trochę jestem rozczarowana bo to nie moja definicja szczęścia.
Ogólnie książka dobrze napisana czyta się błyskawicznie.

Pokaż mimo to

Typowo babska książka. Lekka i relaksująca.

Typowo babska książka. Lekka i relaksująca.

Pokaż mimo to

Rzadko mi się zdarza dawać tak słabe oceny, ale nie mogłam inaczej. Książka jest naiwna, zbyt naiwna. Nie mogłam tego przełknąć. Stylu też nie.
Przykro. Spodziewałam się więcej.

Rzadko mi się zdarza dawać tak słabe oceny, ale nie mogłam inaczej. Książka jest naiwna, zbyt naiwna. Nie mogłam tego przełknąć. Stylu też nie.
Przykro. Spodziewałam się więcej.

Pokaż mimo to

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2016/10/nie-oddam-szczescia-walkowerem_10.html

Niejedna z nas czuje niezadowolenie z własnego życia, które nie spełnia określonych oczekiwań. Jednak my, kobiety, mamy tendencję do ciągłego zanurzania się w swoim nieszczęściu, wierząc, że już nic dobrego nas nie może spotkać, a tym bardziej nie mamy prawa do poszukiwania owego szczęścia na własną rękę. Staramy się zadowalać wszystkich dookoła, zupełnie zapominając o sobie. Na dłuższą metę nie da się tak żyć, dlatego kiedy nie ma jakichkolwiek szans na polepszenie swojego stanu, nie naruszając jego fasad, nie pozostaje nic innego, jak zburzenie wszystkiego dookoła i budowanie na nowo.

Magda Malinowska i Jagoda Jabłońska to przyjaciółki ze szkolnych lat, których drogi rozeszły się z biegiem czasu. Zupełnie przypadkowe spotkanie w lumpeksie sprawia, iż obie postanawiają odświeżyć znajomość, zatem zaczynają utrzymywać kontakt e-mailowy, niekiedy spotykając się na żywo. Ich losy okazują się bardzo podobne, co dotyczy zarówno miejsca pracy, jak i życiowych zawirowań. Magda samotnie wychowuje małą córeczkę, ponieważ rozwiodła się z mężem. Z kolei Jagoda, mama dwójki pociech, jest zmęczona rutyną, jaka już rozgościła się w jej związku. Każda z nich pragnie zmian w swoim życiu, a stają się one niezwykle realne, kiedy do ich światów zaczynają wkradać się inni mężczyźni...

Jeżeli nie jesteśmy szczęśliwe w związku, a partner nie wykazuje żadnych chęci do naprawienia nadwyrężonej relacji, to nie warto tkwić w owym nieszczęściu. Autorki na podstawie historii dwóch kobiet pokazały podobne, aczkolwiek zupełnie odmienne spojrzenia na przewrócenie swojego życia do góry nogami poprzez wejście w związek z innym mężczyzną. Historia Magdy ukazuje, jak niekiedy można być zaślepionym człowiekiem, który jest tak różny od byłego męża, iż w każdym calu wydaje się idealny. Jak wiadomo, to, co nieznane, najbardziej kusi, dlatego rutyna w związku, brak namiętności i zaskoczenia sprawiają, że każdy facet pojawiający się na horyzoncie, który chociaż w minimalnym stopniu zainteresuje się nami, staje się przez nas idealizowany. Rzecz jasna, upływ czasu oraz bliższe poznanie jegomościa uświadamia, iż jego zachowania wcale nie odstają od tych mężowskich, co sprawia wiele zawodu i cierpienia, jednocześnie sprowadzając nasze uczucia do parteru. Poza tym, nie ma nic gorszego od niezdecydowanego mężczyzny - niby chce zawrzeć nowy związek, ale z drugiej strony nie podejmuje żadnych poważnych kroków, wykręcając się różnorodnymi wymówkami. Od takich trzeba z daleka!

"Nigdy nie zazdrość nikomu, niczego (...). Nigdy nie wiesz, co się kryje za fasadą spokoju, luksusu, miłości." *

Z kolei sytuacja Jagody należy do bardziej skomplikowanej, wszak nie dość, że ma dwójkę dzieci, to jeszcze tkwi w związku małżeńskim. W jej przypadku nawiązanie relacji z innym mężczyzną okazuje się zdecydowanie trudniejsze, aczkolwiek kto powiedział, że nie wolno walczyć o swoje szczęście? Kwestią sporną mogą być dzieci, bo jednak maluchy bardzo mocno przeżywają rozstanie rodziców, jednak wychodzę z założenia, że będą one szczęśliwsze, gdy mama i tata nie będą mieszkali ze sobą, ale w końcu zaczną dogadywać się ze sobą, niżeli żyć razem, kłócąc się każdego dnia. Dzieci są świetnymi obserwatorami, więc błyskawicznie wychwytują atmosferę, jaka panuje w domu, nawet kiedy my, rodzice, próbujemy tuszować wszelkie spory czy ciche dni.

"Nie oddam szczęścia walkowerem" to książka, którą czytało mi się bardzo przyjemnie i, o dziwo, szybko, pomimo dość sporej ilości stron. Podejrzewam, że to zasługa e-maili, z jakich składa się cała powieść. Chociaż dość często kręciłam głową z niedowierzaniem spowodowanym zbyt dużą dawką górnolotnego słownictwa, jakim posługiwały się przyjaciółki. Na pewno autorki pragnęły stworzyć korespondencję, która zadowoli czytelników, zatem zadbały o każdy szczegół, jednak nie ukrywam, że zabrakło mi większej autentyczności, czyli emotikonek, wielokropek czy innych elementów, jakie znajdują się w typowej wymianie e-mailowej dobrych znajomych. Zostając jeszcze przy słownictwie, to moją baczną uwagę zwróciły wypowiedzi 3-letniej Irenki, córki Magdy - znam mnóstwo dzieci w tym wieku, ale żadne z nich nie składa takich zdań jak ta dziewczynka. Jej spostrzeżenia zbyt mocno odstawały poziomem od kategorii wiekowej, w jakiej się znajduje...

Do samego końca nie miałam pewności, jak potoczą się losy głównych bohaterek. Nie wiedziałam, jakimi ścieżkami zechcą podążyć, kogo jeszcze napotkają na swojej drodze, czy zapragną zmienić diametralnie swoje życie. Nie ukrywam, że autorki poszły po najmniejszej linii oporu, nie zaskakując niczym szczególnym. Trochę żałuję, ale i tak będę całkiem dobrze wspominała tę lekturę, bo to idealna historia na jesienny wieczór z kubkiem herbaty w dłoniach.

* cytat ze str. 275

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2016/10/nie-oddam-szczescia-walkowerem_10.html

Niejedna z nas czuje niezadowolenie z własnego życia, które nie spełnia określonych oczekiwań. Jednak my, kobiety, mamy tendencję do ciągłego zanurzania się w swoim nieszczęściu, wierząc, że już nic dobrego nas nie może spotkać, a tym bardziej nie mamy prawa do poszukiwania owego szczęścia na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to