Fragment recenzji, która ukazała się w "Twórczości" nr 1/2023:
"[...] główni bohaterowie baśni Teodorczyka to ludzie, którzy w którymś momencie życia stają przed fundamentalnym pytaniem: kim jestem? Powodowani czystą ciekawością, osiągnięciem konkretnego celu lub doskwierającą im już za bardzo rzeczywistością, wychodzą z dawno utartych kolein codziennego życia i podejmują wędrówkę w nieznane. Cel ich wędrówki jest zawsze inny, niż to zakładali lub sobie wyobrażali. Ale najistotniejszą rzeczą, jaka się dokonuje podczas tej ich nowej drogi <<po omacku>>, jest ich wewnętrzna przemiana. Dotyczy ona w szczególności postrzegania samego siebie, a dopiero później reszty świata. Przy czym ta <<reszta>> traci jakby na wadze. Punkt ciężkości, uwagi bohaterów zostaje przekierowany z zewnątrz do wnętrza. Tym samym opowieść o drodze staje się jej medytacją dla czytelnika. Przemiana postawy bohaterów polega na porzuceniu celu swojego pierwotnego pragnienia i oddaniu się radości z samego kroczenia nową drogą. Chyba największą nagrodą za jej wybór jest poczucie wolności, wynikające z wyzbycia się wcześniej uwierających ograniczeń – narzucanych przez wychowanie, kulturę, obyczaj, religię - oraz z odrzucenia myślenia o sobie w kategoriach pejoratywnych."

Fragment recenzji, która ukazała się w "Twórczości" nr 1/2023:
"[...] główni bohaterowie baśni Teodorczyka to ludzie, którzy w którymś momencie życia stają przed fundamentalnym pytaniem: kim jestem? Powodowani czystą ciekawością, osiągnięciem konkretnego celu lub doskwierającą im już za bardzo rzeczywistością, wychodzą z dawno utartych kolein codziennego życia i podejmują...

Do przeczytania książki zachęcił mnie tytuł, a właściwie podtytuł. Zakładał on, iż będą to baśnie o mechanizmach rozwojowych, czyli coś idealnego dla mnie. Zwłaszcza, że ostatnio psychologia rozwojowa jest jedną z moich pasji. Tak więc liczyłam na przyjemną lekturę przed snem, zakładając, że przeczytam książkę w ciągu jednej nocy. Jakie było moje zdziwienie po przeczytaniu pierwszej baśni. Nie mogłam skupić się na czytaniu kolejne, gdyż w głowie krążyło mi wiele przemyśleń i interpretacji pierwszej baśni. Tak było z każda kolejną, więc rozplanowałam sobie, czytanie jednej baśni na jeden dzień.

W każdej baśni, przewijają się tytułowe dziobaki. Każda też, zgodnie z tytułem mówi o mechanizmach rozwojowych i niebezpieczeństwach z nim związanych. Tytułowe "oświecenie" można odbierać, jako cel autora, aby zobaczyć i rozpoznać pewne mechanizmy, których być może na co dzień nie zauważamy. Wszystko jest utrzymane w baśniowej konwencji i scenerii, mamy królewny, smoki, zwierzęta mówiące ludzkim głosem, czary, dziwne istoty itd. Charakterystyczne dla tego gatunku, jest opowieść, która ma morał i ma nauczyć czegoś czytelnika, w sposób metaforyczny. Pod tym względem "Oświecenie dziobaków" sprawdza się idealnie.

Książka podzielona jest na rozdziały, a każdy rozdział to jedna baśń. Rozdziały ponumerowane są za pomocą kanji , czyli japońskich znaków odzwierciedlających liczby. Przy każdej baśni mamy również obraz zwierząt, utrzymany w japońskiej konwencji. Przed każdą bajką mamy również cytat, odwołujący się do wielkich uczonych, czy też istotnych tekstów. Książka jest wspaniałą chwilą do refleksji nad własnym życiem i nad ludzkim umysłem. Jedno wiem na pewno. Jeszcze nie raz wrócę do tej książki. Moimi ulubionymi baśniami są: "Złodziej snów" i "Królewicz i smok" :)

Do przeczytania książki zachęcił mnie tytuł, a właściwie podtytuł. Zakładał on, iż będą to baśnie o mechanizmach rozwojowych, czyli coś idealnego dla mnie. Zwłaszcza, że ostatnio psychologia rozwojowa jest jedną z moich pasji. Tak więc liczyłam na przyjemną lekturę przed snem, zakładając, że przeczytam książkę w ciągu jednej nocy. Jakie było moje zdziwienie po przeczytaniu...