Wyśmienite humorystyczne, krótkie, a jednocześnie głębokie historie o trzech - żyjących kiedyś naprawdę - czeskich przyjaciołach: artyście plastyku Vladimirze Boudniku, poecie Zbynku Fiserze (Egonie Bondym) i samym autorze Bohumilu Hrabalu. Książka jest porywająca, napisana świetnym, rasowym językiem. Bardzo często dotyka sztuki i filozofii, ale to tylko hrabalowskie preteksty do snucia opowieści.

Bondy - w rozmowie z Mariuszem Szczygłem - powie po latach: "Hrabal wszystko zmyślił. Ale nie kłamał. Bo jemu się wydawało, że to wszystko naprawdę się wydarzyło".

Warto! Bardzo!

Wyśmienite humorystyczne, krótkie, a jednocześnie głębokie historie o trzech - żyjących kiedyś naprawdę - czeskich przyjaciołach: artyście plastyku Vladimirze Boudniku, poecie Zbynku Fiserze (Egonie Bondym) i samym autorze Bohumilu Hrabalu. Książka jest porywająca, napisana świetnym, rasowym językiem. Bardzo często dotyka sztuki i filozofii, ale to tylko hrabalowskie...

To chyba najmniej „pedagogiczna ” książka świata. Kolejna mistrzowska rzecz Hrabala, nieco trudniejsza od pozostałych. A w niej jedno z najpiękniejszych zdań, które kiedykolwiek napisano: „Nie mieć żadnego wzoru poza samym sobą, ale też nigdy nie stać się samemu wzorem, a jeśli już, to takim, którego istotą jest pogarda dla wzoru”.

To apologia bycia sobą za każdą cenę, pochwala swobody twórczości w każdej dziedzinie, wiecznego „prowokowania burżuja”, ale i pijaństwa, nicnierobienia, satysfakcji seksualnej. A zarazem – zadziwiający hymn na rzecz nonkonformizmu, i to tego najtrudniejszego, bo przeciw reszcie społeczeństwa skierowanego, a nie przede wszystkim wobec wrednej władzy, czy też raczej: nie tylko niej. Całkiem to może być niezły przepis na zachowanie autonomii „tu i teraz”…..

Inna rzecz, że Vladimir Boudnik - awangardowy grafik, z zawodu - narzędziowiec - z pewnością byłby dziś zdiagnozowany jako osoba wymagająca poważnej terapii zdrowia psychicznego. „W ogóle obrazem zmienności jego stosunku do ludzi była sinusoida, przypływ i odpływ, czerń i biel” – choroba dwubiegunowa? Ale w komunistycznych Czechach (przypominam – gorzej niż tam było chyba tylko w Rumunii) szaleństwo było, czy też mogło być, normalną reakcją na nienormalną rzeczywistość.

Bohater, który miał świadomość swych przypadłości, z reguły - gdy był trzeźwy - zachowywał się całkowicie racjonalnie, np.: „Aby uniknąć obowiązku pracy, postanowił pójść do domu wariatów” albo, gdy wyznawał: „Faktycznie zdrowieję, a zdrowie to dla poezji mogiła” czy „Czasem mam w głowie takie nadciśnienie, że przydałby mi się jakiś wentyl”.

„Pisanie było częścią jego psychoterapii, ponieważ kiedy pisał, wentylował za pomocą dłoni rozgrzany kocioł swojego mózgu” – takich pisarzy chcę, takich książek oczekuję.

I pomyśleć, że jakieś tam 30 lat temu odrzuciłem - durny - tę książeczkę po kilku stronicach. Nie tylko wino musi dojrzeć…..

Cytaty….

Zawsze czuł się zaszczycony tym, co w kim innym budziło lęk i trwogę.

Kiedy dowiedział się, że towarzystwo ubezpieczeniowe, aby udowodnić, że samolot padł ofiara zamachu, zebrało resztki, poskładało jak należy i przywróciło samolot do pierwotnego stanu, krzyczał z radości: To tak, jak ze mną, ja też zawsze, raz w tygodniu zbieram się do kupy…

Całe życie Vladimira przypominało pracę ludzkiego serca, które myśli.

Prowadzić nie kończącą się wojnę z samym sobą, zawierać pokój, który nigdy nie wejdzie w życie.

Żeby zaś dziewczyna miała coś z życia, lubił paradować przed nią nago, z imponującym wzwodem.

Erekcja oraz ejakulacja Vladimira miały wymiar transcendentalny.

Z butelką było jak z urlopem, który z początku mija powoli, ale w ostatnim tygodniu dni lecą jeden za drugim, jak kieliszki do naszych złaknionych gardeł.

Przybyły do nas sprzymierzone armie, żeby zlikwidować to, czego wcale nie było.

Ten Vladimir przerasta dadaistów.

To chyba najmniej „pedagogiczna ” książka świata. Kolejna mistrzowska rzecz Hrabala, nieco trudniejsza od pozostałych. A w niej jedno z najpiękniejszych zdań, które kiedykolwiek napisano: „Nie mieć żadnego wzoru poza samym sobą, ale też nigdy nie stać się samemu wzorem, a jeśli już, to takim, którego istotą jest pogarda dla wzoru”.

To apologia bycia sobą za każdą cenę,...

Niebywała proza. Wyśmienita, cudowna... Fascynuje mnie styl opowiadania Hrabala, który chyba trudno porównać z czymkolwiek innym. Perełka!

Niebywała proza. Wyśmienita, cudowna... Fascynuje mnie styl opowiadania Hrabala, który chyba trudno porównać z czymkolwiek innym. Perełka!

Hrabal zamiast xanaxu!

Hrabal zamiast xanaxu!

To chyba główne zadanie literatury. Ocalać światy. Hrabal spełniał je doskonale.

To chyba główne zadanie literatury. Ocalać światy. Hrabal spełniał je doskonale.

[...]
Musimy tylko powiedzieć, czego chcemy. Wszystko inne już się wydarzyło. Powiedz, co chcemy robić, jak chcemy żyć, jak chcemy myśleć. To, co chcemy kochać.

"Czuły barbarzyńca" to trzeci tekst, który Hrabal dedykuje swojemu przyjacielowi Vladimirowi Boudníkowi. To opowieść o epizodach, które przeżyła w Czechosłowacji w czasach stalinowskich, trójka nierozłącznych przyjaciół: Boudník, Hrabal oraz filozof i pisarz Egon Bondy.
POLECAM !

[...]
Musimy tylko powiedzieć, czego chcemy. Wszystko inne już się wydarzyło. Powiedz, co chcemy robić, jak chcemy żyć, jak chcemy myśleć. To, co chcemy kochać.

"Czuły barbarzyńca" to trzeci tekst, który Hrabal dedykuje swojemu przyjacielowi Vladimirowi Boudníkowi. To opowieść o epizodach, które przeżyła w Czechosłowacji w czasach stalinowskich, trójka nierozłącznych...

„Pisanie było częścią jego psychoterapii, ponieważ kiedy pisał, wentylował za pomocą dłoni rozgrzany kocioł swojego mózgu”. To jedno zdanie świetnie oddaje sedno książki. Pokazuje klimat, nastrój oraz język, w jakim została napisana. Trudno ją nazwać powieścią, ponieważ składa się z wielu obrazów, scenek, historyjek. A z nich wyłania się postać przyjaciela pisarza, czyli Vladimira Boudnika, przedwcześnie zmarłego grafika-abstrakcjonisty. Poznajemy jego sylwetkę, gdy wędruje przez Pragę. Od knajpy do knajpy, od piwa do piwa, tocząc dyskusje, zachwycając się pięknem otaczającego świata, tworząc. Przyjemnie wędruje się z przyjaciółmi. Jest wiele śmiechu w tych opowieściach, lecz takiego podszytego refleksją. Jest zabawa, lecz pod nią skrywa się głębsza myśl. Trochę im zazdrościłam, ponieważ świata opisanego przez autora już nie ma. I może z tego względu, tym większa była przyjemność płynąca z obcowania z panami. Polecam zawrzeć tę znajomość. Zapewne pozytywnie was zaskoczy.

„Pisanie było częścią jego psychoterapii, ponieważ kiedy pisał, wentylował za pomocą dłoni rozgrzany kocioł swojego mózgu”. To jedno zdanie świetnie oddaje sedno książki. Pokazuje klimat, nastrój oraz język, w jakim została napisana. Trudno ją nazwać powieścią, ponieważ składa się z wielu obrazów, scenek, historyjek. A z nich wyłania się postać przyjaciela pisarza, czyli...

Cudowna podróż po czeskich barach z człowiekiem, który nie przestaje zadziwiać swoim intensywnym doświadczaniem życia. Nie da się opisać słowami tego co wyprawiał Vladimir Boudnik, na szczęście Hrabal potrafił.

Cudowna podróż po czeskich barach z człowiekiem, który nie przestaje zadziwiać swoim intensywnym doświadczaniem życia. Nie da się opisać słowami tego co wyprawiał Vladimir Boudnik, na szczęście Hrabal potrafił.

Jedna z najlepszych książek Hrabala zaraz obok Zbyt Głośnej samotności. Piękne knajpiane opowieści i historia interesującego artysty. (Ciekawą kontynuacją historii z tej książki jest jedno opowiadanie znajdujące się w pięknej rupieciarni "Dandys w drelichu")

Jedna z najlepszych książek Hrabala zaraz obok Zbyt Głośnej samotności. Piękne knajpiane opowieści i historia interesującego artysty. (Ciekawą kontynuacją historii z tej książki jest jedno opowiadanie znajdujące się w pięknej rupieciarni "Dandys w drelichu")

Iście Hrabalowska opowieść.

Hrabal jak nikt inny potrafi nadać sentymentalizmu swoim słowom, wspomnienia przesycone są prawdziwym namacalnym życiem, prostego jak się wydaje na pierwszy rzut oka, lecz za tą prostotą kryje się głębia doznań i doświadczeń tak mocno zakorzenionej w autorze, że w przypływie rozczulenia, udziela się i nam gdy przemierzają praskie ulice i knajpy które tętnią nocnym życiem. Gdy czytam jego opowieści, czuję się tak, jak bym był obok niego i towarzyszył mu w jego codzienności. Czuły Barbarzyńca to historia grafika Vladimíra Boudníka, ekscentrycznego, nietuzinkowego i zarazem szalonego ale w gruncie rzeczy dobrego i oddanego jako przyjaciel, człowieka czułego, troskliwego i nader romantycznego którego ogół przez wiele lat nie rozumiał. Autor jako narrator opowiada wyrwane fragmenty z życia które dzielił ze swoimi przyjaciółmi, Vladimírem i pisarzem Egonem Bondym. Podczas spacerów po Pradze i w knajpach przy piwie, szukali sensu życia i inspiracji, podczas tych spotkań usłyszeliśmy niecodzienne sytuację, interesujące anegdoty i niepowtarzalnw dialogi między bohaterami.

Iście Hrabalowska opowieść.

Hrabal jak nikt inny potrafi nadać sentymentalizmu swoim słowom, wspomnienia przesycone są prawdziwym namacalnym życiem, prostego jak się wydaje na pierwszy rzut oka, lecz za tą prostotą kryje się głębia doznań i doświadczeń tak mocno zakorzenionej w autorze, że w przypływie rozczulenia, udziela się i nam gdy przemierzają praskie ulice i knajpy...