Książka Liliany Zubińskiej ukazuje sylwetkę pisarki, jej rodzinę, środowisko, wytrwałość w zmierzaniu do celu. Mówiąc o jej nieustającej aktywności i pracowitości, o ogromnym szacunku do słowa i do wszystkiego co ją otacza, traktuje przede wszystkim o WIELKIEJ miłości do życia. „W drodze do siebie” to ciekawy zapiśnik - dokument ukazujący osobę, która zaczynała od pamiętników, podróżowała i podróżuje, fotografuje - dokumentuje, a jednocześnie tworzy „ na żywo”: prozę i poezję w swój odrębny, pełen emocji sposób, uzmysławiając nam, że warto mieć cel, do którego się zmierza, bo to nadaje życiu głębię. Meandry losu, spotkani po drodze ludzie, piękno przyrody, historia oraz lektury odciskają piętno na tak wrażliwej duszy, co ma bezpośredni głęboki wpływ na jej twórczość artystyczną.
Monografia Liliany A. Zubińskiej poświęcona Irenie Paździerz ukazuje, jak układają się ciągi każdego bytu ludzkiego, a artysty w bardzo wrażliwy sposób. Jakby w jednym miejscu zakreślają one zakola i wiążą pętle, które kształtują nasze upodobania nawyki oraz zwyczaje, innym razem biegną prosto i szybko jak strzała… Ktoś powiedział, że nic nie dzieje się bez przyczyny – iście to prawda! – Istnieje bowiem, dobrze to wiemy, pewien kod naszej kreacji, który otrzymujemy przy urodzeniu jak metrykę – a jest nim między innymi talent. Ktoś powiedział, że wszyscy go posiadają, tylko czeka on na odpowiednie miejsce i czas oraz sprzyjającą okazję, by wyłonić się na światło dzienne i dać się oszlifować. Tylko wtedy zaowocuje i zalśni jak diament.
Oczywiście, nie byłoby Ireny bez jej rodziców. Oni przekazali jej geny przodków i odpowiednio wychowali. Szczególnie pochodząca spod Wilna matka, bo już w najwcześniejszym dzieciństwie zaszczepiła w niej miłość do książek. Irena nie pamięta czasów, gdy nie umiała czytać, bo już w wieku pięciu lat znała cały elementarz Falskiego na wyrywki. Przypuszczalnie posiadła tę sztukę obserwując swoje siostry - starszą Krystynę i średnią Teresę, które już chodziły do szkoły. Ojciec zaś, jak się dowiadujemy, miał bardzo duże poczucie humoru. W kontaktach z dziećmi nieoceniona była też jego umiejętność opowiadania bajek. To bardzo ważne, choć czasem nie przywiązujemy do tego wagi. Bajki kształtują naszą wyobraźnię i pokazują walkę dobra ze złem, dążenie do szczęścia do „chatki księżyca”, w której czeka zawsze dobry i spokojny duch snu. Czytanie i opowiadanie dzieciom wzbogaca je wewnętrznie, a przy tym integruje rodzinę, co procentuje w przyszłości. Tradycje te odradzają się bowiem w kolejnych pokoleniach treściwiej. To niesłychanie cenne i rodzice Ireny o tym wiedzieli.
Dowiadujemy się z monografii także o innych dziecięcych marzeniach… Irena kochała przede wszystkim muzykę, stąd jej pomysł uczęszczania także nia do szkoły muzycznej. Powie później wierszem o tym pragnieniu tak:
Najpierw byłam muzyką/ w pudle rezonansowym skrzypiec/ cienkim smyczkiem dziecięcych lat/ muzyka rozkwitała kobietą/ a nuty zgęstniały w słowa poety.
Dziecko nie zdaje sobie sprawy z tego, ile wyrzeczeń wymaga wirtuozerskie opanowanie instrumentu ma słuch jednak i słyszy... Przy bogactwie innych zainteresowań, z różnych powodów rodzinnych, brak czasu na ćwiczenia powoduje niezadowolenie z postępów, zniechęca, tak więc po czterech latach nauki skrzypce trzeba było odłożyć. Przyczyniła się do tego również tragedia rodzinna – trauma związana z przedwczesnym zgonem ojca. Okres dorastania, utrata ojca i rozpoczęcie nauki w szkole średniej spowodowały bunt przeciwko losowi, który tak ją bardzo doświadczył. Ale trzeba było brać się do nauki, bo Liceum Ogólnokształcące im. Jana Śniadeckiego w Kielcach słynęło z wymagań. Burzę uczuć zaczęła przelewać więc na papier, bo to właśnie wtedy zaczęła pisać pamiętniki, którą to czynność ponoć kontynuuje do dnia dzisiejszego przy pisaniu prozy. To godna podziwu wytrwałość i wspaniała szkoła techniki formułowania i wyrażania myśli. Biorąc zaś pod uwagę okres, jaki obejmują te zapisy, prawdopodobnie mają dziś również wartość historyczną. Na pewno są też kopalnią charakterów, zwyczajów, opisów, istnym Sezamem dla pisarza, którym się w międzyczasie pisarka stała.