\/ \/ \/

\/ \/ \/

To jedna z lepszych powieści. Mi przypadł do gustu Wujaszek, elegancki, z trudną przeszłością. No i ten Bazarow. Cały czas grał mi na nerwach, dopóki się nie zakochał. Wtedy trafiła śliwka w kompot i ten cały nihilizm. Aż się wierzyć nie chciało, że jego uczucie było nieodwzajemnione. Odincowa ostro zagrywała, dziwna kobieta, chociaż spełniła swój człowieczy obowiązek. Bardzo dojrzała materia.

To jedna z lepszych powieści. Mi przypadł do gustu Wujaszek, elegancki, z trudną przeszłością. No i ten Bazarow. Cały czas grał mi na nerwach, dopóki się nie zakochał. Wtedy trafiła śliwka w kompot i ten cały nihilizm. Aż się wierzyć nie chciało, że jego uczucie było nieodwzajemnione. Odincowa ostro zagrywała, dziwna kobieta, chociaż spełniła swój człowieczy obowiązek....

"Niewielkie miejsce, które zajmuję, jest tak bardzo nieznaczne w porównaniu z resztą przestrzeni, gdzie mnie nie ma i gdzie nikogo nie obchodzę; cząsteczka czasu, którą przeżyję, tak jest znikoma wobec wieczności, gdzie mnie nie było i nie będzie. I w tym atomie, w tym punkcie matematycznym krąży krew, pracuje mózg, pragnie nawet czegoś..." Ja np. pragnę dopóki będzie można i póki sił mi starczy, czytać wartościowe, dobre, oryginalne książki. Ten cytat powyższy pochodzi z jednej z takich właśnie książek. Mowa o wybitnej powieści "Ojcowie i dzieci" znanego, zasłużonego i ciekawego rosyjskiego pisarza z wieku dziewiętnastego Iwana Turgieniewa.
Powieść ta jest najważniejszym i najbardziej znanym dziełem Turgieniewa. Jest punktem szczytowym realizmu autora. Powieść ta właściwie zainicjowała w literaturze rosyjskiej dziś już klasyczny motyw, a mianowicie konflikt pokoleniowo-światopoglądowy. Konflikty pokoleniowe, społeczne, obyczajowe będą kanwą wokół której Turgieniew snuje swą opowieść. Dziś Turgieniew to klasyk, ale nadal powieść "Ojcowie i dzieci" wzbudza zainteresowanie, jest czytywana i wzbudza niemałe emocje u czytelników. Ja także ją z wielkim zainteresowaniem przeczytałem, dała mi okazję do wielokrotnego zastanowienia się nad wieloma sprawami, dała powody do zadumy i przeróżnych myśli. George Sand napisała do autora: "Nauczycielu, wszyscy powinniśmy przejść pańską szkołę". Każdy wielbiciel dobrej literatury powinien bez obaw wziąć do ręki tę książkę i ją przeczytać. Wszyscy miłośnicy wyróżniającej się literatury na tym skorzystają i nie będą rozczarowani. Nie należy do kanonu lektur szkolnych, ale należy niewątpliwie do kanonu rosyjskiej literatury pięknej.
Dwadzieścia osiem rozdziałów tworzy powieść wyjątkowo udaną. Znakomitcie wykreowani bohaterowie, świetne dialogi. Powieść z filozoficznym zacięciem, którą można bez obaw polecić.

"Niewielkie miejsce, które zajmuję, jest tak bardzo nieznaczne w porównaniu z resztą przestrzeni, gdzie mnie nie ma i gdzie nikogo nie obchodzę; cząsteczka czasu, którą przeżyję, tak jest znikoma wobec wieczności, gdzie mnie nie było i nie będzie. I w tym atomie, w tym punkcie matematycznym krąży krew, pracuje mózg, pragnie nawet czegoś..." Ja np. pragnę dopóki będzie można...

Przypadkowa pozycja, i miłe zaskoczenie. Szkoda Bazarowa, że tak wyszło. Przeczytajcie, posłuchajcie.

Przypadkowa pozycja, i miłe zaskoczenie. Szkoda Bazarowa, że tak wyszło. Przeczytajcie, posłuchajcie.

"Ojcowie i dzieci" to klasyk literatury rosyjskiej napisany przez Iwana Turgieniewa i opublikowany w 1862 roku. Książka ta jest jednym z najważniejszych dzieł literatury rosyjskiej XIX wieku i odgrywa istotną rolę w kształtowaniu literackiej tradycji tego okresu.

Główną siłą "Ojców i dzieci" jest nie tylko jej literacka wartość, ale także głęboka analiza i opis społeczno-kulturowego kontekstu Rosji w XIX wieku. Książka skupia się na konflikcie międzypokoleniowym między starszymi członkami społeczeństwa rosyjskiego, reprezentowanymi przez arystokrację ziemian, a młodszym pokoleniem, które przyjęło idee nihilizmu i rewolucyjne poglądy.

Główni bohaterowie książki, Bazarow i Arkadij, są reprezentantami tego młodszego pokolenia. Bazarow jest postacią nieco kontrowersyjną, przekonaną o wartości nauki i sceptycznie nastawioną do tradycyjnych wartości społeczeństwa. Jego przyjaźń z Arkadijem oraz ich relacje z rodzinami, zwłaszcza z ojcami, stanowią oś fabuły.

Turgieniew doskonale ukazuje konflikt między wartościami tradycyjnymi a postawami nowoczesnymi oraz walkę o to, jakie ideały i przekonania powinny kształtować przyszłość Rosji. Jego pisanie jest wyrazem troski o losy kraju i jego dążenie do stworzenia literackiego portretu narodu w procesie zmiany.

Język i styl pisania Turgieniewa są eleganckie, a jego umiejętność tworzenia wyrazistych i głębokich postaci czyni tę książkę niezwykle interesującą zarówno dla miłośników literatury, jak i dla tych, którzy interesują się historią i kulturą Rosji XIX wieku.

Podsumowując, "Ojcowie i dzieci" Iwana Turgieniewa to nie tylko klasyczna powieść rosyjska, ale także istotne dzieło literatury światowej, które bada istotne tematy społeczne i filozoficzne. Jest to lektura, która nadal pozostaje aktualna i inspirująca do refleksji nad naturą ludzką i historią społeczeństwa.

"Ojcowie i dzieci" to klasyk literatury rosyjskiej napisany przez Iwana Turgieniewa i opublikowany w 1862 roku. Książka ta jest jednym z najważniejszych dzieł literatury rosyjskiej XIX wieku i odgrywa istotną rolę w kształtowaniu literackiej tradycji tego okresu.

Główną siłą "Ojców i dzieci" jest nie tylko jej literacka wartość, ale także głęboka analiza i opis...

Dawno żadna książka tak mnie nie urzekła klimatem. „Ojcowie i dzieci” to pięknie i bardzo lirycznie opowiedziana historia o dwóch pokoleniach rosyjskiej inteligencji: odchodzących powoli do historycznego lamusa romantycznych ojcach, którzy uważają się za umiarkowanych liberałów oraz mających zająć ich miejsce, nowoczesnych synach, określających się mianem rewolucjonistów. Akcję umieścił Turgieniew na spokojnej, malowniczej rosyjskiej prowincji, z dala od zgiełku Moskwy czy Petersburga, tuż przed wprowadzeniem w życie reformy chłopskiej, która ma znieść poddaństwo. Rosję i rosyjskie społeczeństwo czekają zatem ogromne zmiany i zupełnie nowa rzeczywistość.

Nowe czasy wymagają nowych ludzi - że tak powiem, parafrazując Jarosława Haszka. Głównym przedstawicielem pokolenia ojców jest (paradoksalnie) bezdzietny i nieżonaty Paweł Kirsanow - wytworny i bardzo przystojny mężczyzna o nienagannych manierach, były oficer, człowiek szanujący zasady. Natomiast pokolenie synów reprezentuje Jewgienij Bazarow, który sam siebie nazywa nihilistą, gardzi uczuciami i romantyzmem, nie uznaje zasad ani żadnych świętości, dla niego ważna jest przede wszystkim nauka, czyli „mędrca szkiełko i oko”.

Życie zweryfikuje postawy obu tych mężczyzn.

Powieść napisana jest bardzo efektowną prozą, co czyni czytanie jej fascynującym doznaniem. Z początku nic na to nie wskazywało, ale w miarę zbliżania się do końca powieści zauważyłam, że coraz częściej „oczy mi się pocą” i wkrótce zanim się spostrzegłam - płakałam już na dobre.

Dawno żadna książka tak mnie nie urzekła klimatem. „Ojcowie i dzieci” to pięknie i bardzo lirycznie opowiedziana historia o dwóch pokoleniach rosyjskiej inteligencji: odchodzących powoli do historycznego lamusa romantycznych ojcach, którzy uważają się za umiarkowanych liberałów oraz mających zająć ich miejsce, nowoczesnych synach, określających się mianem rewolucjonistów....

Turgieniew przedstawia postaci wywodzące się z różnych warstw społecznych. Niegdyś, sposób ich zachowania byłby determinowany przez ich pochodzenie. Historia rozgrywa się jednak w czasach zmian społecznych, w których coraz mniejszą rolę odgrywają normy panujące od wieków.
Uwarunkowania te nie stanowią głównego przedmiotu książki. Widzimy je na każdym kroku, jednak jako tło do perypetii dwójki przyjaciół. Są one szansą dla Autora na pokazanie zmian w spojrzeniu na świat, jakie zachodzą zazwyczaj w ciągu życia człowieka.

Praktycznie przez całą powieść Autor dotyka różnic pokoleniowych. Niestety nawet pomimo starań "starszyzny" by podążać za nowoczesnością "młodych", zarysowują się one wyraźnie. Odmienne światopoglądy oraz znana i dzisiaj chęć poczucia przez "młodych" wolności i niezależności, przyczyniają się do powstawania napięć w relacjach rodzinnych, z miłości rodzicielskiej nie zawsze wyrażanych.

Powieść daje do myślenia w wielu różnych kwestiach. Dawała również i tuż po jej powstaniu. Jak podane jest w przedmowie, książka ta mogła mieć duży wpływ na zmiany, jakie zaszły w kolejnych dziesięcioleciach w Rosji.

Turgieniew przedstawia postaci wywodzące się z różnych warstw społecznych. Niegdyś, sposób ich zachowania byłby determinowany przez ich pochodzenie. Historia rozgrywa się jednak w czasach zmian społecznych, w których coraz mniejszą rolę odgrywają normy panujące od wieków.
Uwarunkowania te nie stanowią głównego przedmiotu książki. Widzimy je na każdym kroku, jednak jako tło...

Największą siłą „Ojców i dzieci" są doskonale wykreowani bohaterowie. Początkowo zdaje się, że są oni jedynie reprezentantami idei swoich pokoleń. Z czasem odkrywamy, że przypisanie im łatek romantyków (Ojciec i stryj Arkadiusza Kirsanowa) czy nihilistów (Eugeniusz Wasiilijewicz i Arkadiusz Kirsanow) jest błędem. Człowiek jest istotą złożoną, kierującą się swoimi fundamentalnymi potrzebami, bardzo często sprzecznymi ze światopoglądem- zdaje się mówić Turgeniew (albo to światopogląd stoi wbrew potrzebom ludzkim. Tutaj przychodzi mi do głowy nihilizm Wasilijewicza, który przestaje być radykalny, kiedy zakochuje się w Odincowej. Umówmy się, nie chodziło tylko o jej urodę, jak lubił podkreślać to bohater)

Największą siłą „Ojców i dzieci" są doskonale wykreowani bohaterowie. Początkowo zdaje się, że są oni jedynie reprezentantami idei swoich pokoleń. Z czasem odkrywamy, że przypisanie im łatek romantyków (Ojciec i stryj Arkadiusza Kirsanowa) czy nihilistów (Eugeniusz Wasiilijewicz i Arkadiusz Kirsanow) jest błędem. Człowiek jest istotą złożoną, kierującą się swoimi...

Taki lżejszy Tołstoj z przeznaczeniem dla gospodyń domowych...

Taki lżejszy Tołstoj z przeznaczeniem dla gospodyń domowych...

Iwan Turginiew pierwsze spotkanie z tym autorem. Wiedziony ciekawością i miłością do rosyjskiej literatury musiałem sięgnąć po dzieło tego pisarza. Co pierwsze rzuca się od razu w oczy ano Turginiew nie ma tego rozmachu co Tołstoj, nie ma tutaj metafizycznych podróży w głąb ludzkiej duszy, nie ma tej walki dobra- zła , często występującej w jednej osobie jak to bywa u Dostojewskiego , Bułhakow to też nie jest ....co zatem jest ? Jest nostalgia i piękno rosyjskiej duszy. Są cudowne opisy natury - przyrody i natury człowieka, ale w mniej skomplikowany sposób już do bywa u wcześniej wspomnianego już Dostojewskiego, ale nadal jest pięknie.
Jest miłość rodzicielska czasem taka wiecie uciążliwa , taka aż do przesady, ale to jest miłość rodzicielska taka przekraczająca wszelkie normy, taka często przecząca rozumowi, logice, ale przecież serce zna powody , których nawet umysł nie zna i o których nie ma pojęcia. Jest miłość nieśmiała, jest rozmowa pomiędzy ludźmi różnego pokroju, o różnym światopoglądzie/ nihilizm Bazarowa , arystokracja Kirsanowa i wszelkie związane z tym poglądy/ są przesądy ciemnego chłopstwa, ich upór oraz sposób bycia, zachowanie. Prócz rozmów o różnych dziedzinach życia mamy tutaj też szeroki opis życia w Rosji oraz próby jej reformacji. Ziemia dla chłopów, szerzenie medycyny i pomocy lekarskiej na szerszą skalę, próby nadania odrobiny ogłady, kultury i pokazanie innego sposobu życia, nie mniej widać także , że nic z tego nie wychodzi, momentami czuje się także pewnego rodzaju zakłamanie jakie wywarł na mnie Bazarow. Niby nihilista, niby nie dbał o maniery, niby było mu wszystko jedno, ale służba w jego rodzinnym domu była ofukiwana i miał się za kogoś lepszego, ja przynajmniej odniosłem takie wrażenie. Co innego wygadywał u Kirsanowów , a co innego czynił w domu ojca i matki swojej.
Książka Turginiewa jest trochę tak jakby niedokończona, jak dla mnie zdecydowanie za krótka. Myślałem, że to się bardziej rozwinie- coś więcej wyjdzie z relacji Bazarowa z Odincową, ale cóż.....inaczej też potoczyły się inne , pozostałe wątki.....
Nie mniej jest tutaj trochę jak to bywa u rosyjskich pisarzy walka serca z rozumem, walka nihilizmu z tradycją, walka starego świata z nowym.... trochę jednak boli, że tak płytko, że tak krótko , nawet powiem więcej tak niedbale, a przecież można było bardziej bogato, z rozmachem......szkoda, zwyczajnie szkoda.
Sięgając po książkę Iwana Turginiewa ,, Ojcowie i dzieci '' nie omieszkam bliżej przyjrzeć się dziełom tego autora.

Iwan Turginiew pierwsze spotkanie z tym autorem. Wiedziony ciekawością i miłością do rosyjskiej literatury musiałem sięgnąć po dzieło tego pisarza. Co pierwsze rzuca się od razu w oczy ano Turginiew nie ma tego rozmachu co Tołstoj, nie ma tutaj metafizycznych podróży w głąb ludzkiej duszy, nie ma tej walki dobra- zła , często występującej w jednej osobie jak to bywa u...