Książka ciekawa, która na nowo wzbudziła we mnie chęć poznawania świata. Ta dziecięca ciekawość, chęć rozwoju, która często zanika wraz z przekroczeniem progu szkolnych drzwi. Niestety, ale dzieci które siedzą w szkole po 8 godzin 5 dni w tygodniu zaczynają tracić chęci i fascynację do rozwijania swoich pasji i zainteresowań. Brakuje im energii i czasu, bo są przeciążone bezsensowną nauką. Część z nich wyrasta z przeświadczeniem, że nauka jest nudna, bo zmuszani są do uczenia się rzeczy, na które nie mają ochoty.

Jedynym minusem tej książki, niezbyt ciekawe opisy tego, co dokładnie uczył się Stern, zwłaszcza ta część o mechanice. Ale poza tym, książkę czytało mi się przyjemnie i polecam ją każdemu.

Książka ciekawa, która na nowo wzbudziła we mnie chęć poznawania świata. Ta dziecięca ciekawość, chęć rozwoju, która często zanika wraz z przekroczeniem progu szkolnych drzwi. Niestety, ale dzieci które siedzą w szkole po 8 godzin 5 dni w tygodniu zaczynają tracić chęci i fascynację do rozwijania swoich pasji i zainteresowań. Brakuje im energii i czasu, bo są przeciążone...

więcej na: https://elzbietarogalska.blogspot.com/2022/11/ksiazka-i-nigdy-nie-chodziem-do-szkoy.html

Książka ...I nigdy nie chodziłem do szkoły : historia szczęśliwego dzieciństwa Andre Stern’a
pokazuje szczęśliwego chłopca, który robi to na co akurat ma chęć. Dobrze, że jest mądrym chłopcem, który wybiera rozmaite zawody, których uczy się z zapałem i uśmiechem. Rodzice i ich znajomi zachęcają małego Andre do pobierania nauk u osób, które praktykują dany zawód. Akurat tak się składa, że autor książki od najmłodszych lat wybierał zawody z fachem w dłoni, takie jak: garncarstwo, ceramika, lutnictwo (budowanie gitar),a później gra na gitarze. Chociaż im dalej w wiek, tym Andre Stern wybierał bardziej umysłowe zajęcia dziennikarstwo (którego uczył się m.in. od ojca, który był naukowcem),w którego ramach zajmował się motoryzacją, a później również epizod z informatyką – programowaniem w języku Basic.

więcej na: https://elzbietarogalska.blogspot.com/2022/11/ksiazka-i-nigdy-nie-chodziem-do-szkoy.html

Książka ...I nigdy nie chodziłem do szkoły : historia szczęśliwego dzieciństwa Andre Stern’a
pokazuje szczęśliwego chłopca, który robi to na co akurat ma chęć. Dobrze, że jest mądrym chłopcem, który wybiera rozmaite zawody, których uczy się z zapałem i uśmiechem. Rodzice i...

„Wrzucając dzieci i dorosłych do różnych kategorii, wprowadza się między nimi podział. Tworzy się przepaść, stawia pilnie strzeżoną granicę”.

Zgadzam się z autorem książki, że kultura społeczna w naszej części świata bardziej służy dzieleniu niż łączeniu ludzi i działa wbrew naturalnym ludzkim potrzebom i instynktom.

Autor przedstawia w książce swoją „nieformalną” ścieżkę edukacyjną od najmłodszych dziecięcych lat. Opisuje też wpływ tego naturalnego, niezakłócanego z zewnątrz rozwoju na swoje dorosłe życie. Jest spełnionym człowiekiem, pomimo, a może dzięki temu, że nigdy nie chodził do szkoły….

„Wrzucając dzieci i dorosłych do różnych kategorii, wprowadza się między nimi podział. Tworzy się przepaść, stawia pilnie strzeżoną granicę”.

Zgadzam się z autorem książki, że kultura społeczna w naszej części świata bardziej służy dzieleniu niż łączeniu ludzi i działa wbrew naturalnym ludzkim potrzebom i instynktom.

Autor przedstawia w książce swoją „nieformalną” ścieżkę...

Z pewnością jest to ciekawa i inspirująca pozycja dla osób zajmujących się pedagogiką albo po prostu rodziców zainteresowanych alternatywną edukacją. Niestety, mnie, choć całokształt i przesłanie jest dość interesujące, znużyło przeładowanie kolejnymi opisami, czego to autor nie robił i jakie miał szczegółowe zainteresowania, krok po kroku. Dwa czy trzy takie tematy da się przetrwać, ale ile im dalej w las, tym miałam ochotę po prostu opuszczać fragmenty. Miałam też dziwaczne poczucie wymądrzania się autora, przez co nie potrafiłam do końca podejść obiektywnie do lektury.

Z pewnością jest to ciekawa i inspirująca pozycja dla osób zajmujących się pedagogiką albo po prostu rodziców zainteresowanych alternatywną edukacją. Niestety, mnie, choć całokształt i przesłanie jest dość interesujące, znużyło przeładowanie kolejnymi opisami, czego to autor nie robił i jakie miał szczegółowe zainteresowania, krok po kroku. Dwa czy trzy takie tematy da się...

Historia artysty, dziennikarza, rzemieślnika, który zdobył w życiu wiele różnych umiejętności dzięki wsparciu rodziców i mistrzów, którzy traktowali go poważnie, bez udziały formalnej nauki. Ciekawy jest też wywiad ze Sternem na końcu książki. Czasami jest on pokazywany w mediach jako ktoś wspierający „walkę z systemem” a z tej książki wcale to nie wynika, pokazuje on po prostu inna drogę, pełną zaufania do potencjału i ciekawości dzieci.

Historia artysty, dziennikarza, rzemieślnika, który zdobył w życiu wiele różnych umiejętności dzięki wsparciu rodziców i mistrzów, którzy traktowali go poważnie, bez udziały formalnej nauki. Ciekawy jest też wywiad ze Sternem na końcu książki. Czasami jest on pokazywany w mediach jako ktoś wspierający „walkę z systemem” a z tej książki wcale to nie wynika, pokazuje on po...

Inspirująca historia, inspirującego człowieka. Dla kogoś kto zastanawia się nad edukacją domową czy alternatywnym nauczaniem to jak dowód na to, że się da. Zachwycające podejście do dziecka, jego autonomii i niezależności opisane z perspektywy tegoż dziecka.

Inspirująca historia, inspirującego człowieka. Dla kogoś kto zastanawia się nad edukacją domową czy alternatywnym nauczaniem to jak dowód na to, że się da. Zachwycające podejście do dziecka, jego autonomii i niezależności opisane z perspektywy tegoż dziecka.

Niesamowita historia rozwoju człowieka, który nie chodził do szkoły i uczył się samoistnie, zgodnie z własnymi zainteresowaniami, podejmowanymi aktywnościami. Opowieść o dziecięcej ciekawości, potrzebie rozwoju, entuzjazmie i pragnieniu wiedzy, które - niczym nie krępowane - potrafi zaprowadzić człowieka w niezwykłych kierunkach.

Niesamowita historia rozwoju człowieka, który nie chodził do szkoły i uczył się samoistnie, zgodnie z własnymi zainteresowaniami, podejmowanymi aktywnościami. Opowieść o dziecięcej ciekawości, potrzebie rozwoju, entuzjazmie i pragnieniu wiedzy, które - niczym nie krępowane - potrafi zaprowadzić człowieka w niezwykłych kierunkach.

Każdy z nas chodził do szkoły. Taki przymus i obowiązek, narzucony ustawowo. Niektórzy mieli przyjemne doświadczenia, inni - mniej. Niektórzy woleliby pewnie o tym zapomnieć. Andre Stern nie chodził w ogóle. Do żadnej. Nigdy. I żyje. Świat się nie skończył. Jest szczęśliwym mężem i ojcem, spełnionym artystą, interesuje się wieloma dyscyplinami. Szkoła wcale nie była mu potrzebna, żeby wyrosnąć na porządnego człowieka.

A u nas wciąż pokutuje model pruski, który ma kształcić kadetów w parawojskowym drylu. Cóż, takie relacje jak Sterna, trochę zmieniają ten obraz.

Książka to nieco nieskładnie napisana biografia człowieka, który opisuje swoje szczęśliwe dzieciństwo i wiek - nazwijmy go - wczesne lata 20-te. Jak się bawił, czego się uczył, czym się interesował i jak go wspierała w tym rodzina. Interesujące, choć z kilkoma zastrzeżeniami.

Wbrew temu, co pisze sam autor - że był zwyczajnym dzieckiem i każde w jego sytuacji mogłoby tak się rozwinąć - wydaje mi się, że jednak był dzieckiem wyjątkowym. Mam wrażenie, że wymaga szczególnych predyspozycji psychicznych, a raczej uporu i nieludzkiej wręcz determinacji, żeby np. przez trzy miesiące bez końca i z własnej inicjatywy, bez pomocy kogoś z zewnątrz, studiować konstrukcję silnika samochodowego, żeby skonstruować własny. W wieku mniej niż dziesięciu lat. Żeby konstruować i projektować własne aparaty foto, mając lat sześć... Żeby znosić porażki i się nie poddawać, bo choć autor o tym nie pisze (o tym niżej),choćby z rachunku prawdopodobieństwa wynika, że porażki musiały go spotkać.

Drugie zastrzeżenie to hiperoptymizm, który bije z kart tej książki. Wszystko się udawało, żadnych porażek ani potknięć, rodzina go kochała i zawsze wspierała, choćby nachrzaniał przez trzy miesiące na perkusji czy innych skrzypcach, miał mnóstwo znajomości i np. dyrektor fabryki Renault to jego wujek, a dziadek zna się na tym, a ciotka na czym innym, itd. Po prostu sielanka. I tu znowu coś mi zgrzyta, bo nie można tego zastosować do "zwyczajnego dziecka w zwyczajnej rodzinie" jak pisze autor. To raczej sytuacja wyjątkowa, a nie zwyczajna.

Podsumowując, książka ciekawa, aczkolwiek te dwie poważne wady nie pozwoliły mi się poczuć, jakbym miał do czynienia z prawdziwym człowiekiem. Raczej z jego wyidealizowanym, wygłaskanym obrazem. Jeśli tak jest, to nie jest to biografia, lecz fantazja. A jeśli nie, to autor przeczy sam sobie, że był zwyczajnym dzieckiem.

Każdy z nas chodził do szkoły. Taki przymus i obowiązek, narzucony ustawowo. Niektórzy mieli przyjemne doświadczenia, inni - mniej. Niektórzy woleliby pewnie o tym zapomnieć. Andre Stern nie chodził w ogóle. Do żadnej. Nigdy. I żyje. Świat się nie skończył. Jest szczęśliwym mężem i ojcem, spełnionym artystą, interesuje się wieloma dyscyplinami. Szkoła wcale nie była mu...

Dla fanów edukacji domowej. Niestety niewiele wnosi

Dla fanów edukacji domowej. Niestety niewiele wnosi

Dobra treść dla przetrwania w ironicznym systemie edukacji. Francja czy obecnie światowy mix w Polsce mają duży stopień zbieżności. Przy obecnej nęcącej łatwości dostępu do światowych form rozwoju przedstawione doświadczenie autora inspiruje do własnych eksperymentów w pomaganiu dzieciom przejść korzystnie okres szkolny jak. Problem inercji systemu szkolnego dotknął każdego człowieka więc warto poznać drogę Andre i jego rodziny dla świeżego spojrzenia na obecne problemy nierozwiązywalne na poziomie systemu. Historia autora pokazuje jak oczywiste są wybory jeśli korzystamy z unikalnej wiedzy zawartej gdzieś w nas.

Dobra treść dla przetrwania w ironicznym systemie edukacji. Francja czy obecnie światowy mix w Polsce mają duży stopień zbieżności. Przy obecnej nęcącej łatwości dostępu do światowych form rozwoju przedstawione doświadczenie autora inspiruje do własnych eksperymentów w pomaganiu dzieciom przejść korzystnie okres szkolny jak. Problem inercji systemu szkolnego dotknął każdego...