Skończyłem! Czym jest ta książka? To psychoanalityczna, pełna odniesień do teorii/filozofii analiza dzienników Mrożka i Gombrowicza. - Przy czym zdaje się że Mrożek jest tu głównym bohaterem, a do Gombrowicza odwołuje się na zasadzie porównania, choć czasami zdaje się też że jest odwrotnie, więc w sumie może mogę powiedzieć że są równoprawnymi bohaterami.... (choć może jednak mimo wszystko Mrożek dominuje - ale jest też sporo Gombrowicza) Odwołania są do francuskich XXwiecznych filozofów/badaczy jak Deleuze, Foucault czy Girard, psychoanalityków jak Lacan, Freud i ogólnie do sporej ilości badaczy, zjawisk czy teorii (regularnie pojawia się m.in. Agamben). W sumie momentami brakowało mi więcej odniesień, bo tak dobrze się bawiłem ucząc się o nowych teoriach. Sprawdziłem nawet trochę z nich.

Zanim przejdę dalej chyba dobrze będzie wspomnieć o stylu Wróbla, który jest czystym funem. Jego książkę czyta się znakomicie, jest napisana dość poetycko i czuć z niej entuzjazm badacza, a zastosowane figury stylistyczne dają po prostu tyle radości. :D Nadal pamiętam "Widmo krąży po pokoju i spokoju Mrożka, widmo Gombrowicza" :D (co jest parafrazą "widmo krąży po Europie, widmo komunizmu" Marksa).

Można powiedzieć że książka jest spięta przy pomocy dwóch rzeczy: poczucia niższości Mrożka wobec Gombrowicza i porównywania ich dzienników, jak i analizy motywów występujących w dziennikach Mrożka i Gombrowicza, motywów psychologicznych (m.in. niepokój, depresja),filozoficznych i kulturowych, można też chyba powiedzieć o pisaniu przez polskich absurdystów o trendach filozoficznych w Europie, jak egzystencjalizm. Tutaj muszę się chyba przyznać że czytałem książkę w kilku różnych odstępach czasu, więc nie pamiętam wszystkich motywów. ^^"

Być może jest to związane z tym że nie wszystkie momenty książki wydawały mi się interesujące: niektóre były fascynujące, inne raczej odnosiły się do codzienności, codziennego funkcjonowania psychicznego i nie były aż tak porywające. W sumie jest to chyba nieuniknione przy analizowaniu dzienników. Choć, oczywiście to subiektywne. Mimo wszystko jestem pod wrażeniem jak Wróbel wyodrębnił tak wiele motywów z tych dużych, wielotomowych dzienników.

Z tych większych motywów możemy powiedzieć o masochizmie i sadyzmie Mrożka, o żywiołowości Gombrowicza, chorobach, stosunku obu do Polski i Polaków czy (w mniejszym stopniu) socjalizmu/komunizmu, ich życia na emigracji, ich spotkań i wzajemnych ocen, fragmentów na temat twórczości (choć wydaje się jakby fragmenty dotyczące innych sfer dominowały),śmierci, relacji rodzinnych, witalności. Poza tym Wróbel analizuje stosunek do mas/demokracji/równości czy arystokracji. I rany, czego to ja się dowiaduję: że Mrożek jest przeciwko demokracji, masie, jest rasistą, zwolennikiem arystokracji i oświeconej monarchii absolutnej. Trochę mnie to zaskoczyło. Z drugiej strony jeśli czegoś dowiedziałem się z tej książki Wróbla i jego "Lektur retroaktywnych" to tego że stosunek do dzisiaj oczywistych kwestii politycznych przez wieki się zmieniał, ewoluował (np. Baudelaire widział siebie jako arystokratę ducha) i dopuszczenie siebie do ponownej oceny kwestii demokracji może być czymś co pomoże zrozumieć dlaczego ma ona obecnie problemy. Ciekawy jest też motyw jak artyści przestali popierać arystokrację a zaczęli popierać masę, opisany z perspektywy badacza Marksa (no, w sumie to było bardziej odwołanie do książki i krótki opis powiązanych kwestii, ale wciąż zajmujący). Z innych ciekawostek: na koniec jest wspomniany Ted "Unabomber" Kaczynski i Anders Breivik, nieźle. ^^

Przywiązałem się do tej książki i stylu Wróbla i zaczęło mi być smutno gdy uświadomiłem sobie że już się kończy. Myślę że zarówno Mrożek, jak i Gombrowicz są wdzięcznymi tematami analizy, nie przeczytałem wcześniej dużo o Mrożku, a ciekawie jest spojrzeć na Polskę z perspektywy twórcy groteski XXwieku zamiast ciągle obserwować ją z perspektywy patriotyzmu i Chrześcijaństwa. I w sumie to korciło mnie żeby jednak co jakiś czas do niej powracać, sprawdzać perspektywę Mrożka i Gombrowicza.... Myślę że sama książka to też ciekawa perspektywa analityczna na zjawiska jakie znamy z codzienności czy filozofii/kultury/psychologii. W ogóle polecam sprawdzenie audycji z Szymonem Wróblem na antenie programu drugiego polskiego radia - mówił z takim entuzjazmem, to było niesamowite! :) (zdaje się że było to w "Rachunku Myśli") (Ogólnie polecam "Polską pozycję depresyjną" ^__^)

Skończyłem! Czym jest ta książka? To psychoanalityczna, pełna odniesień do teorii/filozofii analiza dzienników Mrożka i Gombrowicza. - Przy czym zdaje się że Mrożek jest tu głównym bohaterem, a do Gombrowicza odwołuje się na zasadzie porównania, choć czasami zdaje się też że jest odwrotnie, więc w sumie może mogę powiedzieć że są równoprawnymi bohaterami.... (choć może...

Bardzo ciekawa pozycja nie tylko dla miłośników Gombrowicza i Mrożka, ale także dla osób chcących poznać "polską duszę". Książka zawiera całe mnóstwo odesłań do klasyki światowej, teorii władzy, a wszystko podane w sposób ciekawy dla przeciętnego czytelnika. Jest to pozycja dzięki której można się udać w rejony literackie, w które zwykły czytelnik nigdy się nie zapuszcza i jest to bardzo ciekawa wyprawa.

Bardzo ciekawa pozycja nie tylko dla miłośników Gombrowicza i Mrożka, ale także dla osób chcących poznać "polską duszę". Książka zawiera całe mnóstwo odesłań do klasyki światowej, teorii władzy, a wszystko podane w sposób ciekawy dla przeciętnego czytelnika. Jest to pozycja dzięki której można się udać w rejony literackie, w które zwykły czytelnik nigdy się nie zapuszcza i...