Przebrnąłem. Jakby dwie historie toczące się obok siebie. Początek zapowiadał się nawet fajnie ale potem było już coraz gorzej. Zbyt obszerne i nudzące opisy a za mało walki.

Przebrnąłem. Jakby dwie historie toczące się obok siebie. Początek zapowiadał się nawet fajnie ale potem było już coraz gorzej. Zbyt obszerne i nudzące opisy a za mało walki.

Ten uczuć, kiedy przeczytasz książkę i nie wiesz o czym właściwie jest ta historia.

Ten uczuć, kiedy przeczytasz książkę i nie wiesz o czym właściwie jest ta historia.

Udało się, koniec. Książka którą zmęczyłem i na pewno nie będę kontynuował przygody. Powieść historyczna, z drewnianymi postaciami.

Udało się, koniec. Książka którą zmęczyłem i na pewno nie będę kontynuował przygody. Powieść historyczna, z drewnianymi postaciami.

Wikingowie. Wilcze dziedzictwo" autorstwa Radosława Lewandowskiego to barwna opowieść osadzona w Europie Północnej, w epoce X wieku n.e. Książka ta przenosi nas w świat krwawych konfliktów pomiędzy Szwedami, Norwegami i Duńczykami, którzy toczyli między sobą nieustające wojny o ziemie, bogactwa i honor.
W tle tej pasjonującej historii, pełnej napięcia, rozgrywają się wielkie bitwy zarówno na lądzie, jak i na morzu. Autor nie zawodzi czytelnika, przedstawiając zarówno wspaniałe zwycięstwa, jak i bolesne klęski wojowników.
Książka zwraca również uwagę na charakterystyczne cechy Wikingów, które sprawiły, że stali się oni legendarnymi postaciami. Szaleńcza odwaga i niewyczerpana żądza władzy, chciwość i bezwzględność, ciekawość świata i chęć podporządkowania go sobie.
Książka ta jest nie tylko wartką akcją, ale też kopalnią doskonale udokumentowanej wiedzy o dawnych czasach. Lewandowski przedstawia czytelnikowi wnikliwe opisy ówczesnego życia, społeczeństwa i kultury, a także manier i wyobrażeń wikingów.
Radosław Lewandowski nie tylko wprowadza nas w epokę wikingów, ale również dostarcza nam wspaniałej rozrywki, oddając hołd tej zasłużonej kulturze. Jego umiejętność opowiadania historii ze swadą i rozmachem sprawia, że trudno się od książki oderwać. Wniosek - historia nie musi być nudna.
Niestety w zgiełku bitw znikają wątki fantasy i jest to po prostu książka historyczna napisana w ciekawy sposób. Choć galeria postaci jest szeroka, poza Oddim, który swoim wyczynem z pierwszych stron wzbudził moją sympatię, nie miałam głowy do pozostałych bohaterów. Losy Ramiro i jego ognistowłosej piękności Gunhild gdzieś mi się rozmyły. Dwie ostatnie księgi napisane są narracją pierwszoosobową, opowiadaną ze swadą przez nastoletniego Erika Eriksona. W sumie młodziana też da się lubić. 🙂
Jeśli lubisz historię, opisy bitew i nie przeszkadzają ci surowe warunki, w których przychodziło mieszkać wojownikom, to książka dla Ciebie. Polecam 🙂
#Wikingowie
#Historia
#SygrydaStorråda

Wikingowie. Wilcze dziedzictwo" autorstwa Radosława Lewandowskiego to barwna opowieść osadzona w Europie Północnej, w epoce X wieku n.e. Książka ta przenosi nas w świat krwawych konfliktów pomiędzy Szwedami, Norwegami i Duńczykami, którzy toczyli między sobą nieustające wojny o ziemie, bogactwa i honor.
W tle tej pasjonującej historii, pełnej napięcia, rozgrywają się...

Pochłonąłem książkę bardzo szybko. Na początku czytałem, ale jak zobaczyłem, że audio czyta Wojtek Masiak- natychmiast zacząłem sluchac‼️ wspaniały głos lektora w połączeniu z niesamowicie ciekawą fabułą dopełnił reszty.

Pochłonąłem książkę bardzo szybko. Na początku czytałem, ale jak zobaczyłem, że audio czyta Wojtek Masiak- natychmiast zacząłem sluchac‼️ wspaniały głos lektora w połączeniu z niesamowicie ciekawą fabułą dopełnił reszty.

Lubicie historię? A może inny szkolny przedmiot wspominacie najlepiej?

O ile lubiłam się uczyć o wydarzeniach historycznych, tak wszelkie daty i kolejni królowie jakoś zawsze zlewały mi się w jedno. Na szczęście to już drugi raz, gdy Radosław Lewandowski pokazał mi, że historia potrafi być naprawdę pasjonująca!

O wikingach, ich życiu i zwyczajach mało mówi się w szkole, a przynajmniej tak było u mnie. Dlatego bardzo się cieszę z ich popularności w ostatnim czasie!

A w jaki sposób lepiej poznać ten niezwykły lud niż cofając się w czasie?

Północna Europa, X wiek to czas i miejsce, w którym Szwedzi, Norwegowie i Duńczycy toczą między sobą krwawe bitwy.

Oddi od początku nie miał szczęścia. Zgubił swój oddział w śnieżycy, a teraz pędził konia uciekając przed pewną śmiercią. W tak srogą zimę wygłodniała wataha wilków nie będzie wybrzydzać i z lubością schrupie kilka ludzkich kostek.

Koń padł łupem drapieżników, a niewiele brakowało, żeby on sam podzielił jego los. Spotkało go jednak coś znacznie gorszego. Został podstępem zmuszony do służenia Jörmungandowi.

Dalsza część książki jest pisana nieco w formie pamiętnika. Młody wiking ręką swego sługi kreśli do matki sprawozdanie z podróży. Opowiada o bitwach i potyczkach, w których brał udział, o zrabowanych skarbach, dzieli się także wszelkimi wiadomościami, które udało mu się zdobyć w trakcie wyprawy.

"Wikingowie. Wilcze dziedzictwo" Radosława Lewandowskiego to naprawdę przyjemna książka, która łączy w sobie fikcję literacką z historycznymi wydarzeniami.

Po jej przeczytaniu chyba nikt nie będzie w stanie powiedzieć, że historia może być nudna!

Lubicie historię? A może inny szkolny przedmiot wspominacie najlepiej?

O ile lubiłam się uczyć o wydarzeniach historycznych, tak wszelkie daty i kolejni królowie jakoś zawsze zlewały mi się w jedno. Na szczęście to już drugi raz, gdy Radosław Lewandowski pokazał mi, że historia potrafi być naprawdę pasjonująca!

O wikingach, ich życiu i zwyczajach mało mówi się w szkole, a...

Skandynawia, druga połowa dziesiątego wieku…
Między rozsianymi (nie tylko) na wybrzeżu morza osadami toczy się walka o dominację na jak największym terenie. Pierwsi do bitki przeważnie są wikingowie, którzy potrafią zainwestować spore fundusze, by zapewnić sobie odpowiedni statek. A odpowiedni statek to… odpowiednie „narzędzie”, by zapewnić sobie kolejne statki. Po co topić dobrą jednostkę, skoro można ją wykorzystać do własnych celów?
Wsparcie bogów, dobry statek i zgraną załogę docenia się zwłaszcza podczas ataku na trudne do zdobycia miejsca. Jednym z nich jest Birka – faktoria leżąca w strategicznym punkcie na wybrzeżu Morza Bałtyckiego.
Na tę osadę ostrzy sobie zęby Asgot z Czerwoną Tarczą i, niewiele brakuje, by odniósł pełny sukces, ale… przeszkodzili mu posłowie z Iberii. A raczej ich nietypowe (z punktu widzenia wikinga) podejście do obrony. Nie przeszkadza to jednak ani w opanowaniu części faktorii ani w porwaniu jednego z ocalałych posłów. No i w późniejszym czasie, również ucieczkę z Birki. By zapewnić sobie (i łupom) bezpieczeństwo ruszają w stronę… lądu obecnie znanego jako Ameryka.
W pościg za Asgotem ruszają podwładni Eryka Zwycięskiego, z jego trzynastoletnim synem Erikiem Erikssonem na pokładzie jednego z czterech statków.
Jednak los ma dla grupy pościgowej inne zadanie i ostatecznie ta grupa dobija do wybrzeża Iberii i, na prośbę władcy regionu Leon, zgadzają się opóźnić powrót na morza.
Czy uciekinierzy dotrą do obecnej Ameryki ?
W jakim celu posłowie przyjechali do Birki?
Jakie zadanie dostali Wikingowie od władcy Leon?
Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziecie właśnie w tej książce.

To moje drugie, po „Australijskim piekle”, spotkanie z twórczością i znowu się nie zawiodłam. Dla mnie, w przeciwieństwie do części Czytelników, na pierwszy plan wybijała się mitologia skandynawska i tej było dla mnie za… mało. Nic na to nie poradzę, że lubię te klimaty.
Rozumiem jednak, że to tylko jeden z wątków, dzięki któremu możemy poznać wikingów z wielu płaszczyzn. Nie tylko jako pobożnych synów swojej ziemi, ale też niewyżytych wojennie i… hmm… seksualnie mężczyzn. Tak. Autor nie stroni również od tego, co dzieje się już po zakończonej bitwie.
Co mnie irytowało? Skupienie się głównie na opisach bitew. Zabrakło mi też uzasadnienia pewnych zachowań i… kilka niedokończonych wątków, ale może będą one rozwinięte w kolejnych tomach tetralogii.
Na plus mogę zaliczyć zachowanie oryginalnej (przynajmniej z mojego punktu widzenia) pisowni tamtych miejsc i ówcześnie używanych imion.
Znalazłam też pewien błąd, jednak nie ma on wpływu na całą historię. A może się mylę?
Czy polecam?
Tak, ale jest to powieść dla specyficznego Czytelnika.

Skandynawia, druga połowa dziesiątego wieku…
Między rozsianymi (nie tylko) na wybrzeżu morza osadami toczy się walka o dominację na jak największym terenie. Pierwsi do bitki przeważnie są wikingowie, którzy potrafią zainwestować spore fundusze, by zapewnić sobie odpowiedni statek. A odpowiedni statek to… odpowiednie „narzędzie”, by zapewnić sobie kolejne statki. Po co topić...

Przypadkiem w jakimś dyskoncie kupiłem książkę. Tylko dlatego, że na okładce byli zarówno Indianie jak i wikingowie.
Pomyślałem, że to ciekawe połączenie. Ale nie liczyłem na jakieś cudo literatury.
Później okazało się, że jest to drugi tom a pierwszy to właśnie ,,Wilcze dziedzictwo". Nie było opcji, musiałem przeczytać i to.
Pierwsze wrażenie po spojrzeniu na okładkę:
O kurcze, w co ja się wkopałem. Masakra.
Komiksowi wikingowie w ,,kaskach" z rogami.
Jak było dalej? Różnie.
Autor ewidentnie chciał przekazać sporo drobiazgów z mitologii nordyckiej. Za to duży plus. Widać, że się przyłożył.
Niestety mamy tu tak stereotypowy obraz ludzi północy, że aż zgrztałem zębami. Ok. To byli: rozbójnicy, wojownicy, żeglarze, no i dość prości ludzie. Ale żeby aż tak?!?! Autor przesadza! Skupia się praktycznie tylko i wyłącznie na walce. Bohaterowie nie robią nic innego. Chcą tylko wojować, gwałcić i umierać-oczywiscie bez okazania jakiegokolwiek strachu.
13latek w liście do matki skupia się bardzo na tym żeby opisywać kształt sutków swoich kochanek i oczywiście walkę. Praktycznie nic po za tym.
Dowcip do bólu prosty. Głównie odnoszący się do męstwa, tchórzostwa, seksu itp.
Bohaterowie nijacy, sztuczni. Ciężko jakoś się do nich przywiązać.
Czemu więc, aż 7/10?
Kilka bardzo ciekawych i mało znanych wstawek o historii walkipołudnia Europy z arabami, mitologia (o której już wspominałem),do tego obietnica konfrontacji indian i wikingów w drugim tomie.
Po za tym muszę przyznać, że mimo kilku ewidentnych wad, pod koniec czytało mi się to już nawet z jakimś zaciekawieniem i przyjemnością.
Trudno to określić, ale nie jest aż tak zła, nawet mimo 30 wstawek o wymiotowaniu, pierdzeniu i uprawianiu seksu.
To książka ma spory potencjał, po prostu mam wrażenie, że autor sam nie był przekonany, czy chce stworzyć coś ambitnego, czy ,,przygodówkę" dla młodych do pośmiania się.
Szału zdecydowanie nie ma, ocena na wyrost, ale drugi tom czytam wkrótce.

Przypadkiem w jakimś dyskoncie kupiłem książkę. Tylko dlatego, że na okładce byli zarówno Indianie jak i wikingowie.
Pomyślałem, że to ciekawe połączenie. Ale nie liczyłem na jakieś cudo literatury.
Później okazało się, że jest to drugi tom a pierwszy to właśnie ,,Wilcze dziedzictwo". Nie było opcji, musiałem przeczytać i to.
Pierwsze wrażenie po spojrzeniu na okładkę:
O...

„Wikingowie. Wilcze dziedzictwo”, książka autorstwa Radosława Lewandowskiego osadzona w czasach historycznych, w X wieku, przedstawia pewne aspekty z życia tytułowego, wojowniczego ludu.

Utwór podzielony jest na cztery części, w których poznajemy bohaterów, i choć części te przedstawiają różne zdarzenia, to są one ze sobą powiązane. Początkowo — w prologu — poznajemy Oddiego, syna jednego z landmandów, i widzimy świat z jego perspektywy. Wstęp zawiera pewne elementy mistyczne, związane z mitologią nordycką, i jest zalążkiem wydarzeń, które będziemy śledzić w późniejszych wydarzeniach powieści. W kolejnych częściach poznajemy poselstwo od króla Leónu, wysłane do Skandynawii z pewną misją. Następnie Leończycy zostają wbrew swojej woli uwikłani w wojnę domową i oblężenie osady handlowej — Birki. Kolejne rozdziały zabierają nas w podróż ku nieodkrytym dotąd lądom na krańce znanego ówczesnym Europejczykom świata. Ostatnie fragmenty dotyczą zaś zaangażowania ludu z północy w wojnę na kontynencie (na terenach dzisiejszej Hiszpanii). I tutaj mamy do czynienia ze zderzeniem kultur — surowej nordyckiej z wypełnioną przepychem i pięknymi budowlami zachodnioeuropejską.

Świat przedstawiony osadzony jest w Europie X wieku. Z jednej strony zaprezentowane są poszczególne państewka i wierzenia wikińskich wojów, a z drugiej opisy reszty znanego ówcześnie świata, głównie z perspektywy tytułowych plemion. Mamy kilka elementów nadnaturalnych i znaczne różnice obyczajów pomiędzy poszczególnymi ludami. Warto tu wspomnieć, że mistycyzm nie jest oparty na fantastyce, ale na wierzeniach i religiach — doświadczamy go przede wszystkim w skutych lodem i przysypanych śniegiem siedliszczach Normanów. Opisane zostało także zjawisko zaćmienia słońca, które ma miejsce na polu bitwy wypełnionym rzeszą wojowników. Uważam, że wypada ono dość ciekawie, bo dla współczesnych jest oczywiste i często wyczekiwane, a dziesięć stuleci temu budziło trwogę.

Wśród bohaterów przedstawionych w powieści znajdziemy Oddiego, syna Asgota Czerwonej Tarczy — wielkiego wojownika i surowego rodzica. Chłopiec jest przykładem młodzieńczego buntu, chęci wykazania się i zapracowania na szacunek, w związku z tym zdarza mu się popadać w tarapaty. Poznajemy także poselstwo od króla Leónu — w szczególności jego przywódcę — Ramira, średniowiecznego rycerza. Ponadto autor wprowadza Erika, młodzieńca, który bierze udział w swojej pierwszej wyprawie i za pośrednictwem niewolnego mnicha-skryby relacjonuje przebieg zdarzeń swojej matce. Wyraźnie zaakcentowaną postacią kobiecą jest Gunhild, wdowa po kupcu, która z powodzeniem przejęła interes męża. Jest kobietą waleczną i — jak na ówczesne czasy — niezależną. Trudno się tutaj jednak przywiązać do poszczególnych postaci, ponieważ, mimo że pojawia się ich sporo, to bardzo często opisane są w kilku słowach. Kilka najważniejszych osób wzbudza nieco większe emocje, ale wciąż ich charaktery nie są zgłębione do końca.

Ważniejszy jednak, w moim odczuciu, jest bohater zbiorowy, jakim są wikingowie. Ich prezentacja wyszła autorowi całkiem nieźle, opisane są walki o dominację poszczególnych przywódców, religia, handel i stosunek do wojny. W oczy rzuciło mi się również zaakcentowanie różnicy między pokoleniami: z jednej strony młodość cechująca się niezachwianą wiarą w swoje możliwości, oraz chęcią wykazania się, a z drugiej przychodzące z wiekiem doświadczenie i stateczność.
Jak się można spodziewać, powieść poświęcona wojowniczemu plemieniu opiera się przede wszystkim na wojnie i jej rozmaitych aspektach. Mamy kilka rozdziałów dotyczących oblężenia i obrony osady — Birki, przedstawiona została także walka na morzu. Autor poświęca również sporo miejsca bitwie na otwartym polu, w której biorą udział przeróżne formacje wojskowe.
Utwór, w moim odczuciu, jest nierówny — o ile dwie początkowe części bardzo mnie intrygowały (być może pomógł nieco wpleciony wątek romantyczny oraz element przygody i eksploracji nowych terytoriów),o tyle te poświęcone wojnie na południu zdecydowanie mi się dłużyły. I tutaj były elementy, które mi się spodobały — chociażby kontrast pomiędzy Europą muzułmańską i chrześcijańską widziany oczami młodego wikinga — tu jednak pojawiło się bardzo dużo szczegółów poświęconych wojnie, a przyznam, że nie jest to mój ulubiony motyw w książkach.

Warto jeszcze wspomnieć o języku, który zdecydowanie rzuca się w oczy. Niewyrafinowane, wręcz wulgarne słownictwo sączy się tutaj niemalże z każdej strony. Osobiście nie uważam tego za minus, a momentami wręcz śmiałam się z oryginalnych przekleństw, bądź co bądź, brutalnych wojowników.

W ogólnym rozrachunku powieść mi się podobała, może nie znajdzie się wśród moich ulubionych lektur, jednak chętnie poznam dalsze przygody Normanów opisanych przez Radosława Lewandowskiego. Przyznam jednak, że znacznie łatwiej przyswajałam tę historię za pośrednictwem audiobooka. Duży plus dla autora za umieszczenie na końcu książki słowniczka, bo bez niego sporo z lektury by mi umknęło. Polecam tym, którzy lubują się w historiach o wikingach czy w ogóle w osadzonych w przeszłości fikcyjnych wydarzeniach.

„Wikingowie. Wilcze dziedzictwo”, książka autorstwa Radosława Lewandowskiego osadzona w czasach historycznych, w X wieku, przedstawia pewne aspekty z życia tytułowego, wojowniczego ludu.

Utwór podzielony jest na cztery części, w których poznajemy bohaterów, i choć części te przedstawiają różne zdarzenia, to są one ze sobą powiązane. Początkowo — w prologu — poznajemy...

Książka nie do czytania - fabuła i bohaterowie "drewniani". Jedno wielkie rozczarowanie

Książka nie do czytania - fabuła i bohaterowie "drewniani". Jedno wielkie rozczarowanie