Potop. Tom 3

Cóż tu dużo pisać. ,,Potop" to książka Sienkiewicza. Nie każdy ją musi lubić, ale na mnie akurat padło, że ją uwielbiam. Długie opisy wcale mi nie przeszkadzały, a tylko jeszcze bardziej zachęcały do lektury.

Cóż tu dużo pisać. ,,Potop" to książka Sienkiewicza. Nie każdy ją musi lubić, ale na mnie akurat padło, że ją uwielbiam. Długie opisy wcale mi nie przeszkadzały, a tylko jeszcze bardziej zachęcały do lektury.

Pokaż mimo to

Fenomenalna powieść Henryka Sienkiewicza. Moim zdaniem najlepsza w trylogii. Jedna po oglądnięciu filmu Andrzej Kmicic będzie miał zawsze twarz Daniela Olbrychskiego. Tak się kiedyś walczyło o wolność. Ku pokrzepieniu serc.

Fenomenalna powieść Henryka Sienkiewicza. Moim zdaniem najlepsza w trylogii. Jedna po oglądnięciu filmu Andrzej Kmicic będzie miał zawsze twarz Daniela Olbrychskiego. Tak się kiedyś walczyło o wolność. Ku pokrzepieniu serc.

Pokaż mimo to

Po śmierci swojego dziadka Aleksandra Billewiczówna na mocy jego testamentu zostaje zaręczona z Andrzejem Kmicicem. Młodzi przypadają sobie do gustu i zakochują się w sobie, jednak wkrótce okazuje się, że Kmicic jest awanturnikiem. Dowiadując się o rozbojach, jakie jego kompania czyni w jej dziedzicznych wioskach, Oleńka zrywa zaręczyny. Kmicic postanawia ją odzyskać, jednak sytuacja komplikuje się jeszcze mocniej, gdy wojska szwedzie wkraczają na teren Rzeczpospolitej, a Kmicic wbrew woli ukochanej staje po stronie poddających się nim Radziwiłłom. Dopiero po jakimś czasie uświadamia sobie, że został przez nich wykorzystany, i postanawia pod przybranym nazwiskiem oczyścić swoje imię, walcząc o suwerenność ojczyzny.

,,Potop", chociaż dłuższy i przepełniony większą liczbą opisów bitew, zwyczajów i sytuacji politycznej, jest według mnie przyjemniejszą lekturą niż ,,Ogniem i mieczem". Zdecydowanie ciekawiej wypada tu para głównych bohaterów, którzy nie są już pomnikami składającymi swoją miłość w służbie ojczyzny. Oleńka Billewiczówna oczywiście jest cnotliwa, piękna i pełna uczuć patriotycznych, ale jednocześnie nie jest już tylko damą czekającą na wybawienie. Ma w sobie dumę, siłę, bez wahania wyraża swoje zdanie i w momencie zagrożenia to ona snuje plany i przewodzi swoimi ludźmi. Ja osobiście ją uwielbiam i to fragmenty jej przeżyć były dla mnie najciekawsze, a nie kolejne bitwy. Z kolei awanturnik Kmicic, przechodzący przemianę pod wpływem uczucia i zetknięcia się z polskimi patriotami, a jednak zachowujący swoją porywczość, energię i emocjonalność, budzi zdecydowanie większą ciekawość niż idealny Skrzetuski. Sama historia ich uczucia, chociaż utrzymana w dziewiętnastowiecznym duchu, jest pełna emocji i chemii, a wątek przemiany sprawia, że sceptycznemu czytelnikowi (czyli mnie) łatwiej zaakceptować to, że ta para wyznała sobie miłość praktycznie od razu. Ten barwny obrazek dopełniają postacie znane z pierwszej części, głównie nieco naiwny, ale odważny Wołodyjowski i leniwy, ale sprytny pan Zagłoba. Dla mnie ogromnym plusem jest epizodyczna postać królowej Marii Ludwiki Gonzagi, którą uważam za jedną z najciekawszych i najsilniejszych postaci kobiecych w historii Polski.

Warto dodać, że chociaż Sienkiewicz pisał Trylogię jako wyraz tęsknoty za szlachecką przeszłością, nie jest to powieść całkowicie idealizująca tamte czasy. Autor zwrócił uwagę na to, że sama szlachta doprowadziła do upadku Rzeczpospolitej, przekładając własne cele nad dobro ogółu, wykorzystując swoją pozycję, nie szanując króla i sejmu. W tym wszystkim ,,Potop" jest chyba najbardziej pozytywną i dającą nadzieję częścią Trylogii, ukazującą możliwość zmiany, bohaterskie postawy, które wymazują zło, siłę miłości, przyjaźni czy wiary. Oczywiście jest w tym pewna doza moralizatorstwa i może naiwności, ale myślę, że w czasach, gdy większość czytelników Sienkiewicza zastanawiała się, czy kiedykolwiek będzie im dane żyć we własnym państwie, spełniało swoje zadanie. Może irytować podejście bohaterów choćby do innych religii i narodowości, ale to jest oddanie epoki i bardzo doceniam, że Sienkiewicz przedstawił ówczesny sposób myślenia (chociażby na przykładzie Oleńki, która z miejsca akceptuje aranżowane małżeństwo i nawet nie myśli, że mogłaby się sprzeciwić i czekać na grom z jasnego nieba), nawet jeśli z perspektywy czasu widzimy w nim błędy.

Obawiam się, że co do tego tomu nie będę obiektywna. Po prostu kocham i kochać będę.


,,Miłość jako nasionko leśne z wiatrem szybko leci, ale gdy drzewem w sercu wyrośnie, to chyba razem z sercem wyrwać ją można."

Po śmierci swojego dziadka Aleksandra Billewiczówna na mocy jego testamentu zostaje zaręczona z Andrzejem Kmicicem. Młodzi przypadają sobie do gustu i zakochują się w sobie, jednak wkrótce okazuje się, że Kmicic jest awanturnikiem. Dowiadując się o rozbojach, jakie jego kompania czyni w jej dziedzicznych wioskach, Oleńka zrywa zaręczyny. Kmicic postanawia ją odzyskać,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W skali ocen normalnie oceniłbym najlepszą część Trylogii Sienkiewicza na 8-9, ale z racji, że to książka mojego życia, daję ocenę "10" i zapewniam, że tylko "Bracia Karamazow" mogą się z nią równać. Matura 2005 - zamiast uczyć się do Matury, słuchałem w "Pogoni za lepszej jakości życiem" Małolata i czytałem film mojego dzieciństwa - "Potop". Byłem młodym, łysym, zjarańcem, dlatego nie miałem czasu na książki. W dniu Matury z języka polskiego, paląc papierosa, powiedziałem koleżankom i kolegom, że najlepiej by było, jakbyśmy pisali - "Potop". I stało się - był "Potop". Zostałem postawiony przed faktem: po raz pierwszy miałem okazję napisać wypracowanie, z którego nie obleję na pałę. Pisałem jak Don Corleone - jak mentor. Przy wynikach, bałem się jak cholera - to było ostatnie rozdanie. Bałem się, że nie zdam. A oni nam mówią, że najlepiej w szkole napisałem - "JA!". Mówię do nich, że to pomyłka, bo ten sam kod miał koleś urodzony tego samego dnia, lider przeciwnej klasy (grał lepiej w gałę ode mnie). Oni zaprzeczają, a więc wygrałem. Najlepszy w szkole! Później nie dałem rady sobie ze studiami, więc to będzie mój najmilszy moment z edukacji. A sam "Potop"? jakbym napisał, że to złoto Narodu, skłamałbym, bowiem to najcenniejszy (mam na myśli kiczowaty momentami film Hoffmana) kruszcz w palecie biżuterii, czyli "żywe srebro", tętniące jasnością, modlitwą i wiarą, Boże, wiarą, że to co się z nami dzieje, nasza wyobraźnia, nasza dyscyplina, że to coś znaczy. Musiałem to przeczytać, bo w dzieciństwie oglądałem ten film razem z Wujem i Ojcem. Obaj byli wojskowymi na cacy, dlatego podczas emisji nie można było wypowiedzieć nawet słowa. Chyba, że zaczęli się akurat śmiać, ale ja już nie mogłem. Wujo nagrał to sobie na 2 kasety VHS. Ja miałem też swoje kasety: "Krwawy sport", "Kickboxer", "Robin Hood: Książę Złodziei", Terminator 2: Dzień sądu, ale on nagrał sobie tylko to! I taki był z tego dumny! No więc wyniosłem "Potop" z gniazda rodzinnego. Zawsze jak są Święta Wielkiej Nocy czy Bożego Narodzenia, czekam na kolejną ucztę z filmem Hoffmana. Ta historia jest po prostu piękna, ale teraz gdy podrosłem zacytuję tylko księcia Bogusława: "Spójrz tylko w oczy moje, zali wątpisz, czyli ich podziw nie szczery?". W imię Ojca i Syna, i Ducha Św., Ojciec, prać!

W skali ocen normalnie oceniłbym najlepszą część Trylogii Sienkiewicza na 8-9, ale z racji, że to książka mojego życia, daję ocenę "10" i zapewniam, że tylko "Bracia Karamazow" mogą się z nią równać. Matura 2005 - zamiast uczyć się do Matury, słuchałem w "Pogoni za lepszej jakości życiem" Małolata i czytałem film mojego dzieciństwa - "Potop". Byłem młodym, łysym, zjarańcem,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uff.
I koniec, książki do której w młodości podchodziłem w młodości 3 lub 4 ro krotnie, ale nigdy nie dotrwałem nawet do połowy. Podtrzymuję też zdanie że młodym w dobie komputerów i internetu ciężko czyta się taką lekturę nie dość że napisaną trochę dziwnym językiem, to też pełną dziwnych zachowań i zwyczajów.
Lecz po latach widzę jak bardzo opłaca się przeczytać tę pozycję, szczególnie w teraźniejszych czasach. Ukazana tutaj jest w całej okazałości przyczyna upadku Rzeczypospolitej gdzie ponad dobro ojczyzny przekładana jest prywata i buta oraz zdrada i przywileje ówczesnej szlachty i chociaż były jeszcze jednostki które starały się bronić godności i wizerunku ojczyzny to jednak i tak wiemy jak to się skończy.
Coś strasznie przypomina mi czsy obecne, ale zostawiam to do indywidualnego rozważania

Uff.
I koniec, książki do której w młodości podchodziłem w młodości 3 lub 4 ro krotnie, ale nigdy nie dotrwałem nawet do połowy. Podtrzymuję też zdanie że młodym w dobie komputerów i internetu ciężko czyta się taką lekturę nie dość że napisaną trochę dziwnym językiem, to też pełną dziwnych zachowań i zwyczajów.
Lecz po latach widzę jak bardzo opłaca się przeczytać tę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Będąc w liceum kartkowałam Trylogię, aby tylko jakoś przebrnąć. Po latach wracam do tych powieści i delektuję się nimi. Widocznie do pewnych książek trzeba po prostu dojrzeć...albo mieć na nie więcej czasu :) Obecnie Sienkiewicz to mój ulubiony pisarz jeśli chodzi o całokształt twórczości.

Będąc w liceum kartkowałam Trylogię, aby tylko jakoś przebrnąć. Po latach wracam do tych powieści i delektuję się nimi. Widocznie do pewnych książek trzeba po prostu dojrzeć...albo mieć na nie więcej czasu :) Obecnie Sienkiewicz to mój ulubiony pisarz jeśli chodzi o całokształt twórczości.

Pokaż mimo to

Klasyk - must read

Klasyk - must read

Pokaż mimo to

Wspaniała pod każdym względem.

Wspaniała pod każdym względem.

Pokaż mimo to

Chyba opus magnum sienkiewiczowskiej powieści historycznej. I znowu utwór, którego odbiór zmienia się z upływem czasu. Dla młodego chłopaka idol nie powinien przegrywać i musi być bez skazy. Andrzej Kmicic nie spełnia tego wymogu. Pali Wołmontowicze, przegrywa z Wołodyjowskim, zdradza, nie udaje mu się skutecznie porwać wybitnego jeńca. Potem się zmienia, ale … Z czasem okazuje się, że to najciekawsza z sienkiewiczowskich postaci pozytywnych i przez to najbliższa czytelnikowi. Jego rozterki, zakręty, poświęcenie ale i wytrwałość są bardziej wiarygodne niż „spiż” Skrzetuskiego czy Wołodyjowskiego.
I w tym przypadku Sienkiewicz udanie pokazał porażkę jako zwycięstwo. Ograniczony cenzurą, dla której Moskali musiał nazywać Septentrionami, pokazał kolejną przegraną wojnę z mało znaczącymi zwycięskimi bitwami. Te przegrane tradycyjnie przedstawił w formie opowieści różnych postaci. Tym razem na szczęście obyło się bez wychwalania magnackich „jastrzębi” a nadto – inaczej niż w reszcie trylogii – w tekście są ślady świadomości późniejszej historii. Ludzie Lubomirskiego śpiewają o siekaniu Szwedów po naostrzeniu miecza, a autor konstatuje, że kilkanaście lat później to samo będą śpiewać o „Francuzach”, czyli stronnictwie Jana Kazimierza, walczącym o elekcję francuskiego kandydata na polski tron.
I tradycyjnie świetny warsztat historyczny autora jeśli chodzi o opisy miejsc, bitew, uzbrojenia, postaci. Aczkolwiek koniarze podobno twierdzą, iż konie nie mogą jechać tak blisko siebie, by stykać się bokami i boczni jeźdźcy mogli uchwycić środkowego za ręce.
Dziś po latach uważam, że to jednak najlepsza z części Trylogii.

Chyba opus magnum sienkiewiczowskiej powieści historycznej. I znowu utwór, którego odbiór zmienia się z upływem czasu. Dla młodego chłopaka idol nie powinien przegrywać i musi być bez skazy. Andrzej Kmicic nie spełnia tego wymogu. Pali Wołmontowicze, przegrywa z Wołodyjowskim, zdradza, nie udaje mu się skutecznie porwać wybitnego jeńca. Potem się zmienia, ale … Z czasem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moja nauczycielka od języka polskiego w liceum, miała bzika na punkcie tej lektury i zmusiła mnie do jej przeczytania. Całe szczęście, że tak się stało. Świetna powieść, chyba każdy w miarę świadomy Polak powinien ją przeczytać, choćby po to, by zrozumieć historię, a może bardziej naturę i ducha naszego kraju.

Moja nauczycielka od języka polskiego w liceum, miała bzika na punkcie tej lektury i zmusiła mnie do jej przeczytania. Całe szczęście, że tak się stało. Świetna powieść, chyba każdy w miarę świadomy Polak powinien ją przeczytać, choćby po to, by zrozumieć historię, a może bardziej naturę i ducha naszego kraju.

Pokaż mimo to