Zapraszam do mojej recenzji:
http://portal.strategie.net.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=2775:pocztki-pastw-gruzja&catid=19:recenzje-ksiazek&Itemid=112

Zapraszam do mojej recenzji:
http://portal.strategie.net.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=2775:pocztki-pastw-gruzja&catid=19:recenzje-ksiazek&Itemid=112

Książkę posiadałem od wielu lat, lecz dopiero teraz miałem okazję ją przeczytać. Muszę przyznać, że jestem trochę zawiedziony tą pracą naukową. O ile książka może być dobrą pozycją dla osób, które nie wiedzą nic o Gruzji, po części z powodu języka, to jednak dla osób, które szukają poważnej pozycji, raczej bym nie polecał tego dzieła. By się nie rozwodzić, to w punktach chciałbym wymienić, jakie osobiście mam problemy z tą książką.
-brak przypisów (nie wiadomo skąd autor bierze konkretne tezy)
-błędy (przykładowo z datami)
-literówki
-anglikanizmy, kolokwializmy i słowa niezbyt poważne, które sprawiają, że książka wydaje się pisana do nastolatków z zamiłowaniem do historii
-mało Gruzji, za dużo mowa o innych państwach np. Bizancjum (tak, wiem, że trzeba o nich mówić, ale można to bardziej streścić)
-dziwnie żartobliwe podejście autora
-okazji nawiązywanie do współczesności w miejscach, gdzie jest to zupełnie niepotrzebne, np. opisanie położenia pewnego państwa twierdząc, że znajdowało się mniej więcej na terenach zajmowanych w danej chwili przez ISIS czy przywołanie współczesnej Rosji jako analogii do wydarzeń z antyku, chyba, tylko by zażartować z rosyjskich polityków i zasygnalizować swoje stanowisko polityczne

Dla niektórych powyższe minusy mogą nie stanowić problemu, lecz dla mnie były powodem sporego zawodu, gdyż oczekiwałem czegoś znacznie ciekawszego. Na koniec dodam jeszcze, że z jakiegoś powodu miałem wrażenie, że autor nie jest pewien, o czym powinna być ta książka. Początkowo wydawało mi się, że jest o sytuacji religijnej na Kaukazie, potem o kulturze, a potem o sytuacji politycznej i genezie państw kaukaskich. Zupełnie, jakby autor streszczał parę książek w tej jednej. Dobre jako próba zainteresowania kogoś historią Kaukazu, zła jako poważna praca naukowa. Ostatecznie daję coś pomiędzy. Ocena 6/10.

Książkę posiadałem od wielu lat, lecz dopiero teraz miałem okazję ją przeczytać. Muszę przyznać, że jestem trochę zawiedziony tą pracą naukową. O ile książka może być dobrą pozycją dla osób, które nie wiedzą nic o Gruzji, po części z powodu języka, to jednak dla osób, które szukają poważnej pozycji, raczej bym nie polecał tego dzieła. By się nie rozwodzić, to w punktach...

Była dla mnie trudna w odbiorze, prawdopodobnie z powodu prawdziwego nawału faktów, który został chyba zbyt skondensowany w tej dość niedużej książce. Irytowało mnie, że wg mnie zbyt wiele i niewspółmniernie do tematu, miejsca zostało poświęcone Armenii.

Była dla mnie trudna w odbiorze, prawdopodobnie z powodu prawdziwego nawału faktów, który został chyba zbyt skondensowany w tej dość niedużej książce. Irytowało mnie, że wg mnie zbyt wiele i niewspółmniernie do tematu, miejsca zostało poświęcone Armenii.

Och co za książka, jakże chaotyczna. Jakże ciekawa i wkurzająca - rzadki miks. Ktoś może powiedzieć, że to Gruzja w pigułce, bo również potrafi zachwycić i wkurzyć :).
Zalety:
- uważny czytelnik po lekturze książki będzie wiedział naprawdę dużo o początkach Gruzji,
- uważny czytelnik będzie rozumiał dokonania narodu gruzińskiego: alfabet, religię, kalendarz
- uważny czytelnik zrozumie przebogatą historię Gruzji, uwikłań polityczno - strategicznych między potęgami starożytno - średniowiecznego świata
- uważny czytelnik lepiej będzie rozumiał geografię Kaukazu i okolic, będzie rozumiał rolę tego miejsca jako zapalnika wielu wojen
Natomiast mało uważny czytelnik będzie czytał tę książkę i drapał się po głowie. Autor potrafi przez wiele stron snuć dywagacje na temat początków kościoła gruzińskiego, świętych, klasztorów, różnic interpretacji wiary, powiązań z Syrią i Konstantynopolem, snuć rozważania w jakim języku mówiło 12 mnichów itd, a potem porzucić ten wątek i przejść do wyliczania władców armeńskich i jak się miała polityka danej dynastii wobec Persji. Niejednokrotnie autor ciągnie wątek przez kilka stuleci, a kolejny rozdział zaczyna się 300 lat wcześniej. Mnogość imion, nazw, krain pogłębia mętlik, autor nie daje czytelnikowi taryfy ulgowej, uważa, że skoro wszedł na ring, to może spodziewać się po drugiej stronie w narożniku Mike Tysona a nie mamy z kanapkami.
Trochę mi tego zabrakło, takiego pobłażania dla mnie, że mam prawo nie wiedzieć w jakim miejscu na mapie znajduje się Gori oraz nie wiedzieć, gdzie są źródła Eufratu. Są momenty w tej książce, gdzie autor w sposób spektakularny zarysowuje historię, zaznaczałem czasami kilka stron ciągiem, bo tak mi trafiało do serca. Przeplatane niestety akademickimi rozważaniami, które mnie męczyły.
Książka kończy się gwałtownie, tak jak sezon serialu, zapowiadane są najazdy Mogołów i klęski, ale o tym już nie ma. Z ciekawości zacząłem czytać książkę od nowa, doszedłem do 38% i za drugim razem czytało mi się o wiele lepiej, bo po pierwszej iteracji miałem pewną podstawę merytoryczną i lepiej rozumiałem o czym autor pisał. Nie spotkałem się jeszcze z ksiązką, która za drugim razem jest ciekawsza - a to nie do końca jest komplement.
Serdecznie dziękuję za napisanie tej pozycji, nie żałuję spędzonego nad nią czasu.

Och co za książka, jakże chaotyczna. Jakże ciekawa i wkurzająca - rzadki miks. Ktoś może powiedzieć, że to Gruzja w pigułce, bo również potrafi zachwycić i wkurzyć :).
Zalety:
- uważny czytelnik po lekturze książki będzie wiedział naprawdę dużo o początkach Gruzji,
- uważny czytelnik będzie rozumiał dokonania narodu gruzińskiego: alfabet, religię, kalendarz
- uważny...

Z wielkim zaciekawieniem sięgnąłem po książkę Jerzego Rohozińskiego i niestety, muszę przyznać, że lekko się rozczarowałem. Zacznę może od zalet pracy. Niewątpliwie widać, że autor wie o czym pisze, bibliografia jest bardzo bogata - można w niej znaleźć pozycje anglo, niemiecko, francusko,rosyjsko i polskojęzyczne. Rohoziński często cytuje także gruzińskich naukowców, nie boi się formułować własnych tez. Po zdjęciach widać również, że autor odwiedził miejsca o których pisze. Wielka szkoda, że w książce nie pojawia się ani jeden przypis, jak rozumiem tak chyba chciało wydawnictwo. Książka zawiera irytujące błędy, które nie umkną laikowi, który wnikliwie czyta książkę. I tak na przykład na dwóch kolejnych stronach książki, znajdujemy różne daty panowania Tigranesa II, a śmierć Wachtanga Gorgasali została przesunięta w czasie o 20 lat. Denerwują też pojawiające się "literówki", przykładowo: Mesrop - Mesrob, Wachtang - Wachtag. No i najpoważniejszy zarzut. Podczas lektury często miałem wrażenie, że Gruzja znajduje się w tle tej książki. Praktycznie cały czas czytamy o Armenii, Biznacjum, Persach etc., a mi cały czas się wydawało, że za mało w tym wszystkim jest Gruzji. Mimo wszystko, z zadowoleniem przyjąłem kolejną pozycję o Kaukazie, choć niestety ocena musiała powędrować trochę w dół.

Z wielkim zaciekawieniem sięgnąłem po książkę Jerzego Rohozińskiego i niestety, muszę przyznać, że lekko się rozczarowałem. Zacznę może od zalet pracy. Niewątpliwie widać, że autor wie o czym pisze, bibliografia jest bardzo bogata - można w niej znaleźć pozycje anglo, niemiecko, francusko,rosyjsko i polskojęzyczne. Rohoziński często cytuje także gruzińskich naukowców, nie...