Smutna rzeczywistość Anglii budzącej się do życia, po pierwszej wojnie światowej. Po ulicach włóczą się weterani wojenni, większość z nich trwale została ranna, niektórzy potracili nogi czy ręce, część z nich porusza się na kulach wózkach, nie może w takim stanie znaleźć sobie pracy a zasiłki są tak marne, że nie sposób utrzymać z nich rodzinę. Wielu z nich pije, wielu nie może odnaleźć się w nowej rzeczywistości, znaleźć sobie zajęcia. Obrażenia fizyczne to jednak nie jest jeszcze największy kłopot, w żadnym stopniu nie dorównują one tragicznym stanom psychicznym z jakimi mierzą się weterani, część z nich nawet zwariowała.
W tej odrażającej rzeczywistości rozbite rodziny nie mogą się odnaleźć, tkwiąc w nostalgii, wielu nie dowierza, że ktoś mógł zginąć, wielu nie zna nawet miejsca pochówku swoich bliskich i nie może się z tym pogodzić. Żywi tkwią w starym świecie rozgrzebując blizny, rozpamiętując zmarłych, nie mogą pogodzić się z ich odejściem, nie mogąc zrozumieć ich decyzji i przeżyć, sami nie mogą ułożyć sobie życie. To straszny czas, w którym ludzie masowo cierpieli na zespół stresu pourazowego jaki nie był leczony.
Fabuła powieści skupia się wokół sprowadzenia zwłok nieznanego żołnierza do Londynu, oplata przeżycia trzech kobiet, które się szykują się na te wydarzenie by na koniec niespodziewanie połączyć w jeden losy wojenny mężczyzn, których one żałują.
Przebudzenie jest powieścią mozolną, opowiadającą o śmierci i cierpieniu, uczącą że wojna zawsze wygrywa z człowiekiem.

Smutna rzeczywistość Anglii budzącej się do życia, po pierwszej wojnie światowej. Po ulicach włóczą się weterani wojenni, większość z nich trwale została ranna, niektórzy potracili nogi czy ręce, część z nich porusza się na kulach wózkach, nie może w takim stanie znaleźć sobie pracy a zasiłki są tak marne, że nie sposób utrzymać z nich rodzinę. Wielu z nich pije, wielu nie...

Anglia, rok 1920, dwa lata po wojnie. Londyn czeka na sprowadzenie zwłok nieznanego żołnierza, w którym niektórzy widzą poległego brata, syna, narzeczonego lub męża. Evelyn pracuje na podrzędnej posadzie w wydziale rent i emerytur. Kobieta straciła w wojnie narzeczonego.
Hettie to fordanserka, która tańczy z gośćmi walca w Hammersmith Palais za 6 pensów. Jej brat wrócił z wojny, ale odmieniony i niezdolny do samodzielnego życia. I Ada, gospodyni domowa, której wojna zabrała jedynego syna.
Pewnego dnia do Ady przychodzi młody mężczyzna. Nosi w sobie wojenną tajemnicę, która połączy te kobiety i ukoi, a zarazem rozedrze im serca. Każda z nich musi nauczyć się żyć na nowo, pozwolić zmarłym odejść i zwrócić się ku żyjącym członkom rodziny, których przez swój ból, przestały zauważać. Temat bolesny i książka idealnie oddaje klimat tamtych lat, ale czegoś mi w niej zabrakło.

Anglia, rok 1920, dwa lata po wojnie. Londyn czeka na sprowadzenie zwłok nieznanego żołnierza, w którym niektórzy widzą poległego brata, syna, narzeczonego lub męża. Evelyn pracuje na podrzędnej posadzie w wydziale rent i emerytur. Kobieta straciła w wojnie narzeczonego. ...

Bezsens wojny, wspomnienia, które nie dają zasnąć, nie dają normalnie żyć. Trzy kobiety pozornie nie związane ze sobą i trzy historie. Rok 1920. Świat powoli otrząsa się po traumie wojny. Jest nadzieja, że wszystko wróci do normy. Jednak nie, trzeba umieć uporać się z bólem, uzmysłowić sobie ogrom cierpień tych, którzy pozostali. Pod koniec czułam pewien niedosyt, jak dla mnie brak puenty. Mimo wszystko - polecam.

Bezsens wojny, wspomnienia, które nie dają zasnąć, nie dają normalnie żyć. Trzy kobiety pozornie nie związane ze sobą i trzy historie. Rok 1920. Świat powoli otrząsa się po traumie wojny. Jest nadzieja, że wszystko wróci do normy. Jednak nie, trzeba umieć uporać się z bólem, uzmysłowić sobie ogrom cierpień tych, którzy pozostali. Pod koniec czułam pewien niedosyt, jak dla...

Rok 1920, Londyn czeka na sprowadzenie zwłok Nieznanego Żołnierza. Od zakończenia wojny minęło dwa lata. Niektórzy mężczyźni nie wrócili. Inni wrócili cali i zdrowi, ale z okaleczoną psychiką, jeszcze inni- bez urazów psychicznych, ale którym wojna odebrała zdrowie, sprawność, marzenia. Są też kobiety- matki, żony, siostry, narzeczone, które muszą sobie poradzić ze stratą. Adzie wojna zabrała jedynego syna, Evelyn straciła narzeczonego. Brat Hettie wrócił, ale odmieniony, niezdolny do samodzielnego życia. Każda z tych kobiet musi nauczyć się żyć na nowo, pozwolić zmarłym odejść i zwrócić się ku żyjącym, ku tym członkom rodziny, których przez swój ból, przestały zauważać

Rok 1920, Londyn czeka na sprowadzenie zwłok Nieznanego Żołnierza. Od zakończenia wojny minęło dwa lata. Niektórzy mężczyźni nie wrócili. Inni wrócili cali i zdrowi, ale z okaleczoną psychiką, jeszcze inni- bez urazów psychicznych, ale którym wojna odebrała zdrowie, sprawność, marzenia. Są też kobiety- matki, żony, siostry, narzeczone, które muszą sobie poradzić ze stratą....

Są książki, które o wojnie nie opowiadają hukami wystrzałów ani przelaną krwią. Opowiadają bólem i pamięcią. I taka jest książka Anny Hope.
Wojna to nie opisy bitew, chwała bohaterów i fetowanie zwycięstw. Wojna to skazy na charakterze, życiorys połamany w sposób, który nie pozwala go już posklejać, choćby prowizorycznie. To wstyd z noszenia w psychice obrazów, których nie sposób zapomnieć. Taka jest prawda o wojnie i taką prawdę ta książka opowiada - bezpośrednio, we wspomnieniach żołnierzy oraz w obrazach, które te straszne lata wytworzyły w umysłach kobiet, którym przyszło trwać pomimo śmierci, która nawiedzała je w listach zbyt często.

Przenosimy się do Londynu na kilka listopadowych dni 1920 roku. Różne są powody, dla których mieszkańcy miasta oczekują na sprowadzane z francuskiego pola bitwy zwłoki Nieznanego Wojownika. Jedni widzą w nim poległego brata, syna, ukochanego. Inni dzięki niemu dostrzegają ogrom łaski losu, które bliskiego im mężczyznę pozostawił przy życiu. Na kilka dni przed wielkim wydarzeniem są wśród Londyńczyków tacy, którzy uważają święto sprowadzenia zwłok za śmieszne, niedorzeczne czy też niewiele warte duchowo czy emocjonalnie. Są tacy, którzy buntują się przeciw takiej formie upamiętnienia poległych, pielęgnując w sobie ból po stracie tego jednego - Znanego im żołnierza. I są trzy kobiety, których te kilka jesiennych dni zmienia, budzi do ponownego życia.

Ada straciła syna ale nigdy nie wypuściła go ze swych objęć, wszędzie widzi nie tylko jego obraz ale i ciało. Evelyn, pozornie pozbawiona emocji dzięki niewdzięcznej urzędniczej pracy, krzyczy całą sobą z bólu po stracie ukochanego, nie dopuszczając nawet do siebie myśli o nowej miłości. Hettie, patrząc w oczy brata, który przywiózł z wojny zamknięcie się we własnej niezbadanej skorupie, chce potrząsnąć nim i pozostałymi, by zobaczyli czas obecny, by ruszyli z miejsc. Żadna z nich nie godzi się ani ze stratami, które wojna poczyniła w ich życiu ani z obecnymi skutkami tych strat. Żadna nie czuje się pocieszona, żadna nie wierzy w szanse, żadna nie widzi jasno. I nie można się dziwić stuporowi, w którym tkwią ani prze chwilę. Wojna nie dotknęła ich ciał ale dotknęła ich dusze, złamała niczym suche gałązki i zamknęła w świecie żalu, niedowierzania, czasem buntu.

W te kilka opisanych przez Annę Hope dni 1920 roku, wszystkie one, a co za tym idzie, można domniemywać, że też rzesze "popsutych" wojną ludzkich dusz, dostają kolejną szansę. Dowiadują się, że można kochać, a jeśli nie kochać, to przynajmniej dać się unieść na chwilę ku niebu, ku marzeniom i fantazjom. Uczą się zostawiać zmarłych wieczności i widzieć świat, nie tylko dostrzegać jego kolory ale je czuć i brać garściami.
Ich losy nie splatają się bezpośrednie ale krążą między nimi ci sami ludzie, opowiada im się te same tragedie, poznają te same tajemnice, łagodzą te same wojenne traumy bliskich, patrzą na świat oczami bliskich im żołnierzy, zaczynają i chcą rozumieć. Powoli, niczym kwiat w ruinach, rozkwita na naszych oczach ich tytułowe "Przebudzenie" (dobre, dosłowne tłumaczenie tytułu oryginału - "Wake")

W notce autorskiej Anna Hope wspomina o tej książce jako o "Trenie" i prawdopodobnie taki tytuł miała ona pierwotnie nosić. Bardzo podoba mi się to, że jednak nazwała ją słowem, które przynosi nadzieję (jak jej nazwisko z ang. Hope - nadzieja),że nakazała sobie przeprowadzić swoje bohaterki przez okres wojennego łkania i rozpaczy w żałobnym trenie, by przywieźć je ostatecznie do ponownego obudzenia ciepła i dobra.

Warto z autorką pochylić się nad losem tych, którzy nieprzygotowani na ogrom zniszczeń fizycznych i duchowych Wielkiej Wojny, musieli owe zniszczenia w sobie nosić całe pozostałe życie albo zabić je wraz z sobą samym. Warto tez razem z nią uwierzyć, że po traumach, które nawet opisywać jest wielkim trudem, człowiek potrafi wstać. Nie zapomnieć, pamiętać, czcić, upamiętnić kwiatami na trumnie nieznanego żołnierza a potem popatrzeć w słońce, objąć świat i żyć.

Opinia znajduje się także na pani-ka-czyta.blogspot.com Zapraszam

Są książki, które o wojnie nie opowiadają hukami wystrzałów ani przelaną krwią. Opowiadają bólem i pamięcią. I taka jest książka Anny Hope.
Wojna to nie opisy bitew, chwała bohaterów i fetowanie zwycięstw. Wojna to skazy na charakterze, życiorys połamany w sposób, który nie pozwala go już posklejać, choćby prowizorycznie. To wstyd z noszenia w psychice obrazów, których nie...

Ciekawa książka, akcja osadzona w czasach tuż po I wojnie światowej. Są i wspomnienia wojennego okrucieństwa i moralny chaos w głowach tych, co przeżyli. Rozpacz po stracie ukochanego syna i powolne tracenie tego co pozostało przez życie wspomnieniami i złudną nadzieją. Jest i próba normalnego korzystania z młodości i pragnienie miłości w czasach, gdy z wielką pompą przywozi się do kraju zwłoki jednego poległego żołnierza dla symbolu. Wprawia w zadumę, polecam.

Ciekawa książka, akcja osadzona w czasach tuż po I wojnie światowej. Są i wspomnienia wojennego okrucieństwa i moralny chaos w głowach tych, co przeżyli. Rozpacz po stracie ukochanego syna i powolne tracenie tego co pozostało przez życie wspomnieniami i złudną nadzieją. Jest i próba normalnego korzystania z młodości i pragnienie miłości w czasach, gdy z wielką pompą...

Temat bolesny - wojna. Smutna, refleksyjna książka uświadamiająca ze wojna okalecza i zabija również tych którzy bezpośrednio nie brali w niej udziału, a są bliskimi żołnierzy. Wspaniale przybliżony temat I Wojny Światowej, która zapoczątkowała okrucieństwa II Wojny Światowej.

Temat bolesny - wojna. Smutna, refleksyjna książka uświadamiająca ze wojna okalecza i zabija również tych którzy bezpośrednio nie brali w niej udziału, a są bliskimi żołnierzy. Wspaniale przybliżony temat I Wojny Światowej, która zapoczątkowała okrucieństwa II Wojny Światowej.

warto było

warto było

Fr

Fr

Fantastyczna. Pełna emocji. Czytając czuje się tamte czasy, tamten klimat, zapach tamtych lat, smak drinków, itp

Fantastyczna. Pełna emocji. Czytając czuje się tamte czasy, tamten klimat, zapach tamtych lat, smak drinków, itp