Betibu

Może to trochę zaskakujące, ale kiedy rano sięgałem po tę książkę, to miałem w sobie pewien niepokój a właściwie żal, bo wiedziałem że dzisiaj zakończę naszą wspólną przygodę. Dawno tak mocno sposób opowiadania kryminalnej historii tak mnie nie pochłonął. Na samym początku nie potrafiłem się zgrać, wejść w ten sam rytm opowiadania, którym posługiwała się autorka Claudia Pińeiro. Potem było już zupełnie inaczej i nie mogłem się oderwać od książki.
Może kogoś zaskoczy wysoka nota, czyli 8*, ale wg mnie na tyle zasługuje BETIBU.
P.S. Dzisiaj UROCZYSTOŚĆ WSZYSTKICH SWIĘTYCH....a cmentarze zamknięte
P.S. Dziękuję Red.Nogasiowi za przybliżenie autorki z Argentyny, bo dzięki jego rozmowom dokonałem wyboru w bibliotece...

Może to trochę zaskakujące, ale kiedy rano sięgałem po tę książkę, to miałem w sobie pewien niepokój a właściwie żal, bo wiedziałem że dzisiaj zakończę naszą wspólną przygodę. Dawno tak mocno sposób opowiadania kryminalnej historii tak mnie nie pochłonął. Na samym początku nie potrafiłem się zgrać, wejść w ten sam rytm opowiadania, którym posługiwała się autorka Claudia...

Bardzo fajna intryga, świetni bohaterowie i ich relacje (uczeń-mistrz, różnice pokoleń, dawna miłość, niespełnione zauroczenie), a wszystko to na tle współczesnej Argentyny z jej problemami (różnice społeczne, korupcja, zmiany w mediach). Wciągająca i naprawdę niezła!

Bardzo fajna intryga, świetni bohaterowie i ich relacje (uczeń-mistrz, różnice pokoleń, dawna miłość, niespełnione zauroczenie), a wszystko to na tle współczesnej Argentyny z jej problemami (różnice społeczne, korupcja, zmiany w mediach). Wciągająca i naprawdę niezła!

Nie cierpię takiego stylu narracji, gdzie dialogi nie są wyodrębnione, a całość pisana jest jednym ciągiem w charakterze reportażu.
A więc,"Betibu", poza męcząca dla mnie formą, jakoś też szczególnie nie ujęła mnie treścią.
Były momenty zaciekawienia, ale też mocnego znużenia.
Jedna z tych książek, o których się szybko zapomina.

Nie cierpię takiego stylu narracji, gdzie dialogi nie są wyodrębnione, a całość pisana jest jednym ciągiem w charakterze reportażu.
A więc,"Betibu", poza męcząca dla mnie formą, jakoś też szczególnie nie ujęła mnie treścią.
Były momenty zaciekawienia, ale też mocnego znużenia.
Jedna z tych książek, o których się szybko zapomina.

Nie, jednak nie. Te trzy gwiazdki za niebanalny styl, zwłaszcza jeśli sądząc po opisie wydaje Ci się, że bierzesz do ręki tylko kryminał.
A odjęte siedem gwiazdek , bo tak bardzo zmęczył mnie ten styl, że nie dałam rady skończyć tej historii... No, nie porwało mnie, niestety.

Nie, jednak nie. Te trzy gwiazdki za niebanalny styl, zwłaszcza jeśli sądząc po opisie wydaje Ci się, że bierzesz do ręki tylko kryminał.
A odjęte siedem gwiazdek , bo tak bardzo zmęczył mnie ten styl, że nie dałam rady skończyć tej historii... No, nie porwało mnie, niestety.

Kolejna powieść Claudii Pineiro. I na wstępie – trup. To kolejny trup zgładzony w eleganckim i wypasionym „country” w Argentynie. Poprzednim trupem była żona obecnego. Groza postępuje, bo okazuje się, że giną kolejni . Ale nie jest to typowy kryminał, raczej dobra powieść obyczajowa, pisana zresztą niebanalnym stylem. Osiedle, na którym popełniono morderstwo (albo samobójstwo) to niesamowicie eleganckie miejsce, z własną ochroną, sklepami, polami golfowymi, o basenach dyskretnie nie wspomnę, bo to standard. Żadnych zmartwień, żadnych problemów, „dolce far niente”.
Zagadkę tych dziwnych śmierci próbują rozwikłać: dwaj dziennikarze – stary, mający wszystko (lub prawie wszystko) za sobą oraz młody, początkujący i pisarka, która z ramienia redaktora naczelnego gazety opisuje całą historię. A tytułowa Betibu? Zagadkę pozostawiam tym, którzy zechcą przeczytać powieść.

Kolejna powieść Claudii Pineiro. I na wstępie – trup. To kolejny trup zgładzony w eleganckim i wypasionym „country” w Argentynie. Poprzednim trupem była żona obecnego. Groza postępuje, bo okazuje się, że giną kolejni . Ale nie jest to typowy kryminał, raczej dobra powieść obyczajowa, pisana zresztą niebanalnym stylem. Osiedle, na którym popełniono morderstwo (albo...

Od początku zwraca uwagę forma opowiadania. Autorka za wzór wzięła styl dziennikarski i właśnie takiego sposobu narracji się trzyma, dzięki czemu czyta się świetnie, lekko, z zaciekawieniem. Rzecz jest bowiem o pracy dziennikarzy, z tymi wszystkimi układami, współzależnościami, szamotaniem się między tym co powinno się napisać, a nie ma na to zgody. Sama intryga przypomina rozplątywanie supełka, żmudne i nie wiadomo dokąd prowadzące. Wydaje mi się że autorka chciała połączyć zagadkę kryminalną z głębszą refleksją na tematy moralne i społeczne, a w końcu ten wątek kryminalny ugrzązł w rozważaniach, jak dla mnie ze szkodą i dla rozważań, a właściwie pytań o prawdę i o prawo do zemsty, a tym bardziej ze szkodą dla sensownego zakończenia fabuły. Tak jakby pisarka nie mogła się zdecydować, co jest dla niej ważniejsze, intryga czy jej poglądy.

Od początku zwraca uwagę forma opowiadania. Autorka za wzór wzięła styl dziennikarski i właśnie takiego sposobu narracji się trzyma, dzięki czemu czyta się świetnie, lekko, z zaciekawieniem. Rzecz jest bowiem o pracy dziennikarzy, z tymi wszystkimi układami, współzależnościami, szamotaniem się między tym co powinno się napisać, a nie ma na to zgody. Sama intryga przypomina...

Świetna książka! Kryminał, ale również obyczajowy obraz współczesnej Argentyny. Czyta się rewelacyjnie!

Świetna książka! Kryminał, ale również obyczajowy obraz współczesnej Argentyny. Czyta się rewelacyjnie!

Bardzo specyficzny sposób narracji, trzeba do niego przywyknąć. Jeśli się uda to zakończenie jest nagrodą :)

Bardzo specyficzny sposób narracji, trzeba do niego przywyknąć. Jeśli się uda to zakończenie jest nagrodą :)

Początkowo zanosiło się na rzecz słabszą od "Czwartkowych wdów", na szczęście fabuła dość ciekawie się rozwinęła. Co prawda wykład o Betty Boop jest nieco za długi jak na ten gatunek lit., a wątek romantyczny zbyt cukierkowy i właściwie zbędny, ale całość się broni. Autorka stawia kilka ciekawych pytań m.in. o winę i pomysłowo rozgrywa starą szkołę dziennikarską przeciwko młodej, nowoczesnej. Atrakcyjności dodaje latynoska sceneria, dla mnie to duży plus.
Ocena dobra tylko kapkę na wyrost.

Początkowo zanosiło się na rzecz słabszą od "Czwartkowych wdów", na szczęście fabuła dość ciekawie się rozwinęła. Co prawda wykład o Betty Boop jest nieco za długi jak na ten gatunek lit., a wątek romantyczny zbyt cukierkowy i właściwie zbędny, ale całość się broni. Autorka stawia kilka ciekawych pytań m.in. o winę i pomysłowo rozgrywa starą szkołę dziennikarską...

Doskonale napisany snuj kryminalny.

Doskonale napisany snuj kryminalny.