Trzecia powieść Claudii Pineiro, i ostatnia, jaka jest w mojej bibliotece. Tym razem to dość klasyczny kryminał, bowiem toczy się śledztwo, choć prowadzi je nie policja, ale dwaj dziennikarze i pisarka powieści kryminalnych. Robią to na potrzeby gazety El Tribuno.
Czytało mi się bardzo dobrze, wciągająca akcja pozwala jednocześnie przyjrzeć się rodzącej się więzi między dziennikarzami. Jaime Brena to człowiek po sześćdziesiątce, chłopak z kryminalnego dopiero zaczyna pracę. Obaj będą mieli okazję coś sobie nawzajem przekazać.
Tajemnicze morderstwa, a może po prostu nieszczęśliwe wypadki, powoli ujawniająca się mroczna przeszłość, czasowy pobyt pisarki Nurit Iscar w ekskluzywnym zamkniętym osiedlu La Maravillosa - to wszystko buduje napięcie, rodzi pytania.
"Czy dziś nasze dziennikarstwo wciąż jest odpowiednią bronią?"
Polecam powieści Claudii Pineiro. Gdy moja biblioteka zakupi kolejne, chętnie po nie sięgnę.

Trzecia powieść Claudii Pineiro, i ostatnia, jaka jest w mojej bibliotece. Tym razem to dość klasyczny kryminał, bowiem toczy się śledztwo, choć prowadzi je nie policja, ale dwaj dziennikarze i pisarka powieści kryminalnych. Robią to na potrzeby gazety El Tribuno.
Czytało mi się bardzo dobrze, wciągająca akcja pozwala jednocześnie przyjrzeć się rodzącej się więzi między...

W pilnie strzeżonej, zamkniętej dzielnicy La Maravillosa niedaleko Buenos Aires doszło do brutalnego zabójstwa Pedro Chazarreta; służąca po przyjściu do pracy znalazła swojego pracodawcę z poderżniętym gardłem. W ten sam sposób została zamordowana trzy lata wcześniej jego żona, o co wstępnie podejrzewano obecną ofiarę. Wydarzenie to staje się głównym tematem domysłów i spekulacji prasowych, zwłaszcza że stało się to w tak pilnie strzeżonym osiedlu.
Dla poczytnego stołecznego dziennika El Tribuno wydarzenie to w codziennych newsach relacjonować ma dział kryminalny, gdzie na miejsce doświadczonego dziennikarza Jaimego Breny, przeniesionego do innego działu, zatrudniono młodego pracownika, który nie za bardzo wie jak zabrać się do tematu, skąd pozyskiwać dane i niezbędne informacje. Pomaga mu w tym Brena, który ma dobre kontakty z miejscowym komisarzem policji. Równocześnie kierownictwo El Tribuno postanawia zatrudnić Nurit Iscar, Betibu, byłą królową argentyńskiego kryminału, która zgadza się na bieżąco i z bliska opisywać życie osiedla i sprawę Chazarrety. Nikt nawet nie przewiduje, że to nie jest i nie będzie jedyne morderstwo na tym osiedlu, że będą też inne ofiary powiązane z Pedrem Chazarretą. Sprawa staje się coraz bardziej skomplikowana, zwłaszcza że wszystkie te śmierci policja traktuje jako samobójstwa lub zwykłe wypadki czy niefortunne zdarzenia. Trójka bohaterów konsoliduje siły, aby poznać prawdę, co wcale nie jest łatwe, a to co uda im się odkryć zaskakuje i budzi strach .

Betibu" jest powieścią nietypową, kryjącą w sobie tak naprawdę kilka powieści, wątków. Z jednej strony to wciągający kryminał z wieloma zagadkami i zaskakującymi odkryciami, z drugiej zaś jest to świetna powieść psychologiczna, zawierająca sarkastyczny i gorzki portret argentyńskiego społeczeństwa. Czytelnik dopatrzy się w niej również trafnego, nieco złośliwego, a przy tym niezbyt krzepiącego i pochlebnego obrazu współczesnego dziennikarstwa, które bazuje w większości na wiedzy zdobytej w Internecie, nie zaś na bezpośrednim kontakcie z innymi ludźmi.

Książka początkowo mnie nie wciągnęła, choć potem się to zmieniło, a pewnym utrudnieniem w jej czytaniu był fakt, że nie ma ona klasycznych dialogów, które wplecione są w jednolity tekst powieści. Ale można się przyzwyczaić.

W pilnie strzeżonej, zamkniętej dzielnicy La Maravillosa niedaleko Buenos Aires doszło do brutalnego zabójstwa Pedro Chazarreta; służąca po przyjściu do pracy znalazła swojego pracodawcę z poderżniętym gardłem. W ten sam sposób została zamordowana trzy lata wcześniej jego żona, o co wstępnie podejrzewano obecną ofiarę. Wydarzenie to staje się głównym tematem domysłów i...

Po raz pierwszy spotkałam się z powieścią, w której dialogi nie są wyodrębnione - i nie żałuję. Nie było łatwo wgryźć się w formę - ale było warto ze względu na zawartość merytoryczną.

Opis z tyłu książki wskazuje na kryminał - prędzej jednak można zakwalifikować ją jako powieść obyczajową. Ukazuje styl życia mieszkańców zamożniejszych części współczesnej Argentyny. Ewolucję, jaką przechodzi dziennikarstwo - której jesteśmy świadkiem dzięki historii kogoś, kto nie może przeżałować, jak nisko upadł w hierarchii redakcji gazety, dla której pisze. Młodego, który trafiając pod skrzydła wyżej wymienionego, zyskuje autorytet i uczy się sztuki pisania artykułów kryminalistycznych. I wreszcie głównej bohaterki, która również dostaje swoją rolę w tym wszystkim.

Polecam lekturę jako nowe doświadczenie, które choć przez jakiś czas da się zapamiętać - a im więcej czytelnik wyciągnie z niego dla siebie, tym dłużej ta książka w nim pozostanie.

Po raz pierwszy spotkałam się z powieścią, w której dialogi nie są wyodrębnione - i nie żałuję. Nie było łatwo wgryźć się w formę - ale było warto ze względu na zawartość merytoryczną.

Opis z tyłu książki wskazuje na kryminał - prędzej jednak można zakwalifikować ją jako powieść obyczajową. Ukazuje styl życia mieszkańców zamożniejszych części współczesnej Argentyny....

Może to trochę zaskakujące, ale kiedy rano sięgałem po tę książkę, to miałem w sobie pewien niepokój a właściwie żal, bo wiedziałem że dzisiaj zakończę naszą wspólną przygodę. Dawno tak mocno sposób opowiadania kryminalnej historii tak mnie nie pochłonął. Na samym początku nie potrafiłem się zgrać, wejść w ten sam rytm opowiadania, którym posługiwała się autorka Claudia Pińeiro. Potem było już zupełnie inaczej i nie mogłem się oderwać od książki.
Może kogoś zaskoczy wysoka nota, czyli 8*, ale wg mnie na tyle zasługuje BETIBU.
P.S. Dzisiaj UROCZYSTOŚĆ WSZYSTKICH SWIĘTYCH....a cmentarze zamknięte
P.S. Dziękuję Red.Nogasiowi za przybliżenie autorki z Argentyny, bo dzięki jego rozmowom dokonałem wyboru w bibliotece...

Może to trochę zaskakujące, ale kiedy rano sięgałem po tę książkę, to miałem w sobie pewien niepokój a właściwie żal, bo wiedziałem że dzisiaj zakończę naszą wspólną przygodę. Dawno tak mocno sposób opowiadania kryminalnej historii tak mnie nie pochłonął. Na samym początku nie potrafiłem się zgrać, wejść w ten sam rytm opowiadania, którym posługiwała się autorka Claudia...

Bardzo fajna intryga, świetni bohaterowie i ich relacje (uczeń-mistrz, różnice pokoleń, dawna miłość, niespełnione zauroczenie),a wszystko to na tle współczesnej Argentyny z jej problemami (różnice społeczne, korupcja, zmiany w mediach). Wciągająca i naprawdę niezła!

Bardzo fajna intryga, świetni bohaterowie i ich relacje (uczeń-mistrz, różnice pokoleń, dawna miłość, niespełnione zauroczenie),a wszystko to na tle współczesnej Argentyny z jej problemami (różnice społeczne, korupcja, zmiany w mediach). Wciągająca i naprawdę niezła!

Nie cierpię takiego stylu narracji, gdzie dialogi nie są wyodrębnione, a całość pisana jest jednym ciągiem w charakterze reportażu.
A więc,"Betibu", poza męcząca dla mnie formą, jakoś też szczególnie nie ujęła mnie treścią.
Były momenty zaciekawienia, ale też mocnego znużenia.
Jedna z tych książek, o których się szybko zapomina.

Nie cierpię takiego stylu narracji, gdzie dialogi nie są wyodrębnione, a całość pisana jest jednym ciągiem w charakterze reportażu.
A więc,"Betibu", poza męcząca dla mnie formą, jakoś też szczególnie nie ujęła mnie treścią.
Były momenty zaciekawienia, ale też mocnego znużenia.
Jedna z tych książek, o których się szybko zapomina.

Nie, jednak nie. Te trzy gwiazdki za niebanalny styl, zwłaszcza jeśli sądząc po opisie wydaje Ci się, że bierzesz do ręki tylko kryminał.
A odjęte siedem gwiazdek , bo tak bardzo zmęczył mnie ten styl, że nie dałam rady skończyć tej historii... No, nie porwało mnie, niestety.

Nie, jednak nie. Te trzy gwiazdki za niebanalny styl, zwłaszcza jeśli sądząc po opisie wydaje Ci się, że bierzesz do ręki tylko kryminał.
A odjęte siedem gwiazdek , bo tak bardzo zmęczył mnie ten styl, że nie dałam rady skończyć tej historii... No, nie porwało mnie, niestety.

Kolejna powieść Claudii Pineiro. I na wstępie – trup. To kolejny trup zgładzony w eleganckim i wypasionym „country” w Argentynie. Poprzednim trupem była żona obecnego. Groza postępuje, bo okazuje się, że giną kolejni . Ale nie jest to typowy kryminał, raczej dobra powieść obyczajowa, pisana zresztą niebanalnym stylem. Osiedle, na którym popełniono morderstwo (albo samobójstwo) to niesamowicie eleganckie miejsce, z własną ochroną, sklepami, polami golfowymi, o basenach dyskretnie nie wspomnę, bo to standard. Żadnych zmartwień, żadnych problemów, „dolce far niente”.
Zagadkę tych dziwnych śmierci próbują rozwikłać: dwaj dziennikarze – stary, mający wszystko (lub prawie wszystko) za sobą oraz młody, początkujący i pisarka, która z ramienia redaktora naczelnego gazety opisuje całą historię. A tytułowa Betibu? Zagadkę pozostawiam tym, którzy zechcą przeczytać powieść.

Kolejna powieść Claudii Pineiro. I na wstępie – trup. To kolejny trup zgładzony w eleganckim i wypasionym „country” w Argentynie. Poprzednim trupem była żona obecnego. Groza postępuje, bo okazuje się, że giną kolejni . Ale nie jest to typowy kryminał, raczej dobra powieść obyczajowa, pisana zresztą niebanalnym stylem. Osiedle, na którym popełniono morderstwo (albo...

Od początku zwraca uwagę forma opowiadania. Autorka za wzór wzięła styl dziennikarski i właśnie takiego sposobu narracji się trzyma, dzięki czemu czyta się świetnie, lekko, z zaciekawieniem. Rzecz jest bowiem o pracy dziennikarzy, z tymi wszystkimi układami, współzależnościami, szamotaniem się między tym co powinno się napisać, a nie ma na to zgody. Sama intryga przypomina rozplątywanie supełka, żmudne i nie wiadomo dokąd prowadzące. Wydaje mi się że autorka chciała połączyć zagadkę kryminalną z głębszą refleksją na tematy moralne i społeczne, a w końcu ten wątek kryminalny ugrzązł w rozważaniach, jak dla mnie ze szkodą i dla rozważań, a właściwie pytań o prawdę i o prawo do zemsty, a tym bardziej ze szkodą dla sensownego zakończenia fabuły. Tak jakby pisarka nie mogła się zdecydować, co jest dla niej ważniejsze, intryga czy jej poglądy.

Od początku zwraca uwagę forma opowiadania. Autorka za wzór wzięła styl dziennikarski i właśnie takiego sposobu narracji się trzyma, dzięki czemu czyta się świetnie, lekko, z zaciekawieniem. Rzecz jest bowiem o pracy dziennikarzy, z tymi wszystkimi układami, współzależnościami, szamotaniem się między tym co powinno się napisać, a nie ma na to zgody. Sama intryga przypomina...

Ciekawy styl, wciągająca intryga. Trochę denerwujący zapis dialogów (nie bardzo rozumiem, czemu to służy),ale czytało się bardzo dobrze.

Ciekawy styl, wciągająca intryga. Trochę denerwujący zapis dialogów (nie bardzo rozumiem, czemu to służy),ale czytało się bardzo dobrze.