Siódme życie markiza de Sade

"To nie mój sposób myślenia był
przyczyną mych nieszczęść,lecz
mentalność innych".

Markiz de Sade

Czytając książkę miałem wrażenie,że napisał ją sam de Sade.
Zachęcam do przeczytania.

"To nie mój sposób myślenia był
przyczyną mych nieszczęść,lecz
mentalność innych".

Markiz de Sade

Czytając książkę miałem wrażenie,że napisał ją sam de Sade.
Zachęcam do przeczytania.

„Proszę mi wierzyć, to nie mój sposób myślenia doprowadził do mego nieszczęścia, lecz mentalność innych.”

Tak w istocie jest esencja życia Markiza de Sade. Już za życia miał tyle samo zwolenników, co zajadłych przeciwników. Dla niego nie istniało tabu, co jednych gorszyło, dla innych stanowiło mniej lub bardziej wyrafinowaną podnietę.

Jacques Ravenne w doskonały sposób kreśli portret Markiza de Sade i jakże wymowne jest motto na okładce książki, o którym wspominam powyżej. Postać markiza odmalowana jest na kartach tej książki w fascynujący sposób pokazując w tle przemiany polityczne i społeczne, jakie za życia de Sade miały miejsce we Francji. A przyznać trzeba, że działo się wiele.

50 twarzy pewnego pana budzi zachwyt, kina pękały w szwach i sądzę, że historia ta wkrótce się powtórzy. Jestem jednak przekonany, że tylko garstka śmiałków mogłaby z pełnym przekonaniem wskazać jego, jako prekursora sztuki zniewalania umysłu, ale też ciała. Choć przede wszystkim umysłu. Bez niego nie ma wzajemnej szczególnej relacji o znacznie bardziej emocjonalnym zakresie, niż otaczające nas wokół normalne życie.

Pełny tekst krótkiego spojrzenia na ten tytuł dostępny w poniższym linku:
https://internetowacela.blogspot.com/2019/01/jacques-ravenne-siodme-zycie-markiza-de.html

„Proszę mi wierzyć, to nie mój sposób myślenia doprowadził do mego nieszczęścia, lecz mentalność innych.”

Tak w istocie jest esencja życia Markiza de Sade. Już za życia miał tyle samo zwolenników, co zajadłych przeciwników. Dla niego nie istniało tabu, co jednych gorszyło, dla innych stanowiło mniej lub bardziej wyrafinowaną podnietę.

Jacques Ravenne w doskonały sposób...

Życie dworskie, intrygi, skrywane mniej lub bardziej romanse. Tematyka dla mnie bardzo pociągająca. Po świetnych "Kochanicach króla" mój wybór padł na powieść dotyczącą kontrowersyjnej postaci markiza de Sade (bynajmniej nie dla opisów scen seksualnych). W internecie spotkałam się z takimi określeniami książki jak fascynująca, wciągająca, itp. Osobiście nie dostrzegłam w niej żadnego z wymienionych określeń. Być może gdyby oddać temat w ręce innego pisarza to wyszłoby z tego coś zdecydowanie lepszego. Ot zwyczajna historia z gorszymi i lepszymi momentami. Przeważnie jednak nudnymi.

Życie dworskie, intrygi, skrywane mniej lub bardziej romanse. Tematyka dla mnie bardzo pociągająca. Po świetnych "Kochanicach króla" mój wybór padł na powieść dotyczącą kontrowersyjnej postaci markiza de Sade (bynajmniej nie dla opisów scen seksualnych). W internecie spotkałam się z takimi określeniami książki jak fascynująca, wciągająca, itp. Osobiście nie dostrzegłam w...

Historia człowieka, którego życie nie było przeciętne. Pasja, często obsesja utworzyły z markiza postać szczególną.

Historia człowieka, którego życie nie było przeciętne. Pasja, często obsesja utworzyły z markiza postać szczególną.

Z przymrużeniem oka, ale swojego czasu czułam, że mogłabym napisać cały esej na temat markiza de Sade.

Mija dokładnie rok, jak skończyłam z markizem. Mam wrażenie, że całą tę książkę przeczytałam z jedną brwią uniesioną hen wysoko, a drugą nieustannie marszczoną, jakby uginaną przez dziesiątki dziwacznych pytań, gdzie na każde zaraz miałam co najmniej dwie, zupełnie sprzeczne, odpowiedzi.
Mija dokładnie rok, w międzyczasie przeczytałam kilka innych książek. Nie ukrywam, że nie pamiętam już dokładnie wszystkich życiowych zawirowań Donatiena. Ale ku mojemu zdziwieniu, jego postać przemyka gdzieś między moimi myślami przynajmniej raz w tygodniu.
Ten mężczyzna zapisał się w mojej pamięci (o zgrozo...?!).

Przyciągnął mnie tytuł, okładka i wzmianka o francuskim dworze, którym rok temu byłam zafascynowana wyjątkowo bardzo. Lubię wspominać, że sięgając po podobne pozycje, nie szukam tam suchych faktów historycznych, a intrygujących kreacji postaci, intryg, przepychu i tym podobnych spraw. Chcę czytać o kontrowersjach i tak zwanych dramach sprzed lat. Lubię skandale w pudrowanych perukach, bufiastych sukniach, diamentach i koronkowych rękawiczkach.

Osoba markiza jest, tak mniej więcej... wszędzie. Doszłam do takiego wniosku. A jednak nigdzie nie jest rzeczywiście wspomniana. Nie spotkałam się nigdy wcześniej z jego nazwiskiem. Podczas gdy przecież tyle razy wysłuchiwałam i o rewolucji francuskiej, i o idei libertariańskiej, i o nieszczęsnych stu dwudziesty dniach Sodomy. Ile razy słyszałam słowo "sadyzm"! Z dziwnych powodów nikt nie wspomniał o jakimś... de Sade.
Hm.
Po przeczytaniu książki pana Ravenne i przekopaniu tej części internetu, która kryje się pod nazwiskiem markiza, zaczęłam się zastanawiać, jak to możliwe, że nigdy nie zetknęłam się z tą postacią. Czy nauczyciel wspominający o nim zostałby oskarżony o demoralizację, czy po prostu uznaje się, że można spokojnie pominąć sobie jego istnienie i przejść przez i tak już burzliwy temat rewolucji bez dodatkowej porcji zbędnych pytań. Nie wiem.
W trakcie lektury ani razu nie nazwałam de Sade potworem, nie-człowiekiem, czymkolwiek takim - nie chciałam tego robić. Jeden z najbardziej poczytnych francuskich pisarzy swego czasu, szkalowany przez policję za każdy swój krok, kilkukrotnie unikający kary śmierci, wyjątkowo słynny więzień Bastylii.
Z czystym sumieniem stwierdzam, że nawet te praktyki seksualne nie zrobią z niego w moich oczach jakiegoś chorego człowieka, jako że mam wiele różnych podstaw i przeczuć, że gdyby tak przyjrzeć się życiu niejednego z mieszkańców Francji tamtych lat (jak nie tylko), znaleźć by można przygody o wiele bardziej wyszukane, z tym, że markiz lubił się wychylać. Nie od dziś wiadomo, że jego książki zagłębiały się w ludzki umysł, analizowały go. Wyciągały różnorakie wnioski. A przecież jasne jest, że mówienie głośno o takich rzeczach niekoniecznie jest mile widziane - po dziś dzień.

Myślę, że warto sięgnąć po tę książkę.
Myślę, że warto poznać markiza na własną rękę. Chociażby po to, by móc błysnąć zaskakującą ciekawostką w towarzystwie.

Z przymrużeniem oka, ale swojego czasu czułam, że mogłabym napisać cały esej na temat markiza de Sade.

Mija dokładnie rok, jak skończyłam z markizem. Mam wrażenie, że całą tę książkę przeczytałam z jedną brwią uniesioną hen wysoko, a drugą nieustannie marszczoną, jakby uginaną przez dziesiątki dziwacznych pytań, gdzie na każde zaraz miałam co najmniej dwie, zupełnie...

Postać i twórczość "boskiego" markiza nie były zupełnie mi nieznane przed sięgnięciem po tę biograficzną powieść, którą wygrzebałem w jednej z bibliotecznych filii, powodowany(przyznaję się)tanim pragnieniem sensacji. Niewiele w niej jednak mnie zaskoczyło. Bo naprawdę można zacząć ziewać przy chłostaniu kolejnej prostytutki i przy kolejnych skandalach, które dziś już nie są takie szokujące jak dawniej. Najwięcej jednak informacji uzyskałem dzięki tej lekturze na temat działalności markiza de Sade'a w czasie rewolucji, nie spodziewałem się, że był on w tym czasie tak aktywny i korzystał z czegoś więcej niż zniesienie cenzury dla publikacji swoich dzieł.
Autor powieści, mistrz wolnomularstwa i znany we Francji autor thrillerów masońskich pokazał po prostu przyzwoite rzemiosło biograficzne tworząc rzecz znośną w czytaniu, ale niczym nie porywającą. A choćby sam pobyt markiza w zakładzie dla obłąkanych, tutaj ujęty w stosunkowo krótkim rozdziale "I kto tu oszalał" to temat dla niesamowitego dzieła. Ta książka nim nie jest.

Postać i twórczość "boskiego" markiza nie były zupełnie mi nieznane przed sięgnięciem po tę biograficzną powieść, którą wygrzebałem w jednej z bibliotecznych filii, powodowany(przyznaję się)tanim pragnieniem sensacji. Niewiele w niej jednak mnie zaskoczyło. Bo naprawdę można zacząć ziewać przy chłostaniu kolejnej prostytutki i przy kolejnych skandalach, które dziś już nie...

„To nie mój sposób myślenia był przyczyną mych nieszczęść, lecz mentalność innych” – autor tych słów, markiz Donatien Alphonse Francois de Sade stał się postacią legendarną. O nim samym i jego kontrowersyjnej twórczości powstało już wiele publikacji, zarówno sensacyjnych, jak i poważniejszych, naukowych. Trudno jednak uznać, że temat został omówiony już wystarczająco wyczerpująco, a wręcz przeciwnie – mimo tak dużej popularności życiorysu tego zdeprawowanego arystokraty, jego postać nie przestaje intrygować. Warto na przypadek tak szczególny spojrzeć nieco szerzej, by w pełni zrozumieć, co zdecydowało o jego sławie. Takim właśnie studium przypadku jest książka „Siódme życia markiza de Sade” Jacquesa Ravenne.

Cały tekst na stronie: http://www.kotwbookach.pl/2016/10/siodme-zycie-markiza-de-sade-jacquesa.html

„To nie mój sposób myślenia był przyczyną mych nieszczęść, lecz mentalność innych” – autor tych słów, markiz Donatien Alphonse Francois de Sade stał się postacią legendarną. O nim samym i jego kontrowersyjnej twórczości powstało już wiele publikacji, zarówno sensacyjnych, jak i poważniejszych, naukowych. Trudno jednak uznać, że temat został omówiony już wystarczająco...

Niestety to jest coś takiego jak ja po przeczytaniu kilku książek napisałbym i odcinał kupony z popularności danego autora ! Jednym słowem kiepska podróbka !Sam autor który jest użyty w książce na pewno nie był by zadowolony ! Ja polecam oryginalne dzieła :Donatien-Alphonse-François de Sade ! Reszta nie ma znaczenia ! ;)

Niestety to jest coś takiego jak ja po przeczytaniu kilku książek napisałbym i odcinał kupony z popularności danego autora ! Jednym słowem kiepska podróbka !Sam autor który jest użyty w książce na pewno nie był by zadowolony ! Ja polecam oryginalne dzieła :Donatien-Alphonse-François de Sade ! Reszta nie ma znaczenia ! ;)

Dla znawców biografii de sade'anie ma tutaj zbyt wielu zaskakujących szczegółów czy zagadek. Niemniej jednak sam libertyn potraktowany został ulgowo, z sympatią, autor oddał też jego pełen sprzeczności charakter.
OstatniE lata Sade'a przeplatają sie z latami jego dzieciństwa. Dużą rolę w jego życiu odgrywa nienawistny szef paryskiej policji, całymi latami inwigilujący arystokratę i rejestrujący jego występki. Napoleon też nie darzył wzglęDami pisarza, który ostanie lata spędził w szpitalu dla umysłowo chorych. Zaiste musiał wykazać się żelazną wolą przetrwania i uporem, że w tak neisprzyjających okolicznościach nie stracił zmysłów.
Narrator pokazuje rozziew między pogłoskami, czarnym PR-em, jaki wpłynął na opinie o tym szczegónym rodzaju filozofa. Nieskrępowana względami moralności wyobraźnia podsuwała mu te wszelkie deprawacje i tortury niewinnych dziewcząt i chłopców, choć sam niekoniecznie uprawiał sadomasochistyczne praktyki.
W sumei ciekawa wersja jego losów. Autor przedstawia sprawę jego małżęństwa, dewocji jedynej córki, poczynania synów, z których zaden nie kwapił się wnioskować o uwolnienie ojca i zwrot dóbr.

Dla znawców biografii de sade'anie ma tutaj zbyt wielu zaskakujących szczegółów czy zagadek. Niemniej jednak sam libertyn potraktowany został ulgowo, z sympatią, autor oddał też jego pełen sprzeczności charakter.
OstatniE lata Sade'a przeplatają sie z latami jego dzieciństwa. Dużą rolę w jego życiu odgrywa nienawistny szef paryskiej policji, całymi latami inwigilujący...

Powieść czytało mi się bardzo przyjemnie :) Jednakże momentami gubiłam się we francuskich nazwiskach... Podobało mi się, że książka jest podzielona na krótkie rozdziały - zawsze można przerwać i nie tracić wątku.
Nie sądzę, żeby powieść powinny czytać młodsze dzieci - ale z drugiej strony wątpię, żeby chciały sięgnąć po tę książkę...
Mimo wszystko książkę serdecznie polecam :)

Powieść czytało mi się bardzo przyjemnie :) Jednakże momentami gubiłam się we francuskich nazwiskach... Podobało mi się, że książka jest podzielona na krótkie rozdziały - zawsze można przerwać i nie tracić wątku.
Nie sądzę, żeby powieść powinny czytać młodsze dzieci - ale z drugiej strony wątpię, żeby chciały sięgnąć po tę książkę...
Mimo wszystko książkę serdecznie polecam :)