w opisie jest blad, bo korybut wisniowiecki zmarł w 1673 roku- nie mógł wiec panowac do 1677

w opisie jest blad, bo korybut wisniowiecki zmarł w 1673 roku- nie mógł wiec panowac do 1677

Boleje bardzo, że Paweł Jasienica nie zdążył pociągnąć swojej narracji w okres XIX w. Jestem historykiem, dużo czytałem ale trylogia Jasienicy "Rzeczpospolita Obojga Narodów" to majstersztyk, czytałem ją chyba z 10 razy. Opinie zawarte w książce bardzo mnie przekonują, jest to spójna i niezwykle trafna wizja historii, sporo myśli przejąłem od autora jako własne, szczególnie ocenę rządów dynastii Wazów i krytykę kontrreformacji.

Boleje bardzo, że Paweł Jasienica nie zdążył pociągnąć swojej narracji w okres XIX w. Jestem historykiem, dużo czytałem ale trylogia Jasienicy "Rzeczpospolita Obojga Narodów" to majstersztyk, czytałem ją chyba z 10 razy. Opinie zawarte w książce bardzo mnie przekonują, jest to spójna i niezwykle trafna wizja historii, sporo myśli przejąłem od autora jako własne,...

Eseje na temat wydarzeń drugiej połowy XVII wieku. Bardzo ciekawa książka, historia Polski przedstawiona przez tego autora jest naprawdę fascynująca. Szkoda, że został już tylko jeden tom do końca serii.

Eseje na temat wydarzeń drugiej połowy XVII wieku. Bardzo ciekawa książka, historia Polski przedstawiona przez tego autora jest naprawdę fascynująca. Szkoda, że został już tylko jeden tom do końca serii.

Tak powinny wyglądać książki do historii.

Tak powinny wyglądać książki do historii.

Uważam, że książka powinna być obowiązkową lekturą w szkole. Zarówno z uwagi na treść i przesłanie, jak i bardzo miłą dla czytania formę.

Uważam, że książka powinna być obowiązkową lekturą w szkole. Zarówno z uwagi na treść i przesłanie, jak i bardzo miłą dla czytania formę.

Książka bardzo ciekawa dla tych, którzy interesują się historią Polski. Polecam.

Książka bardzo ciekawa dla tych, którzy interesują się historią Polski. Polecam.

Postanowiłem zamiast amatorskiej oceny odstąpić swoje miejsce autorowi. Zachęcić wszystkich do przeczytania poniższego wyrywku z tego tomu. Nie ma możliwości wyłuszczania tekstu, nie mogę tutaj nic pogrubić, ale wierzę, że każdy domyśli się co powinno poniżej być drukowanymi literami.
Jest taka duża grupa ludzi, którzy oblepiają swoje mieszkania „tekstami motywacyjnymi”. Liczą, że może coś się dzięki temu u nich zmieni. Faktycznie stanie się to wtedy gdy będą żyli na co dzień tym co jest poniżej.

„Pod wpływem potopu szwedzkiego, który w praktyce dziejowej równał się wybuchowi wojny na trzecim froncie, wyszły na jaw moralne skutki tych chorobliwych stosunków, jakie zapanowały u nas po zgonie Stefana I. Mówiło się już nie raz w tej książce, lecz ciągle za mało. Atmosfera polityczna musi odpowiadać pewnym warunkom, jeśli mieszkańcy państwa naprawdę mają być obywatelami, a nie luźnym zbiorowiskiem indywiduów zatroskanych jedynie o własne skóry i interesy. Obywatelem jest ten tylko kto się poczuwa do osobistej odpowiedzialności przed sobą samym za stan spraw publicznych. Moralność w świeckim tego słowa znaczeniu polega na jednostronnym zobowiązaniu się człowieka do przestrzegania pewnych, nielicznych zresztą norm, wśród których widnieje nakaz miłości ojczyzny. Do wykształcenia w ludziach nie potrzeba wcale jednomyślności, stałych powodzeń, zachwytów ani oklasków. Nie można się za to obejść bez wiary w rzetelność istniejących urządzeń, instytucji, głoszonych haseł czy programów. Jeśli jej brak, zanika zaufanie rozumiane jako reguła stosunków międzyludzkich kolejny z czynników zdrowia społeczności.”

Postanowiłem zamiast amatorskiej oceny odstąpić swoje miejsce autorowi. Zachęcić wszystkich do przeczytania poniższego wyrywku z tego tomu. Nie ma możliwości wyłuszczania tekstu, nie mogę tutaj nic pogrubić, ale wierzę, że każdy domyśli się co powinno poniżej być drukowanymi literami.
Jest taka duża grupa ludzi, którzy oblepiają swoje mieszkania „tekstami motywacyjnymi”....

Jak poprzednie części - genialna i bardzo smutna jednocześnie. Poprzednią część skończyliśmy na śmierci Władysława IV Wazy. Tę zaczynamy od wstąpienia na tron ostatniego z Wazów - Jana Kazimierza - "króla, który żadnej książki do końca nie doczytał". Przeczytamy o klęskach w walkach z Ukraińcami - o Piławcach, Żółtych Wodach, Korsuniu, także o zwycięskim Zborowie, Beresteczku i innych. Oczywiście będzie jednocześnie o Potopie Szwedzkim, który strasznie kraj zrujnował. Będzie o bohaterach i o zdrajcach. O próbowaniu naprawienia relacji z Ukraińcami (za późno) - unia hadziacka. Dowiemy się o naszych relacjach z Chmielnickim, Turkami i z dynastią Romanowów, z Ludwikiem XIV. Dużo będzie o Czarnieckim, a później wojny z Turkami i Król Jan III Sobieski! Mnóstwo informacji, jak w każdej z poprzednich części. Polecam bardzo!

Jak poprzednie części - genialna i bardzo smutna jednocześnie. Poprzednią część skończyliśmy na śmierci Władysława IV Wazy. Tę zaczynamy od wstąpienia na tron ostatniego z Wazów - Jana Kazimierza - "króla, który żadnej książki do końca nie doczytał". Przeczytamy o klęskach w walkach z Ukraińcami - o Piławcach, Żółtych Wodach, Korsuniu, także o zwycięskim Zborowie,...

Dla miłosników historii, szczególnie rodzimej - pozycja obowiązkowa.
Przystępnie napisana z dodanymi opiniami/komentarzami autora, z którymi można sie zgadzać lub niekoniecznie.

Dla miłosników historii, szczególnie rodzimej - pozycja obowiązkowa.
Przystępnie napisana z dodanymi opiniami/komentarzami autora, z którymi można sie zgadzać lub niekoniecznie.

Od lat 40-stych XVII wieku widać już wyraźnie upadek państwa polskiego. Ciągłe wojny, utrata wcześniej zdobytych ziem i bunty kozackie, wyniszczyły zasoby finansowe i ludnościowe Rzeczpospolitej.
Znowu staje pytanie, czy Unia z Litwą nie była tą przysłowiową kulą u nogi, która ciągnęła w otchłań. Tytuły i stanowiska w Koronie Litwini dostawali, ale w Litwie dla Koroniarzy - to już rzadkość. Mieliśmy za to ciągłe zatargi z Moskwą, a później ze Szwecją i Prusami. Wojska Litewskie raz się stawiały na wezwanie króla, innym razem nie; albo zaraz po pierwszej wygranej bitwie "zabierali dupę w Troki" - choć przysłowie zdaje się, nie od tego się wywodzi.
Czy zatem trójprzymierze z Ukrainą (danie przywilejów jak Litwinom) byłoby właściwe ? Chyba nie, bo poważną przeszkodą zawsze byłaby religia - prawosławie. Już prędzej po buntach trzeba było dogadać się z Rosją i podzielić ciągłych wichrzycieli na pół. Oczywiście wszystko te dywagacje, są pod tytułem "Gdybanie"
Mamy sporo nazwisk z powieści Sienkiewicza, niektóre dość zbliżone inne nie mniej. Na przykład Janusz Radziwiłł był jako zdrajca, a chciał by Litwa zawarła nowe przymierze ze Szwedami, którzy wtedy wydawali się dużo mocniejsi od Polski, by za ich pomocą, odzyskać utracone ziemie na rzecz Moskwy.
Autor przychylił się do opinii, że Kamieniec Podolski wysadził niejaki Hejking (są różne wersje),co było największą głupotą, bo oprócz dobrze zapowiadającego się żołnierza Wołodyjowskiego, zginęło około 800 ludzi - niepotrzebnie, bo warunki kapitulacji z Turkami byłby w miarę dobre.
Itd., itd., itd., - trzeba wysłuchać, lub przeczytać - ot co !

Od lat 40-stych XVII wieku widać już wyraźnie upadek państwa polskiego. Ciągłe wojny, utrata wcześniej zdobytych ziem i bunty kozackie, wyniszczyły zasoby finansowe i ludnościowe Rzeczpospolitej.
Znowu staje pytanie, czy Unia z Litwą nie była tą przysłowiową kulą u nogi, która ciągnęła w otchłań. Tytuły i stanowiska w Koronie Litwini dostawali, ale w Litwie dla Koroniarzy -...