Kryminał kryminałem tylko książka na siłę próbuje być za bardzo powieścią z lat 20 tych i osłabia swoim infantylna moralnością niektórych postaci

Kryminał kryminałem tylko książka na siłę próbuje być za bardzo powieścią z lat 20 tych i osłabia swoim infantylna moralnością niektórych postaci

Tak jak w poprzednich częściach serii- rewelacyjny klimat II RP, świetne opisy, ciekawie oddane regionalizmy, jednakże sama intryga kryminalna nie do końca do mnie przemawia. Pomimo świetnego pomysłu z perłami jest to raczej najsłabsza (z dotychczas przeczytanych przeze mnie) część serii o Jerzym Drwęckim- najsłabsza, jednak nie słaba

Tak jak w poprzednich częściach serii- rewelacyjny klimat II RP, świetne opisy, ciekawie oddane regionalizmy, jednakże sama intryga kryminalna nie do końca do mnie przemawia. Pomimo świetnego pomysłu z perłami jest to raczej najsłabsza (z dotychczas przeczytanych przeze mnie) część serii o Jerzym Drwęckim- najsłabsza, jednak nie słaba

Kolejny dobry kryminał retro z nadkomisarzem Jerzym Drwęckim. Polecam.

Kolejny dobry kryminał retro z nadkomisarzem Jerzym Drwęckim. Polecam.

Kolejna część przygód Jerzego Drwęckiego, któremu nieco pali się grunt pod nogami. Tym razem rzecz się dzieje głównie w Poznaniu. Obok wątku kryminalnego, który jest bardzo dobrze poprowadzony, interesująca staje się męska przyjaźń pomiędzy Jerzym a Michałem. Książka jest doskonała dla wszystkich miłośników historii okresu dwudziestolecia międzywojennego, literatury Młodej Polski i wszystkiego co jest z tym okresem związane. Oczywiście z ogromną przyjemnością sięgnę po kolejną część :)

Kolejna część przygód Jerzego Drwęckiego, któremu nieco pali się grunt pod nogami. Tym razem rzecz się dzieje głównie w Poznaniu. Obok wątku kryminalnego, który jest bardzo dobrze poprowadzony, interesująca staje się męska przyjaźń pomiędzy Jerzym a Michałem. Książka jest doskonała dla wszystkich miłośników historii okresu dwudziestolecia międzywojennego, literatury Młodej...

Moje trzecie spotkanie z nadkomisarzem Drwęckim wypadło bardzo dobrze. Akcja książki toczy się 1929 roku. Nasz bohater trafia na trop okrutnych zbrodni, a poszlaki niezbyt podobają się warszawskim urzędnikom, zostaje więc w trybie natychmiastowym oddelegowany do Poznania. Ma tam czuwać nad zabezpieczeniem dzieł sztuki podczas Powszechnej Wystawy Krajowej. Jerzy nie czuje się zbyt dobrze na wygnaniu, ale tylko do czasu gdy zdaje sobie sprawę, że w morderca, który przysporzył mu kłopotów, również postanowił odwiedzić stolicę Wielkopolski.
"Elektryczne perły" to jak na razie najlepsza część cyklu o nadkomisarzu Drwęckim. Podobnie jak w poprzednich tomach opis epoki jest ciekawszy niż sama intryga kryminalna. Ona jest tutaj tylko tłem. Nie przeszkadzało mi to jednak. Autor po raz kolejny wplótł w akcję powieści autentyczne postaci lat 20 i 30. Mamy więc tutaj, oprócz jak zawsze świetnego Franca Fiszera, Boya-Żeleńskiego, Wieniawę, Tuwima i kilku innych znanych artystów. W książce pojawia się dużo humoru, co jest kolejnym plusem.
Można trochę narzekać, że mało kryminału w kryminale, ale mi się podobało i z chęcią sięgnę po kolejne tomy. Polecam.

Moje trzecie spotkanie z nadkomisarzem Drwęckim wypadło bardzo dobrze. Akcja książki toczy się 1929 roku. Nasz bohater trafia na trop okrutnych zbrodni, a poszlaki niezbyt podobają się warszawskim urzędnikom, zostaje więc w trybie natychmiastowym oddelegowany do Poznania. Ma tam czuwać nad zabezpieczeniem dzieł sztuki podczas Powszechnej Wystawy Krajowej. Jerzy nie czuje...

Jestem wściekła na Konrada T.Lewandowskiego! Nie za to, że napisał kolejny fantastycznych kryminał retro, przez który zaliczyłam kilka nieprzespanych nocy, ale za to, że przeniósł Jerzego Drwęckiego z Warszawy do Poznania! W "Elektrycznych perłach" zabrakło mi barwnych opisów międzywojennej stolicy, którymi autor tak mnie zachwycił w swoich poprzednich książkach. Za to minus 2 gwiazdki!:) Nadkomisarz Drwęcki zostaje odsunięty od sprawy morderstwa na zajezdni tramwajowej i oddelegowany na gościnne występy do serca Wielkopolski. Tu właśnie rozpoczyna się Powszechna Wystawa Krajowa, ale podstępny morderca wcale nie jest zainteresowany oglądaniem eksponatów. Jerzy Drwęcki, nadkomisarz z zawodu i piłsudczyk z wyboru, będzie musiał połączyć siły ze swoim poznańskich odpowiednikiem w osobie Michała Witkowiaka, zaciekłego wyznawcy Romana Dmowskiego. Chyba łatwiej byłoby wymienić, kto <nie> pojawia się w "Elektrycznych perłach". Zapadające w pamięć epizody zaliczyli tu min. Janusz Kusociński, Franciszek Fiszer, Tadeusz Boy-Żeleński czy (mój absolutny faworyt) Julian Tuwim.
Książka Lewandowskiego to przednia rozrywka z odrobinką historii w tle.

Jestem wściekła na Konrada T.Lewandowskiego! Nie za to, że napisał kolejny fantastycznych kryminał retro, przez który zaliczyłam kilka nieprzespanych nocy, ale za to, że przeniósł Jerzego Drwęckiego z Warszawy do Poznania! W "Elektrycznych perłach" zabrakło mi barwnych opisów międzywojennej stolicy, którymi autor tak mnie zachwycił w swoich poprzednich książkach. Za to...

Znowu strzał w dziesiątkę. Przygody komisarza Drwęckiego wciągają mnie coraz bardziej. Mam nadzieję, że znajdę następne?

Znowu strzał w dziesiątkę. Przygody komisarza Drwęckiego wciągają mnie coraz bardziej. Mam nadzieję, że znajdę następne?

Już raz napisałem recenzję, ale chyba zniknęła. Cóź, krótko mówiąc męczyłem się niemiłosiernie czytając tą powieść, a co za tym idzie, nie sięgnę po inną twórczość pana K.T. Lewandowskiego.

Już raz napisałem recenzję, ale chyba zniknęła. Cóź, krótko mówiąc męczyłem się niemiłosiernie czytając tą powieść, a co za tym idzie, nie sięgnę po inną twórczość pana K.T. Lewandowskiego.

Raczej dla realiów dwudziestolecia niż intrygi kryminalnej.

Raczej dla realiów dwudziestolecia niż intrygi kryminalnej.

Przyjemny cykl z Jerzym Drwęckim kojarzący mi się trochę z powieściami Dołęgi-Mostowicza. Trochę sentymentalnie, bogoojczyżniano, trochę kpiąco. "Pani weteranowo" - szczytowe osiągnięcie tytułomanii.

Przyjemny cykl z Jerzym Drwęckim kojarzący mi się trochę z powieściami Dołęgi-Mostowicza. Trochę sentymentalnie, bogoojczyżniano, trochę kpiąco. "Pani weteranowo" - szczytowe osiągnięcie tytułomanii.