Pisałam już parokrotnie jak bardzo fascynującą osobą jest Qwill i że chociażby ze względu na niego warto przeczytać tą serię. Cały cykl można traktować również jako swoistego rodzaju poradnik dla opiekunów kotów.
Koty Qwilla są w wyśmienitej formie, fizycznej i psychicznej. Wymaga to jednak i czasu i wysiłku. Nie będę pisać o tym, co one jedzą, bo są to wyszukane przysmaki, które mało kto ma czas przyrządzać. Mało kto ma taką wiedzę kulinarną. Ale Qwill każdego dnia je czesze, głaska, bawi się z nimi i z nimi rozmawia, czyta im na głos, trzyma na kolanach. Poświęca im sporo czasu i uwagi. Jest szczęśliwym człowiekiem, a koty to wyczuwają i czują się bezpieczne i zadowolone.

W tym tomie w związku z kotami pojawiły się jednak problemy. Będąc na wyjeździe kotka zrobiła się senna, nie chciało się jej bawić i całe dnie przysypiała, leżąc na łóżku wodnym. Kocurek z kolei zaczął demolować mieszkanie.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2018/10/lilian-jackson-braun-kot-ktory-mieszka.html

Pisałam już parokrotnie jak bardzo fascynującą osobą jest Qwill i że chociażby ze względu na niego warto przeczytać tą serię. Cały cykl można traktować również jako swoistego rodzaju poradnik dla opiekunów kotów.
Koty Qwilla są w wyśmienitej formie, fizycznej i psychicznej. Wymaga to jednak i czasu i wysiłku. Nie będę pisać o tym, co one jedzą, bo są to wyszukane...

Jim Qwilleran wraz z Koko i Yum Yum przenoszą się na jakiś czas do wiekowego wieżowca "Casablanca" na prośbę dawnej znajomej. Jim ma wybadać, czy warto uratować budynek przed przerobieniem go na biurowiec. Zatrzymuje się na ostatnim piętrze budynku, w lokalu, w którym przed kilkoma miesiącami doszło do morderstwa i samobójstwa. Jednak Koko węszy spisek...

Kolejna historia kryminalna z udziałem niesamowitego kociego detektywa, Koko! Sama książka, jak wszystkie w tej serii, są bardzo przeciętne - mało się dzieje, zagadki są dość łatwe do odgadnięcia, a zbrodnia jest raczej w tle niż na pierwszym planie. Opowieść skupia się też na lokatorach "Casablanki" i ich życiu, przez co aspekt kryminalny jest oddalany. Nie wspominając, że jak zwykle brakuje paru wyjaśnień i książka kończy się w sposób niezbyt satysfakcjonujący. Jednak czytam te książki dla Koko i Yum Yum - te słodkie kociaki są cudowne, a inteligencja Koko dodaje tym powieściom kopa!

Jim Qwilleran wraz z Koko i Yum Yum przenoszą się na jakiś czas do wiekowego wieżowca "Casablanca" na prośbę dawnej znajomej. Jim ma wybadać, czy warto uratować budynek przed przerobieniem go na biurowiec. Zatrzymuje się na ostatnim piętrze budynku, w lokalu, w którym przed kilkoma miesiącami doszło do morderstwa i samobójstwa. Jednak Koko węszy spisek...

Kolejna historia...

Ze wszystkich po kolei czytanych książek serii, ta chyba zaciekawiła mnie najbardziej. Nic w tym jednak dziwnego, skoro nic tak nie ożywia kryminału jak trup na jednej z pierwszych stron, a tu niemal na początku dowiadujemy się, że główny bohater nie żyje, a jego współmieszkańcy pogrążają się w żałobie.
Jest to sympatyczne czytadło, poprawiające humor nawet w najbardziej ponury dzień, w którym bardzo umiejętnie stopniowo dawkowane jest napięcie.
W końcu dochodzi do takiego momentu, kiedy wydaje nam się, że bohaterom coś się stanie - opiekun kota (a zasadniczo dwóch) planuje różne rzeczy, których "nie dane mu będzie dokonać". Gdzieś z tyłu głowy jednak kołacze nam się myśl, że przecież mamy jeszcze 20 następnych tomów do przejścia razem...
W domu, w którym mieszkają, noc później zostaje podłożona bomba - dlaczego, długo by opowiadać, proszę przeczytać na stronach książki - i wybucha pożar. Swojego właściciela i kocią partnerkę z opresji ratuje Koko, przeinteligentny syjamczyk. Wkrótce potem przyjaciele głównego bohatera dowiadują się, że on jednak żyje. Qwilleran razem z Koko i Yum Yum szczęśliwie wracają do domu w Pickax, gdzie... ale o tym w tomie 12.

Ze wszystkich po kolei czytanych książek serii, ta chyba zaciekawiła mnie najbardziej. Nic w tym jednak dziwnego, skoro nic tak nie ożywia kryminału jak trup na jednej z pierwszych stron, a tu niemal na początku dowiadujemy się, że główny bohater nie żyje, a jego współmieszkańcy pogrążają się w żałobie.
Jest to sympatyczne czytadło, poprawiające humor nawet w najbardziej...

Seria z kotami najpierw mnie zafascynowała, a potem zmęczyła.... Na dziś mam dość. Może do niej wrócę, bo dużo tomów przede mną, a lubię koty...

Seria z kotami najpierw mnie zafascynowała, a potem zmęczyła.... Na dziś mam dość. Może do niej wrócę, bo dużo tomów przede mną, a lubię koty...

Kolejna książka z cyklu "Kot, który...", kolejny dzień poświęcony na czytanie^^ Po prostu wciąga!

Kolejna książka z cyklu "Kot, który...", kolejny dzień poświęcony na czytanie^^ Po prostu wciąga!

Dzięki tej serii książek przekonałam się do powieści detektywistycznych. Doskonały klimat. Ciekawa postać głównego bohatera. Koci pierwiastek. Wartka akcja. Książka napisana lekko i z humorem.

Dzięki tej serii książek przekonałam się do powieści detektywistycznych. Doskonały klimat. Ciekawa postać głównego bohatera. Koci pierwiastek. Wartka akcja. Książka napisana lekko i z humorem.

KOT, KTÓRY MIESZKAŁ WYSOKO(1990) zaczyna się prawdziwym trzęsieniem ziemi. Po Moose County rozchodzi się wiadomość, która przejmuje grozą każdego, kto ją usłyszy. Jim Qwilleran nie żyje! Pierwszy o wypadku samochodowym dowiedział się Andrew Brodie, komendant policji w Pickax. Doszło do niego czterysta mil na południe, w niebezpiecznym, zurbanizowanym rejonie, który miejscowi nazywali Nizinami. Policja z wielkiego miasta poprosiła Brodiego o pomoc w znalezieniu najbliższej rodziny. Ale… jedyną rodziną Qwilla są jego dwa syjamczyki, które wyjechały razem z nim na Południe. Czy żyją? Co się z nimi teraz stanie?
Wiodący stosunkowo spokojne życie na amerykańskiej prowincji, Qwill decyduje się skorzystać z zaproszenia wystosowanego przez dawną znajomą, Amberinę, jedną z Trzech Zwariowanych Siostrzyczek (Kot, który się włączał i wyłączał) i spędzić zimę nie w zaspanym śniegiem Pickax City, a w oddalonej o czterysta mil metropolii. Zaproszenie to nie jest jednak bezwarunkowe. Komitet Ocalenia Casablanki(KOC),zrzeszający mieszkańców Junktown oraz sprzyjające sprawie środowiska bohemy artystycznej, pragnie uratować przed rozbiórką gigantyczny apartamentowiec, górujący od 1901 roku nad całą dzielnicą. Przewodząca mu Mary Duckworth, jedna z dawnych miłości Qwilla, ma nadzieję, iż dziennikarz za przyznane mu w spadku pieniądze, wykupi wieżowiec i uratuje przed zrównaniem z ziemią. Qwilleran nie obiecuje pomóc, jednak korzysta z okazji i przenosi się, ku niezadowoleniu swoich kocich podopiecznych, na Niziny. Oprócz syjamczyków, również mieszkańcy Moose County pragną odwieść go od tego zamiaru. Miasto jawi im się jako jaskinia zła i przekonują Qwilla, że wyjazd to nienajlepszy pomysł. Zwłaszcza, że w zachowaniu dziennikarza w dobrym zdrowiu mają swój własny interes. Jeśli coś mu się stanie przed upływem wyznaczonego w testamencie Fanny Klingenschoen pięcioletniego okresu jego zamieszkiwania w hrabstwie Moose, fortuna rodu K przypadnie różnorakim organizacjom z Nizin, a wtedy mieszkańcy Pickax City i okolic będą musieli pożegnać się ze stypendiami i nieoprocentowanymi kredytami.
..."Hasselrich odkaszlnął.
- Chciałbym poruszyć jeszcze jedno zagadnienie. Zaznaczył pan, że sprawy Moose County przejmują pana głęboko, a to pociąga za sobą pewną odpowiedzialność. (…) Rozumie pan, co mam na myśli, czyż nie?
- Zainteresowanie Moose County utrzymaniem mnie przy życiu jest wcale nie większe niż moje osobiste pragnienie, by żyć"...
Qwill wyjeżdża więc z Pickax i zatrzymuje się w Casablance, gdzie zajmuje penthouse tragicznie zmarłej marszandki, Dianne Bessinger. Choć prawdziwy powód jego obecności w mieście znają nieliczni, to wkrótce Morning Rampage rozgłasza, że Qwill dołączył do grona obrońców apartamentowca, który władze miejskie oraz lokalne grube ryby (reprezentowane przez wpływowy ród Pennimanów) skazały już na zagładę. Jakby tego było mało, Koko odkrywa w penthousie ślady krwi oraz znajduje złotą bransoletkę z wygrawerowanym imieniem Dianne. Qwill, poznając historię wieżowca, poznaje również okoliczności zabójstwa kobiety i dochodzi do wniosku, że wcale nie zostało ono dokonane przez jej kochanka, młodego artystę, Rasmusa Rossa. Dianne miała odziedziczyć Casablankę w przypadku śmierci jej siedemdziesięciopięcioletniej właścicielki, tajemniczej Hrabiny i jej śmierć była deweloperom bardzo na rękę. Łatwiej w końcu zmanipulować bezwolną staruszkę, niż nieco ponad czterdziestoletnią panią biznesmen. Dlaczego Pennimanom tak zależy na rozbiórce Casablanki? I czy to oni faktycznie stoją za zabójstwem marszandki? Qwill, zauroczony atmosferą wieżowca oraz barwną mozaiką osobowości jego mieszkańców, postanawia walczyć o zachowanie apartamentowca. Rezerwujcie bilety, bo oto zanosi się na wielki finansowy mecz!

Jeśli napisałam wcześniej, że KOT, KTÓRY ROZMAWIAŁ Z DUCHAMI jest jedną z najlepszych książek cyklu, to KOT, KTÓRY MIESZKAŁ WYSOKO jest zdecydowanie najlepszą! Genialna! Niezwykle wciągająca, o wartko płynącej akcji, jak żadna z wcześniejszych powieści, mocno wbija w fotel i nie pozwala go opuścić wcześniej, jak po przewróceniu ostatniej strony powieści. Ten Kot… nie jest już tak słodki i lukrowy jak poprzednie. I jako pierwszy, właściwie pozbawiony jest happy endu. Co więcej, zakończenie tak naprawdę pozostaje otwarte i niedopowiedziane. Mnóstwo pytań, mało odpowiedzi i pragnienie kontynuowania lektury. Czy potrzeba lepszej zachęty? Nie sądzę ;) Więc jeśli jeszcze ktoś z Was nie miał przyjemności poznać prozy Lilian Jackson Braun, niech zacznie od tego tomu. Satysfakcja gwarantowana ;)

KOT, KTÓRY MIESZKAŁ WYSOKO(1990) zaczyna się prawdziwym trzęsieniem ziemi. Po Moose County rozchodzi się wiadomość, która przejmuje grozą każdego, kto ją usłyszy. Jim Qwilleran nie żyje! Pierwszy o wypadku samochodowym dowiedział się Andrew Brodie, komendant policji w Pickax. Doszło do niego czterysta mil na południe, w niebezpiecznym, zurbanizowanym rejonie, który...

Wróciłam do serii "Kot,który ..." po paru ładnych latach - rok wydania 2008 :) Przygody byłego dziennikarza i jego dwóch uroczych syjamczyków są gratką dla wielbicieli klasycznego kryminału w stylu Agathy Christie, kto jednak nie jest z zamiłowania kociarzem może być troszkę znudzony. Główny bohater czerpie inspiracje do rozwiązywania zagadek z niezwykłego zachowania genialnego kocura Koko, kotka Yum-yum jest uroczym dodatkiem do męskiego duetu człowiek-kot. Dodatkowo każda z zagadek ma drugie dno lub tło o zabarwieniu prospołecznym.
W tym tomie Qwilleran usiłuje ratować przed rozbiórką zabytkowy drapacz chmur, którego czas świetności przypadł na lata Wielkiego Kryzysu obecnie w stanie ruiny. Dom pełen jest niebanalnych osobistości - oczywiście w większości wielbicieli kotów :) Czy uda się uratować budynek i jaka krwawa tajemnica kryje się w apartamencie Qwillerana ? Książka lekka, czyta się ją jednym tchem - kociarze do lektury :))

Wróciłam do serii "Kot,który ..." po paru ładnych latach - rok wydania 2008 :) Przygody byłego dziennikarza i jego dwóch uroczych syjamczyków są gratką dla wielbicieli klasycznego kryminału w stylu Agathy Christie, kto jednak nie jest z zamiłowania kociarzem może być troszkę znudzony. Główny bohater czerpie inspiracje do rozwiązywania zagadek z niezwykłego zachowania...

Kryminał z tej historii marny. Niby mamy dziennikarza, niby zbiera informację, ale akcja minimalnie przyspiesza dopiero przy ostatnich dwudziestu stronach. Tak naprawdę, wbrew 'recenzjom' na okładce, jest to bardzo dobra powieść obyczajowa o małomiasteczkowym żurnaliście-milionerze, który przybywa do dużego miasta z chęcią przywrócenia podupadającej rezydencji jej wcześniejszej sławy. Przy okazji, ma dwa niesamowicie genialne koty, które podsuwają mu kolejne poszlaki wskazujące na to, że przyszła spadkobierczyni budynku wcale nie została zamordowana przez swojego kochanka. To tak naprawdę przyjemna, lekka książka z sympatycznymi bohaterami i można zacząć czytanie serii pani Braun choćby od niej, co osobiście zrobiłam, ponieważ mimo nieznajomości bohaterów z "wcześniejszych tomów", nie miałam żadnych problemów z zorientowaniu się w akcji.

Kryminał z tej historii marny. Niby mamy dziennikarza, niby zbiera informację, ale akcja minimalnie przyspiesza dopiero przy ostatnich dwudziestu stronach. Tak naprawdę, wbrew 'recenzjom' na okładce, jest to bardzo dobra powieść obyczajowa o małomiasteczkowym żurnaliście-milionerze, który przybywa do dużego miasta z chęcią przywrócenia podupadającej rezydencji jej...

Miałam przy sobie 10 zł, a bardzo chciałam kupić książkę. I kupiłam właśnie tą. Nie opłacało się.
Jeden z najnudniejszych kryminałów, jakie w życiu czytałam. Żadnych mylnych tropów, zwrotów akcji, po prostu nic. W dodatku wkurzający główny bohater.
Lubię koty, może dlatego dałam 2 gwiazdki, a nie 1.

Miałam przy sobie 10 zł, a bardzo chciałam kupić książkę. I kupiłam właśnie tą. Nie opłacało się.
Jeden z najnudniejszych kryminałów, jakie w życiu czytałam. Żadnych mylnych tropów, zwrotów akcji, po prostu nic. W dodatku wkurzający główny bohater.
Lubię koty, może dlatego dałam 2 gwiazdki, a nie 1.