Przeczytałem połowę tej książki i zdecydowałem, że nie będę jej kończył.

Ta książka była napisana w postaci dość chaotycznego pamiętnika. Niestety czytanie jej nie wywołało we mnie żadnych emocji. Nie czułem przywiązania do postaci, nie widziałem tu błyskotliwego humoru ani nie interesowało mnie, co stanie się dalej.

Na lekki plus można zaliczyć szczątkowy opis życia na afrykańskiej wsi, ale to za mało, żebym uznał to za wartościową lekturę.

Przeczytałem połowę tej książki i zdecydowałem, że nie będę jej kończył.

Ta książka była napisana w postaci dość chaotycznego pamiętnika. Niestety czytanie jej nie wywołało we mnie żadnych emocji. Nie czułem przywiązania do postaci, nie widziałem tu błyskotliwego humoru ani nie interesowało mnie, co stanie się dalej.

Na lekki plus można zaliczyć szczątkowy opis życia na...

Fuller w ostatniej książce cyklu afrykanskiego, jak sam tytuł wskazuje, wyjeżdża z Afryki . "Możesz mnie zabrać z Afryki, ale nie możesz zabrac Afryki z mojego serca", to jej życiowe motto i w zasadzie sprawdza sie ono w jej dalszym życiu "Out of Africa", tak jak u wielu innych pisarzy, którzy także ten wątek opisuja jak choćby najbardziej znana( również przez piekny film Pożegnanie z Afryką) Karen Blixen. Kiedy sie miało szczęście , które sie nie trafia, Afrykę całą, a zostanie tylko fotografia...No, troche parafrazuję, ale zarazić się Afryką można. Alexandra na pewno tego doświadczyła i nie mogła sie z tego uczucia "wypisać". Co innego ze związku , który rozpadł się , chyba własnie dlatego, że bohaterzy tego związku nauczyli się wcześniej , w swym dzieciństwie i młodości , w odmienny sposób widzieć i przezywać otoczenie i rzeczywistość. Nie chcę zgodzic się z opiniami dot. tej książki, ona jest po prostu inna, ale wcale nie gorsza.

Fuller w ostatniej książce cyklu afrykanskiego, jak sam tytuł wskazuje, wyjeżdża z Afryki . "Możesz mnie zabrać z Afryki, ale nie możesz zabrac Afryki z mojego serca", to jej życiowe motto i w zasadzie sprawdza sie ono w jej dalszym życiu "Out of Africa", tak jak u wielu innych pisarzy, którzy także ten wątek opisuja jak choćby najbardziej znana( również przez piekny film...

Zabrakło historii uwiarygodniającej powody kryzysu w opisywanym związku.

Zabrakło historii uwiarygodniającej powody kryzysu w opisywanym związku.

Świetna książka, a od rozdziału "Przewodnik rzeczny i wyścig szczurów" czytałam jednym tchem do końca: studium kryzysu w związku, przygnębiające refleksje...

Świetna książka, a od rozdziału "Przewodnik rzeczny i wyścig szczurów" czytałam jednym tchem do końca: studium kryzysu w związku, przygnębiające refleksje...

"Kiedy się zakochasz w Afryce, nie ufaj tej miłości” - usłyszała. Gdy pytają ją teraz, czy jest Afrykanką, odpowiada: nie. Ale żyje w niej ta kraina dzieciństwa i młodości, gdzie - jak mówił jej ojciec - “miała do zabawy całą cholerną Afrykę”. “


Recenzja tej oraz innych książek A. Fuller tutaj:
http://kawalekafryki.pl/miala-do-zabawy-cala-cholerna-afryke/

"Kiedy się zakochasz w Afryce, nie ufaj tej miłości” - usłyszała. Gdy pytają ją teraz, czy jest Afrykanką, odpowiada: nie. Ale żyje w niej ta kraina dzieciństwa i młodości, gdzie - jak mówił jej ojciec - “miała do zabawy całą cholerną Afrykę”. “


Recenzja tej oraz innych książek A. Fuller tutaj:
http://kawalekafryki.pl/miala-do-zabawy-cala-cholerna-afryke/

Ostatnia część wspomnień autorki i chyba najtrudniejsza, dotycząca główniej jej samej, a właściwie jej małżeństwa. Nawet nie słodko-gorzka opowieść, bardziej gorzka, z minimalnym dystansem w postaci dobrego humoru...

Bez zdjęć.

Polecam całość!

Ostatnia część wspomnień autorki i chyba najtrudniejsza, dotycząca główniej jej samej, a właściwie jej małżeństwa. Nawet nie słodko-gorzka opowieść, bardziej gorzka, z minimalnym dystansem w postaci dobrego humoru...

Bez zdjęć.

Polecam całość!

Mam słabość do tej autorki, soczystości jej wspomnień i trafności spostrzeżeń - zwłaszcza tych dotyczących jej nietuzinkowych rodziców. I wszystko, co pisze o swojej afrykańskiej przeszłości, ale i o przodkach swojego męża, jest takie żywe, mocne i trafne; w sumie jedyne, co do mnie nie przemawia, to opis jej małżeństwa i tego - czemu nie wypaliło i co skłoniło ją do rozwodu.... A przecież o tym miała być ta książka! Czegoś mi brak w charakterystyce jej męża Charliego oraz ich związku; tak jak Fuller, moim zdaniem, nie dotknęła przyczyn ich wzajemnej fascynacji w okresie narzeczeństwa, tak potem ślizga się po temacie ich niedopasowania czy też powodów fiaska tego związku (a w każdym razie mnie to nie przekonuje).

Mimo to wszystko, co wychodzi spod pióra tej autorki, czytam z ogromną fascynacją; po raz pierwszy też słuchałam jej wywiadu na youtube'ie i jawi mi się ona jako pełna energii, 'pełnokrywista' osobowość...

Mam słabość do tej autorki, soczystości jej wspomnień i trafności spostrzeżeń - zwłaszcza tych dotyczących jej nietuzinkowych rodziców. I wszystko, co pisze o swojej afrykańskiej przeszłości, ale i o przodkach swojego męża, jest takie żywe, mocne i trafne; w sumie jedyne, co do mnie nie przemawia, to opis jej małżeństwa i tego - czemu nie wypaliło i co skłoniło ją do...

Pamiętnikarska. Więcej przemyśleń. Mniej wydarzeń. Dość osobista. Nie wciąga.

Pamiętnikarska. Więcej przemyśleń. Mniej wydarzeń. Dość osobista. Nie wciąga.

Przeczytałam dwie poprzednie książki autorki, tę zakupiłam gdy tylko się pojawiła, ale nie mogę przez nią przebrnąć. Pewnie już niestety do niej nie wrócę, a szkoda, bo pierwsza książka z tej serii ("Rozmowy pod drzewem zapomnienia") bardzo mi się podobała.

Przeczytałam dwie poprzednie książki autorki, tę zakupiłam gdy tylko się pojawiła, ale nie mogę przez nią przebrnąć. Pewnie już niestety do niej nie wrócę, a szkoda, bo pierwsza książka z tej serii ("Rozmowy pod drzewem zapomnienia") bardzo mi się podobała.

Pełna emocji opowieść o miłości (i jej końcu) z Afryką w tle. Wciągnęła mnie tak, że przeczytałam ją w niecałe dwa dni.

Pełna emocji opowieść o miłości (i jej końcu) z Afryką w tle. Wciągnęła mnie tak, że przeczytałam ją w niecałe dwa dni.