Rozmowy umarłych tak jak choćby poemat dydaktyczny są gatunkiem współcześnie martwym. Epoka oświecenia uważała je jednak za wystarczająco ciekawe pod względem literackim, by przy ich pomocy wypowiadać się nie tylko na cokolwiek poważne tematy moralności czy przemijania, ale też bieżące problemy codzienności. Wzbudza to szacunek do tej epoki i ciekawych form recepcji antyku przez nią uprawianej. I pomyśleć, że gatunek ten ma swój początek w jednym konkretnym dialogu Lukiana. Zofia Sinko w sposób bardzo udany analizuje różne realizacje gatunkowe rozmów zmarłych na gruncie francuskim, angielskim i polskim.

W podtytule rozprawy pojawiają się hasła "recepcja" i "twórczość oryginalna". Autorka przedstawia w tym studium francuskie pierwowzory (Bernard Fontenelle, François Fénelon) oraz przykłady polskich przeróbek o bardzo nieraz oryginalnym charakterze, vide tekst Bohomolca na temat polszczyzny. Najwięcej miejsca poświęciła jednak Krasickiemu, który na naszym gruncie najciekawiej zrealizował wzorzec gatunkowy rozmów zmarłych. Mnie ta książka zachęciła do zapoznania się z analizowanymi dziełami oświeceniowych prozaików.

Tomasz Babnis

Rozmowy umarłych tak jak choćby poemat dydaktyczny są gatunkiem współcześnie martwym. Epoka oświecenia uważała je jednak za wystarczająco ciekawe pod względem literackim, by przy ich pomocy wypowiadać się nie tylko na cokolwiek poważne tematy moralności czy przemijania, ale też bieżące problemy codzienności. Wzbudza to szacunek do tej epoki i ciekawych form recepcji antyku...