Podczas najpiękniejszych lat swojej młodości Krzysztof Kamil Baczyński poznał zbyt wiele trudnych słów, aby pozostało to niezauważone przez jego poezję. Na swoje dwudzieste urodziny wiedział już tyle co niejeden mędrzec, który przeżywszy długie życie, chełpi się starczą mądrością. Jednak to nie doświadczenie lat pokoju kształtowało tego młodego człowieka. To niemiłosiernie wiejące wichry historii odcisnęły piętno na tym, co tworzył. Pomimo tego, że Baczyński często zahaczał o słoneczne emocje i nie dawał się smutnym huraganom, to widać jego niepokój o jutro. Jednak zawsze znalazł sposób aby przemycić coś optymistycznego. W letnim i wiosennym niebie potrafił drążyć studnie w których echa młodzieńczych marzeń rywalizowały ze sobą o miano najbardziej miłujących życie. Tak głębokie są te przestrzenie dobroci i piękna, że można się w nich utopić, ale najpierw trzeba się zakochać. Bo moim zdaniem Baczyński przeszedł do literackiej wieczności właśnie dzięki miłości.

Napiętnowany wczesną śmiercią. Stąpający po łąkach krwi. Boleśnie przeżywający dni. Wrażliwość młodego polskiego poety musiała znieść wiele tragicznych wydarzeń, aby mogły z niej powstać tak piękne rymy. Bo chociaż zalęgła się w nim śmierć, chociaż nadeszły straszne lata, które zburzyły najpiękniejsze chwile, to jednak on sam zabronił się bać ciemności. Zakazał obawiania się bezgwiezdnych nocy. Wolał tworzyć liryczne sny, ciążące ku miłości struktury od których bije jasność. Przypadający na ostatnie lata jego twórczości mroczny czas, uderza nieustannymi kontrastami. Wiara i nadzieja. Zawsze je podziwiał i pielęgnował.

Podczas ostatnich dwóch dni z wielką przyjemnością przeszedłem po słynnym i ogarniętym szałem tańca moście w Awinionie. Przypatrywałem się zagadkowym strofom które mówiły, że "Jeśli testament - to z liści, a pomnik jeśli - z płomienia". Mogę się tylko domyślać, czy Krzysztof Kamil Baczyński w ten sposób wyobrażał sobie upamiętnienie jego wierszy. Bardzo częstym motywem w poezji poety były sny. Począwszy od dziecinnych i pachnących wanilią fantazji a skończywszy na erotycznych abstrakcjach dojrzewającej młodości. Niebo i uśmiech. To domena Baczyńskiego. A gdzieś pomiędzy trafiały się ugory czasu, pozbawionego ludzi i towarzyszących im wojen.

To podobno liryki najpiękniejsze. Tak przynajmniej twierdzi okładka tego tomiku wierszy. Jak jest naprawdę, to przekonacie się sami. Mnie szczególnie oczarowało w nim wyrażenie "ja i ty", które dostrzegłem w jednym z utworów. Wtedy już czułem, że pomimo tragicznych wydarzeń na ziemi, istnieje coś na kształt wzajemnego przywiązania, coś bardzo ważnego dla Baczyńskiego. To słowo "kochać", brzmiące tak samo pięknie z najdalszych zakątków wszechświata. Warto o tym pamiętać, bo jesteśmy śmiertelni i nie wiemy ile czasu nam pozostało. Być może poniższy cytat daje większe wyobrażenie o tym, co mam na myśli:

"A do mej śmierci jak ostatni dar
jest tylko przestrzeń".

Podczas najpiękniejszych lat swojej młodości Krzysztof Kamil Baczyński poznał zbyt wiele trudnych słów, aby pozostało to niezauważone przez jego poezję. Na swoje dwudzieste urodziny wiedział już tyle co niejeden mędrzec, który przeżywszy długie życie, chełpi się starczą mądrością. Jednak to nie doświadczenie lat pokoju kształtowało tego młodego człowieka. To niemiłosiernie...

Przepieknie wydany tomik wierszy!

Przepieknie wydany tomik wierszy!