Samulka

Ta książka jest dobra. Nie dlatego, że jest dobrze napisana, chociaż to też, ale dlatego, że traktuje o dobrych ludziach. Takich naprawdę dobrych, których chciałoby się spotykać na swojej drodze jak najczęściej i jak najwięcej. O ludziach takich, jakimi sami chcielibyśmy być, ale nie zawsze nam to wychodzi.
Samulki to małe miasteczko, niemal wszyscy się tu znają, wiedzą o swoich problemach, pomagają sobie nawzajem. I to tu właśnie przyjeżdża Ewa, samotna trzydziestolatka, izolująca się od otoczenia, za przyjaciół ma książki i ich bohaterów, z którymi pija kawę, je śniadania i toczy dyskusje. Ewa pracuje w przedszkolu, jest księgową, wykonuje swoją pracę, ale się w nią nie angażuje. Czasami jednak nawet kilka godzin w pracy wydaje się ponad jej siły. Nie daje rady, otacza ją ciemność, świat wydaje się być jej największym wrogiem. Ciemny, ponury bez śladu słońca. A przecież kiedyś było inaczej, przecie umiała cieszyć się życiem, była aktywna, miała grono przyjaciół, rozwijała z nimi własną firmę, żyła. Co się zmieniło? Jakie wydarzenia zmieniły ją do tego stopnia, że bez leków nie daje rady funkcjonować? Funkcjonować to bardzo dobre słowo, bo Ewa tak naprawdę nie żyje, ona po prostu jest, egzystuje.
Na szczęście są również mieszkańcy Samulek. Czy uda im się wyciągnąć Ewę z jej samotni? Czy uda im się do niej trafić? Czy ona im na to pozwoli?

Zaznaczę od razu, że jeśli ktoś reaguje alergicznie na historie z Bogiem w tle, niech po tę książkę nie sięga. Ja nie jestem osobą religijną, od kościoła trzymam się z daleka, ale nie mam nic przeciwko temu, aby przeczytać dobrze opowiedzianą historię. Ta do takich, w moim mniemaniu, należy. „Samulka” odczekała swoje na moim Kindelku. Cieszę się, że przeczytałam ją teraz. Dała mi ciepło, rozgrzała od środka i pozostawiła spokojną. A tego mi w chwili obecnej brakuje najbardziej: spokoju wewnętrznego i ciepła.

Ta książka jest dobra. Nie dlatego, że jest dobrze napisana, chociaż to też, ale dlatego, że traktuje o dobrych ludziach. Takich naprawdę dobrych, których chciałoby się spotykać na swojej drodze jak najczęściej i jak najwięcej. O ludziach takich, jakimi sami chcielibyśmy być, ale nie zawsze nam to wychodzi.
Samulki to małe miasteczko, niemal wszyscy się tu znają, wiedzą o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Samulki to mała miejscowość, w której niewiele się dzieje. Ludzie się znają, są dla siebie życzliwi i pomocni. Ewa, księgowa pracująca w przedszkolu jest zadowolona, że szukając swojego miejsca trafiła właśnie do Samulek. Niestety nie potrafi zaprzyjaźnić się z mieszkańcami. Chociaż przez swoje rytuały zapada mocno w ich pamięć, co w odpowiednim momencie bardzo się przydaje.
Wypadek samochodowy, w którym kiedyś brała udział pozostawia wiele śladów w pamięci bohaterki, które trudno zatrzeć nawet farmakologicznymi metodami. Jednak okazuje się, że najlepszą terapią mogą być inni, dobrzy ludzie. Pomocna bibliotekarka Kinga, która wybiera dla Ewy "bezpieczne" ksiażki; pani Małgosia z cukierni Łasuch wybierająca najlepsze pączki; właściciele kwiaciarni rozumiejący, że ktoś może przyjść żeby tylko powąchać kwiaty; ekipa z kawiarni prowadzonej przez wolontariuszy; Marcin, który potrafi naprawić łańcuch od roweru, a w końcu także i pies Kajtek przygarnięty że schroniska. Oni wszyscy mimo oporów Ewy, mimo jej niezrozumiałego zachowania nie rezygnują z bycia blisko.
Książka pokazuje jak wiele dobrych i mądrych rzeczy można zrobić, jeśli nie patrzy się tylko na siebie, ale kawałek swojego czasu poświęca dla innych. Temat, który wybrała autorka jest bardzo trudny: zamknięcie się w sobie, odcięcie od świata, depresja...Ale książkę czyta się wyśmienicie. Polecam😊

Samulki to mała miejscowość, w której niewiele się dzieje. Ludzie się znają, są dla siebie życzliwi i pomocni. Ewa, księgowa pracująca w przedszkolu jest zadowolona, że szukając swojego miejsca trafiła właśnie do Samulek. Niestety nie potrafi zaprzyjaźnić się z mieszkańcami. Chociaż przez swoje rytuały zapada mocno w ich pamięć, co w odpowiednim momencie bardzo się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przepiękna w swojej oryginalności.
Brakuje mi na polskim rynku literackim takich mądrych a zarazem prostych książek z Bogiem w tle. Wątek ciemności depresyjnej prawdziwy.
Książka może pomóc zrozumieć cierpienia wewnętrzne,których nie widać okiem. Duchowa przemiana pouczająca dla szukających pomocy.
Mogę ze szczerego serca polecić do przeczytania i rozmyślania!

Przepiękna w swojej oryginalności.
Brakuje mi na polskim rynku literackim takich mądrych a zarazem prostych książek z Bogiem w tle. Wątek ciemności depresyjnej prawdziwy.
Książka może pomóc zrozumieć cierpienia wewnętrzne,których nie widać okiem. Duchowa przemiana pouczająca dla szukających pomocy.
Mogę ze szczerego serca polecić do przeczytania i rozmyślania!

Pokaż mimo to

nie ocenię książki, której nie doczytałam. tak się cieszyłam, że ją znalazłam w bibliotece tymczasem okazała się ona dla mnie zbyt dołująca i dziwna, doczytałam do połowy

nie ocenię książki, której nie doczytałam. tak się cieszyłam, że ją znalazłam w bibliotece tymczasem okazała się ona dla mnie zbyt dołująca i dziwna, doczytałam do połowy

Pokaż mimo to

Nie żałuję, że sięgnęłam po tę książkę. A z przepisu Ewy na ciastoterapię, floroterapię czy kaworerapię chętnie skorzystam w pochmurne, smutne dni.
Książka jest lekka, dobrze się ją czyta, pisana jest prostym językiem, pełna humoru i skłaniająca do przemyśleń na swoim życiem i relacjami z bliskimi.

Nie żałuję, że sięgnęłam po tę książkę. A z przepisu Ewy na ciastoterapię, floroterapię czy kaworerapię chętnie skorzystam w pochmurne, smutne dni.
Książka jest lekka, dobrze się ją czyta, pisana jest prostym językiem, pełna humoru i skłaniająca do przemyśleń na swoim życiem i relacjami z bliskimi.

Pokaż mimo to

Ewa kobieta po przejściach, choć z początku nie wiemy jakich. Odznacza się bujną wyobraźnią i pasją czytelniczą, co w tym połączeniu daje pomieszanie fikcji z rzeczywistością. Bohaterka pokazuje czytelnikowi jak zmagać się ze swoimi słabościami. Udowadnia że jesteśmy na ciągłej sinusoidzie wzlotów i upadków. Choć po części książka wydaje się być nieco religijna nie przeszkadza to w jej odbiorze by być zawsze pozytywnie nastawionym do losu, mimo naszych ran w sercu. Niby spokojne miasteczko, a wydaje się że wszystko tam się może zdarzyć. Opowieść która niesie nadzieję na lepsze jutro dla każdej skołatanej duszy.

Ewa kobieta po przejściach, choć z początku nie wiemy jakich. Odznacza się bujną wyobraźnią i pasją czytelniczą, co w tym połączeniu daje pomieszanie fikcji z rzeczywistością. Bohaterka pokazuje czytelnikowi jak zmagać się ze swoimi słabościami. Udowadnia że jesteśmy na ciągłej sinusoidzie wzlotów i upadków. Choć po części książka wydaje się być nieco religijna nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka dla tych , którym nie przeszkadza wątek religijny. Życie kobiety z problemami, z samą sobą. Pies przyjaciel i piękny świat ludzi wierzących. Niestety, w życiu realnym nie spotykany.

Książka dla tych , którym nie przeszkadza wątek religijny. Życie kobiety z problemami, z samą sobą. Pies przyjaciel i piękny świat ludzi wierzących. Niestety, w życiu realnym nie spotykany.

Pokaż mimo to

Złapana w biegu z bibliotecznej pułki. Trochę sceptycznie nastawiona, bo tytuł jakiś dziwny i nawet o autorce nic nie słyszałam, rozpoczęłam lekturę nie za bardzo wiedząc czego się spodziewać. Na szczęście bardzo miło mnie zaskoczył ten przypadkowy "łup". Książka lekka, z poczuciem humoru i przedstawiająca dziwactwa, a za razem często normalność każdego z nas.

Złapana w biegu z bibliotecznej pułki. Trochę sceptycznie nastawiona, bo tytuł jakiś dziwny i nawet o autorce nic nie słyszałam, rozpoczęłam lekturę nie za bardzo wiedząc czego się spodziewać. Na szczęście bardzo miło mnie zaskoczył ten przypadkowy "łup". Książka lekka, z poczuciem humoru i przedstawiająca dziwactwa, a za razem często normalność każdego z nas.

Pokaż mimo to

„..„Samulka” to powieść dla tych, którzy czasami czują się zagubieni i smutni, ale ufają, że wiara, nadzieja i miłość nadają życiu sens.. „

Główna bohaterka, trzydziestoletnia Ewa pracuje w przedszkolu, jest zapaloną czytelniczką . Do miejscowości Samulka sprowadziła się przed trzema laty .Ewa cierpi na depresję, stara się wszelkimi sposobami poradzić sobie z chorobą.
Dlaczego Ewa przeniosła się do Samulek, radosnego miasteczka z przykościelną kawiarenką Pod Aniołami ?
Książka godna polecenia, skłania do przemyśleń, jednak nie zapada mocno w pamięć .
[TWK 95]

„..„Samulka” to powieść dla tych, którzy czasami czują się zagubieni i smutni, ale ufają, że wiara, nadzieja i miłość nadają życiu sens.. „

Główna bohaterka, trzydziestoletnia Ewa pracuje w przedszkolu, jest zapaloną czytelniczką . Do miejscowości Samulka sprowadziła się przed trzema laty .Ewa cierpi na depresję, stara się wszelkimi sposobami poradzić sobie z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czujecie się źle? (Nie)próbujcie więc skorzystać z rozwiązań głównej bohaterki "Samulki"- Ewy. Dogoterapia, ciastoterapia i kawoterapia są dla niej na porządku dziennym!




Nasza Ewa ma bowiem 30 lat. Jest księgową w jednym z przedszkoli w Samulkach. Brak życia osobistego, przyjaciół i wsparcia rodziny wpływa na jej stan psychiczny, który jak możecie się domyślić za dobry nie jest.
Ewka ma depresję. I to taką dosyć porządnie... irytującą? Nie miałam nigdy w realu kontaktu z kimś takim, ale jeżeli chodzi o bohatera literackiego z depresją to serdecznie podziękuję. Ewa jest bardzo, ale to bardzo denerwująca. Użala się nad sobą jakieś 24h na dobę. Małe cycki, wielka dupa i myśli samobójcze. Dawno nie miałam takiej ochoty palnąć kogoś w łepetynę. Nie chce zawierać przyjaźni, wątpię czy w ogóle umie nawiązywać jakieś kontakty. Nie radzi sobie w normalnych społecznych sytuacjach.
Jej dzień zaczyna się w pracy (jeżeli do niej idzie, bo potrafi rozpłakać się w łóżku i po prostu z niego nie wstać przez cały dzień) a kończy się w domu na czytaniu tych samych książek po raz tysięczny.
Ewka Konewka ma bardzo rozwiniętą wyobraźnię. Kreuje sobie bohaterów, których dobrze zna z książek i przenosi do życia rzeczywistego. Myślę, że to jest właśnie ten sposób na wypełnienie pustki w sercu Ewy.

Powoli, z dnia na dzień Ewa uczy się rozmawiać z ludźmi. Najpierw decyduje się na adopcję psa (pokładałam w tym psiaku dużą nadzieję na chociaż lekką zmianę ponurego zachowania Ewki), a później na wejście do kawiarni Pod Aniołami. Może wydawać się, że będzie to książka o pozytywnych, nowych początkach. Przeprowadzka do Samulek, nowa praca, nowi ludzie i nowy ukochany.
Szczerze, sama nie wiem czy wolałabym przeczytać kolejną radosną historię o tym jak dziewczyna podnosi się po depresji, czy przeczytać "Samulkę". Mam szczęście, że zabrałam się za nią latem, a nie zimą, bo zapewne w depresję popadłabym i ja.

Dodatkowo w książce pojawia się wątek religijny, Wiara, duchowni, wolontariusze chcący oddać swoje serce, kapłani. Ciężko mi określić poziom mojej wiary. Cały czas szukam jeszcze swojego miejsca na tej katolickiej ścieżce. Nie lubię jednak czytać książek, w których religia jest wychwalana i ukazywana jako jedyne dobro. Wiemy dobrze, że ludzie, nawet Ci, którzy bardzo wierzą w Pana, nie są aniołami. Jej uduchowieni przyjaciele byli bowiem przedstawieni jako ludzie skaczący z nogi na nogę z aureolką na głowie. Pomódl się a będzie Ci dane. No nie.

Podsumowując. Ewka Konewka powinna być zamknięta w psychiatryku albo chociaż uczęszczać na jakieś terapie. A nie latać po mieście i gadać z wyimaginowanymi postaciami. Jej duchowni przyjaciele powinni chyba interweniować, zamiast tego kazali jej piec ciasto i ubierać choinkę w kościele. Terapia rewelacja!
Liczyłam na jakąś ciepłą, podnoszącą na duchu książkę. Taką, która pokaże, że człowiek może podnieść się z kolan i ocalić swoje życie.
Zamiast tego załapałam doła na resztę dnia.

Czujecie się źle? (Nie)próbujcie więc skorzystać z rozwiązań głównej bohaterki "Samulki"- Ewy. Dogoterapia, ciastoterapia i kawoterapia są dla niej na porządku dziennym!




Nasza Ewa ma bowiem 30 lat. Jest księgową w jednym z przedszkoli w Samulkach. Brak życia osobistego, przyjaciół i wsparcia rodziny wpływa na jej stan psychiczny, który jak możecie się domyślić za dobry...

więcej

mniej

Pokaż mimo to