Ayn Rand niezwykle przekonująco dowodzi, że sztuka jest obiektywna. Twierdzenie to opiera na omówieniu wielu elementów, które się składają na nią, jak również, które zawarte są w procesie twórczym oraz kontemplacji sztuki. Ale po kolei!

Pierwszy esej dotyczy psycho-epistemologii sztuki. Rand omawia szczegółowo istotę abstrakcji i konceptualizacji, definiuje sztukę i wykazuje, że jest ona konkretnym, odczytywalnym językiem, który mówi odbiorcy bardzo konkretne rzeczy. A jest tak przede wszystkim dlatego, że sztuka ma być wybiórczym odtwarzaniem rzeczywistości, a nie informacją w książce historycznej, czy gazecie. Staje tutaj na barkach Arystotelesa, który twierdził to samo (no oczywiście o gazetach to on nie mówił).

Następnie Rand wyjaśnia nam jak właściwie sztuka wiąże się z filozofią. Opowiada jak formułuje się etyka, jak może ona być kształtowana przez odczytywanie sztuki, w której zawarte jest "sense of life" twórcy, czyli suma jego wartościowań. Dalsze opowiadanie o konsekwencjach złego sense of life i złej etyki, przeplata wywodami na temat konkretnych dziedzin sztuki - omawia ich funkcjonowanie i podaje negatywne oraz pozytywne przekłady. Wiele się skupia na Victorze Hugo, który był jej ulubionym pisarzem i za którego najlepszą książkę uważa "Rok 93".

Gdy temat sztuki wydaje się już w miarę klarowny, czytelnik zostaje poinformowany "o co właściwie chodzi z tym tytułem?". Czy romantyzm nie jest przypadkiem epoką emocji, mistycyzmu i wszystkiego, co zupełnie nie kojarzy nam się z żelazną logiką Pani Rosenbaum? No właśnie nie jest! Rand szokuje stwierdzeniem, że ludzie zupełnie nie rozumieją o co chodziło w tej epoce literackiej. Nawet twórcy z tej epoki tego nie wiedzieli, a nie wiedzieli, bo nie mieli odpowiedniej filozofii. Romantyzm to wyraz arystotelesowskiego sense of life i wcale nie był buntem przeciwko rozumowi - klasycyzm nie był rozumny, klasycyzm w żaden sposób nie potrafił uargumentować swojego stanowiska. Wymyślił sobie jakieś proporcje, pokazywał starożytnych jako wzór i tyle. Macie. Kopiujcie. Rand demaskuje tę jedną z największych pomyłek w historii i czyni swoją książkę pierwszym spójnym manifestem romantycznym.

Na deser dostajemy opowiadanie dotyczące procesu twórczego, które stanowi świetne podsumowanie książki. Serdecznie ją polecam i to nawet tym, którzy boją się obcojęzycznych traktatów filozoficznych. Bardzo prosty język i klarowność wywodu zagwarantują wam bezstresowe i inspirujące chwile, spędzone na lekturze.

Ayn Rand niezwykle przekonująco dowodzi, że sztuka jest obiektywna. Twierdzenie to opiera na omówieniu wielu elementów, które się składają na nią, jak również, które zawarte są w procesie twórczym oraz kontemplacji sztuki. Ale po kolei!

Pierwszy esej dotyczy psycho-epistemologii sztuki. Rand omawia szczegółowo istotę abstrakcji i konceptualizacji, definiuje sztukę i...

Rozumowe (nie emocjonalne) zdefiniowanie tak celów dziedziny filozofii zwanej estetyką, jak i środków do nich. Jedyne z jakim się dotychczas spotkałem. Zadziwiająco odświeżające.

Rozumowe (nie emocjonalne) zdefiniowanie tak celów dziedziny filozofii zwanej estetyką, jak i środków do nich. Jedyne z jakim się dotychczas spotkałem. Zadziwiająco odświeżające.