Fundacja i imperium

Jedna z lepszych części, które czytałem. Zaskakujący zwrot akcji.

Jedna z lepszych części, które czytałem. Zaskakujący zwrot akcji.

Pokaż mimo to

Fundacja i Imperium jest doskonałą kontynuacją historii Fundacji, która została założona przez H. Seldona. Przede wszystkim akcja tej części jest bardzo dynamiczna z nieoczekiwaną woltą pod koniec tomu. Cykl o Fundacji uważam za jaden z najciekawszych, które czytałam. Jest to powieść esencjonalna, bez zbędnych opisów i zapychaczy.

Fundacja i Imperium jest doskonałą kontynuacją historii Fundacji, która została założona przez H. Seldona. Przede wszystkim akcja tej części jest bardzo dynamiczna z nieoczekiwaną woltą pod koniec tomu. Cykl o Fundacji uważam za jaden z najciekawszych, które czytałam. Jest to powieść esencjonalna, bez zbędnych opisów i zapychaczy.

Pokaż mimo to

Słuchane w interpretacji Jacka Rozenka, z marszu, od razu po “Fundacji” wciąga jeszcze mocniej. Całe szczęście, że jest jeszcze kilka części przede mną…

Słuchane w interpretacji Jacka Rozenka, z marszu, od razu po “Fundacji” wciąga jeszcze mocniej. Całe szczęście, że jest jeszcze kilka części przede mną…

Pokaż mimo to

Asimov to prawdziwy mistrz. Jednak to tylko fantastyka. Ciekawe jest, czytając porównywać wizję autora powstałą ponad piećdziesiąt lat temu, z tym jak się w tym czasie nasz świat rzeczywiście rowinął.
Czytałem tę książkę ponownie po ok. 30 latach i znowu mi się podobała.
Niektóre wątki odbiera się inaczej jako dojrzały człowiek, niż kiedyś jako nastolatek.
Polecam każdemu, również tym, którzy już kiedyś przed laty czytali.

Asimov to prawdziwy mistrz. Jednak to tylko fantastyka. Ciekawe jest, czytając porównywać wizję autora powstałą ponad piećdziesiąt lat temu, z tym jak się w tym czasie nasz świat rzeczywiście rowinął.
Czytałem tę książkę ponownie po ok. 30 latach i znowu mi się podobała.
Niektóre wątki odbiera się inaczej jako dojrzały człowiek, niż kiedyś jako nastolatek.
Polecam każdemu,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

nic dziwnego ze Asimov jest uważany za mistrza fantastyki

nic dziwnego ze Asimov jest uważany za mistrza fantastyki

Pokaż mimo to

Rola uczuć w pisarstwie Isaaca Asimova była dla mnie dotychczas niezrozumiała w takim samym stopniu, jak istnienie legendarnej Drugiej Fundacji. Snułem domysły, w przypadku których analityczny umysł twórcy "Fundacji" musiałby zostać sprowadzony do miana zimnego projektanta sieci wzajemnych powiązań. Jednak doczekałem przełomu na miarę kolejnego, przewidzianego przez Hariego Seldona kryzysu. Oto Asimov sięgnął w głąb ludzkiego umysłu i postawił na kontrolę emocji w skali dotąd niespotykanej. Obserwowanie tego niezwykle pasjonującego zjawiska uznałbym za lepsze od fascynacji gwiezdnymi bitwami, nawet gdybym miał się znaleźć na ich pierwszej linii walk. Uczucia i roszcząca sobie pretensje do rządzenia nimi matematyka. Dwoje głównych bohaterów "Fundacji i Imperium" dla których reszta ludzi stanowi jedynie drugoplanowe role pośredników w tej pełnej intryg fabule. Czy możliwe jest połączenie nauk ścisłych z namiętnościami? Sami zobaczcie, jak się udało tego dokonać amerykańskiemu pisarzowi.

Moje żeglowanie po najdalszych zakątkach galaktyki nazwałbym poszukiwaniem wiedzy. Bo tak jak wszyscy, którzy w powieściach Asimova toczą ze sobą zacięte boje o poznanie zapomnianej przeszłości i nieodgadnionej przyszłości, chcę wiedzieć jak się zakończy ten cały matematyczny ambaras. Chociaż duch nauki zaczyna popadać w zapomnienie, nawet jeśli wiele teorii zalega już jedynie w zakurzonych tomiszczach Biblioteki Uniwersyteckiej, to jednak ciągle mam wrażenie pogoni za bezcenną informacją. A informacja jest w tym wypadku towarem, którego wartość przekracza podstawowe pojęcia, związane z istnieniem rodzaju ludzkiego. To być albo nie być tych, którzy próbują podnieść imperialne resztki cywilizacji. Dla informacji traci się życie, dla niej walczy o władzę i niszczy całe układy gwiezdne.

Dotarłem do miejsca, w którym Hariego Seldona spowija nieomalże religijny kult. Nad rozkładającym się trupem wspaniałej cywilizacji wyrosło uwielbienie dla mistrza psychohistorii. Żeby dobrze się poczuć w tej podniosłej naukowej atmosferze, trzeba samemu próbować zrozumieć procesy, których kierunek został już wytyczony w trakcie pierwszych tomów cyklu Asimova. Dlatego warto czytać "Fundację" od samego początku i starać się nie pomijać jej poszczególnych tomów. Matematyczne reguły psychohistorii wiodą nas co prawda z góry ustalonymi ścieżkami, ale chyba sami przyznacie, że lepiej iść dobrze zrozumianą przez siebie drogą. Tak więc gnani psychohistoryczną koniecznością nie zapominajmy o jej podstawowym celu, jakim są badania nad ludzkością.

Szczególnie sobie cenię zamiłowanie autora "Fundacji i Imperium" do geometrycznego porządku. Pomimo niesłychanie błyskotliwych punktów zwrotnych i następującej po nich konsternacji, fabuła przybiera postać dobrze zorganizowanego systemu, w którym rządzi logika i dawno ustalone prawa. Isaac Asimov panuje nad akcją swojej fantastycznej powieści tak samo dobrze, jak nad rozkładem imperium. Rozległe obszary kryjących zagadki przestrzeni nie sprawiają mu żadnych problemów, z matematyczną dokładnością odgaduje następne etapy tej naukowej odysei. Mam wrażenie, jakby z każdą kolejną częścią cyklu przecierał nowy szlak, dla którego wyznaczenie marszruty przychodzi mu z wielką łatwością. Wszystkie tomy cechuje duże uporządkowanie i wystarczy dać się wodzić za nos fantazji pisarza aby dobrze na tym wyjść.

Rola uczuć w pisarstwie Isaaca Asimova była dla mnie dotychczas niezrozumiała w takim samym stopniu, jak istnienie legendarnej Drugiej Fundacji. Snułem domysły, w przypadku których analityczny umysł twórcy "Fundacji" musiałby zostać sprowadzony do miana zimnego projektanta sieci wzajemnych powiązań. Jednak doczekałem przełomu na miarę kolejnego, przewidzianego przez Hariego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Druga część trylogii stanowi w mojej opinii bardziej spoiwo między częścią pierwszą i trzecią niż osobną historię.

Historia prezentowana jest o wiele bardziej konsystentna. Znane z "jedynki" znaczne skoki w czasie są niemal nieobecne, a wątki książki można tak naprawdę rozdzielić na dwa, gdzie pierwszy wiąże się z częścią poprzednią, a drugi z kolejną.

Z pozycją - muszę przyznać - nieco się męczyłem.
Początek jest nieco zagmatwany, jednak nawiązania do poprzedniej części w dużej mierze pomagają czytelnikowi się odnaleźć.
Część środkowa, czyli zakończenie pierwszego i początek drugiego głównego wątki ciągnęła mi się niemiłosiernie. Historia przez cały czas dokładała kolejne wątki i kolejne postacie które wydawały się prócz dodatkowego szumu nie posiadać żadnego konkretnego celu.
Końcówka na szczęście większość strat zrekompensowała. Nie będę zdradzać wiele. Powiem tylko że Asimov ładnie zadbał aby nic się nie zmarnowało. Końcówka ponownie mnie zaintrygowała i sprawiła że po część trzecią sięgam z dużym zainteresowaniem

Druga część trylogii stanowi w mojej opinii bardziej spoiwo między częścią pierwszą i trzecią niż osobną historię.

Historia prezentowana jest o wiele bardziej konsystentna. Znane z "jedynki" znaczne skoki w czasie są niemal nieobecne, a wątki książki można tak naprawdę rozdzielić na dwa, gdzie pierwszy wiąże się z częścią poprzednią, a drugi z kolejną.

Z pozycją - muszę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra fantastyka. Ciekawa, logiczna fabuła. Autor z dużą łatwością porusza się po różnych dziedzinach wiedzy. Z zapałem zaczynam kolejną część.

Bardzo dobra fantastyka. Ciekawa, logiczna fabuła. Autor z dużą łatwością porusza się po różnych dziedzinach wiedzy. Z zapałem zaczynam kolejną część.

Pokaż mimo to

Dobre, solidne olschoolowe SF. Z żalem muszę powiedzieć, że dziś już takich książek się nie pisze...

Oczywiście, nie bez wad. Głównym brakiem Asimova jest brak charakterystyki postaci - po prostu pojawia się jakaś postać, dostaje imię oraz nazwisko i od tego czasu nam towarzyszy. Brak informacji o tym, jak wygląda oraz informacji np. o jego dziwactwach czy zwyczajach (które nadałyby tej postaci głębi i lepiej by ją uwiarygodniły i utrwaliły w głowie) powoduje, że często kiedy nazwisko wraca po kilku rozdziałach nie pamiętamy już kto jest kim. Robienie notatek wcale nie jest w wypadku tej książki aż tak głupie.

Ale to chyba jedyna duża wada tej książki. Myślę, że najlepszą rekomendacją książki "Fundacja i imperium" jest fakt, że bardzo chętnie sięgnę po trzeci tom, ponieważ aura tajemnicy wokół pojawiającego się tu i ówdzie wątku drugiej fundacji pozostawia po przeczytaniu poczucie przyjemnego niedosytu - a trzeci tom nosi właśnie nazwę "Druga fundacja".

Dobre, solidne olschoolowe SF. Z żalem muszę powiedzieć, że dziś już takich książek się nie pisze...

Oczywiście, nie bez wad. Głównym brakiem Asimova jest brak charakterystyki postaci - po prostu pojawia się jakaś postać, dostaje imię oraz nazwisko i od tego czasu nam towarzyszy. Brak informacji o tym, jak wygląda oraz informacji np. o jego dziwactwach czy zwyczajach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Recenzja w 5 zdaniach:

2 część serii (zgodnie z chronologią pisania) już staje się bardziej skomplikowana niż część pierwsza. Ciekawym motywem są postaci, które - na dobrą sprawę - nie mają wielkiego znaczenia, a raczej znaczenie epizodyczne. Książka opisuje kolejne kroki, jakie musi spełnić kraj/księstwo, aby stać się wielki cesarstwem i rządzić światem. Jednaj w tej części jest niezwykle ciekawa końcówka, która wszystko stawia na głowie i zachęca do sięgnięcia po następną część!

Recenzja w 5 zdaniach:

2 część serii (zgodnie z chronologią pisania) już staje się bardziej skomplikowana niż część pierwsza. Ciekawym motywem są postaci, które - na dobrą sprawę - nie mają wielkiego znaczenia, a raczej znaczenie epizodyczne. Książka opisuje kolejne kroki, jakie musi spełnić kraj/księstwo, aby stać się wielki cesarstwem i rządzić światem. Jednaj w tej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to