Psy z Rygi

Drugi tom spodobał mi się bardziej niż pierwszy. Nie wiem czy to kwestia poruszanego w tym tomie tematu czy przyzwyczajenie się do spokojniejszego w stosunku do innych przeze mnie czytanych autorów, sposobu prowadzenia akcji. Z przyjemnością wróciłam do tej książki.

Drugi tom spodobał mi się bardziej niż pierwszy. Nie wiem czy to kwestia poruszanego w tym tomie tematu czy przyzwyczajenie się do spokojniejszego w stosunku do innych przeze mnie czytanych autorów, sposobu prowadzenia akcji. Z przyjemnością wróciłam do tej książki.

Pokaż mimo to

Jak na kryminał to nawet powiedziałbym , że ponadprzeciętny , ale raczej bajka niż rzeczywistość . "Psy z Rygi" to kolejna próba pisarza z wolnego i demokratycznego kraju , napisania książki osadzonej w realiach państwa pod okupacją komunistycznej Rosji . Niestety mało udana . Człowiekowi , który wtedy tam nie był , trudno nawet sobie to wyobrazić , a co dopiero opisać to w sensowny sposób . Podam kilka przykładów ; przekroczenie granicy to całkowity absurd , fałszywa tożsamość , hotele nie dozorowane przez KGB (!?) , znajomość angielskiego wśród tubylców ... .
To wszystko bzdury . Podbite po wojnie republiki nadbałtyckie były szczególnie nadzorowane , a ludzie zastraszeni i ciągle terroryzowani . Sąsiedzi donosili na sąsiadów , brat na brata , nawet rodzice obawiali się swoich dzieci . Niepokorni po pokazowym procesie lądowali w łagrach lub po prostu znikali bez śladu . Ich rodziny najczęściej też były represjonowane i musiały żyć z piętnem krewnych "wroga ludu" .
Sielanka , którą opisał autor ma mało wspólnego z tamtejszą rzeczywistością .
Sam główny wątek nie jest zły , ale nie został należycie dopracowany . To jest tak z ładną kobietą , która gustownie ubrana i umalowana wygląda ponętnie i olśniewająco , ubrana byle jak i wyzywająco wymalowana wygląda na sprzątaczkę na kacu .
To drugi tom z serii z Wallanderem i należy go przeczytać , chociażby po to by wiedzieć jak komisarz poznał Bainę , ale nie spodziewajcie się zbyt wiele .

Jak na kryminał to nawet powiedziałbym , że ponadprzeciętny , ale raczej bajka niż rzeczywistość . "Psy z Rygi" to kolejna próba pisarza z wolnego i demokratycznego kraju , napisania książki osadzonej w realiach państwa pod okupacją komunistycznej Rosji . Niestety mało udana . Człowiekowi , który wtedy tam nie był , trudno nawet sobie to wyobrazić , a co dopiero opisać to w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest coś dziwnego w książkach Mankella, coś, co wciąga, chociaż ... no właśnie. Z jednej strony, w sumie nudny szwedzki policjant, który już w kolejnym tomie zakochuje się w kolejnej, skądinąd, obcej kobiecie i zaczyna robić dziwne ruchy. W sensie - zupełnie pozbawione logiki działania. Pewnie przeczytam kolejne tomy, ale chwilowo robię przerwę z Wallanderem.

Jest coś dziwnego w książkach Mankella, coś, co wciąga, chociaż ... no właśnie. Z jednej strony, w sumie nudny szwedzki policjant, który już w kolejnym tomie zakochuje się w kolejnej, skądinąd, obcej kobiecie i zaczyna robić dziwne ruchy. W sensie - zupełnie pozbawione logiki działania. Pewnie przeczytam kolejne tomy, ale chwilowo robię przerwę z Wallanderem.

Pokaż mimo to

Poszukując „lżejszej”, ale wciągającej lektury na lato sięgnęłam po „Psy z Rygi”, drugą powieść Henninga Mankella z cyklu o Kurcie Wallanderze.

Tym razem, choć sprawa prowadzona przez komisarza pozornie zdaje się prosta, okazuje się wierzchołkiem góry lodowej, zaś sam Wallander trafia na Łotwę, która zaczyna właśnie budować swoją państwowość po niedawnym uzyskaniu niepodległości.

„Psy z Rygi” to nie kameralny kryminał ze skomplikowaną zagadką, które najbardziej lubię. Tym razem dostajemy raczej thriller polityczny albo powieść sensacyjną, pełną strzelanin, szpiegów, tajemniczych organizacji, przemytów. Akcja jest bardzo dynamiczna, to nie mozolne śledztwo, tylko realna walka na śmierć i życie. Wallander działa w zupełnie nieznanym sobie środowisku, nie wiedząc komu może ufać (a w zasadzie nie mogąc ufać nikomu). Kierują nim emocje, ryzykuje, popełnia fatalne błędy, próbuje je naprawić, Trochę wbrew sobie zostaje wciągnięty w wir wydarzeń, których zupełnie nie rozumie.

Autor nieźle oddał realia byłej republiki radzieckiej, wciąż jeszcze czującej na karku oddech Moskwy i totalne zagubienie w tych warunkach człowieka z Zachodu. Udanie zbudował mroczny, ponury klimat lodowatej, zimowej Łotwy - już nie sowieckiej, jeszcze nie demokratycznej. Pokazał problemy, przede wszystkim mentalne, obecne w tej młodej, budowanej od podstaw demokracji.

Trochę tego wszystkiego za dużo: za dużo pościgów, mylenia tropów, spisków, śledzenia, kryjówek. Momentami to wszystko mało realne, trochę jak z filmów typu „zabili go i uciekł”, ale można tę konwencję „kupić”, bo "Psy z Rygi" to książka napisana sprawnie, wciągająca, czyta się ją szybko i dobrze.

Poszukując „lżejszej”, ale wciągającej lektury na lato sięgnęłam po „Psy z Rygi”, drugą powieść Henninga Mankella z cyklu o Kurcie Wallanderze.

Tym razem, choć sprawa prowadzona przez komisarza pozornie zdaje się prosta, okazuje się wierzchołkiem góry lodowej, zaś sam Wallander trafia na Łotwę, która zaczyna właśnie budować swoją państwowość po niedawnym uzyskaniu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Początek zapowiada świetny kryminał, ale dalej źle się dzieje... oj, snuje to to się i snuje... Wiemy już wszystko, tylko kwestia uszczegółowienia, a ja nawet nie czuję zainteresowania kto to jest.
Lubię dobre tło społeczne, ale nie odczuwam Rygi i autentyczności sytuacji polityczno-społecznej, nie wciąga mnie. A chyba jako osoba wychowana po TEJ stronie muru, powinnam poczuć "tak, tak to mogło wyglądać", albo "faktycznie, kojarzą mi się sytuacje, odczucia... (cokolwiek)". Tutaj nic.
Chyba autor poczuł misję i postanowił połączyć jakiś niezły pomysł na kryminał z opowieścią o sytuacji republiki postsowieckiej (bardziej własne o niej wyobrażenie), i tak toczą się obie opowieści i przepychają się o miejsce i uwagę, a wychodzi z tego taki deser:
pamiętacie? piękna gęsta kaszka manna polana sokiem malinowym, apetyczna i aż oczy raduje, ale... bierze się za to ktoś i zaczyna mieszać, i mieszać.... i wychodzi z tego taka szaro-bura breja, nawet smak jej się psuje.

Początek zapowiada świetny kryminał, ale dalej źle się dzieje... oj, snuje to to się i snuje... Wiemy już wszystko, tylko kwestia uszczegółowienia, a ja nawet nie czuję zainteresowania kto to jest.
Lubię dobre tło społeczne, ale nie odczuwam Rygi i autentyczności sytuacji polityczno-społecznej, nie wciąga mnie. A chyba jako osoba wychowana po TEJ stronie muru, powinnam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moim zdaniem jeden z mniej udanych Wallanderów. Ale serię polecam gorąco!

Moim zdaniem jeden z mniej udanych Wallanderów. Ale serię polecam gorąco!

Pokaż mimo to

Po pierwszej części nie byłam przekanana do autora i bardzo depresyjnej postaci bohatera a akcja się wlekła. Te część jest świetna - przemia polityczna początku lat 90, strach, walka między dwoma systemami obcego kraju, a w tym wszystkim zagubiony, nie dokońca rozumięjący policjant z zachodu. To nie jest tak, że przez pół ksiązki się nic nie dzieje, raczej powoli wchodzimy w tą mgłe, która dla nas Polaków żyjących w komuniźmie jest absolutnie zrozumiała, ale dla ludzi z zachodu raczej była czymś nowych.

Po pierwszej części nie byłam przekanana do autora i bardzo depresyjnej postaci bohatera a akcja się wlekła. Te część jest świetna - przemia polityczna początku lat 90, strach, walka między dwoma systemami obcego kraju, a w tym wszystkim zagubiony, nie dokońca rozumięjący policjant z zachodu. To nie jest tak, że przez pół ksiązki się nic nie dzieje, raczej powoli wchodzimy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przez pół książki nic się nie dzieje, aż w drugiej połowie rusza z kopyta. Wszystko to jednak kupy się nie trzyma. Niezrozumiałe są powody, dla których Wallander postanowił wziąć udział w imprezie. Na koniec sam autor usprawiedliwia się czemu popełnił to dzieło i że wyszło jak wyszło.

Przez pół książki nic się nie dzieje, aż w drugiej połowie rusza z kopyta. Wszystko to jednak kupy się nie trzyma. Niezrozumiałe są powody, dla których Wallander postanowił wziąć udział w imprezie. Na koniec sam autor usprawiedliwia się czemu popełnił to dzieło i że wyszło jak wyszło.

Pokaż mimo to

kolejna część, kolejne błędy.

kolejna część, kolejne błędy.

Pokaż mimo to

Przyznam, że tym razem jestem pod wrażeniem. Przede wszystkim tym, że autor podjął się ciężkiego zadania umieszczając akcję książki w obcym sobie państwie i w zupełnie abstrakcyjnych dla niego realiach (a konkretnie na Łotwie na początku lat 90- tych XX wieku, kiedy to ważyły się dalsze losy byłej już Łotewskiej Socjalistycznej Republiki Łotewskiej) . Cóż, prawda jest taka, że po bez mała trzydziestu latach od upadku poprzedniego systemu dla większości ludzi z krajów zza żelaznej kurtyny opisy życia w państwie de facto policyjnym wydają się bardziej wytworem wybujałej wyobraźni niż warunkami, w jakich niegdyś egzystowano. Nawet w przypadku osób, które mają jakie takie pojęcie jak to wyglądało. Nie ma się więc co dziwić odczuciom Kurta Wallandera, który przez większość książki ma wrażenie, że trafił do jakiegoś innego, alternatywnego świata. I wielki szacunek dla pana Mankella, że tak dobrze oddał emocje swojego bohatera. Jestem święcie przekonana, że strach, poczucie zagubienia i wszechogarniającej niemocy jednostki wobec potęgi całego systemu towarzyszyłyby każdemu innemu człowiekowi, który zostałby nagle wrzucony w sam środek totalitarnego reżimu….
Poza tym książka niejako przypomina, coś o czym też rzadko kiedy pamiętamy: że upadający system miał wszędzie swoich zwolenników i nie poddawał się bez walki. Krótko mówiąc, historia Europy Wschodniej mogła potoczyć się zupełnie inaczej….

Co do samej fabuły: interesująca, lecz nie da się nie zauważyć, że ta część cyklu to bardziej thriller szpiegowski niż prawdziwy kryminał. Z wartką akcją i trzymający w napięciu, ale bez tradycyjnego śledztwa, w którym mozolnie dochodzimy do sprawcy i powodów zbrodni. Mnie akurat spodobała się taka zmiana. Za to zaskoczył mnie raczej na minus niż na plus wątek uczuciowy. Jak na moje gusta, coś zanadto kochliwy jest ten nasz komisarz….

Przyznam, że tym razem jestem pod wrażeniem. Przede wszystkim tym, że autor podjął się ciężkiego zadania umieszczając akcję książki w obcym sobie państwie i w zupełnie abstrakcyjnych dla niego realiach (a konkretnie na Łotwie na początku lat 90- tych XX wieku, kiedy to ważyły się dalsze losy byłej już Łotewskiej Socjalistycznej Republiki Łotewskiej) . Cóż, prawda jest taka,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to