Plusem tej książki jest to, że mega szybko się czyta. Tytuł był zmieniła na coś typu "Pamiętnik nastoletniej nimfomanki" czy coś innego o nastoletnich podbojach seksualnych. Gimnazjalistka robiąca loda starszemu facetowi w samochodzie? Masakra. I na koniec cała wina tych zachowań zrzucona na prababkę, która była prostytutką dla Niemieckich żołnierzy. No nie, nie wbiło mnie to w fotel.
Osoby typu główna bohaterka nie polubiłabym. Uważa się za piękną, mądrą, nie potrzebującą skalpela do poprawek urody i oczywiście może mieć każdego faceta - szczególnie sporo starszego i bogatego. Niby zakochana w tym Donie a co robiła z innymi to... Opis z tyłu książki ciekawszy niż cała książka. Bardziej w temacie miłości młodej dziewczyny i starszego faceta polecam "Wybacz, ale będę ci mówiła skarbie" Federico Moccia.

Z jednej strony książka na totalne odmóżdżenie, z drugiej to już sama nie wiem co mam myśleć... Nie wyobrażam sobie tak prowadzić swojego życia.

Plusem tej książki jest to, że mega szybko się czyta. Tytuł był zmieniła na coś typu "Pamiętnik nastoletniej nimfomanki" czy coś innego o nastoletnich podbojach seksualnych. Gimnazjalistka robiąca loda starszemu facetowi w samochodzie? Masakra. I na koniec cała wina tych zachowań zrzucona na prababkę, która była prostytutką dla Niemieckich żołnierzy. No nie, nie wbiło mnie...

Trudno ocenić tę książkę. W sumie nie wiem, czy to dobrze, czy źle. Wydaje mi się, że jest odpryskiem - albo 50 Twarzy Greya - coś takiego jak 365 dni, ale nie do końca. Główna bohaterka wydaje się całkowicie pusta, ale scharakteryzowana tak, że można by odnaleźć ją wśród młodych dziewczyn - przedwcześnie postarzonych mentalnie przez życie. Naprawdę nie wiem co sądzić o tej historii.

Trudno ocenić tę książkę. W sumie nie wiem, czy to dobrze, czy źle. Wydaje mi się, że jest odpryskiem - albo 50 Twarzy Greya - coś takiego jak 365 dni, ale nie do końca. Główna bohaterka wydaje się całkowicie pusta, ale scharakteryzowana tak, że można by odnaleźć ją wśród młodych dziewczyn - przedwcześnie postarzonych mentalnie przez życie. Naprawdę nie wiem co sądzić o tej...

Książka napisana w formie pamiętnika, czyli coś co lubię. Czytało się ją lekko, szybko i nawet mogę powiedzieć, że pomimo tych wszystkich dosadnych określeń, całkiem przyjemnie 😁. Roxi, która z początku wydaje się być pustą lalką, dla której liczą się tylko zaliczenia (i nie mam tu na myśli tych na studiach),przepoczwarza się w swoim zachowaniu w motyla, który dba o siebie i o to co na jej temat myślą inni, a wszystko to za sprawą pewnego faceta, do którego zaczyna czuć coś więcej niż zwykły pociąg seksualny, a który traktuje ją tak, jak ona wcześniej facetów, jak przygodę/zabawkę.

Książka napisana w formie pamiętnika, czyli coś co lubię. Czytało się ją lekko, szybko i nawet mogę powiedzieć, że pomimo tych wszystkich dosadnych określeń, całkiem przyjemnie 😁. Roxi, która z początku wydaje się być pustą lalką, dla której liczą się tylko zaliczenia (i nie mam tu na myśli tych na studiach),przepoczwarza się w swoim zachowaniu w motyla, który dba o siebie...

Jestem jak jeden z przedstawianych przez Roxi facetów: za stary. Tamten ledwie skończoną czterdziestkę. Ja jestem po poęćdzisiątce. Nie dotrwałem nawet do połowy, wymiękłem. To nie jest książka dla mnie. O ile od "Graczy" nie mogłem się oderwać, to ta mnie niczym nie wciągnęła.

Jestem jak jeden z przedstawianych przez Roxi facetów: za stary. Tamten ledwie skończoną czterdziestkę. Ja jestem po poęćdzisiątce. Nie dotrwałem nawet do połowy, wymiękłem. To nie jest książka dla mnie. O ile od "Graczy" nie mogłem się oderwać, to ta mnie niczym nie wciągnęła.

Nie polecam. Mam wrażenie, że pisana na fali książek "w stylu Grey'a". Jednak tu trzeba było trochę dodać, tu zabrać, dołożyć jakiś pseudo-psychologiczny bełkot, z młodej studentki zrobić mentalnie matronę, a na koniec dodać trochę dramatyzmu w połączeniu z fatalizmem. Całą książkę charakteryzuje brak spójności - zarówno w postaciach, jak i narracji.
Szkoda papieru na druk. Szkoda czasu na czytanie.

Nie polecam. Mam wrażenie, że pisana na fali książek "w stylu Grey'a". Jednak tu trzeba było trochę dodać, tu zabrać, dołożyć jakiś pseudo-psychologiczny bełkot, z młodej studentki zrobić mentalnie matronę, a na koniec dodać trochę dramatyzmu w połączeniu z fatalizmem. Całą książkę charakteryzuje brak spójności - zarówno w postaciach, jak i narracji.
Szkoda papieru na druk....

Książka w formie pamiętnika. Szczery do bólu. Roxi ma 19 lat i kocha seks i imprezy. Jej życie przepełnione jest zabawą, przygodami miłosnymi ze starszymi od siebie facetami.
Książka mnie denerwowała, główna bohaterka pusta do granic. Ale zakończenie wbija mnie w fotel.

Książka w formie pamiętnika. Szczery do bólu. Roxi ma 19 lat i kocha seks i imprezy. Jej życie przepełnione jest zabawą, przygodami miłosnymi ze starszymi od siebie facetami.
Książka mnie denerwowała, główna bohaterka pusta do granic. Ale zakończenie wbija mnie w fotel.

Po "Aż do dna" sięgnęłam całkiem przypadkiem i choć myślałam, że nie uda mi się jej skończyć, jednak po kilku podejściach udało się.

Książka napisana jest w formie pamiętnika, którego właścicielem jest główna bohaterka, czyli Roxi. Dziewczyna ma dziewiętnaście lat, mam uczucie, że w głowie ma tylko imprezy. W sumie nie tylko, uwielbia również uwodzić starszych od siebie mężczyzn, to znaczy tak mniej więcej około trzydziestki. Jak nietrudno sobie to wyobrazić, jej opisy dnia, uczuć są raczej płytkie. Cały czas miałam uczucie, że mam do czynienia z typową platynową blondynką[bez urazy dla blondynek]. Wiem, że dzięki językowi i stylowi pisania mogliśmy bardziej w czuć się w sytuacje głównej bohaterki, ale to nie zmienia faktu, że czytało mi się "Aż do dna" bardzo ciężko.

Owszem rozumiem, że ta historia ma swoje drugie dno. Dziewczyna tak naprawdę nie ma sielankowego życia, ponieważ rodzice w najmniejszym stopniu się nią nie interesują. Nie sprawiło to jednak, że moje zdanie na temat Roxi uległo zmianie. Pragnęła miłości, a sama w pełni nie potrafiła jej okazać. Uprzedzam, że w książce znajdziecie pełno wulgaryzmów, które wypłynęły z ust Roksany, jak i ciętych ripost.

Tak jak wspomniałam, "Aż do dna" napisana jest w formie pamiętnika. Opowiada o kilku miesiącach z życia głównej bohaterki. Wydaję mi się, że głównie w skupia się w swoich przemyśleniach na płci przeciwnej, ciągle ich porównując, zastanawia się, który jest dla niej odpowiedni, z którym teraz się umówić, który jest lepszy w łóżku.

Powiem wam jednak, że jest nadzieja dla głównej bohaterki. Albowiem im bardziej dostaje w kość tym zaczyna pojawiać się u niej logiczne myślenie i rozsądek. Bohaterka bardzo powoli przechodzi wewnętrzną przemianę, jednak do pełni szczęścia jeszcze mi trochę brakowało.

Po "Aż do dna" sięgnęłam całkiem przypadkiem i choć myślałam, że nie uda mi się jej skończyć, jednak po kilku podejściach udało się.

Książka napisana jest w formie pamiętnika, którego właścicielem jest główna bohaterka, czyli Roxi. Dziewczyna ma dziewiętnaście lat, mam uczucie, że w głowie ma tylko imprezy. W sumie nie tylko, uwielbia również uwodzić starszych od siebie...

Aż mi się nie chce komentować tego popisu grafomaństwa.

Aż mi się nie chce komentować tego popisu grafomaństwa.

Jeżeli masz chociaż minimalne wymagania do książek po które sięgasz, czym prędzej ją odłóż i zapomnij o jej istnieniu. Byle szybko. Grafomania. Jedna z najgorszych książek jakie w życiu czytałam. Główna bohaterka miała być frywolna, rozwiązła i pewna siebie. Jest durna, zakompleksiona (w trakcie opowiadania autorka chyba zmieniła koncepcje),a te jej pseudopsychologiczne dywagacje sprawiały, że zastanawiałam się czy to z autorką jest coś nie tak, czy tylko z bohaterką i takie było zamierzenie. Jak dla mnie wstyd dla wydawnictwa, że ktoś dopuścił to do druku. Absolutny brak dojrzałości, "Pięćdziesiąt twarzy Greya" to przy tym majstersztyk.

Jeżeli masz chociaż minimalne wymagania do książek po które sięgasz, czym prędzej ją odłóż i zapomnij o jej istnieniu. Byle szybko. Grafomania. Jedna z najgorszych książek jakie w życiu czytałam. Główna bohaterka miała być frywolna, rozwiązła i pewna siebie. Jest durna, zakompleksiona (w trakcie opowiadania autorka chyba zmieniła koncepcje),a te jej pseudopsychologiczne...

Chciałabym całkowicie rozgraniczyć autorkę od bohaterki dzieła, bo, o ile Renata Chaczko to inteligentna, mająca coś mądrego do powiedzenia osoba, o tyle bohaterka irytowała mnie tak bardzo, że czytanie jej "wypocin" było dla mnie męką.
Roksana, 19-letnia studentka politologii, opowiada nam w formie pamiętnika o swoich "przeżyciach" - seksualnych ekscesach z różnymi partnerami/partnerkami. Jej podejście do relacji intymnych oraz traktowanie własnego ciała gryzie się z tym, co sama myśli o sobie. Kreuje się na inteligentną, pragnącą prawdziwiej miłości kobietę, a jednocześnie, mówiąc wprost, puszcza się na lewo i prawo, nie rozumiejąc przy tym, dlaczego mężczyźni traktują ją tak przedmiotowo. Gdzieś daleko w tle przebijają się relacje z rodzicami (a raczej ich brak),którymi próbuje usprawiedliwiać przyczyny swojej klęski w życiu osobistym. Szczytem jednak jest doszukiwanie się genezy jej postępowania w historii prababci, która, wbrew własnej woli, świadczyła Niemcom usługi seksualne podczas pobytu w Auschwitz.
Z całą sympatią do autorki książki, muszę stwierdzić, że według mnie, nie zawiera ona trzeciego, ani nawet drugiego DNA.

Chciałabym całkowicie rozgraniczyć autorkę od bohaterki dzieła, bo, o ile Renata Chaczko to inteligentna, mająca coś mądrego do powiedzenia osoba, o tyle bohaterka irytowała mnie tak bardzo, że czytanie jej "wypocin" było dla mnie męką.
Roksana, 19-letnia studentka politologii, opowiada nam w formie pamiętnika o swoich "przeżyciach" - seksualnych ekscesach z różnymi...